عدالت آموزشی؛ از آرزو تا واقعیت

عبدالرسول عمادی

دیشب تلویزیون ایران در اخبار ساعت هشت و نیم شبکه دو جلسه ای را نشان می داد با موضوع عدالت آموزشی که در آن در دو سوی آقای پزشکیان رئیس جمهور محترم وزیر آموزش و پرورش و رئیس جامعه خیرین مدرسه ساز نشسته بودند و در گذر دوربین از روی اشخاص معاونان و مشاوران وزیر آموزش و پرورش را دیدم.

در مورد ابن‌نشست و نحوه انعکاس اخبار آن نکاتی را عرض می کنم.

یک
این که آقای پزشکیان به آموزش و پرورش اهتمام کرده و در چند ماه اول ریاست جمهوری اش جلسه ای ویژه رسیدگی به مساله عدالت آموزشی برگزار کرده امید بخش است و البته باید این اهتمام را تا اندازه زیادی مناثر از رئیس دفتر رئیس جمهور دانست. این اتفاق امیدواری به اولویت یافتن امر خطیر تعلیم و تربیت را بیشتر می کند.

دو

تلویزیون به خبر این‌جلسه به صورتی گذرا پرداخت در حالی که خبر بعد که جلسه اصحاب رسانه با رئیس مجلس بود را آب و تاب فراوان داد این امر نشان می دهد که در نگاه رسانه ملی اهمیت رئیس جمهور از رئیس مجلس کمتر و اهمیت تعلیم و تربیت از رسانه فروتر است.

سه

در شرایطی که نزدیک به ده درصد از لازم‌التعلیم ها در کشور ما جذب مدارس نشده اند و مدارس مناطق روستایی از حداقل های فضا و تجهیزات بی بهره اند و مدارس شبانه روزی با فقر شدید امکانات خوابگاهی و سوء تغذیه دانش آموزان دست به گریبان هستند تشخیص رئیس جمهور برای تشکیل جلسه حول مساله عدالت آموزشی تشخیص کارشناسانه ای است.

در اخبار تلویزیون که دقت کردم به جز چند جمله کلی از سخنان رئیس جمهور در مورد عدالت آموزشی چیزی دستگیرم نشد تا بدانم که برای تحقق عدالت آموزشی چه برنامه ای و با چه اولویت بندی طراحی شده است اما اگر با کمک دولت و خیرین بتوان مرحله به مرحله مدارس تخریبی را از دانش آموز خالی و بازسازی کرد، مدارس در معرض خطر را ایمن ساخت، حداقل تجهیزات کلاسی را فراهم کرد، کمبود معلم را برطرف کرد و بازماندگان از مسیر تعلیم و تربیت را به این مسیر برگرداند کارهای بزرگ و تاریخی در آموزش و پرورش امروز ایران انجام‌شده است.

چهار

تا همین حالا هم کار بزرگی در آموزش و پرورش دولت جهاردهم انجام شده و آن‌ تجدید نظر در رد صلاحیت ۴۷ درصدی داوطلبان تحصیل در دانشگاه فرهنگیان است. یک‌تکریم خوب از شان و مقام معلمی.

در دولت سیزدهم رد صلاحیت شدگان دانشگاه فرهنگیان از دو درصد دولت قبل از آن جهشی صاعقه وار کرد و به ۴۷ درصد رسید.
در این چند ماه گزینش وزارت آموزش و پرورش دولت چهاردهم مسیر این جوانان به ناحق مردود شده را برای برگشت هموار کرده است و امید است که با تکمیل این‌ فرایند اکثر قریب به اتفاق این عاشقان شغل معلمی به تحصیل برگردند.

ظهور چنین اراده ای در دولت آقای پزشکیان ما را به انجام‌اقدامات بزرگ و مهم در حوزه تعلیم و تربیت امیدوار می کند. این اقدامات بزرگ را عجالتا باید همین تامین حداقل های مورد نیاز مدارس دانست.

پنج

اگر عدالت آموزشی به معنایی که در بند سه این نوشته آمد صورت تحقق بیابد شاید بتوان به آرزوهای بزرگتری برای آموزش و پرورش ایران هم اندیشید.

آرزوهایی چون داشتن نظام تعلیم و تربیتی مبتنی بر اقتضائات پداگوژیک و باز کردن قید و بندهای سلایق سیاسی از دست و پای مدرسه.

آماده سازی مدارس برای مهارت آموزی

و هماهنگ شدن با جامعه جهانی در داشتن مدرسه ای فعال و پویا که موتور محرک توسعه ملی باشد.