مسافران هوایی را به امان خدا رها نکنید!

یونس قیصی زاده

پرده اول: در روز هفتم مرداد ۱۴۰۱ مسافر هواپیمایی ایران‌ایر از بوشهر به مقصد تهران بودم که حجت‌الاسلام اژه‌ای رئیس قوه قضاییه هم مسافر آن بود. نرسیده به اصفهان ناگهان دودی در راهرو هواپیما مشاهده و فضا تاریک شد، هواپیما سریع حالت سقوط گرفت، ماسک‌های اکسیژن‌ رها شدند و جیغ و داد تعدادی از مسافران به هوا برخاست. هرچه بود خوشبختانه خلبان توانست کنترل هواپیما را بدست بگیرد و هواپیما سریع در فرودگاه اصفهان به زمین نشست.

مسافران همراه با حجت‌الاسلام اژه‌ای از هواپیما پیاده و به سالن انتظار برده شدند. بلافاصله مدیر مربوطه در فرودگاه حاضر شد و ضمن اعلام اینکه بدلیل شرایط بد جوی امکان ادامه پرواز میسر نیست، به مدیریت اوضاع پرداخت. به درخواست تعدادی از مسافران در آن شرایط جوی که باران شدیدی هم در حال بارش بود، چند اتوبوس برای مسافرانی که برای رفتن به تهران عجله داشتند، تهیه و به سمت تهران حرکت کرد، ما هم با مسافران باقی مانده، با تاکسی فرودگاه به یکی از هتل‌های خوب اصفهان منتقل شدیم و صبح زود بعد از خوردن صبحانه با وسیله‌ای که تدارک دیده بودند، به فرودگاه اصفهان برگشتیم، هواپیمای ایران‌ایر که گویا دچار آسیب شده بود، همچنان در گوشه باند مشاهده می‌شد. یک هواپیما از تهران برای انتقال مسافران به اصفهان آمده بود و ما مسافران باقی‌مانده با پرواز اختصاصی به تهران رهسپار شدیم.

پرده دوم: بعدازظهر روز پانزدهم مهر (مصادف با شب هفتم اکتبر) با پرواز شرکت چابهار از تهران عازم بوشهر بودیم، نیم ساعت بعد از شروع پرواز و حدود ساعت ۱۸/۳۰ خلبان اعلام کرد که فرودگاه بوشهر بدلیل شرایط ویژه، بسته شده و به فرودگاه مهرآباد تهران برمی‌گردیم، چند دقیقه بعد اعلام کرد که فرودگاه مهرآباد هم بسته شده و در فرودگاه اصفهان فرود می‌آییم.

بعد از فرود با خواندن خبرهای فضای مجازی متوجه شدیم که فرودگاه‌ها از ساعت ۲۱ تا ۶ صبح فردا بسته شده‌اند. مسافران حیران در سالن فرودگاه اصفهان رها شدند و بیش از یکساعت طول کشید تا مدیر مربوطه به فرودگاه تشریف آوردند. طبق تجربه قبلی به مدیر مربوطه گفتیم که ما درخواست داریم که مسافران را در هتل اسکان داده و فردا ساعت ۶ صبح با همین پرواز به بوشهر، اعزام نمایید. مدیر مربوطه با کمال تعجب گفت که هواپیمای شرکت چابهار بعد از پیاده کردن شما، مسافر زده و به مقصد مشهد پرواز کرده است، همچنین امکان گرفتن هتل نیز برای مسافران توسط این شرکت فراهم نیست.

گفتیم پس اتوبوس جهت ادامه سفر زمینی مسافران به بوشهر را تهیه کنید، که پس از صحبت تلفنی با مدیران مافوق پاسخ دادند امکان تهیه اتوبوس هم فراهم نیست.

در نهایت پس از مکالمه طولانی با مدیران شرکت چابهار گفتند که مسافرانی که قصد ادامه مسیر به بوشهر را دارند با هزینه خودشان ماشین کرایه و حرکت کنند و بعد شرکت هزینه این سفر آنها را پرداخت می‌کند! (به چه طریقی؟ خدا می‌داند).

این در حالی بود که مسافران از جمله دختران دانشجو و زنان تنها و یا با فرزندان خود، نگران شده و به شدت به این نحوه برخورد با این وضعیت پیش آمده، معترض بودند.

در هر صورت پس از گذشت مدتی، تعداد زیادی از مسافران با هزینه شخصی از طریق زمینی، شبانه رهسپار بوشهر شدند. برای تعداد اندک مسافری هم که در فرودگاه باقی مانده بودند و اصرار به همکاری شرکت چابهار در این وضعیت داشتند، گفتند فقط می‌توانیم شما را با تاکسی به تهران برسانیم.

جالب اینکه سه چهار ساعت بعد از این فرود، فرودگاه‌ها باز شد و چنانچه هواپیمای شرکت چابهار، فرودگاه را ترک نکرده بود،  می‌توانست به سمت بوشهر ادامه پرواز داشته باشد.

پرده سوم: روز ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۶ ما از طریق یکی از شرکت‌های هواپیمایی ترکیه از طریق ترانزیت هوایی استانبول، عازم اروپا بودیم. پس از ورود به آسمان ترکیه، بی اطلاع از کودتایی که در ترکیه اتفاق افتاده، هواپیما مجبور به فرود در یک فرودگاه نظامی شد، بعد از چند ساعت ما به فرودگاه استانبول منتقل شدیم و چون پرواز دوم را از دست داده بودیم، از طرف این شرکت هواپیمایی با رعایت نکات ایمنی، در یک هتل ۵ ستاره مستقر شدیم، شب کودتا شرایط بحرانی بود و هواپیماهای F16 در آسمان ویراژ می‌دادند. صبح زود با سرویس این شرکت رهسپار فرودگاه شدیم و بدون تشریفات فرودگاهی، سوار هواپیما به مقصد اروپا شده و سفر خود را بدون دردسر ادامه دادیم. در همه آن شرایط بحرانی، کارکنان این شرکت بخوبی وظایف خود را در قبال مسافران انجام دادند.

پرده چهارم: در مواقع جنگ و یا بروز بحران برای مردم کشور،  همه دستگاه‌های دولتی، شرکت‌های عمومی و خصوصی و از جمله همین شرکت‌های هواپیمایی باید در کنار مردم باشند، مردمی که این روزها استرس بروز حمله را تجربه می‌کنند، نباید در وسط مشکلات رها شوند ‌و دولت یا دستگاه‌های عمومی و خصوصی بفکر نفع مالی خود باشند.

خدا را شکر که هنوز اسراییل جرات حمله به ایران را پیدا نکرده و مردم چشم به یاری نهادهای دولتی و خصوصی ندارند، اما وقتی در شرایط یک هشدار امنیتی، این چنین با هم‌وطنان رفتار می‌شود، چه انتظاری داریم که در بحبوهه جنگ و موشک، این نهادها به وظایف خود در قبال مردم عمل کنند؟!
منبع: عصرایران