297786
به گزارش فرارو، ساکنان سه روستای ساحلی لِگونگ تیمور، لِگونگ بارات و داپِندا که در مجموع به «روستای شنی» شهرت دارند، باور دارند که شن، آرامش و درمان به همراه میآورد
این روستاها در منطقهای ساحلی در شمالشرقی بخش سومِنِپ، در استان جاوای شرقی اندونزی قرار گرفتهاند.
پس از یک روز ماهیگیری، ساکنان را میتوان دید که بیرون از خانههای خود و در میان شنها وقت میگذرانند. به گفته مردم محلی، همین شنها باعث صمیمیت بیشتر میان خانوادهها و همسایهها میشود.
عدنان، مردی ۵۵ ساله، میگوید سنت آوردن شن از ساحل به خانه از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است: پدر و مادرم مرا روی همین شن به دنیا آوردند، البته شن را تمیز کرده بودند! از وقتی کوچک بودم، یاد گرفتم روی همین شن بخزم و بایستم. این تنها چیزی است که میشناسم.
بسیاری از همسنوسالان عدنان نیز بر روی شن متولد شدهاند، زیرا مادرانشان فرصت رسیدن به بیمارستان یا درمانگاه را نداشتند.
در بسیاری از خانهها اتاقهایی وجود دارد که با شن پر شدهاند و به آنها تختهای شنی میگویند، جایی که نسلهای قدیمیتر ترجیح میدهند در آن بخوابند.
برای تمیز نگه داشتن شن، مردم از الکهای گردی ساختهشده از چندین لایه توری استفاده میکنند تا سنگریزهها و زبالههای بادآورده را جدا کنند.
با این حال، نگرانیهایی وجود دارد که این سنت قدیمی بهدلیل توسعه و آلودگی از بین برود.
شن ساحل که روزگاری پاک و درخشان بود، اکنون با زباله آلوده شده است. یک کارشناس که زندگی در «روستای شنی» را مطالعه میکند، میگوید: جوامع ساحلی از دریا جداییناپذیرند. او به ضربالمثلی در زبان مادورایی اشاره میکند: «موجها بالش ما هستند و بادها پتویمان.»
