لاریجانی: اینترنت‌بازی بس است؛ محدودش کنید

خلیج فارس:محمدجواد لاریجانی با انتشار یادداشتی در خبرگزاری فارس به نکاتی در خصوص جنگ ایران و اسرائیل پرداخت و درخصوص اینترنت آزادانه هشدار داد.

به گزارش«خلیج فارس»؛محمدجواد لاریجانی تاکید کرد: این خدا بود که موشک های مجاهدان ما را به سوی اهداف هدایت می کرد؛ این خدا بود که رُعب را در دل دشمن ـ که غرب صهیونی به رهبری آمریکا بود ـ انداخت و او را از تجاوزش پشیمان کرد.

محمدجواد لاریجانی تحلیلگر ارشد مسائل بین الملل با انتشار یادداشتی، تاکید کرد: این خدا بود که موشک های مجاهدان ما را به سوی اهداف هدایت می کرد؛ این خدا بود که رُعب را در دل دشمن ـ که غرب صهیونی به رهبری آمریکا بود ـ انداخت و او را از تجاوزش پشیمان کرد؛ این خدا بود….. این خدا بود…..این خدا بود…..آدرس غلط ندهیم!

متن یادداشت محمدجواد لاریجانی تحلیلگر ارشد مسائل بین الملل به شرح ذیل است:

1. کاسبی سیاسی ممنوع!این خدا بود که نصر و پیروزی را نصیب ایران اسلامی کرد؛ این خدا بود که رهبر شجاع و خداترس این سرزمین را یاری کرد و راه درست را به او نشان داد و در اقدام تسدیدش نمود؛ این خدا بود که دل مردم نازنین ایران را به سوی همدلی و یاری ولیِّ امرشان و قوای مجاهد نظامی کشور متحّد نمود و همه یکصدا از شرف، عزّت، استقلال و حاکمیت کشورشان حمایت کردند؛ این خدا بود که موشک های مجاهدان ما را به سوی اهداف هدایت می کرد؛ این خدا بود که رُعب را در دل دشمن ـ که غرب صهیونی به رهبری آمریکا بود ـ انداخت و او را از تجاوزش پشیمان کرد؛ این خدا بود….. این خدا بود…..این خدا بود…..آدرس غلط ندهیم!

2. فرصت های پس از پیروزی عظیم را از دست ندهیم:جمهوری اسلامی ایران، پس از تجاوز آمریکایی ـ غربی ـ صهیونی، پیروز بزرگ نبرد ظاهر شد و این یک”ظهور” تاریخی است: هم اکنون ایران قدرت مستقل و عظیم منطقه غرب آسیاست و دشمنان مجبور به پذیرش این شأنِ مهمّ و امّ القرایی جمهوری اسلامی ایران شده اند.

این جایگاه جدید که به برکت خون شهدای عظیم انقلاب و جهاد اخیر و هدایت بی بدیل ولیِّ امر شجاع و داهی به دست آمده، هم فرصت های بی نظیر و جدیدی در پیش روی کشور قرار داده است و هم لوازم و ضروریات خاصّی را طلب می کند.

ضروری ترین موضوع، سه اقدام مهمّ است که نباید فرصت آن را از دست بدهیم:

اول: تعلیق کامل همکاری با آژانس تا رسیدگی کامل به خیانت های وی و تنبیه و عزل از مسئولیت. سازمان انرژی اتمی باید یک تیم کارشناس و حقوقی برای مستندسازیِ خیانت های آژانس از ابتدای اتهام ساخت سلاح اتمی تاکنون (درطول بیش از بیست سال) را مأمور نماید و با ملاک¬های حقوقی درست و ادبیات متداول در این حوزه، اسناد قوی تهیه نماید.

دوم: تعلیق کامل همکاری عملی درجهت انجام تعهدات NPT ؛ این امر کاملاً ضروری است، زیرا از یک سو، بازوی همکاری عملی با NPT آژانس است که کار با او کاملاً تعلیق شده است و از سوی دیگر، عدم اعلام تعلیق تعهدات NPT، دائما ما را در معرض بازخواست قرار می دهد و رییس یاوه گویِ آژانس را میدان می دهد که تعهدات بین المللی را به رخ ما بکشد!

سوم: بسته شدن کامل پرونده ای به نام “پرونده هسته ای” از طرف جمهوری اسلامی ایران. ما هیچ اتهامی را قبول نمی کنیم و آن را وارد نمی¬دانیم؛ لذا تلاشی برای رفع آن نخواهیم کرد و اجازه هم نمی دهیم. البته ما با کشورهای دوستمان برای توسعه همکاری در حوزۀ علوم و فنون هسته ای همکاری خواهیم داشت، لیکن برنامه¬های ما در حوزۀ علوم و فنون هسته ای کاملاً مسئله ای داخلی است و به احدی اجازه ورود در آن نمی دهیم. به نظر من از ابتدا که ما قبول کردیم “رفع اتهام” بشویم، کار اشتباهی کردیم و رسید به این نقطه که دشمنان روز روشن در صدد نابودی آن برآیند! از این سوراخ دوباره گزیده نشویم!

3. ادبیات استیصال ممنوع!

استیصال، فهم غیرواقعی از وضعیت است و اگر مسئولی سخنی بگوید که دشمن از آن بوی استیصال به مشامش برسد، حتماً او را در تعرض و تجاوز تشجیع می¬کند. بنابراین ادبیات استیصال باید کاملاً ازمیان مسئولان تصمیم ساز کشور حذف شود و اگر مسئولی حقیقتاً معتقد به استیصال است و فکر می¬کند که ما در دام دشمن گرفتاریم و راهی جز تسلیم نداریم و ……. باید ضمن احترام به نظر ایشان، وی را برای مدّتی به مرخصی و فراغ مطالعاتی فرستاد! خوشبختانه ادبیات گفتمانی رهبر معظم انقلاب همواره ضدّ استیصال بوده و رییس جمهور محترم هم کاملاً همین سیاق را داشته و اعتقاد راسخ به توانایی ملّی برای رفع مشکلات دارند.در همین زمینه باید مسئولان کشور ـ خصوصاً دستگاه سیاست خارجی ـ از ادبیات رایج “سازمان مللی” ـ که عمدتاً برای “سایرین” نوشته شده ـ به سوی ادبیات استقلالی جدید عبور کنند.

مثلاً: این که دائماً بگوییم”ما اهل مذاکره هستیم”، چرا؟ مذاکره درباره چه موضوعی و با چه کسی؟ ما درباره موضوعی که مربوط به منافع حیاتی و ملّی ما باشد با کسی مذاکره نمی کنیم و ما درباره مسائل مورداهمیت با هر طرفی مذاکره نمی کنیم!

یا این که همواره بگوییم: “اختلافات را باید از طریق مذاکره و گفتگو حل کرد”. آری، اختلافات ناشی از تعارض منافع مشروع طرفین حتماً باید از طریق گفتگو حل شود؛ امّا کسی که زور می گوید، قلدری می کند و به حقوق ملّی ما تجاوز کرده، با او مذاکره، توافق برد ـ برد و امثال این عناوین رنگ و لعاب دار سازمان مللی ـ که الیته از مدّ هم افتاده! ـ به هیچ وجه کاربرد ندارد و خبط عظیم است.

یا این که بگوییم: “در دنیای امروز باید در نظم جهانی مندرج شویم تا بمانیم” از آن حرفهاست که فقط سیطره و زورگویی قلدرهای جهانی را توجیه می کند! و امثال این نوع ادبیات که بسیار رایج است و به نحوی “ژست دیپلماتیک” محسوب می شود.

ادبیات امروز ایران، ایران پس از پیروزی بزرگ اخیر، باید ادبیات صریح، روشن، محترمانه و گسترش دهندۀ “تفکر مقاومت درمقابل سیطره” باشد. درمقابل ادبیات استیصالی و اندراجی و گاوِشیری، ما باید پرچم دار عزّت، مقاومت و استقلال ملت ها و حامی آنها در این حرکت باشیم. خجالت نکشیم! وضعیت جدید، ادبیات خاصّ خودش را طلب می کند و باید آن را در میدان دیپلماسی و صحنه های بین الدوَلی و خصوصاً سازمان ملل با قدرت و پشتکار و فرهیختگی دنبال کنیم.

4. اینترنت بازی موقوف!

در تجاوز اخیر آمریکا و رژیم صهیونی معلوم شد که دشمن برای مدت قابل ملاحظه ای، عناصر وابسته به خود را در کشور تزریق نموده و سازمان دهی و مسلح کرده است و در جریان تهاجم از آنها به نحو مؤثّر استفاده نمود؛ البته در ارزیابی توان آنها و خودش دچار اشتباه روشن و فاحش شد.

یکی از مسائل مهمّ بعد از پیروزی امروز ما، اهتمام وسیع به پاک سازی میهن از لوث این عناصر است و این امر چندین ماه طول می¬کشد. استفاده از اینترنت، میدان قابل توجهی برای سوء استفاده و اجرای اقدامات ضدّامنیتی است.

ما باید از ژست های “اینترنت بازانه” دست بکشیم؛ ضمن تسهیل کسب و کار و اتصالات داخلی، در شبکه ملّی حتماً برای چندین ماه اتصال خارجی را کاملاً تحت کنترل، محدودیت و نظارت قرار دهیم؛ چالش امنیتی را باید سریع و مؤثر مرتفع کنیم؛ شعارهای ساختگی مانند “دسترسی آزاد به اطلاعات” و یا “تسهیل تعامل با محیط های اجتماعی فضای مجازی”، همه، فرع بر امنیت ملّی ما است. باید ریشۀ نفوذ دشمن در کشور و سازماندهی¬های وسیع آنها را با ضربات کوبنده و قوی و مؤثر ریشه-کن کنیم. این، یک اولویت مهمّ است.