مورد عجیب و جنجالی مشهد

این موضوعی است که امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران، به‌تازگی به آن اشاره کرده و انتقادات صریحی به مسئولان شهر مشهد داشته است. او می‌گوید: «این حرف‌هایی که من می‌زنم شاید خیلی‌ها را ناراحت کند؛ یک گله از مسئولان استان خراسان رضوی دارم، چون من راغب بودم بازی ما در مشهد برگزار شود، اما خیلی ساده گفتند نه، خیلی ساده به تیم ملی مملکت جواب نه دادند».

به گفته او استاندار و دیگر مسئولان رده‌بالای شهر مشهد با میزبانی تیم ملی در این شهر مخالفت کرده‌اند. «باید این را از استاندار و مسئولان این استان بپرسید. تیم ملی کشورتان قرار است در شهرتان بازی کند. کاش همه به فکر تیم ملی کشورشان باشند. ما یک استادیوم خوب مانند استادیوم امام رضا (ع) را داریم و برای تیم ملی مملکت جا ندارد. شاید بعدا جوابیه بدهند، اما ان‌شاءالله دیگر این اتفاقات نیفتد. قطری‌ها با تمام امکانات در خدمت تیم ملی کشورشان هستند و من که وارد دهه پنجم زندگی‌ام شدم، برای من عجیب است. آن‌ها خیلی زود به ما نه گفتند. آقای تاج با مسئولان صحبت کردند، اما باز هم باید تنها بگویند که چرا تیم ملی مملکت را قبول ندارند. مشکلات هر چقدر هم باشد، فوتبال است. یک ایرانی اصیل چرا نباید دوست داشته باشد که تیم ملی کشورش در شهرش بازی کند؟ من از سازندگان آن ورزشگاه تشکر می‌کنم و اگر یک بنای ورزشی متوسط هم ساخته شود، باید تشکر کرد. سؤال من این است که چرا در اختیار تیم ملی نگذاشتید؟ ما نیاز داشتیم یک چمن خوب داشته باشیم و ما این چمن را در مشهد دیدیم. مسئولان تربیت بدنی استان خراسان رضوی راغب بودند که این اتفاق بیفتد، اما این را که چرا نشد، نمی‌دانم. هر مسئول باید به مردم توضیح بدهد».

گلایه‌های امیر قلعه‌نویی از پاسخ منفی مسئولان شهر مشهد به میزبانی از تیم ملی در شرایطی تبدیل به سوژه داغی شده که در روز‌های قطحی ورزشگاه به‌درد‌بخور در فوتبال ایران، این ورزشگاه می‌توانست نقشی کلیدی ایفا کند، ولی به قرار معلوم همان‌طور که قلعه‌نویی می‌گوید، این مسئله از دست مسئولان تربیت بدنی شهر خارج است و نهاد‌های دیگر درباره آن تصمیم گرفته‌اند.

اتفاقی که این داستان را عجیب‌تر می‌کند، پاسخ منفی مسئولان شهر مشهد به میزبانی تیم‌های پرهوادار در مشهد است. استقلال و پرسپولیس به دلیل آنکه ورزشگاه آزادی در دست تعمیر است، مجبور هستند ورزشگاه دیگری را برای میزبانی از تیم‌های لیگ معرفی کنند و هر دو هم نیم‌نگاهی به ورزشگاه امام رضا داشتند، ولی آن‌طور که عنوان شده، شورای تأمین استان خراسان رضوی با این خواسته مخالفت کرده است. پیش‌تر که استقلالی‌ها قصد داشتند در این شهر میزبان ملوان باشند، به آن‌ها گفته شده بود که ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد در مرکزیت شهر واقع شده و برگزاری مسابقات تیم‌های پرطرفدار در این ورزشگاه می‌تواند وضعیت ترافیکی شهر را پیچیده کند.

ولی نکته پیچیده‌تر از این حرف‌هاست؛ چراکه به نظر می‌رسد مسئولان مشهدی با بازی تیم‌های پرهوادار مشکل دارند و فقط مجوز را به تیم‌هایی می‌دهند که هوادار چندانی ندارند. با همین فرضیه بود که تیم ذوب‌آهن در هفته دوم در مشهد به مصاف هوادار رفت، ولی در عین ناباوری، مسئولان شورای تأمین استان خراسان و شهر مشهد اجازه ورود تماشاگران را به این بازی که اتفاقا تعداد چندان زیادی هم نبودند، ندادند تا این بازی بدون تماشاگر برگزار شود.

حالا با توجه به اتفاقاتی که رخ داده، خاصه گلایه‌هایی که سرمربی تیم ملی فوتبال ایران از همکار‌ی‌نکردن مسئولان شهر مشهد برای میزبانی تیم ملی داشته، به نظر می‌رسد داستان این شهر و مسئولانش همچنان ماجرای ورود احتمالی زنان به ورزشگاه برای تماشای بازی‌های فوتبال باشد. این یکی از آن نظر اهمیت دارد که فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا، به‌شدت برگزاری رقابت‌های فوتبال به میزبانی تیم‌های ایرانی را زیر نظر گرفته و ظاهرا هشدار‌های جدی‌تری داده‌اند.

آن‌طور که مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال گفته، از حالا به بعد ورود زنان به ورزشگاه‌ها برای تماشای بازی‌های فوتبال در ایران الزامی است و اختیاری در انجام‌دادن یا ندادنش وجود ندارد. درباره تیم ملی که این سخت‌گیری‌ها بیشتر شده و دیگر با هیچ بهانه‌ای نمی‌توان بازی تیم ملی را بدون حضور تماشاگران زن برگزار کرد. وقتی پای چنین حساسیتی به میان می‌آید، واضح است که مشهد کارنامه درخشانی ندارد هیچ، بلکه یکی از لحظات زشت فوتبالی هم در حاشیه همین ورزشگاه امام رضا رقم خورد که عواقب به نسبت سختی برای فوتبال ایران داشت. ماجرا مربوط به فروردین ۱۴۰۱ است که تیم ملی در مشهد از لبنان پذیرایی کرد؛ در آن دیدار ممانعت از حضور زنان در ورزشگاه، فاجعه بزرگی را آفرید و برخورد ناشایست با زنان در مقابل در‌های ورودی ورزشگاه، زمینه‌ساز تشکیل پرونده علیه مسئولان برگزاری مسابقه در نهاد‌های قضائی شد.

حالا باید به ماجرای مشهد ورای اتفاقات ورزشی و اجتماعی نگریسته شود تا روشن شود چه اتفاقی در این شهر رخ داده که آن‌ها علاوه بر بدون تماشاگر کردن بازی‌های فوتبال و راه‌ندادن زنان به ورزشگاه، حتی اجازه میزبانی به تیم ملی فوتبال ایران را هم در این شهر نمی‌دهند. اگر چنین است، آن‌ها باید پاسخ‌گوی این سؤال مهم باشند که چه اصراری به ساخت یک ورزشگاه مجهز در این شهر بود که هزینه هنگفتی صرف ساخت آن شده است؟