چرا بنزین هر ایرانی را به خودش ندهیم؟

خلیج فارس: تصمیم برای اصلاح قیمت سوم بنزین در محدوده اعلام شده را باید یک تصمیم از نوع تصمیمات قبلی دانست که تصمیمی جامع با رعایت تمام ابعاد محسوب نمی‌شود. تاکنون اکثر تصمیمات بنزینی هم از این نوع بوده است و به همین دلیل، مسأله لاینحل باقی مانده است.

به گزارش فردای اقتصاد؛ چرا همیشه از راهی می‌رویم که تجربه ناموفقی است و راهی متفاوت انتخاب نمی‌شود؟ و اصولا آیا راه‌حل متفاوت وجود دارد؟ یک راه‌حل متفاوت این است که قیمت بنزین را تغییری ندهیم و بنزین مصرفی روزانه را در حد الگوی مصرف معقول (مثلا ۹۰ میلیون لیتر از ۱۳۰ میلیون لیتر مصرف روزانه کشور) با همان قیمت اول (یا با میانگینی از قیمت اول و دوم) بالسویه به عموم شهروندان (نه صرفا صاحبان خودرو) تخصیص دهیم که راهکار تکنیکال آن موجود است.

به این ترتیب هر خانواده سه‌نفره در ماه ۹۰ لیتر بنزین خواهد داشت که می‌تواند آن را مصرف کند یا پس‌انداز کند یا به افراد دیگر در یک بازار آنلاین به قیمت کشف شده در بازار بفروشد.

این راهکار البته تا به حال چندین بار ارائه شده و حتی به صورت پایلوت هم اجرا شده اما معلوم نیست چرا همچنان دنبال معجزه از راه‌حل‌های تکراری هستیم.

منطق راه‌حل جدید هم مشخص است: نفت و گاز متعلق به عموم مردم است و دولت مشابه مالیات، اختیار آن را از مردم گرفته است تا عواید آن را به بهترین شکل موجود بین عموم مردم و به نفع کم‌درآمدها بازتوزیع کند اما با روش فعلی کاملا در جهت عکس این اهداف حرکت شده است.

روش جدید می‌تواند هر دو هدف را محقق کند و در عین حال، مسیر جدیدی برای بازتوزیع عادلانه ثروت ملی به نفع اقشار کم‌درآمد باز کند که امکان افزایش قدرت خرید دهک‌های کم‌درآمد کشور را در مراحل بعدی فراهم می‌کند.