علیرغم تنفر از هر گونه جنگ و خونریزی شلیک فخر آفرین یگان های موشکی ایران به سمت آسمان و زمین حیفا وتل آویو در پاسخ به تجاوز تروریستی آنها همچنین شکست رژیم صهیونی در حصول اهداف شوم جنگ دوازده روزه برای کشور ما غرور آفرین و مولود انسجام ملی و حتی منطقه ای شد . اما باید بسیار هوشیار بود که این غرور ملی بر آسیب های جدی جنگ بویژه شهادت فرماندهان عالی رتبه نظامی که مشحون از آرمان ها وتجربیات فرماندهی در دفاع مقدس بودند سایه نیاندازد و یا اینکه ما را دچار غرور و ناپختگی کند . انسجام و غیرت ملی در پسا جنگ یک سرمایه بزرگ اجتماعی بشمار می رود که ضامن بقا نظام و دفاع از کیان کشور است لذا ارزش والای آن بسیار فراتر از آن است که قاطی احساسات و تحلیل های مقطعی وجناحی شده و یا آن را پوششی برای کاستی ها ی مدیریتی ، فکری و گروهی بکار گرفت .بدون شک بروز انسجام و غیرت ملی در کشور فرصتی است تا مدیران عالی مملکت با کسب تجربه سریع، از خطاهای در امور کاسته و با تدبیر واندیشه بهتر کشور را از بحران های اجتماعی و اقتصادی پیش رو خارج کنند. علاوه بر آن همین انسجام ملی را با ایجاد زمینه مشارکت اجتماعی در تصمیم سازی های عالی ملی و کشور داری عملیاتی کنند. بسیار جای تعجب است اینکه گاهی تحت حیطه مدیران عالی تلویزیون یک مجری عادی و یا کارشناس مهمان شبکه خبر سیمای جمهوری اسلامی که بفرمایش حضرت امام باید به مثابه یک دانشگاه ملی باشد ، بعضی از آقایان گویی فرمانده میدانی جنگ و یا عالی ترین مقام پدافند کشور بوده یا خود را در جایگاه ارزیابی و مطلع توان نظامی کشور و یا توان نظامی دشمن دانسته سپس با تجویز نسخه سیاسی آنهم در روزهای مصلحت توقف جنگ ، بدون اطلاع از شرایط امنیتی ونظامی کشور و نگاه همه جانبه، آتش بس و مذاکره را تقبیح و یا نقد می کنند . آیا نباید پرسید عقبه این پیام و تحلیل چه کسانی هستند ؟ پر واضح است آماده بودن وهوشیار بودن در مقابل رژیم صهیونی یک ضرورت است اما برنامه ها و نظرات مجریان سیما باید باز تاب دهنده نظرات مقام معظم رهبری ، شورای امنیت ملی و مقامات و نخبگان به دور از احساس باشد . لذا تدبیر و چگونگی تصمیمات عالی نظام و شرایط کشور داری را نمیتوان به یک و یا چند مصاحبه حتی غیرتمندانه و قابل احترام در یک راهپیمایی و یا احساسات متعصبانه یک مدیر و مجری و تهیه کننده هر چند دلسوز تقلیل داد. بازتاب نظرات تند و چالشی یک مجری در سیمای ملی مخاطبان وسیع را در بر می گیرد ، در حدی که گاهی عقبه عالیرتبه تصمیم گیری وتدبیر در کشور را به چالش می کشد. آنهم در حالیکه نباید فراموش کرد که حوزه مسئولیتی یک مجری در مقایسه با مسئولین عالی امنیت ملی کشور اندک و یا در بهترین حالت کارشناسی است . البته این نقد به معنی نادیده گرفتن ایثار و فداکاری کارکنان شبکه خبر و شجاعت پر نقش و ماندگار مجریانی همچون سرکار خانم امامی نیست که در جای خود فداکاری و انسجام ملی یک کشور را در سیما و شبکه خبر به تصویر می کشد
بلکه توصیه ای است از موضع خیر خواهی برای مدیران محترم سیمای جمهوری اسلامی در جهت نظارت بیشتر در برنامه های مربوط به جنگ ، آتش بس ومذاکره که مقامات عالی رتبه مملکت قطعاً آن را بر اساس عزت ، حکمت و مصلحت اتخاذ می کنند.
عبدالرسول غریبی