سراغی از یکدیگر بگیریم

در همین لحظات محدود وصل شدن اینترنت بین‌المللی و سرک کشیدن به توئیتر و فضای مجازی، با پیام‌ افراد زیادی روبرو می‌شویم که از اینکه در این مدت جنگ، حتی یک نفر هم با تلفن یا پیامک، سراغی از آنها نگرفته و احوالی نپرسیده، گلایه کرده و احساس فراموش شدگی و تنهایی می‌کنند.

” مگر شرایطی حساس‌تر از جنگ هم داریم که لازم است سراغی از اقوام و دوستان و آشنایان بگیریم؟!” در زمان جنگ، پرسیدن حال دیگران فقط یک عمل ارتباطی ساده نیست؛ بلکه یک اقدام انسانی و حتی آرام‌بخش است، زیرا در این شرایط بحرانی، انسان‌ها بیش از همیشه نیاز دارند تا احساس تنهایی نکنند حتی یک دیدار کوتاه، همدلی ساده، لبخند معمولی، تماس تلفنی و یا یک پیامک می‌تواند برای فرد، احساس امنیت و دلگرمی ایجاد کند و نشان دهد که او تنها نیست.

از طرفی حال خوب واگیردار است و می‌تواند حال غمگین دیگران را عوض کند، طوریکه پرسیدن «حالت چطوره؟» می‌تواند شروعی باشد برای انتقال آرامش، امید یا همدلی، همچنین می‌توانیم با گوش دادن به سخنان دیگری، باعث تخلیه هیجانی وی شویم، مثل وقتی که پس از درددل کردن با یک نفر، احساس سبکی به انسان دست می‌دهد، در این شرایط نیز همین گوش دادن ساده به دیگری، نوعی کمک قلمداد می‌شود.

همین صحبت و احوالپرسی با دیگری، خودمان را هم آرام می‌کند زیرا ممکن است این روزها دچار انزوا، ترس و افکار منفی شویم، ارتباط با دیگران، به حفظ آرامش خودمان نیز کمک می‌کند زیرا وقتی احوال کسی را می‌پرسیم، حس انسان و مفید بودن در این شرایط را تجربه می‌کنیم.

در این موقعیت همه انتظار دارند تا اقوام، دوستان و آشنایان، احوالی از آنها بپرسند، افرادی که این انتظارشان برآورده نشود ممکن است احساس تنهایی کنند و شاید در آستانه فروپاشی روانی قرار بگیرند یا شاید دوستی، آشنایی یا همسایه‌ای تحمل این شرایط سخت را نداشته باشد و در آستانه ناامیدی یا ترس شدید، در تنهایی سکوت کرده باشد، تماس و پرسیدن حال او می‌تواند فرصتی برای تخلیه روانی و نجاتش از کابوسی که در آن گرفتار شده‌است، باشد.

وی افزوده است: به همین دلیل ضروری است که در این روزهای سخت، این شبکه حمایتی را با افراد نزدیک به خود، تشکیل و یا تقویت کنیم، این شبکه با احوالپرسی ساده‌ای همانند اینکه؛ «چطوری؟ چیزی نیاز نداری؟» شروع می‌شود و تا بیان احساسات، هیجانات و تبادل افکار و نظرات، می‌تواند ادامه داشته باشد زیرا با همین مراقبت‌های متقابل است که جوامع زنده می‌مانند و احساس تعلق خاطر در جامعه تقویت می‌شود.

قیصی زاده با اشاره به اینکه کودکان و سالمندان در این شرایط آسیب‌پذیرترند، تاکید کرده‌است: با سر زدن، تلفن یا پیامک و احوالپرسی و صحبت با آنها، می‌توانیم این روزها را برای آنها تحمل‌پذیرتر کنیم، اگر از والدین‌تان دور هستید، می‌توانید روزانه جویای حال آنها شوید و در صورت امکان، نیازهای آنها را برآورده کنید.

این روانشناس یادآورشده است، این روزهای سخت هم تمام می‌شود و انسان‌ها یادشان می‌ماند که در این روزها چه کسانی کنارشان و نگران‌شان بودند، نیازهایشان را برآورده کردند و برای آنها مهم بودند. همین توجه‌هاست که بعد از جنگ، ما را دوباره کنار هم نگه می‌دارد، زیرا روابط انسانی سالم، سرمایه‌ای است که جامعه را بعد از بحران، بازسازی می‌کند.