قابل توجه آموزش و پرورش استان بوشهر

اداره مُعظمِ آموزش‌ وپرورش سلام

*متولی دلسوزِ مجموعه  کتاب‌های گران‌سنگِ پژوهشگاه معلمین سلام!!

هفته پیش بعد از ده سال، بار دگر گذارم به پژوهشگاه معلمین در مرکز شهر بوشهر افتاد. حقیقتا که در و تخته خوب با هم جور آمده اند. همان قدر این مجموعه ، بی در و پیکر و بی نظم  و نزار و آشفته شده بود که ما معلمین شده ایم ۰ چنین کنند بزرگان،  چوکرد باید کار….

چقدر بی سلیقگی  وبی خیالی وبی اهمیتی لازم است تا این مکان جاذب و پرهیاهو و روشنگر ، تبدیل به‌ چنین بیغوله‌ ای ساکت و خاموش  شود!!

می گویند ؛ چون چنگیز خان مغول بخارا را فتح کرد ، اسب  و قاطر و سایر چهار پایان  را به مسجد راند و همین که چشمش به صندوق های کتاب افتاد ، از مفهوم و کارکرد و ارزشِ  محتویات  این جعبه ها  پرسید .  هر چه توضیح داده شد،  صحرا گردِ متجاوز ، از معنای‌ آن چیزی‌ درنیافت   ۰ پس به شکلی از این صندوقها استفاده کرد که معرفت  ونوع نگاهش اقتضا می کرد ۰ دستور داد کتابها را درصحن مسجد خالی کرده و درون صندوقها را از  کاه وبلغور پر کرده و اسبان را بر آن بستند….

ده سال قبل که به این پژوهشگاه آمده بودم، اینگونه نبود . همه چیز مرتب بود و شایسته ی شآن کتاب . برخلاف امروز که حتی  کامپیوتر آن  از کار افتاده و خاک می خورد. نمی دانم چرا با پبمودن  پله های پژوهشگاه و دیدن  خرابی و بی نظمی ها ، بیاد مصرع اول قصیده معروف خاقانی افتادم:

هان ای دل عبرت بین ازدیده عبر کن هان …

باری…
چشمم به تابلویی از گفته سقراطِ حکیم افتاد که تحقیق وپژوهش را  ستوده وتوصیه می کند.وصله ایی سبز و زیبا بر دامن این پیکر سیاهِ نازیبا، نابجا و نا جو

دراین ساختمان درندشت، همه چیز بی نطم وهمه چیز بهم ریخته و بی دلیل. نه از تحقیق خبری و نه از پژوهش اثری. مسئول محترم آن که مردی شریف و متواضع بود، مرا با مهربانی به دفترش  پذیرا شد و به چایی گرمی دعوت کرد.

بعد به اتفاق ایشان وارد کتابخانه شدیم. درِ شیشه ای کتابخانه با سیمی قطور و قفلِ آویزی زشت و درشت، حصار کشی شده بود و درب گاراژهای مخروبه ی قدیم را تداعی می کرد. محیط داخلی کتابخانه سخت بی نور  و غریب بود. ازسالن زیبا و بزرگ و مطالعه کنندگان جوان و پرجوش و امیدوار اثری نبود. ظاهرا مسول کتابخانه نیز در دفتر کوچکی محصور و زندانی شده بود و هر قسمتی از این ساختمان به کسی داده شده بود. تمامی کتاب ها به زیر گردِ مرگ و فراموشی ، رخ پنهان نموده و معلوم بود مدتها است که کسی به سراغشان نیامده  است.

یکی از مسئولین آهسته به من گفت:

از اداره‌ کسی پرس وجوی این کتاب‌ها نیست. دست و پا زدن و دخیل بستنُ ما موجب شده که درِ این مجموعه را  نبندند و  کاربری انرا تغییر ندهند.

مات ومبهوت شده بودم. با اندوه، آنگونه که غم و هراس ها را واگویه می کنند، گفتم: می خواهند با این همه کتابِ با ارزش چه کنند؟

گفت:ناراحت نباش، هم ترازو و باسکول دارند، هم خریدار.