فرهنگی

خلیج فارس:تصاویری از نسخ خطی «کلیات عطار» و «منطق‌الطیر» همزمان با روز بزرگداشت این شاعر و عارف منتشر شد.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از ایسنا، سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران همزمان با ۲۵ فروردین روز بزرگداشت عطار نیشابوری تصاویری از نسخه خطی «کلیات عطار» با آرایه‌های زیبا، تاریخ کتابت به سال ۸۴۷ قمری به قلم «محمد ابن حاجی طالب نیشابوری» و «منطق‌الطیر» دارای تذهیب زیبا و جدول‌کشی دولایه زر با جوهر لاجورد، کتابت به سال ۸۶۷ قمری را که در این سازمان نگهداری می‌شوند، در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته است.

خلیج فارس:رضا داوودنژاد بازیگر سینما و تلویزیون که روز ۱۳ فروردین از دنیا رفت، ۱۰ سال پیش برای سنگ قبر خود نوشته‌ای را ثبت کرده که پوریا تابان در کتاب «سنگ قبر» آن را منتشر کرده است.

پوریا تابان در صفحه شخصی خود این‌طور نوشت:

رضا داوودنژاد دوازدهمین پرنده کتابم

وقتی از پاییز ١٣٨۴ تا پاییز ١٣٩۴ دقیقا ١٠ سال از جوانی ام را صرف ایده پردازی، نوشتن و گردآوری کتاب سنگ قبر کردم خوب می دانستم روزی همه ی ما خواهیم رفت و نگاهمان به مرگ دقیقا خواهد شد: مانیفستی برای زندگی.

۱۵۶ هنرمند را انتخاب کردم

صفحه ها جان گرفت و کتابم متولد شد

کتاب ٢٣ آبان ١٣٩۴ رونمایی شد

از آن روز تا امروز ١٢ عزیزی که داخل کتاب حضور داشتند پرکشیده اند

مابقی هم پر خواهند کشید.

تا زمانی که من زنده باشم هر که رفت و پرواز کرد، صفحه اش را منتشر می کنم،

سیزده فروردین ١۴٠٣ نوبت نفر دوازدهم بود که عین خود من یک اردیبهشتی محسوب می شود؛

رضا داوودنژاد عزیز و خوش قلب.

و چه زیبا رضا یک دهه قبل در کتابم از مرگ حرف زده است:

روی سنگ قبرم می نویسم: سلام علیکم

راستش چه با معنا.

و این اسامی دوازده نفری که از داخل کتابم پر کشیده اند

کتابی که فقط چاپ اول داشت و دوم

و دیگر هم موجود نیست

١) محمدعلی اینانلو ١٢ دی ١٣٩۴

٢) استاد داود رشیدی ۵ شهریور ١٣٩۵

٣) حسن جوهرچی ١۵ بهمن ١٣٩۵

۴) سعید کنگرانی ٢٣ شهریور ١٣٩٧

۵) استاد جمشید مشایخی ١٣ فروردین ١٣٩٨

۶) سیروس گرجستانی ١٢ تیر ١٣٩٩

٧) ماهچهره خلیلی ١٧ مرداد ١٣٩٩

٨) فتحعلی اویسی ١٣ مهر ١۴٠٠

٩) زهره فکورصبور ١٠ اسفند ١۴٠٠

١٠) کیومرث پوراحمد ١۶ فروردین ١۴٠٢

١١) استاد اکبر گلپایگانی ١٣ آبان ١۴٠٢

١٢) رضا داودنژاد ١٣ فروردین ١۴٠٣

و چه تأمل برانگیز که رضا داوودنژاد عزیز ١٣ فروردینی پرکشید که استاد جمشید مشایخی بار سفر بسته بودند.

خلیج فارس:علیرضا داوودنژاد، کارگردان و نویسنده باسابقه سینمای ایران، این‌روز‌ها در فقدان فرزندش رضا داوودنژاد سوگوار است. مراسم تشییع پیکر رضا داودنژاد، بازیگر سینما و تلویزیون که شامگاه ۱۳ فروردین‌ماه براثر عفونت خونی از دنیا رفت، صبح روز ۱۸ فروردین ۱۴۰۳ در ساختمان شماره ۲ خانه سینما برگزار شد. پیکر این بازیگر سینما در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

خلیج فارس:حسین پاکدل نویسنده سریال همسایه‌ها درباره سخنان امین حیایی توضیحاتی را در صفحه اینستاگرامش نوشت.

حسین پاکدل مجری سابق تلویزیون، بازیگر و نویسنده سریال همسایه‌ها درباره سخنان امین حیایی بازیگر این سریال، توضیحاتی را در صفحه اینستاگرامش نوشت:
کمتر پروانه‌ای پریروز پیلگی خود را به‌یاد می‌آورد

چندی پیش هنرمند ارزنده، امین حیایی گفتگویی داشت با هوشنگ گلمکانی در آپارات. جایی از گپ رسید به خاطرات گذشته و اولین سری کار‌های امین. طبعاً جهتِ صحبت کشید به سریال خاطره‌انگیز “همسایه‌ها”. اثری درخور، با حضور هنرمندان نامدار و پیش‌کسوتِ دوران خودش، به تهیه‌کنندگی‌ی زنده یاد مجید اوجی با کارگردانی‌ی حسین لطیفی به قلم بنده.

تولیدِ نیمه‌ی دوم دهه‌ی هفتاد شبکه سوم سیما که تاکنون به دفعات از شبکه‌های مختلف پخش شده است. از اتفاق این مجموعه پله‌ای بود برای موفقیت‌های بعدی‌ی این هنرمندِ آن زمان جوان.

امین عزیز ضمن صحبت اشاره داشت به این که سر صحنه، چون متن نداشتیم (صراحتاً گفت متن نداشتیم) برای نجات خودمان، دور هم جمع می‌شدیم و ضمن تمرین، هرکدام چیز‌هایی می‌گفتیم و ضبط می‌کردیم. در برابر این جفای آشکار، مدتی صبر و سکوت کردم. خب مجید که دستش از دنیا کوتاه است. فکر کردم امین با تذکر دوستان دخیل، متوجه اشتباهش شده، اصلاح می‌کند یا کارگردان و دستیارش تذکری بدهند.

پشت صحنه سریال همسایه‌ها

ضمن آن‌که در این مدت چند تن از هنرمندان بنام آن مجموعه در دیدار‌ها با شگفتی به این نکته و حرف امین اشاراتی کردند؛ لذا لازم شد از این طریق توضیح گذرایی بدهم. اول این که چنین امری مطلقاً امکان نداشت. یک سریال، بخصوص در آن مقطع علاوه بر طرح کلی، باید تمام متن‌هایش به شبکه می‌رفت، در شورا خوانده و تصویب می‌شد و بعد تحت نظارت مشاور فیلم‌نامه و ناظر کیفی – که شبکه معرفی می‌کرد- تولید صورت می‌گرفت.

طبیعی بود و هست در زمان ضبط هر سکانس، با حضور عوامل دخیل و از جمله نویسنده که در تمام دقایق حضور داشت، موارد پیشنهادی درجا نوشته و تحویل بازیگران می‌شد. باور دارم در مجموع، اگر در اثر هنری به‌ویژه آثار نمایشی، موفقیتی حاصل می‌آید، محصول همفکری و تلاش جمعی است.

این مطلب بهانه‌ای شد تا یادی کنم از دوستان هنرمندِ دخیلِ عروج کرده، از جمله: نیکو خردمند، رضا ژیان، حسین پناهی، محسن قاضی‌مرادی، کیومرث ملک‌مطیعی، ثریا حکمت، جمشید اسماعیل‌خانی و… و خودِ مجید اوجی. یادشان گرامی.

خلیج فارس:زهرا علی‌اکبری در خبرآنلاین نوشت: مرحوم رضا داوودنژاد اولین قربانی بدن‌سالاری نبود. آخرینش نیز نخواهد بود. تنها تفاوت او با سایر قربانیان شهرت اوست. میل مفرط به لاغری؛ حالا چنین فاجعه‌ای را آفریده است.
خاطرم هست سال‌ها قبل در زمان اولین پیوند کبد رضا داوودنژاد صحبت از این بود که از کار افتادن کبد وی به مصرف قرص لاغری بازمی‌گردد. بعد‌ها خودش در گفتگویی با رسانه‌ها این موضوع را تکذیب کرد و دلیل این اتفاق را بای‌پس روده اعلام کرد. او این عمل را عملی اشتباه خواند و توضیح داد به دلیل وسعت ناحیه عمل، کبد وی تحت فشار قرار گرفته و عوارض ناشی از این اتفاق نیز به درستی از سوی پزشکان تشخیص داده نشده است.

عوارضی، چون بی‌حالی و بی‌اشت‌هایی که اتفاقا مورد تشویق خودش و پزشکان معالجش قرار می‌گرفته، در حقیقت زنگ‌های خطری بوده که کبد به صدا درآورده بود، اما شنیده نشد. تنها تجویز در این دوره حیاتی نیز قرص ویتامین بود.

در نهایت کبد او که در مدت زمانی کوتاه، ٩٠ کیلو وزن کم کرده بود از کار می‌افتد و او در سیزده سالی که پس از این اتفاق فرصت زیستن داشت با عوارض این لاغری غیراصولی دست و پنجه نرم کرد. کافی است فیلم‌های او را ببینید که چطور درباره‌ی بزرگی بدنش صحبت می‌کند. حتی در ویدئویی کوتاه دارد با یکی از فوتبالیست‌های مطرح. عرصه‌ی شوخی، اما شوخی درباره‌ی بدن اوست. انگار متر و معیار مشخص است و بدنی که خارج از این متر و معیار قرار گیرد، می‌تواند محلی برای شوخی و خنده باشد. هدف این‌جا یافتن مقصر نیست، مقصر اصلی را همه می‎شناسند. مقصر اصلی مافیایی است که صنعت زیبایی را به محلی برای کسب درآمد‌های هنگفت بدل کرده است. رضا داوودنژاد تنها کسی نیست که در اثر میل مفرط به لاغری جانش را از دست داد. خاطرم هست که مادر یکی از دوستانم در دهه‌ی سی زندگی؛ درست یک روز پس از عمل لاغری موسوم به ساکشن جان خود را از دست داد و نتیجه‌ی بررسی‌ها نشان می‌داد وی دچار آمبولی شده است.

زنگ خطر از سال‌ها قبل به صدا درآمده، اما در غیاب سیاستمدار دلسوز در عرصه‌ی بهداشت و درمان؛ موج تبلیغات برای بیزاری از بدن در کنار بدن‌سالاری مورد تبلیغ توفنده‌تر می‌شود.

لازم نیست زیاد جستجو کنید. آبان ماه سال گذشته سه زن در جریان سه عمل جداگانه برای لاغری و زیبایی جانشان را از دست دادند، اما کجاست آماری که نشان دهد هر ساله عمل‌های زیبایی و لاغری چه تعداد قربانی می‌گیرد؟

در کشوری که «بدن» تبدیل به عرصه‌ی عمومی جدال سیاستگزاران با مردم شده و محدوده‌ی بدن هر روز بیشتر از دیروز شاهد صدور بخشنامه و دستور است، تبلیغات عمومی چنان بر عمل‌های زیبایی و لاغری استوار است که گویی هیچ مسئولیتی جز زیباتر شدن در این جامعه وجود ندارد. حالا به جای عبارت پزشک و بیمار شاهد همنشینی عبارت پزشک و زیباجو هستیم. نکته اینجاست که مغز متفکر صنعت زیبایی، حتی دست به ابداع واژه نیز زده است و زیباجو را به واژه‌ای جاافتاده در این عرصه بدل نموده.

نتیجه‌ی تبلیغات جهنمی برای نفرت از بدن با هدف ساختن بهشتی غیرواقعی برای ان‌ها که از خود بیزارند در بهترین حالت شباهت عجیب آدم‌هایی است که صورت و بدن را عرصه‌ی تاخت و تاز پزشکان زیبایی کرده‌اند. در بدترین حالت نیز مرگ است که در می‌زند.

اطراف‌تان را ببینید. چه تعداد گونه‌های برجسته، ابرو‌های کادر شده، لب‌های ژل خورده، بینی عمل شده، مو‌های کاشته شده و بدن‌های نحیف تراشیده شده را می‌بینید؟ فاجعه، اما آنجاست که طراحان لبخند و کامپوزیت دندان وقتی برای سرخاراندن ندارند، اما آمار‌های ارائه شده از سوی مرکز پژوهش‌های مجلس نشان می‌دهد هر ایرانی حداقل ۶ دندان پوسیده دارد؛ افراد ۳۰ تا ۴۰ ساله که در سن فعالیت اجتماعی هستند، ۱۲ تا ۱۳ دندانِ ازدست‌رفته دارند و در گروه سنی بالای ۶۵ سال نیز بیش از ۵۵ درصد افراد دیگر هیچ دندانی برایشان باقی نمانده.

تراژدی تنها به این ماجرا ختم نمی‌شود. ما با تراژدی عمیق‌تری روبرو هستیم. غم‌انگیز ماجرا این‌جاست که بی‌سابقه‌ترین موج مهاجرت پزشکان متخصص و پرستاران کاربلد و کادر درمان در ایران شکل گرفته است. گروهی به دنبال تحقق رویاهایشان، جغرافیا را عوض می‌کنند و گروهی دیگر برای دستیابی به آرزوهایشان از حوزه‌ی تخصصی و کاری‌شان مهاجرت می‌کنند. شهریور ماه سال گذشته بود که مقدسی، رییس نظام پزشکی دامغان زبان به شکوه گشود و گفت متخصص قلبی را می‌شناسند که تزریق بوتاکس انجام می‌دهد؛ متخصص داخلی که کلینیک زیبایی زده و انبوه پزشکانی که از کار تخصصی‌شان فاصله گرفته و کار جانبی می‌کنند. او این اتفاق را ناشی از سیاستگذاری غلط وزارت بهداشت دانسته بود.

حالا سیاست‌های اشتباه و میل مفرط به درآمدزایی از قبال تولید نفرت از بدن، دامان همه را گرفته است. اگر تا دیروز عمل بینی و گونه و پلک جوانسازی پوست و … باب بود امروز افزایش شدید شمار عمل‌های بای‌پس معده و روده و پیکرتراشی و … نشان از پیشروی دست‌اندرکاران این صنعت در محدوده‌ی بدن‌ها دارد.

آماری مدون از میزان عمل‌های لاغری و زیبایی ندارم، اما کافی است به مطب گمنام‌ترین پزشکان مراجعه‌ای داشته باشید تا با شمار کسانی مواجه شوید که قبل از شما برای انجام این عمل‌ها نوبت گرفته‌اند. اتفاقا این وظیفه‌ی اصلی سیاستگزار بهداشت و درمان در ایران است که با اعلام این آمار و انتشار شمار کسانی که در این مسیر جان شیرینشان را از دست می‌دهند، به جامعه بگوید در این مسیر چه خطراتی نهفته است.

تردیدی نیست صد‌ها زن و مرد به سرنوشت ناگوار رضا داوودنژاد مبتلا شده‌اند. همان‌ها که راه میان‌بر را برای زیبایی و نه سلامتی برمی‌گزینند. حکایت تلخی است حکایت بدن‌های دوست نداشته شده. روایت رنجی که آدمیان از بدن‌های تحمل‎ناپذیر می‌برند. بدن‌ها هم عرصه میدان جنگ سیاستگزار است و هم عرصه تاخت و تاز مالکانشان. هر دو این بدن را برنمی‌تابند و تلاش در تغییر شکل آن دارند. مرگ نابهنگام رضا داوودنژاد بیش از پیش روشن کرد ما ابزاری جز بدن‌مان برای زندگی نداریم. باید همه با تمام توان‌مان از این جبهه عقب‌نشینی کنیم؛ برای نجات فردای همین جامعه.

خلیج فارس:الناز شاکردوست با انتشار تصاویری از حضور خود در بیستون کرمانشاه نوشت: بیستون کعبه عشاق جهان است هنوز / اتش عشق جهان خفته در ان است هنوز ؛ ای که بی هوش از این دشت جنون میگذری / گوش و ا کن که همه اه وفغان است هنوز وجه: دو تا عکس اول کیکه ولی دو تای آخر واگعی مکان:

خلیج فارس:بهمن بابازاده در صفحه شخصی خود اینطور نوشته است: یکی از اعضای خانواده «معین»، در متنی که مورد تایید «نصرالله معین»، که بصورت اختصاصی در اختیار من قرار داده، ضمن تکذیب اخبار رفت و آمد «معین» به ایران در این سالها، جزییاتی از آخرین روز‌های حضور این خواننده در زادگاهش را بازگو کرد.

در این متن آمده: «آقای «معین» آخرین بار سال ۱۳۶۰ ایران بود و پس از خروج قانونی از کشور، هرگز به ایران برنگشت. ایشان پاسپورت و شناسنامه ایرانی دارند، ولی هرگز از آن روز به بعد به کشور بازنگشته اند. اخبار و گزارش‌های مختلفی این روز‌ها با مقاصد مختلف در ایران منتشر میشود که هرگز صحت نداشته و ندارد و آقای معین هیچ درخواست یا پیشنهادی به مجموعه، واسطه یا نهادی ارائه نداده اند. از تکرار بی اندازه این گزارش‌های اشتباه و دروغ گلایه دارند و پس از کنسرت دُبی (۲۳ فروردین) در صورت تکرار این گزارشات دروغ، رسما اظهارنظر خواهند کرد.»

منبع:فرارو

خلیج فارس:شنیده‌هاحاکی از آن است که معین در سال‌های اخیر چند بار در سکوت خبری به ایران آمده است.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از انصاف‌نیوز، در ماه‌های اخیر موضوع بازگشت معین به ایران از سوی وزیر ارشاد و برخی مسئولان وزارت امور خارجه مطرح شده است.

پیش از این هم رییس قوه قضاییه تاکید کرده بود که هیچ فردی ممنوع الورود نیست.

چندی قبل کبری آسوپار، فعال رسانه‌ای اصولگرا، در گفت‌وگویی گفت: درباره‌ی خوانندگانی که خارج از کشورند و علاقه دارند به ایران برگردند می‌توانیم در همان چارچوب مشخصی که در ایران خواننده‌ها فعالیت می‌کنند برای افرادی که از خارج از کشور می‌خواهند برگردند هم زمینه را فراهم کنیم که بتوانند برگردند و در اینجا فعالیت کنند.

وزیر ارشاد هم در ماه‌های اخیر چند بار گفته که نصرالله معین می‌تواند به ایران برگردد؛ در حالی که بسیاری از هنرمندان داخل کشور به نوع مواجهه‌ی دستگاه‌های دولتی انتقاد‌هایی دارند. برخی می‌گویند که این موضع رسانه‌ای وزیر برای پر کردن ضعف‌های دولت در تعامل با هنرمندان در این سالهاست و به بازگشت معین نمی‌انجامد و حتی در صورت وقوع، چیزی شبیه به سرنوشت حبیب در دولت احمدی‌نژاد در انتظار اوست.

حالا خبری عجیب درباره‌ی رفت و آمد‌های معین به ایران در گذشته شنیده شده است.

یک منبع آگاه گفت: معین چند بار به ایران آمده است که یک مورد آن برای مراسم درگذشت مادرش بود. البته این رفت و آمد‌ها در سکوت کامل خبری انجام شده است.

او با بیان اینکه ممکن است برای چهره‌های دیگری هم چنین وضعیتی رخ داده باشد، گفت: چند سال قبل هم ابی از نمایندگی ایران در آمریکا درخواست شناسنامه‌ی ایرانی کرده بود.

در سال‌های گذشته نیز با خواننده‌هایی که خارج از ایران فعالیت می‌کردند و موسوم به «خوانندگان لس‌آنجلسی» بودند، از این دست مواجهه‌ها دیده می‌شد، اما هریک با سرنوشت و رویکردی متفاوت روبرو شدند.

حبیب از جمله خوانندگانی بود که به ایران بازگشت، اما تا پایان عمر اجازه‌ی فعالیت جدی، چون گذاشتن کنسرت را نیافت.

از سوی دیگر، اما فریدون آسرایی هم که پیش از بازگشت به ایران از همین دست خوانندگان بود، در ایران به فعالیت‌هایی جدی‌تر پرداخت، آلبوم‌های گوناگونی منتشر کرد و کنسرت‌هایی برگزار کرد و حتی در شویی تلویزیونی برای سنجش خوانندگی شرکت‌کنندگان بعنوان داور حضور داشت. همچنین به کرات در برخی برنامه‌های عیدانه‌ی صداوسیما نیز در سال‌های گذشته بعنوان خواننده‌ی میهمان حضور داشت.

با تمام این اوصاف مشخص نیست که معین یا بهروز وثوقی یا دیگرانی که امروز نامشان در میان است در صورت حضور در ایران با کدامیک از این دوگونه‌ی برخورد مواجه خواهند شد.