تصویر

خلیج فارس:تالاب آبکنار یکی از جاذبه‌های طبیعی و زیبای روستای آبکنار در شهرستان بندر انزلی، استان گیلان، است. این تالاب در مجاورت مرداب انزلی قرار دارد و بخشی از اکوسیستم غنی و منحصر‌به‌فرد این منطقه محسوب می‌شود. روستای آبکنار که یکی از بزرگ‌ترین روستا‌های استان گیلان است، به دلیل موقعیت خود در کنار آب و تالاب، از دیرباز به عنوان یک منطقه مهم کشاورزی، شیلات و گردشگری شناخته شده است. فاصله تالاب آبکنار تا بندر انزلی حدود ۳۸ کیلومتر است و دسترسی به آن از طریق جاده و همچنین مسیر‌های آبی امکان‌پذیر می‌باشد. این تالاب به همراه مرداب انزلی، نقش مهمی در اقتصاد محلی ایفا می‌کند و به عنوان یکی از منابع درآمدی برای ساکنان منطقه از طریق فعالیت‌هایی مانند ماهیگیری و گردشگری شناخته می‌شود. به طور کلی، تالاب آبکنار در بندر انزلی نه تنها یک منطقه طبیعی با ارزش زیست‌محیطی بالا است، بلکه به عنوان بخشی از هویت فرهنگی و اقتصادی روستای آبکنار و شهرستان بندر انزلی نیز شناخته می‌شود.

خلیج فارس:آیین جشن سده در روز دهم بهمن ماه هر سال به شکل گروهی و با گردهمایی مردم شهر و محله و روستا در محلی، با برپایی یک آتش بزرگ برگزار می‌شود. مردم در جمع‌آوری هیزم با همدیگر مشارکت می‌کنند و به این صورت جشن سده، جشن همکاری و همبستگی مردمان است. مراسم امسال «جشن سده» ۱۰ بهمن ۱۴۰۳درآتشکده زرتشتیان کرمان با حضور زرتشتیان این شهر برگزار شد.

خلیج فارس:گردهمایی وسایل نقلیه گردشگری صبح سه‌شنبه ۹ بهمن ۱۴۰۳ در محوطه مسجد کبود تبریز برگزار شد.

خلیج فارس:تالاب مهارلو که به نام دریاچه نمک نیز شناخته می‌شود، از تالاب‌های استان فارس در ایران است. دریاچه مهارلو پناهگاه حیات‌وحش و زیستگاه پرندگان مهاجر به شمار می‌رود. این دریاچه فصلی به دلیل جلبک‌هایی که در آن قرار دارد به دریاچه صورتی نیز شهرت پیدا کرده است. هر ساله جمعیت فراوانی از فلامینگو‌ها به این منطقه مهاجرت می‌کنند. شور بودن آب دریاچه مهارلو موجب سازگاری این پرنده می‌شود؛ چراکه غذای اصلی فلامینگو‌ها موجودی به نام آرتمیا است و در آب مهارلو فراوان یافت می‌شود.

خلیج فارس:همایش خودرو‌های تاریخی و کلاسیک به همت کانون جهانگردی و اتومبیلرانی استان اصفهان صبح امروز جمعه ۵ بهمن ماه ۱۴۰۳ در سیتی سنتر اصفهان برگزار شد.

خلیج فارس:زنان از سراسر بنگال غربی و فراتر از آن برای یک عمر دعا به ورینداوان سفر می‌کنند و اکنون بیش از ۲۰۰۰۰ بیوه – تقریباً ۲۰ درصد از جمعیت شهر – به پناهگاه‌هایی که برای حمایت از آنها پدید آمده پناه آورده‌اند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو، بیوه‌ها از زمانی که اصلاح‌طلبان اجتماعی قرن شانزدهم و قدیس هندو، چایتانیا ماهاپرابو، گروهی را به شهر آورد تا از عمل ممنوعه ساتی فرار کنند، در ورینداوان گرد هم می‌آیند.

ساتی، یک آیین مذهبی در میان جوامع هندی بود که در آن، زنی که شوهرش را به تازگی از دست داده بود، در مراسم ختم شوهرش، خودش را آتش می‌زد.

بیوه‌ها با پوشیدن بیشتر لباس‌های سفید و پرهیز از شرکت در جشن‌ها در این منطقه حضور دارند. بسیاری از آنها شناسنامه ندارند و نمی‌توانند رأی دهند، بنابراین از سوی مسئولان نادیده گرفته می‌شوند و از خدمات رفاهی و حمایتی محروم می‌شوند. بسیاری از زنان در ورینداوان با افسردگی، تنهایی و انزوا دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها می‌توانند دوست پیدا کنند، اغلب در حسرت زندگی گذشته خود هستند و خود را به خاطر بدبختی خود سرزنش می‌کنند.

شو‌ها داشی ۶۰ ساله، که اصالتا اهل کلکته شمالی است، در جوانی یتیم بود و والدین سالخورده خود را نیز از دست داد. او که در سنین پایین به تئاتر معرفی شد، با بازیگران برجسته بنگالی از جمله کالی بانرجی، سوپریا چاترجی و رنجیت مالیک کار کرد. داشی زندگی مجردی را برای هنر خود انتخاب کرد. او اگرچه بیوه نبود، اما به دنبال آرامش و معنویت به ورینداوان راه یافت.

اکثر زنان هندو هستند، اگرچه برخی از آنها سیک هستند. برای بسیاری، معنویت منبع تاب آوری می‌شود و از طریق مناسک و دعا‌های روزانه آرامش می‌یابند.

یامونا داسی، ۸۰ ساله، که مادر نامیده می‌شود، در مراسمی روزانه شرکت می‌کند که بسیاری از زنان در ورینداوان در آن حضور دارند. هر روز صبح، مادر و دیگران پیاده‌روی طولانی در معابد منطقه می‌کنند، دعا می‌کنند و سرود می‌خوانند.

بی خانمانی در میان بیوه‌های ورینداوان وجود دارد و برخی از گذشته آنقدر آسیب دیده‌اند که نمی‌توانند در محیط ساختاریافته یک خوابگاه کنار بیایند.

سوسیلا پاندی، ۷۰ ساله اصالتاً اهل چاتیسگار است، دو پسر دارد، اما پس از مرگ همسرش یک سال و نیم پیش، ارتباط آنها با او قطع شد. او پس از دیدن یک تبلیغ تلویزیونی بدون اینکه به کسی چیزی بگوید به ورینداوان آمد. او می‌گوید که در آرامش است و می‌خواهد روز‌های باقی مانده اش را اینجا بگذراند.