سند بررسی هیات بدوی تخلفات و اخراج زهرا موسوی دختر میرحسین موسوی و زهرا رهنورد از دانشگاه الزهرا منتشر شد.
پوشش یک دانشجو نامناسب بوده، اما از ورود او ممانعت می‌شود. دانشجو با دکتر موسوی تماس می‌گیرد. سپس دکتر موسوی دست او را می‌گیرد و به داخل می‌برد و با لحنی تند می‌گوید: من میبرمش!
خلیج فارس:مرتضی روحانی در توئیتی به اخراج احمد شکرچی، استاد جامعه شناسی دانشگاه شهید بهشتی تهران، واکنش نشان داد.
مرتضی روحانی در توییتی نوشت: در مورد دانشگاه‌ها صحبتی نداشتم تا الان. از اخراج استادی که اعتیاد به شیشه داشت و توی پارک جلو دانشگاه با دانشجو‌ها گل می‌کشید هم اصلا ناراحت نیستم. اما آخه #احمد_شکرچی چرا؟ کسی این آدم را یک بار دیده باشد در نجابت و اصالتش شک ندارد.
او در ادامه نوشت: من احمد شکرچی را بیش از بیست سال است که می‌شناسم، جز ده نفری است که می‌توانم در موردش با خیال راحت بگویم محترم و مبادی آداب است. ادب و آداب دانشگاه و استادی را هم خوب می‌داند و شاگردانش می‌توانند شهادت بدهند.
خلیج فارس: علیرضا پناهیان گفت: نباید موضوع اخراج اساتید از دانشگاه‌ها را به عنوان یک معضل مطرح کرد.
به گزارش«خلیج فارس» به نقل از ایلنا، بخش‌هایی از گفتگو با پناهیان را در ادامه بخوانید؛
فرزندان من در دانشگاه‌ها حضور دارند و در این باره با من صحبت می‌کنند و به من خبر می‌دهند. اینگونه نیست که تا استادی نقدی کند و سلیقه متفاوتی داشته باشد، عزمی برای اخراج او وجود داشته باشد، به هیچ وجه این موارد وجود ندارد.
اگر برای برخی از اساتید رفت و آمدی رخ داده باشد، این را یک تصادف می‌دانم. شاید کج سلیقگی و سوءمدیریتی پیش آمده باشد، اما یک سیاست و عزم نیست. در هر حال تشخیص‌هایی است که داده شده و اتفاقاتی است که رخ داده است و چه بسا امکان تجدیدنظر درباره آن وجود دارد و نباید این موضوع را به عنوان یک معضل مطرح کرد.
در حال حاضر فضای رسانه‌ای به گونه‌ای است که کوچک‌ترین نقطه ضعف یا حادثه تلخی را برجسته می‌کنند و درباره آن تحلیل‌های عجیب و غریب مطرح می‌شود، از این رو باید مراقب بود در دام سیاه‌نمایی رسانه‌ها نیفتیم، در فضای دانشگاه‌ها، دانشجو‌ها را با افکار و سلایق مختلف می‌بینیم که در کمال امنیت زندگی و تحصیل می‌کنند و وقتی به کسانی که در دانشگاه‌ها حضور دارند و افراد در فضای حقیقی و نه مجازی، نگاه کنیم، می‌بینیم که این حرف‌هایی که درباره محدودیت‌های دانشجو در برخی از رسانه‌ها گفته می‌شود، واقعی نیست.
این جوانان، دانشجویان این کشور و مملکت هستند و همه آحاد مردم صاحبان این کشور هستند. چگونه ممکن است که با روش طرد، یک کشور با عظمتی مانند ایران را اداره کرد و اساسا چنین سیاست و عزمی به هیچ وجه وجود ندارد.
این برخورد با دانشجویان بوده و بسیار هم بوده و مکرر شنیدم که درباره کسانی که تصور نمی‌شد با آن‌ها مدارا شود، با مدارای فوق‌العاده برخورد شده، اما در این باره گزارشی منتشر نمی‌شود و آماری از دانشجو‌هایی که با آن‌ها با رأفت اسلامی برخورد شده منتشر نشد و نمی‌شود. کسی این موضوع را برجسته نمی‌کند که با دانشجویی که مرتکب خطایی شده، کسی برخوردی نداشته یا مورد عفو قرار گرفته است. انتشار چنین موضوعی مرسوم نیست.
مقدار اغماض‌هایی که صورت گرفته هیچ وقت برجسته نمی‌شود و با وجود فضای مجازی، فضای خبری، فضای زرد است و تنها آن نقاطی که اشتباهی رخ می‌دهد یا اینکه اشتباهی هم نبوده، اما موضوع تلخی بوده، انتشار داده می‌شود، اتفاق‌های خوب در فضای دانشگاه مانند گفتمان رییس دانشگاه و اساتید با دانشجو‌ها در فضای صمیمی و در خوابگاه‌ها منتشر و برجسته نمی‌شود، شاید منتشر شود، اما جایی «لایک» و «فوروارد» نمی‌شود.
اما بدانید که به غیر از عفو رهبری با سعه صدر بسیار زیادی با مسائل دانشگاه‌ها برخورد شد و الا تعداد افرادی که دچار مساله می‌شدند، بسیار بیش از این‌ها می‌شد. خود افراد متوجه شدند که وقتی غیرمنصفانه عمل کردند، با آن‌ها رفتار منصفانه و بزرگوارانه شد و این آمار در بدنه بسیار زیاد است.
در این مطلب آمده است:
ذهنیت اجتماعی جامعه چنین است که مراکز علمی و آموزشی، اعم از دانشگاه‌ها و مدارس عالی و آموزش و پرورش، خانه امن آموختن هستند تا نسل‌های آینده نه تنها به لحاظ اندیشه‌ای پرورش یابند، که سکاندار آینده‌ای بهتر از گذشته شوند.
این اصل را همه جامعه‌شناسان و استادان علوم انسانی باور دارند که ساحت اندیشه تحکم‌پذیر نیست و اساساً اندیشمندسازی از مسیر نقد علمی اندیشه‌ها و نوسازی آن به دست می‌آید. برهمین بنیاد، دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه مرحله به مرحله از گذر تاریخی آموزش‌ها، رشد و بالندگی می‌یابند.
به همین دلیل است که تشکیل کادر علمی، فرهنگی و اندیشه‌ای هر کشوری «خلق‌الساعه» نیست؛ سال‌های، سال دانش اندوزی و ممارست اندیشه‌ای و تجربه‌نیاز است تا فردی استاد یا استادیار در دانشگاه‌ها شود و یا در حوزه‌های علمیه به جایگاه آیت‌الله و مدرس برسد. از سوی دیگر دولت‌هایی موفق هستند که با دو اصل برنامه‌ریزی علمی معین و اجرایی، برنامه‌هایشان را مدیریت کنند و نقد‌های مراکز علمی را بشنوند و جدی بگیرند.
دانشگاه، خانه تاریخی حیات علمی هر کشوری است و نه مجموعه تشکل امنیتی ـ نظامی. نوبه نوشدن این خانه، فقط از سیر تاریخی اندیشه‌ورزی و رشد و ارتقاء تفکر تحقق می‌یابد. دانشگاه‌ها و همه مراکز علمی و حوزه‌های علمیه، خانه امن اندیشه‌ورزی و نقد و نظرپردازی هستند و سال‌های سال آموختن و ممارست علمی و تخصصی نیاز است تا فردی صاحب عنوان «استاد» شود. کلمه‌های استاد یا آیت‌ا… در تاریخ اندیشه ایران، واژگان مفهومی و ارزشی هستند که با احکام دستوری زوال نمی‌یابند.
تاریخ ۹۰ ساله دانشگاه تهران که آن را «دانشگاه مادر» می‌نامند، در چرخه علم و اندیشه پروری مفهومی تاریخی دارد. در این تاریخ، استادانی همچون علی اکبر دهخدا. جلال‌الدین همایی، فاضل تونی، راشد، عصار، حکیم‌الهی قمشه‌ای، فروزانفر، سعید نفیسی، دکتر معین، زریاب خویی، لطف علی صورتگر، دکتر آرین پور، شهید مطهری، مهندس مهدی بازرگان، دکتر سحابی، شفیعی کدکنی و… همگی نه تنها در روال اداری سنوات خدمتی، ارزیابی و دیده نشدند، بلکه در روال سنوات خدمت اداری با احکام دستوری، آن هم فوری و یکباره بازنشسته نشدند و همه عمر پربرکت علمی‌شان، صاحب کرسی استادی بودند. در حوزه‌های علمیه نیز چنین سنت اندیشه‌ای رایج است. آیا تاکنون شنیده‌اید که آیت‌الله العظمی را بازنشسته کرده باشند!
