گورستان

خلیج فارس:۶۰ سال پیش بحران دوچرخه‌های ثبت نشده در پایتخت بالا گرفت.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از اطلاعات آنلاین؛ راهنمایی و رانندگی تهران در سال ۱۳۴۳ اعلام کرد که دوچرخه‌های پلاک نشده و دوچرخه‌سواران بی توجه به مقرارات راهنمایی و رانندگی باعث اخلال در حمل و نقل پایتخت شده‌اند. خبر را به روایت روزنامه اطلاعات ۶ آبان ۱۳۴۳ بخوانید و عکسی از انبوه دوچرخه‌های بدون پروانه و توقیف شده تهران در آبان ۶۰ سال پیش تماشا کنید.

خلیج فارس:گنجینه «طلا تپه» که در بحبوحه تنش‌های جنگ سرد در اطراف شهر شبرغان در شمال افغانستان کشف شد، مجموعه‌ای خیره‌کننده و حیرت‌انگیز از هزاران شیء طلایی از سراسر دنیای باستان را در خود جای داده بود.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرادید، در سال ۱۹۷۸، یک سال پیش از حمله اتحاد جماهیر شوروی به افغانستان، باستان‌شناس روسی، ویکتور ایوانوویچ ساریانیدی، حفاری‌هایی را در سایت طلاتپه در شمال افغانستان آغاز کرد؛ در آن زمان باستان‌شناسان به تازگی این محوطه را به عنوان یک منطقه دارای اهمیت تاریخی شناسایی کرده بودند.

طلاتپه در منطقه‌ای واقع شده است که در گذشته به آن «باختر» می‌گفتند. منطقه‌ای باستانی که امروزه بخشی از افغانستان، ازبکستان و تاجیکستان را شامل می‌شود. تصور می‌شود این گنجینه توسط کوچ‌نشینان سکایی یا چینی در حدود ۲ هزار سال قبل دفن شده باشد.

تصویر یکی از مقبره‌ها در زمان کشف؛ در پنج مقبره از این شش مقبره زنانی دفن شده بودند که از سر تا پا غرق در زیور‌هایی از جنس طلا بودند

ساریانیدی متخصص تمدن‌های غنی عصر برنز در باختر بود؛ سرزمینی که در قرن چهارم پیش از میلاد توسط اسکندر مقدونی فتح شد. بعدها، همزمان با قدرت گرفتن روم در غرب، منطقۀ باختر توسط مردمانی از هند، چین و ایران مورد تصرف قرار گرفت و هر یک از این اقوام عناصر فرهنگی جدیدی به فرهنگ هلنیستی که توسط اسکندر در این منطقه ایجاد شده بود، افزودند.

ساریانیدی می‌دانست که منطقه‌ای که توسط این‌همه قوم فتح شده و میان آنها دست به دست شده باشد، احتمالاً پر از آثار فرهنگی و تاریخی متنوع خواهد بود. اما حتی این باستان‌شناس با تجربه هم انتظار مواجهه با ثروت خیره‌کننده‌ای که کشف کرد را نداشت؛ گنجینه‌ای که به «طلای باختری» معروف شد.

تاجی طلایی که در مقبره ششم و بر روی سر یکی از زنان دفن‌شده کشف شد؛ این تاج به حالت «تاشو» ساخته شده است

کارگران در این سایت شش مقبره را کشف کردند که به دوره‌ای بین قرن اول پیش از میلاد تا قرن اول پس از میلاد مربوط بودند. این مقبره‌ها حاوی بیش از ۲۰ هزار شیء بودند؛ از جمله حلقه‌ها، سکه‌ها، سلاح‌ها، گوشواره‌ها، دستبندها، گردنبند‌ها و تاج‌هایی که همگی از طلا ساخته شده بودند. علاوه بر طلا، بسیاری از این اشیا با سنگ‌های قیمتی مانند فیروزه، عقیق سرخ و لاجورد نیز تزئین شده بودند.

دانشمندان بر این باورند که این مقبره‌ها متعلق به شش کوچ‌نشین ثروتمند آسیایی بودند؛ پنج زن و یک مرد. آثار ۲ هزار ساله‌ای که همراه آنها پیدا شد، ترکیبی نادر از تأثیرات زیبایی‌شناختی از فرهنگ‌های ایرانی تا یونان کلاسیک را به نمایش می‌گذاشتند.

آویزی از جنس طلا و با تزئیناتی از فیروزه و عقیق و لاجورد

از میان شش مقبره کشف شده، در پنج مقبره اسکلت‌های زنانی یافت شد که غرق در جواهرات طلایی بودند. در میان استخوان‌ها، دیسک‌های طلایی، گوشواره‌ها و دیگر تزئینات زینتی پیدا شد. آنچه به‌ویژه جالب توجه بود، شاهزاده خانم کوچ‌نشینی بود که در مقبره ششم قرار داشت. تاجی طلایی بر روی سر او پیدا شد که طراحی پیچیده‌ای از طلای نازک و برش‌خورده داشت و به گونه‌ای ساخته شده بود که هنگام عدم استفاده، قابلیت تا شدن داشت؛ یک وسیله ایده‌آل برای زندگی کوچ‌نشینی.

زنی که با تاج دفن شده بود، در حالی پیدا شد که سرش به سمت غرب قرار داشت. تاج او بی‌نظیر بود و در حقیقت تصویری از درختانی طلایی با شاخه‌هایی که پرندگانی کوچک در آنها قرار داشتند را نشان می‌داد.

این قوچ طلایی در تنها مقبره‌ای کشف شد که یک مرد در آن دفن شده بود

در زمان این تدفین‌ها، باختر در مسیر جاده ابریشم قرار داشت، راهی که چین را به غرب متصل می‌کرد و منطقه‌ای بود که بازرگانان در آن کالا، ایده‌ها و فرهنگ‌ها را مبادله می‌کردند. خود ساریانیدی معتقد بود که این گنجینه توسط اشراف یوئه‌ژی از چین جمع‌آوری شده بود؛ گروهی که در حدود قرن دوم پیش از میلاد به منطقه باختر رسیدند و بعد‌ها امپراتوری کوشانی را تأسیس کردند.

خنجر و غلافی از جنس طلا که با فیروزه مزین شده است

برخی دیگر از محققان نیز بر این باورند که این گنجینه توسط سکا‌ها که در اصل از ایران آمده بودند دفن شده است. این نظریات متناقض، تنوع تأثیراتی را نشان می‌دهند که این مجموعه عظیم اشیا را شکل داده است. از دیگر آثار می‌توان به یک سکه رومی با تصویر امپراتور تیبریوس، آینه‌ای نقره‌ای با حکاکی‌های چینی، حلقه‌هایی با نوشته‌های یونانی و سکه‌ای با تصاویر بودایی اشاره کرد.

وقتی سوخت خورشید برای فرآیند‌های ذاتی همجوشی هسته‌ای آن تمام شود، به یک غول سرخ‌رنگ متورم تبدیل خواهد شد. لایه‌های بیرونی پف‌کرده آن، سیارات درونی از جمله زمین را خواهد بلعید. سپس، همان طور که پوسته مواد ستاره‌ای انبساط می‌یابد و سرد می‌شود، خورشید به یک سحابی سیاره‌ای تبدیل خواهد شد که به طور گیج‌کننده‌ای هیچ ربطی به سیارات ندارد و هسته آن به یک کوتوله سفید محو شده تبدیل خواهد شد.

مسیه ۳۷ که به یک پروانه شباهت دارد، یک خوشه باز از ستاره‌هاست. تصور می‌شود که ستاره‌های درون آن از همان ابر بزرگ و متراکم گاز و غبار در همان زمان متولد شده‌اند. این بدان معناست که دانشمندان با مطالعه کردن یک ستاره مرده در این خوشه می‌توانند تصویر بهتری را از چگونگی تکامل و مرگ ستاره‌های همسن، اما با جرم‌های متفاوت به دست آورند. بدین ترتیب، خوشه‌های باز به عنوان یک آزمایشگاه کیهانی کامل برای بررسی کردن نظریه‌های تکامل ستاره‌ای عمل می‌کنند.

ستاره‌های بزرگ به سرعت زندگی می‌کنند و جوان می‌میرند

ستاره‌شناسان تاکنون تنها سه خوشه ستاره‌ای باز حاوی سحابی‌های سیاره‌ای را کشف کرده‌اند و ستاره‌های کوتوله سفید مدفون در قلب این گورستان‌های ستاره‌ای هرگز تا پیش از این مورد مطالعه قرار نگرفته‌اند.

«کلاوس ورنر» (Klaus Werner) استاد «دانشگاه توبینگن» (University of Tübingen) و سرپرست این پژوهش گفت: ستاره‌های یک خوشه، همسن هستند و این اهمیت ویژه‌ای برای اخترفیزیک دارد. هرچه جرم یک ستاره بیشتر باشد، سوخت هسته‌ای خود را سریع‌تر مصرف می‌کند. بنابراین، عمر آن کوتاه‌تر است و سریع‌تر به یک کوتوله سفید تبدیل می‌شود.

بخشی از فرآیند ستاره‌ای که هنوز به طور کامل شناخته نشده، سرعت از دست رفتن جرم ستاره‌هاست. رابطه بین جرم زمان تولد و جرم زمان مرگ ستاره، رابطه جرم اولیه و نهایی نامیده می‌شود. ورنر توضیح داد: به عبارت دیگر، جرم یک کوتوله سفید را می‌توان به طور مستقیم با جرم ستاره‌ای مرتبط دانست که برای ایجاد شدن آن مرده است. ستاره‌هایی مانند خورشید ما تا زمانی که به کوتوله‌های سفید تبدیل شوند، کمتر از نیمی از جرم خود را از دست می‌دهند. ستاره‌هایی با جرم هشت برابر خورشید، حدود ۸۰ درصد جرم خود را از دست می‌دهند. داده‌های مربوط به کوتوله‌های سفید بسیار جوان، ارزش بسیاری دارند، زیرا ستاره‌های مرکزی سحابی‌های سیاره‌ای هستند.

ورنر خاطرنشان کرد که هیچ کدام از ستاره‌های مرکزی مرده سحابی‌های سیاره‌ای پیشتر مطالعه نشده‌اند، زیرا همه آن‌ها بسیار دور هستند و به عنوان کوتوله‌های سفید، نور بسیار کمی دارند. این گروه پژوهشی با کمک «تلسکوپ بزرگ جزایر قناری» (GranTeCan) که یکی از بزرگترین تلسکوپ‌های زمین است، این مشکل را برطرف کردند.

سپس، آن‌ها خروجی نور کوتوله سفید را ارزیابی کردند و دریافتند که در حال حاضر حدود ۸۵ درصد از جرم خورشید را دارد. این نشان می‌دهد ستاره‌ای که مرده تا این بقایای ستاره‌ای را پشت سر بگذارد، جرمی معادل ۲.۸ برابر خورشید داشته است. همچنین به گفته ورنر، این بدان معناست که ستاره در طول عمرش، ۷۰ درصد ماده خود را از دست داده است.