جنگ

خلیج فارس: دفتر مناسبات عربی و اسلامی حماس، ادعای دشمن در مورد وجود تونل در زیر بیمارستان شفا را رد کرد و آن را  نمایشی مسخره خواند که کسی آن را باور نمی‌کند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از تسنیم؛ما روز گذشته پاسخ خود را درباره توافق آتش‌بس موقت به مسئولان قطری و مصری دادیم. یک ماه است مذاکرات تحت نظارت قطر و مصر در جریان است اما دشمن همچنان تعلل می‌کند و هر بار به توافق برای آتش‌بس موقت نزدیک شدیم، باز به خانه اول بازگشت. پیش روی ما لحظاتی حساس در رابطه با آتش‌بس موقت در غزه قرار دارد.

پولیتیکو با مصاحبه با هشت دیپلمات، تحلیلگر و مقام رسمی و همچنین مرور اظهارات مقامات آمریکایی، اسرائیلی و عرب تلاش کرده است تا حقایقی را در مورد این درگیری‌ و دلایل آمریکا در عدم تلاش برای پایان دادن به آن دریابد.

آمریکا نمی‌خواهد اسرائیل را از جنگ با حماس بازدارد

مقامات آمریکایی برای موضع‌گیری‌های خود در قبال جنگ حماس و اسرائیل چهار هدف را مشخص کرده‌اند: حمایت صریح آمریکا از اسرائيل، جلوگیری از گسترش این درگیری به خارج از نوار غزه، آزادی بیش از ۲۰۰ گروگان در اسارت حماس، و کمک به کاهش سطح بحران انسانی.

توقف جنگ میان حماس و اسرائیل در این فهرست نیست.

دلیل اصلی این است که آمریکا با هدف اسرائيل یعنی نابودی حماس، حتی با وجود این که جانشین آن در منطقه مشخص نیست، موافق است.

آمریکا حماس را به عنوان یک سازمان تروریستی می‌شناسد. جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا در پاسخ به سوال شبکه خبری سی‌بی‌اس در ماه گذشته مبنی بر آن که آیا معتقد است که «حماس باید به طور کامل نابود شود» گفت: بله، معتقدم.

دولت بایدن درحال حاضر اگرچه با اهداف بشردوستانه اسرائیل را برای قبول اعمال توقف‌هایی در حملات و همچنین دقت بیشتر در اتخاذ اهداف تحت فشار قرار داده است، اما از آتش‌بس طولانی مدت پشتیبانی نمی‌کند.

جان کربی، سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا روز دوشنبه ۷ نوامبر گفت: «ما هنوز باور نداریم که زمان مناسب برای انجام آتش‌بس کلی فرا رسیده است. آتش‌بس کلی به معنای توقف کامل درگیری‌ها در سراسر غزه است که به باور ما این موضوع در حال حاضر به سود حماس است.»

یاکوف آمیدرور، مشاور امنیت ملی اسرائیل از سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ و ژنرال عالی‌رتبه بازنشسته ارتش اسرائیل معتقد است که دولت کشورش درحال حاضر فشار واقعی از جانب آمریکا حس نمی‌کند.

او می‌گوید: «تنها فشار برای این است که آمار کشتار غیرنظامیان کاهش یافته و کمک‌های بشردوستانه بیشتری برای غیرنظامیان اجازه ورود به نوار غزه پیدا کنند.»

نکته‌ای که به صورت عمومی بیان نمی‌شود این است که نابودی یا دست کم تحقیر حماس از در سطوح مختلف به نفع ایالات متحده است.

یکی از مقامات آمریکایی ادعا می کند که حماس از نیروهای نیابتی ایران، از دشمنان اصلی آمریکاست، در نتیجه نابودی آن تضعیف و بی‌اعتباری ایران را در پی داد.

حماس یکی از نیروهای برهم زننده ثبات منطقه‌ای است که برای منافع اقتصادی و امنیتی آمریکا حیاتی است. این گروه شبه نظامی همچنین وجود اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسد و همین موضوع آن را به مانع اصلی راه حل دوکشوری بدل می‌سازد.

به علاوه، فاصله گرفتن علنی آمریکا از اسرائیلی‌ها می‌تواند به جنبه‌های مختلف شراکت آمریکا با متحدِ در خط مقدم خود از جمله در زمینه اطلاعاتی صدمه بزند.

فرای سخنان مقامات، آمریکا ابزار مختلفی برای تحت فشار قرار دادن اسرائیل در اختیار دارد. این کشور می‌تواند اسرائيل را به قطع کمک‌های تسلیحاتی، عدم پشتیبانی و دفاع در سازمان ملل متحد و یا توقف تلاش‌های طولانی مدتش برای عادی‌سازی روابط اسرائیل و کشورهای عربی تهدید کند.

برخی از نمایندگان دموکرات کنگره همچنین درحال کار بر روی لایحه‌ای برای محدودسازی اشتراک اطلاعات با اسرائیل‌ هستند. با این حال دولت جو بایدن چنین سیاستی را در قبال اسرائیل دنبال نمی‌کند.

دولت کنونی اسرائیل حتی در شرایط عادی‌تر هم از تبعیت از خواست  آمریکا سرباز زد. برای مثال، مقامات آمریکا سال‌ها است که مکررا خواستار توقف شهرک‌سازی‌های اسرائیل در سرزمین‌های فلسطینی کرانه باختری هستند.

در زمانی که جو بایدن معاون ریاست جمهوری بود، دولت اسرائيل حتی همزمان با سفر رئیس جمهوری آمریکا به تل‌آویو، احداث شهرک‌های جدیدی را اعلام کرد.

خشونت در حمله ۷ اکتبر حماس به اسرائیل برای شهروندان اسرائیلی چنان شوکه کننده بود که برخی از آنان که پیشتر با اقدامات نظامی این کشور مخالف بودند، اکنون به مشوقان حملات نظامی اسرائیل تبدیل شدند. این یعنی دولت آمریکا باید با خواست رای دهندگان اسرائیلی از سیاست‌مدارانشان مواجه شود.

به همین دلایل است که مقامات آمریکایی حتی مجاب کردن اسرائیل برای اجازه دادن به ورود کمک‌های بشردوستانه به غزه و تمدید زمان اخطار تخلیه ۲۴ ساعته برای این که فلسطینی‌ها از شمال غزه به سمت جنوب بیایند را که عموما به عنوان موفقیتی کوچک در نظر گرفته می‌شود، پیروزی بزرگ در نظر می‌گیرند.

یکی از مقامات اسرائیلی می‌گوید: «شما باید احساسات عمومی اسرائیلی‌ها را درک کنید. اسرائیلی‌ها، از جمله آن‌هایی که نگرش چپ میانه دارند، از این که در زمانی که گروگان‌های ما در غزه در اسارت هستند و ما نمی‌توانیم آن‌ها را ببینیم و هیچ اطلاعی هم از وضعیتشان نداریم، به کمک‌های بشر دوستانه به غزه اجازه ورود داده می‌شود، بسیار عصبانی‌اند.»

بسیاری از دولت‌های عرب در پشت پرده از حماس نفرت دارند

بسیاری از رهبران عرب از حماس به ویژه به دلیل اسلام گرایی و پیوند با ایران متنفرند و از تحقیر این گروه به هیچ‌عنوان ناراحت نمی‌شوند.

یکی از مقامات ارشد اسرائیلی ماه گذشته گفت: «میان واکنش‌های عیان و نهان کشورهای عربی تفاوت بسیاری وجود دارد. اکثر آن‌ها حماس را دشمن می‌پندارند و خواستار توقف آن هستند.»

به‌رغم این نفرت، بسیاری از رهبران عرب از آمریکا می‌خواهند که اسرائیل را برای قبول آتش‌بس تحت فشار بگذارد. بخشی از این خواسته به دلیل نگرانی این رهبران از این است که خشم شهروندانش از مشاهده تصاویر فلسطینی‌های زخمی و کشته‌شده می‌تواند به ضررشان تمام شود.»

یکی از دیپلمات‌های عرب مستقر در واشنگتن می‌گوید: «ایالات متحده با ارسال تجهیزات و پول به اسرائيل به‌جای این که آن‌ها را به یافتن راه حل ترغیب کند، به افزایش فشار و تشدید حملات تشویق می‌کند.»

به نظر می‌رسد اسرائیلی هشدار افرادی چون ایمن الصفدی، وزیر خارجه اردن را مبنی بر «توقف این دیوانگی» نادیده می‌گیرد.

مقامات اسرائیلی تاکید دارند که آن‌چه لازم است را برای نجات غیرنظامیان انجام می‌دهند. اما توضیح میزان رنج فزاینده‌ای که شهروندان فلسطینی متحمل می‌شوند برای اسرائیلی‌ها بسیار دشوار است.

ایران خواستار گسترش جنگ نیست

اگرچه جمهوری اسلامی ایران به طور مستقیم در این جنگ درگیر نیست، اما به شدت به آن علاقه‌مند است. جمهوری اسلامی از حماس پشتیبانی و حمایت می‌کند و مدت‌ها است که به دنبال بیرون‌راندن نیروهای آمریکایی از منطقه است.

نیروهای مورد حمایت ایران از ۱۷ اکتبر تا کنون، به‌رغم حضور بیش از پیش و گسترده نیروهای آمریکایی در منطقه، دست کم ۳۸ با به نیروها و پایگاه‌های نظامی آمریکا در عراق و سوریه حمله پهپادی و موشکی کرده است.

با این حال مقامات آمریکایی به صورت خصوصی اعلام کردند که به باور آن‌ها ایران با این اقدامات تنها قصد افزایش فشار بر واشنگتن را دارد و به دنبال یک جنگ منطقه‌ای گسترده‌تر نیست.

بهترین گواه برای این ارزیابی‌ها ماهیت و مقیاس این حملات به ویژه در مقایسه با پاسخ جمهوری اسلامی ایران به ترور قاسم سلیمانی، فرمانده پیشین سپاه قدس به فرمان دونالد ترامپ، رئیس جمهوری وقت آمریکا در سال ۲۰۲۰ است.

این بار اما، گروه‌های مورد حمایت ایران در حملات عمدتا ناموفقشان منحصرا از پهپاد‌های تهاجمی و راکت‌های ارزان‌قیمت استفاده کردند.

پاتریک رایدر، سخنگوی پنتاگون این اقدامات را «آزار دهنده» خواند و مسئولیت انجام آن‌ها را متوجه ایران دانست. با این حال تهران از قبول هرگونه مسئولیتی در قبال این حملات سرباز زد.

این درحالی است که سپاه پاسداران در حملاتی در پاسخ به ترور قاسم سلیمانی در ژانویه ۲۰۲۰ چند پایگاه نظامی آمریکا در عراق را با بیش از ۱۲ موشک بالستیک هدف قرار داد.

همچنین جمهوری اسلامی ایران برخلاف قبل از بحران کنونی به عنوان موقعیتی برای تشدید مزاحمت برای کشتی‌های تجاری در خلیج فارس استفاده نکرده است.

پاسخ محدود یا عدم پاسخ آمریکا به حملات اخیر هم گویای همین مطلب است. جو بایدن در ۲۶ اکتبر دستور حمله هوایی به دو تاسیسات نظامی در سوریه را که مورد استفاده شبه‌نظامیان مرتبط با ایران بودند، صادر کرد. اما در این حملات هیچ شبه‌نظامی کشته نشد.

منبع: عصر ایران

خلیج فارس:همین چند هفته پیش نانوایی رستم در جنوب غزه به مشتریان پیتزا و ساندویچ شاورما ارائه می داد و حتی یک سرویس تحویل غذا درب محل نیز داشت. با این وجود، پس از چهار هفته بمباران مداوم اسرائیل آن نانوایی در شهر خان یونس  تنها می تواند یک کالای اساسی تولید کند: نان های نازک تخت که هزاران نفر هر روز ساعت ها برای دریافت آن صف می کشند.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو، آن نان ها پس از گذشت یک ماه از محاصره غزه به کالایی حیاتی در سرزمینی تبدیل شده اند که گرسنگی در آنجا در جریان است. این نانوایی باید برای هزاران آواره از شمال غزه و مشتریان سابق نانوایی های دیگر که به دلیل جنگ مجبور به تعطیلی شده اند، نان تامین کند، حتی در شرایطی که کارکنان نانوایی خود با ویرانی های اطراف خود دست و پنجه نرم می کنند. “احمد رستم” 25 ساله که خانواده اش صاحب نانوایی هستند می گوید پس از چند روز تعطیلی به دنبال آغاز جنگ در ماه اکتبر آنان تصمیم گرفتند کار خود را از سر بگیرند حتی در شرایطی که اکثر نانوایی ها بر اثر حملات اسرائیل آسیب دیده بودند. او می گوید: “وضعیت سخت و خطرناک است اما ما خود را مجبور می ‌کنیم به خاطر مردم ادامه دهیم”. 15 کارگر او با انفجار ساختمان همسایه وحشت کردند. او می گوید: “برخی از آنان رفتند. من نمی توانم جلوی رفتن شان را بگیرم”.

بیش از یک میلیون آواره فلسطینی پس از آن که اسرائیل از آنان خواسته بود تا شمال غزه را “برای امنیت خود” تخلیه کنند به سمت جنوب غزه نقل مکان کرده اند زیرا حملات هوایی و زمینی علیه غزه ادامه دارد.

رستم می گوید: “علیرغم نیاز فزاینده به غذا بسیاری از نانوایی ها در جنوب مجبور به تعطیلی “به دلیل خطر و کمبود منابع ضروری” شده اند. تنها چهار نانوایی در جنوب غزه مشغول به کار بودند در حالی که در دوره پیش از جنگ 20 نانوایی وجود داشت”.

به گفته مقام های سازمان ملل متحد پس از ممنوعیت ورود سوخت و کالا از جمله مواد غذایی توسط اسرائیل به قلمرو وابسته به کمک غزه خانواده ها گرسنه می مانند. از تاریخ 21 اکتبر اسرائیل اجازه داده مقدار اندکی از کمک‌های بشردوستانه از طریق تنها گذرگاه آن منطقه با مصر به غزه برسد اما مقام های سازمان ملل این مقادیر را در مقایسه با نیاز 2.3 میلیون فلسطینی در آن ناحیه “خُرد” توصیف کرده ‌اند. “فیلیپ لازارینی” رئیس آژانس سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی در هفته جاری پس از بازدید از غزه گفته بود که پیش از این هرگز مردم غزه را تا این اندازه گرسنه و تشنه ندیده بود.

او گفته است: “همه فقط آب و غذا می خواستند. بچه ها به جای این که در مدرسه باشند و یاد بگیرند یک جرعه آب و یک لقمه نان می خواستند. صحنه هایی آزار دهنده بود”.

در نانوایی رستم آرد و سوخت توسط آژانس سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی به صورت رایگان ارائه می شود. کارگران از ساعت 10 شب الک کردن آرد را آغاز می کنند و در طول شب به پخت نان می پردازند تا 2000 بسته نان مسطح تولید کنند که هر بسته حاوی 50 نان است. رستم می گوید: “این نان ها دو ساعت دیگر تمام می شوند. وقتی نان دیگری وجود ندارد احساس درماندگی و ناتوانی می کنم”. برخی از مشتریان در طول شب صف کشیدن را آغاز می کنند. رستم می گوید در ساعت 11 شب افرادی را می بیند که در خیابان مقابل نانوایی می خوابند. او می گوید: “وقتی علت حضورشان را پرسدیم گفتند در حال رزرو کردن جا در صف هستند”.

“رامی الاشقر” 19 ساله دانشجوی فناوری اطلاعات پیش از جنگ به صورت پاره وقت در نانوایی کار می کرد اما پس از آغاز حمله اسرائیل به طور تمام وقت به این کار ادامه داد. او سه روز کار کردن در نانوایی را به دلیل فشار مادرش از دست داد. مادرش از شنیدن این خبر که نانوایی های دیگری در جریان بمباران آسیب دیده اند باعث ترسیدن بیش تر او شد. اشقر می گوید: “با این وجود، زمانی که متوجه شدم عموها و برادران ام ساعت های طولانی در صف منتظر می مانند تا نان به دست آورند و گاهی اوقات نیز بدون نان به خانه باز می گردند پدرم پذیرفت به نانوایی بازگردم. من از این طریق می توانم برای خانواده ام نان تهیه کرده و همزمان کار کنم”.

در بیرون نانوایی هزاران نفر در صفی که تا انتهای خیابان امتداد داشت منتظر بودند. “ام محمد النجار” 36 ساله همراه با پسر کوچک اش سعی کرد جلوی اشک هایش را بگیرد زیرا می گفت که او و چهار فرزندش از خانه و کاشانه شان آواره شده و مجبور شده اند به مدرسه تحت حمایت آژانس سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی رفته و از آنجا به عنوان سرپناه استفاده کنند.

او می گوید: “هر روز به ما یک قرص نان و یک لیوان کوچک آب می دهند. مردی که برای دیدار دوستان اش به مدرسه آمده بود به پسرم لطف کرد و 20 شِکِل (5 دلار) به او داد. من آمده ام با آن پول یک بسته نان و یک کنسرو غذایی بخرم. من هم چنین سعی خواهم کرد یک گالن آب خریداری کنم اما برای آن باید در صف انتظار طولانی تری بایستم”.

وقتی پسرش برای نوشیدن آب شروع به فریاد زدن کرد اشک ریخت. زنان دیگر سعی کردند او را دلداری دهند و مردی دیگر گفت: “آرام باش نان را خواهی گرفت و اگر نگرفتی آن چه را که به دست می آورم با تو به اشتراک می گذارم”.

“علی السقا” 61 ساله یکی از کارگران نانوایی می گوید: “زمانی که نان تمام می شود مردم هنوز منتظر هستند و گاهی بر سر ما فریاد می زنند یا سعی می کنند به ما حمله کنند. آنان در اطراف ما جمع می شوند و به نظر می رسد همه با هم در حال جنگیدن هستند زیرا ادعا می کنند که اولویت با آنان است. حتی ماموران پلیس نیز نمی توانند نظمی در صف ایجاد کنند”.

او علیرغم وجود چنین تنش هایی به ادامه کارش پایبند است. او هر روز پنج کیلومتر را گاهی اوقات زیر بمباران اسرائیل با پای پیاده تا نانوایی طی می کند. او مجبور شد خانواده اش را پس از آن که اسرائیلی ها به مردم غزه گفتند آن شهر را تخلیه کنند از شمال خان یونس به سمت غرب شهر جابجا کند.

همسر و نوه‌ هایش به دلیل ترس از امنیت اش از او خواسته اند که کارش را متوقف کند اما او معتقد است که مسئولیتی برای ادامه دادن کار دارد. او می گوید: “من حداقل 14 ساعت در روز کار می کنم. وقتی حملات اسرائیل انجام می شود من در نانوایی می خوابم. من نمی توانم یک کودک گرسنه را ببینم و کاری برایش انجام ندهم”.

درحالی که صهیونیست‌های ثروتمند، تامین‌کنندگان مالی دانشگاه بوده و سیاست عملی و علنی دولت‌های امریکا متکی بر دفاع سیاسی و نظامی بی‌ملاحظه از رژیم اسراییل هست. البته این روزها، شرایطی مشابه همان وضعیت.

پیش آمده است. برخی آکادمیسین‌ها می‌ترسند… می‌گویند اگر توییت بزنیم به دفاع از فلسطین و علیه اسراییل، ممکن است موقعیت آکادمیک ما در معرض خطر قرار گیرد… خانم «نضال الخیری» به کسانی که از آسیب دیدن موقعیت آکادمیک خود می‌هراسند الگوی مرحوم «ادوارد سعید» را مثال می‌زند که چگونه متهورانه، در جانب دیگر قضیه، موضع گرفت. در جانب شجاعت و دفاع شجاعانه و در همان حال عالمانه از حقیقت: Academics: I don’t want to Tweet about it, it might hurt my career. Edward Saïd on the other side.

اما من این‌طور فکر نمی‌کنم: سنت «خود انتقادی» در غرب و امریکا به خود خواهد آمد و این روز‌ها را به عنوان «دوران شرم» طبقه‌بندی خواهد کرد. از قضا این را خود ادوارد سعید پیش‌بینی کرده و گفته بود حمایت نامشروط از همه اقدامات اسراییل «آخرین تابوی امریکا» است که مثل نژادپرستی و سیاه‌ستیزی پشت‌سر گذاشته خواهد شد. همین‌طور که به این عکس نگاه می‌کنم، ذهنم تداعی معانی می‌کند.

برای برخی ایرانیانی که به علت «لج ملی» از اکنون و حال عمومی جامعه، حتی حمایت بیانی از فلسطین و موضع‌گیری در برابر ظلم آشکار و نسل‌کشی بی‌رحمانه صهیونیست‌ها -با حمایت مالی و نظامی همه قدرت‌های غربی- ندارند و در انباشتی مزمن شده از مسائل منفی، قدرت ایستادن در سمت حقیقت را از دست داده‌اند. تاسف می‌خورم و ناامیدکننده‌تر از آن، شنیدن صدا‌های برخی ایرانیان است که حتی داغ‌تر از یهودی‌های غیرمتعصب در کنار مواضع صهیونیست‌ها، خواهان حمله به ایران می‌شوند؛ برای این افراد نیز، افسوس انسانیت ازدست رفته می‌خورم.

در این میان، آن چیزی که مایه تسلای خاطر است، وجدان بیدار جامعه ایرانی است که به گواهی تاریخ نشان داده در بزنگاه‌های حساس بشری، حقیقت انسانی را در پای «لج» قربانی نخواهد کرد و از آزمون زمانه همواره پیروز برآمده است. این مفهوم را در اجتماع باشکوه همبستگی کارگران با فلسطین در خانه کارگر نیز مطرح کردم. در امتداد تداعی ذهنم، وقتی به رفتار «جاناتان» رییس دانشگاه کلمبیا می‌اندیشم، بی‌اختیار به یاد استادانی می‌افتم که هر روز به بهانه یک امضای حمایتی یا یک توییت درباره آنچه بحق می‌دانند، مثل دسته‌های گلی که پرپر می‌شوند اخراج و بی‌پناه در جامعه رها می‌شوند و این درحالی است که برخی مسوولان وزارت علوم و روسای دانشگاه‌های ما حتی برای اخراج‌ها هورا هم می‌کشند و تلخ‌تر آنکه، خود آن‌ها نیز ابزار تصفیه و تسویه‌حساب‌های سیاسی کودکانه شده‌اند.

این استادان، نه تنها از حقوق اساسی و انسانی خود، بلکه از حقوق شهروندی هم محروم شده و در آینده نظام اداری ایران هم جایگاهی نخواهند داشت. با تعدادی از این اخراجی‌ها مراوده دارم و نیک می‌دانم برخی آنها، هم خود و هم خانواده عزتمندشان در زیر فشار‌های زندگی درمانده‌اند. حتی بدتر از دوره بورسیه سازی و بازی برای ورود ناعادلانه اعضای علمی، تداوم برنامه اخراج‌ها و بازنشستگی‌های اجباری و… سرمایه‌های انسانی در ساحت علم به ویژه علوم انسانی، این دوره در تاریخ حیات علمی دانشگاهی به «عصر سرکوب عقیده علم، به خصوص علوم اجتماعی انتقادی» موسوم خواهد شد.