رضا کیانیان

خلیج فارس: کیهان در ستون خوانندگان خود نوشت: از حدود یک ماه گذشته تاکنون ۲ هنرمند فوت کرده‌اند که نخواسته بودند با موج ضد نظام همراهی کنند. در این میان نحوه مواجهه برخی از سلبریتی‌ها با درگذشت این دو هنرمند ارزشمند یعنی پروانه معصومی و ناصر طهماسب عجیب قابل تامل بوده است.

رضا کیانیان که دارای سوابق سوئی از عضویت در گروهک تروریستی پیکار تا تناول ته سفره نجس سفارت انگلیس عامل جنایت قحطی مصنوعی جنگ جهانی اول و قتل عام ۹ میلیون نفر از اجداد ما ایرانیان است، در‌باره درگذشت ناصر طهماسب از اینکه این هنرمند واقعی و پیشکسوت پای نظام ایستاد ناراحت و عصبانی شده و با نیش و کنایه از او یاد کرده است. آن قدر بیشرمانه که با مشاهده اعتراضات مردم و هنرمندان مجبور شد که آن را پاک کند. «واقعا ارزش‌اش را داشت؟»

خلیج فارس: واکنش تند مدیر‌کل نظارت و ارزش‌یابی سازمان سینمایی وزارت ارشاد به استوری رضا کیانیان درباره زنده‌یاد ناصر طهماسب دیدگاه دکتر جوادی‌یگانه – جامعه‌شناس- را تایید می‌کند که نوشته بود: «نوع تعامل هنرمندان با درگذشت مرحومان پروانه معصومی و ناصر طهماسب، شاهدی از دو جامعه‌ای‌شدن جامعه ایران است. دو جامعه در یک کشور، با دو نظام ارزشی و دو گروه مرجع متفاوت، که هر کدام از طرف مقابل، انسانیت‌زدایی کرده است. ‌بادهای کِشته‌شده، توفان شده است؛ وای از وقت درو!».

رضا کیانیان- بازیگر- این استوری را در صفحه خود گذاشته بود: «آقای طهماسب، واقعا ارزشش را داشت؟» همین و هرگز لفظ ناپسند «صدا فروش» را برای «صدا پیشه» ماندگار و خاطره‌ساز ما به کار نبرده چندان که در برخی واکنش‌ها در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی دیدیم.

آقای روح‌الله سهرابی ( مدیر کل ارزش‌یابی سینمایی دولت اصول‌گرای فعلی ) پرسیده است: «آیا تو چنان که می‌نمایی هستی؟ شما چطور آقای بازیگر؟ وقتی بیشترین حضورهای ارگانی و دولتی را در سریال‌ها و سینمایی‌های دولتی داشته‌اید و دستمزدهای نجومی گرفته‌اید بگویید که ارزشش را داشت؟»

به نظر می‌رسد آقای مدیر‌کل خلط مبحث کرده است. زیرا رضا کیانیان بر بازی در نقش‌های مختلف با سرمایه گذاری دستگاه‌های دولتی و ارگانی و دریافت دستمزد کلان انتقاد نکرده بلکه پرسش او ناظر به امری دیگر است. در واقع او با کلیت جمهوری اسلامی مشکل ندارد. با نواصول‌گرایی رادیکال مشکل دارد. با همکاری معتقدان با آنان هم مشکل ندارد. با همراهی کسانی که تعلق خاطری به این گفتمان تازه حاکم شده ندارند ولی به دلایلی همراهی می کنند مشکل دارد. روشن‌تر این که اگر مرحوم طهماسب به تمام متن‌هایی که خواند باور داشت مشکلی نبود. حال آن که احساس می‌شد زیست و باور او این گونه نبوده است.

یک بار درباره داریوش فرهنگ نوشتم بازی در سریال گاندو علیه مذاکرات وزیر خارجه مملکت به قصد رهایی از تحریم فلج کننده که اخلاق و اقتصاد ما را له کرده با نقش‌هایی که حمید‌رضا پگاه یا کمیلی در سریال‌هایی با موضوع امنیتی و مثلا علیه داعش بازی می‌کنند متفاوت است.

چون آنها سرشان را پایین نمی‌گیرند ولی وقتی در حاشیه مراسمی در خانه اندیشمندان علوم انسانی در گرامی داشت دکتر پرویز ممنون از داریوش فرهنگ پرسیدیم بابت در سریال گاندو چه حسی دارد احساس خوبی بروز نداد. اگر می‌گفت راضی‌ام و اقتخار می‌کنم مشکلی نبود. اما نگفت. اگر این متن را انکار کنند دقیق‌تر خواهم گفت چه عبارتی به کار بردند اما هیچ حس خوبی نداشت و افتخار نمی‌کرد.

نکته ظریف و دقیقی که کیانیان می‌گوید ارزش تعارض ندارد در همین است. حس می‌شد ناصر طهماسب با عشقی وافر به جای جک نیکلسون یا علی نصیریان در هزار دستان حرف می‌زند و ابوالفتح را او هم دارد بازی می کند یا در هارولد لوید و ده‌ها اثر فاخر دیگر صدایی ماندگار به یادگار گذاشت اما برخی از مستندهای سیاسی با صدای او این حس را انتقال نمی‌داد چرا که اصلا جنس او این‌گونه نبود و به خاطر همین کیانیان می‌پرسد: ارزشش را داشت؟

در واقع بازیگر مشهور سینما سوال طرح نمی‌کند بلکه با پرسش استفهامی که جواب آن مشخص است می‌خواهد بگوید وقتی همه دیر یا زود می‌میریم بهتر است کاری خلاف عقیده و باور خود انجام ندهیم یا اگر به اقتضایی تن می‌دهیم طولانی مدت نباشد. مثل مهران مدیری که اگرچه گاهی و کمی تن می‌دهد و از پول سرشار بدش نمی آید ولی به اصولی وفادار است و تن دادن همیشگی نیست.

دقت کنید! ایفای نقش در فلان فیلم و سریال ولو تهیه کننده آن فلان دستگاه باشد خیلی فرق دارد با گفتار متنی کاملا جهت‌دار که به نظر نمی‌رسد گوینده با آن موافق باشد.

این حتی با گویندگی خبر هم متفاوت است. هیچ‌کس مسوولیت خبرهایی را که محمد رضا حیاتی طی سال‌ها خواند و احیانا برخی از آنها درست نبوده متوجه او نمی‌داند و هیچ‌گاه هم از بغض خود در لحظه خواندن خبر درگذشت امام خمینی پشیمان نبوده است ولی نان آن را هم نمی‌خورد و پیاز داغ آن را هم زیاد نمی‌کند و در مصاحبه‌ای گفته تا یک ربع قبل خبر نداشته و مثلا نگفته تا صیح گریه می‌کردم و حتی وقتی یک بار از او پرسیدند از دیدار با امام چه حسی داشته گفت: من هرگز ایشان را ملاقات نکردم.

یک بار هم وقتی پرسیدند بهترین و شیرین‌ترین خبری که خواندی کدام بوده بی‌درنگ پاسخ داد خبر قبول قطعنامه ۵۹۸ چون جنگ واقعا طولانی و پرتلفات شده بود و مردم از خبر ختم آن خوش‌حال شدند. در حالی که اگر می‌خواست تظاهر کند نباید می‌گفت چون امام خمینی از قبول قطعنامه به مثابه نوشیدن جام زهر یاد کرده بود.

همین که مرحوم طهماسب خواسته بود در سکوت خبری دفن شود احتمالا به خاطر اطلاع از همین واکنش‌ها بوده است و گرنه اگر باور داشت شاید چنین نمی‌کرد. پس یک بار دیگر مرور می‌کنیم. بازیگران الزاما نقش‌هایی را که بازی می‌کنند باور ندارند ولی برخی گفتار متن‌ها یا نقش‌ها مورد اتفاق نظر عمومی نیست.

واکنش افکار عمومی هم یک‌سان نیست و شرایط را درک می‌کنند. مثلا امین حیایی در سال‌های بعد از بازی در قلاده‌های طلا سعی می‌کرد توضیح دهد نقش او علیه معترضان ۸۸ نبوده بلکه فیلم درباره سوء‌استفاده سرویس‌های جاسوسی بیگانه از اتفاقات ایران است که در عالم واقع هم محتمل است و نحوه پرداختن به آن می‌تواند محل بحث باشد نه اصل موضوع.

مقام وزارت ارشاد اما جوری از کیانیان انتقاد کرده که او انگار برانداز شده در حالی که به صراحت در تازه ترین مصاحبه هم گفته وسط باز است یعنی به براندازی باور ندارد و همواره از گرایش‌های اصلاحی و اعتدالی حمایت کرده است و طبیعی است که هم تندروهای داخلی بر او بتازند و هم براندازان خارجی.

منتها این که اصول‌گرایان ناگاه پشت سر دو سه هنرمند درگذشته مانند خانم پروانه معصومی و ناصر طهماسب قرار گیرند و آقای ابراهیم رییسی درگذشت یک بانوی هنرمند را تسلیت بگوید و کاری نداشته باشد در فیلم‌های پیش از انقلاب بدون حجاب بازی کرده یا در یک قاب عکس با فرح پهلوی حضور دارد ولی به مرگ بازیگر زن دیگر که به عکس قبلی بعد از انقلاب بازیگر شده توجه نشان ندهد بیان‌گر این است که می خواهند بگویند هوای هنرمندان هم سو با گفتمان رسمی تازه را داریم.

همین که مرحوم طهماسب ترجیح داد در سکوت به خاک سپرده شود نشان می‌داد پیش بینی می‌کرده چنین بحث هایی درمی‌گیرد اما اگر به آنچه در برخی گفتار متن‌ها و مستندها که بر سر آنها اجماع ملی وجود ندارد و اکثریت مردم ایران در انتخابات متعدد نشان داده‌اند از گفتمان دیگری حمایت می‌کنند باور داشت مانند مرحوم سلحشور وصیت می‌کرد حتی در قطعه هنرمندان دفن نشود حال آن که می‌دانیم گروه خونی ناصر طهماسب با آنها نمی‌خورد و اگر رضا کیانیان گفته ارزشش را نداشت به خاطر همین است و قیاس آقای سهرابی با دست‌مزدها و نقش آفرینی های او قیاس مع‌الفارق است زیرا جامعه ایران بعد ازاتفاقات ۸۸ و ۹۶ و ۹۸ و ۱۴۰۱ دوپاره و بلکه چند پاره شده و دولت کنونی گرایش اکثریت جامعه را نمایندگی نمی کند وگرنه منتقدان دولت را از شرکت در انتخابات کنار نمی زدند و تازه باز رضا کیانیان از وسط بازی دفاع می‌کند و نگفته چرا برانداز نشدی.

یک بار که صادق خرازی از عباس عبدی به خاطر تبعات اشغال سفارت آمریکا انتقاد کرده بود روزنامه‌نگار کهنه‌کار به او پاسخ داد اگر دکتر یزدی که آن موقع وزیر خارجه و منتقد آن اتفاق بود و ثمری از آن نچید خرده بگیرد اخلاقی است ولی شمایی که بعد از آن سفیر ایران در سازمان ملل شدی و سیاست‌های بعد بر اساس آن تنظیم شد نه.

حالا حکایت مشاجره مقام سینمایی ارشاد با رضا کیانیان است. اگر براندازان خرده بگیرند که از صدر تا ذیل مخالف‌اند و همه را سر و ته یک کرباس می‌دانند و به تنوع درون حاکمیت و تفاوت اصول‌گرایان و اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان باور ندارند و نواصول‌گرایی تندرو را هم از میانه‌روها تفکیک نمی‌کنند مطابق نگاه آنان است اما مدیر‌کل سینمایی دولت فعلی چرا باید سوابق کیانیان را زیر سوال ببرد؟

بازیگر سرشناس اصل همکاری با پروژه های دولتی و ارگانی را نفی نکرده. بلکه همکاری با یک نحله خاص را که در پی محدود کردن فضا برای دیگران‌اند سرزنش کرده و احترام متوفا را هم نگاه داشته و تنها طرح سوال کرده است ولو در قالب پرسش استفهامی.

این چند سطر اگر جانب رضا کیانیان را داشت به این خاطر نیست که با منتقدان صاحب منصب او خرده برده‌ای دارم که با سازمان سینمایی سابق و لاحق رابطه‌ای نداشته ام.

از این حیث هم البته هست که در میان بازیگران مطرح و درجه اول هیچ کس چون رضا کیانیان با رسانه مأنوس نیست و به صراحت او بر بازگشایی خانه روزنامه‌نگاران ایران – ساختمان انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران- نه یک بار که به دفعات تاکید نداشته و مثل او همراهی نکرده است و از این حیث بسیار ممتاز و شایان تحسین است. وگرنه بازیگری که مقایسه خود با رابرت دنیرو را هم نمی‌پسندد و می‌گوید آحر او کجا کتاب بازیگری نوشته چه نیاز به دفاع و ستایش‌هایی از این دست دارد؟

منبع: عصر ایران؛ مهرداد خدیر

خلیج فارس:رضا کیانیان بازیگر سینمای ایران در گفتگو با ویژه‌نامه «بی‌قانون» درباره طنز و خاطراتش صحبت کرده است.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از خبرآنلاین، ویژه‌نامه «بی‌قانون» روزنامه قانون با شخصیت‌ها و چهره‌های فرهنگی بسیاری، چون محمدجواد ظریف، سیدعلی صالحی، مصطفی زمانی، حجت اشرف‌زاده، محمد غرضی، سهراب پورناظری، محراب قاسم‌خانی و … گفتگو کرده است.

در سال ۹۵، در این ویژه‌نامه همچنین مطالبی درباره روحانیون با عنوان «در خلوت حوزه» منتشر شده است. گفتگو درباره استندآپ کمدی با امیرمهدی ژوله، نگاهی به اتفاقات سال ۹۴ نوشته آیدین سیارسریع، و کمیک‌استریپ‌های متنوعی نیز به چاپ رسیده است.

در این ویژه‌نامه همچنین گفت‌وگوی اختصاصی با اسپایک فرشتن طنزنویس آمریکایی سریال‌های سیمپسون‌ها و سین فلد انجام گرفته که خواندنی‌ست.

یکی از چهره‌هایی که در شماره نوروزی «بی‌قانون» با او گفتگو شده رضا کیانیان است که بخش‌هایی از این مصاحبه را در ادامه می‌خوانید:

ــ ما بعد از انقلاب با شادی قهر کردیم و این موضوع هیچ ارتباطی با نوع انقلاب ندارد. اصولا ذات هر انقلاب در هر کشوری باعث می‌شود که شادی و خنده در آن جامعه کمتر شود و این ربطی به اسلامی یا حتی مارکسیستی بودن انقلاب ندارد. تفکر انقلابی به نحوی است که فکر می‌کنند خندیدن کار سبکی است و علت این موضوع را نمی‌دانم که چرا به این صورت است.

ــ بیشتر سوال‌هایی که از من می‌شود احمقانه است و علتش هم مشخص است. سوال کننده جواب سوال را در سوال آورده و در حقیقت برای تایید و بسط جوابی که خودش در قالب سوال از من مطرح کرده، آن موضوع را از من می‌پرسد.

ــ من یک دفعه به حج رفته‌ام، حج تمتع. از قدیم شنیده بودم که هر کسی که برای بار اول به حج می‌رود در اولین باری که نگاهش به خانه خدا می‌افتد هر آرزو و دعایی که در دل کند مستجاب می‌شود.

طبیعتا من هم آرزو و خواستی داشتم که دلم می‌خواست اولین باری که کعبه را دیدم آن را از خدا بخواهم. رسم بر این است که شخصی که می‌خواهد به حج برود از اطرافیان و آشناهایش طلب حلالیت می‌کند تا دینی از اکسی روی دوشش نمانده باشد. وقتی در مراسم معمول حلالیت‌گیری داشتم واز همه حلالیت می‌گرفتم، برادر کوچکترم با شیطنت گفت که اولین باری که خانه خدا را می‌بینی برای من دعا کن! من هم به مکه رفتم و طبق قولی که داده بودم اولین بار که چشمم به خانه خدا افتاد برای او دعا کردم.

ــ عادت کرده‌ام وقتی کسی به مستم می‌آید به دستانش نگاه می‌کنم، تا دستش به سمت گوشی می‌رود می‌فهمم که نیتش چیست. یا قصد سلفی گرفتن دارد و یا می‌خواهد گوشی را به کسی بدهد که از من و خودش عکس بگیرند، به هر حال از سلفی کلافه شده‌ام، ولی راحت‌تر است، چون به شخص سوم احتیاج ندارد و برای عکس گرفتن دست رد به سینه کسی نمی‌زنم.

ــ سخت‌ترین و عجیب‌ترین شرایطی که در آن بیمار شدم مربوط به آخرین سکانسی بود که در «مختارنامه» بازی کردم. در آن سکانس کعبه را با منجنیق مورد حمله قرار داده بودند و کعبه در آتش می‌سوخت.

من که نقش «عبدالله زبیر» را بازی می‌کردم، باید در آن سکانس روی بالکن می‌آمدم و می‌گفتم که: «اگر این خانه، خانه خداست، خداوند خودش آتش را خاموش و کعبه را حفظ می‌کند.» که بعد از آن هم باران شروع به باریدن می‌کرد و آتش خاموش می‌شد. فیلمبرداری این سکانس در زمستان بود و هوا به قدری سرد بود که من تا به حال چنین سرمایی را تجربه نکرده بودم.

تمام عوامل صحنه و گروه فیلمبرداری لباس‌های محافظ و ضد آب پوشیده بودند و، چون در آن سکانس باید باران هم می‌آمد روی لباس همه آن‌ها یک لایه یخ بسته شده بود به طوری که زمانی که تکان می‌خوردند یخ‌ها می‌شکست و وضعیتی مشابه باران یخی در کانادا ایجاد شده بود.

در چنین شرایطی من باید دشداشه می‌پوشیدم و می‌رفتم روی بالکن می‌ایستادم و دیالوگ می‌گفتم. خدا رو شکر آن سکانس را با یک برداشت گرفتیم و تمام شد، اما یادم می‌آید که موقع حرف زدن از شدت سرما از سرم بخار بلند می‌شد.

آن سکانس تمام شد و، چون آخرین سکانس من در سریال «مختارنامه» بود فردای آن روز برای بازی در فیلم «راه آبی ابریشم» به جزیره قشم رفتم. هوای قشم گرم بود و دیگر بعد از آن سرمایی که سر بازی در «مختارنامه» تجربه کردم، به طرز وحشتناکی سرما خوردم و سه روز حتی توان حرکت کردن نداشتم.

ــ زمانی که خانم گوگوش به آمریکا رفت من هم در همان روز‌ها و البته با یک هفته تاخیر به آمریکا رفتم. در همان زمان یکی از دوستان خواهرزاده من به او گفته بود که «شنیدی که رضا کیانیان با گوگوش ازدواج کرده و به آمریکا رفته‌اند؟» دختر خواهرم هم جواب داده بود که این شایعه است و واقعیت ندارد و وقتی که اصرار و پافشاری دوستش را برای صحت و درستی این موضوع دیده بود، جواب داده بود که چنین موضوعی اصلا درست نیست و واقعیت ندارد، چون رضا کیانیان دایی من است.

اما نکته جالب ماجرا اینجاست که باز هم دوست خواهرزاده من ماجرا را قبول نمی‌کند و می‌گوید پس معلوم می‌شود کیانیان ماجرای واقعی را به شما نگفته! و یا این که اصلا دایی تو نیست.

ــ پسر من الان ۲۴ ساله است. زمانی که او دبستانی بود روزی به خانه آمد و گفت که «بابا واقعا این بچه‌های مدرسه خیلی بیکارن یا حوصله دارن!» و بعد توضیح داد که یکی از بچه‌های مدرسه‌شان عمو آتیلا را در خیابان دیده و از دیدن او هیجان‌زده شده است و این ماجرا را برای کل مدرسه تعریف کرده است.

واقعیت این است که به قدری پسر من «اتیلا پسیانی» را از نزدیک دیده بود، از نظرش دیدن آتیلا پسیانی که برای دوست او موضوعی خارق‌العاده بوده، بسیار معمولی و خالی از هیجان به نظر می‌آمد. برای من هم همین طور است و واقعا نمی‌توانم بگویم معروف‌ترین شماره ذخیره شده در تلفن همراهم متعلق به چه شخصی است.

محمد صالح‌علاء در بخشی از صحبت‌هایش گفت: «در جوانی کار نمایش می‌کردم و همه از منتقدان تا هنرمندان بزرگ‌مان مرا سرزنش می‌کردند. من هیچ‌وقت کار تئاتر نمی‌کردم بلکه نمایش مفهومی کار می‌کردم، در این میان هنرمندان بزرگی بودند که نه‌تنها نقد نمی‌کردند بلکه تشویقم می‌کردند مانند عباس جوانمرد، جمیله شیخی و…».

او با اشاره به حضور هنرمندانی همچون آتیلا پسیانی، خسرو شکیبایی، رضا رویگری و… در این نمایش‌های تلویزیونی افزود: «آتیلا از من جوان‌تر است ولی عقلش بزرگ‌تر است. ما با هم همکاری‌های شورمندانه‌ای داشتیم و با هم ترانه‌های لئونارد کوهن گوش می‌کردیم. خانم شیخی خیلی بزرگ بودند ولی آتیلا جان بزرگ‌تر هستند».

رضا کیانیان هم در مورد رفیق دیرینه‌اش گفت: «آتیلا حلقه مفقوده در تئاتر ما را پُر و دو نسل را به هم وصل کرد. اگر او نبود، شاید این تئاتر امروز چنین نبود. تئاتر تجربی با کوشش‌های آتیلا شکل گرفت. او هرگز و با وجود موانع بسیار، از رو نرفت با اینکه خیلی فحش خورده، به کارش ادامه داده است. آتیلا در تئاتر ما یک پدرخوانده است و باید قدرش را دانست. اگر بگوییم او پدر تئاتر تجربی است، ادعایی پرت‌و‌پلا نیست».

محمد چرم‌شیر، نمایش‌نامه‌نویس و دوست و همکار نزدیک آتیلا پسیانی هم دیگر سخنران برنامه بود که با اشاره به شروع همکاری خود با پسیانی از دهه ۷۰، گفت: «می‌خواهم شرح حالی از ناعدالتی‌ها درباره آتیلا پسیانی ارائه کنم. هر وقت ظاهرا همه چیز برای ما خیلی خوب بود، با تعجب می‌گفتیم یک جای کار می‌لنگد و این در بین ما به یک شوخی تبدیل شده بود. حالا کانون کارگردانان برای آتیلا نکوداشت گرفته. اگر این موضوع به معنای پذیرش نگاه آتیلاست،

۴۰ سال زمان برای این پذیرش، بسیار طولانی است. آتیلا عاشق جوانان است. او فقط حلقه مفقوده تئاتر ما نبود بلکه چیزی به آن افزود. آتیلا برای جوانان زیادی پدری کرد؛ هرچند آنان پدرکشی کردند ولی آنان را پروراند. آتیلا فقط تأثیرگذار نبود. او به تئاتر ایران، ایران را افزود که یکدیگر را بپذیریم و فارغ از هر نوع نگاهی، در کنار یکدیگر زندگی کنیم. ما شعارش داده‌ایم اما یک جای کار می‌لنگد».

اما بخش مهم این مراسم، سخنرانی آتیلا پسیانی بود. او در سخنانی گفت: «اتفاقی که در این پنج دهه افتاد، خیلی عجیب و مختلف بود که می‌توانست برای دیگران هم رخ بدهد. ما خیلی دوست داشتیم جوانانی مانند خودمان پرورش بدهیم و گروه‌هایی مانند گروه تئاتر بازی ایجاد کنیم. وقتی در گروه تئاتر بازی در سال ۶۸ کار تجربی انجام دادیم، خیلی فحش خوردیم ولی ما پای آن ایستادیم. خوشحالم الان بیش از ۲۰ گروه تجربی داریم که فعالیت می‌کنند».

آتیلا پسیانی را بی‌شک می‌توان یکی از چهره‌های مهم و تأثیرگذار سینما و تئاتر کشور دانست. اما اگر بخواهیم بخشی از ارزشمندترین آثار این هنرمند را برای شما بازگو کنیم باید به این موارد اشاره کنیم.

نقش‌های سینمایی

یکی از توانمندی‌های ویژه آتیلا پسیانی، در ایفای نقش‌های منفی بود. یکی از ماندگارترین این نقش‌ها به بازی او در فیلم «آب و آتش»، به کارگردانی فریدون جیرانی برمی‌گردد. او در نقش «مجید شهلا» یک تصویر جذاب از کاراکتر بدمن ارائه داد و یک ضدقهرمان شهری را به تصویر کشید. او با مهارت خاصی که در بهره‌گیری از میمیک صورت داشت، توانست خباثت درونی کاراکتر شهلا و درعین‌حال عشق هیستریک او را به‌خوبی به نمایش گذاشته و به یک بدمن جذاب تبدیل شود. البته آتیلا پسیانی در دهه70 شمایلی تثبیت‌شده از یک بدمن و ضدقهرمان خاص در ژانر اکشن و جاسوسی داشت که او را به انتخاب اصلی بسیاری از کارگردانان سینمایی و تلویزیونی بدل می‌کرد.

«روز شیطان»، ساخته بهروز افخمی، یکی از مهم‌ترین فرصت‌هایی بود که به پسیانی داده شد تا شمایل بدمن جذاب و تبهکار درجه‌یک را در یک فیلم جاسوسی و امنیتی بر جای بگذارد. یکی از ویژگی‌های بازیگری آتیلا پسیانی که کمک می‌کرد تا در ایفای نقش‌های منفی بدرخشد، حفظ خونسردی درعین سنگدلی بود. نقش «شهباز» او در فیلم «در کمال خونسردی» که در کسوت یک قاتل مرموز ظاهر شده بود، مصداقی از همین ویژگی است. شهباز با کینه‌ای کور و سخت‌دلی بیمارگونه‌اش، یک قاتل با روحیات خرده سادیسمی بود که برای سینمای ایران در دهه70 کاملاً متفاوت می‌نمود و پسیانی با اجرای زیبای این شخصیت، تصویر ماندگاری از یک نقش منفی در تاریخ سینمای ایران ثبت کرد.

یکی دیگر از نقش‌های جذاب پسیانی که در حافظه سینمایی ما ماندگار شده، بازی متفاوت او در «رضا» در فیلم «چه کسی امیر را کشت»، بود. رضا قرار است راوی خاصی از شخصیت امیر باشد و فصل‌های زمانی زندگی او را که کمتر گفته شده، بازگویی کند. فلسفه نگرش او به امیر با دیگر شخصیت‌ها کاملاً متفاوت است یعنی برخلاف دیگرانی که تلاش دارند تصویری یکه، یونیک، خاص و مثبت از امیر ارائه دهند، رضا تلاش دارد تا تصویری بی‌روتوش و بدون سانسور از رفیق خود برای مخاطبان بنمایاند و به همین علت است که اولین‌بار فرضیه خودکشی امیر ازسوی رضا بیان می‌شود. درواقع رضا در میان همه دیالوگ‌هایش، تصویر یک مبارز خاص و درعین‌حال بدمن را از امیر نمایه می‌کند؛ شخصیتی مبارز علیه استکبار و  ضدطبقه مترف. در یک کلام؛ رضا تصویر گذشته امیر را به پلی برای تحلیل شمایل امروزین او بدل می‌کند.

طنز درونی و تلخ شخصیت رضا که بسیار ناملموس و به‌شدت درونی بود، چنان از سوی آتیلا پسیانی به درستی نمود یافت و نمایه‌ای از یک نیهیلیست ضربه‌خورده از بازی روزگار را در این شخصیت آشکار ساخت که این هنرنمایی را واجد کاندیداتوری دریافت تندیس خانه‌سینما، برای بهترین بازیگری مرد کرد.

نقش‌های تلویزیونی

ازجمله نقش‌های ماندگاری که از آتیلا پسیانی در ذهن مردم ثبت شده، کارهای تلویزیونی اوست؛ با تنوعی از نقش‌ها. یکی از آنها سریال ماه‌رمضانی «گمگشته» بود که او در دو نقش سیدجلال و کریم بازی کرد. ازیک‌سو خداباوری و جدیت مردی دیندار چون سیدجلال را که معتمد محله و کسبه است، در رفتارها و گفتارهای سیدجلال نمایه می‌کند و ازسوی‌دیگر رفتار یله و رهای یک‌دزد خرده‌پا به‌نام کریم را که به‌دلیل شباهت با سیدجلال جایگزین او می‌شود و در پوششی از جدیت‌انگاری و مقبول‌نمایی کریم فرورفته در جلد سیدجلال به باور مخاطبان می‌رساند. برقراری یکدستی و توازن حسی مناسب در اجرای این نقش سخت، برگی مهم و ماندگار در کارنامه بازیگری پسیانی بود.

او در سریال «زیر تیغ» هم با اینکه حضور کمی داشت اما خوش درخشید و در ذهن‌ها ماند. او نقش «جعفر»، یک کارگر اصیل، خانواده‌دوست و باشرف ایرانی را بازی می‌کرد که در یک دعوای دوستانه کشته شد.

یکی دیگر از نقش‌های ماندگار تلویزیونی او، کاراکتر «تقی تاکسی» در سریال «چاردیواری» بود. یک راننده خوش‌مشرب و شوخ‌وشنگ که با توانایی پسیانی در دیالوگ‌گویی با لحن ترکی، به‌شدت دلنشین شده بود. پسیانی همچنین در سریال «دیوار» و در نقش سرهنگ یونس سبزی، تصویر متفاوتی از یک پلیس ایرانی را به تصویر می‌کشد.

بااین‌همه اما آتیلا پسیانی، بازیگر تئاتر بود. از آنجا آمده بود، همواره به تئاتر تعلق داشت و بسیاری از بازی‌های درخشانش در صحنه تئاتر رقم خورد که نیازمند تحلیلی مستقل است. سینمای ایران، یکی از بهترین بازیگران میانسال خود را از دست داد. 66سالگی می‌تواند زمان شکوفایی یک بازیگر باشد اما سرطان، فرصت این شکفتن را از او گرفت. یادش گرامی.

منبع: برترین‌ها

به گزارش خلیج فارس؛ موضعگیری او به مذاق روزنامه کیهان خوش نیامده و نوشته است: همسر فرهیخته رئیس جمهور در مصاحبه با نیوزویک با اشاره به احساس تنهایی زن در جوامع غربی، به بیان این واقعیت پرداخت که در ایران به سبب حمایت اعضای خانواده از زن، تمایلات خشن فمینیستی در بین بانوان ایرانی وجود ندارد.

این سخن به مذاق برخی که همواره به دنبال چهره دروغینی از وضعیت زن در ایران هستند خوش نیامد. از جمله این افراد بازیگری بود که با سوابقی از هواداری گروهک‌های مارکسیست تا ریزه‌خواری از سفره نجس ضیافت‌های سفارت انگیس پلید شناخته می‌شود. طبعا او در مقام پاسخ به یک استاد شناخته شده دانشگاه، زبانی جز زبان اهانت بلد نبود.