سازمان ملل

خلیج فارس:علی لاریجانی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام و رئیس پیشین مجلس در گفت و گوی ویژه خبری گفت: ایران می‌گوید من قابلیت دارم ولی فتوای رهبری این است که ما به سمت سلاح نمی‌رویم. فتوا غیر از دستورات سیاسی است. نامه ایشان هم من تا آنجا که یادم است، یک بار در سازمان ملل هم ثبت شده است.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو؛او افزود: چند روز پیش دیدم که رئیس جامعه اطلاعاتی آمریکا گفته بود ما اطلاع داریم که ایران سمت سلاح نرفته است؛ خب پس چه می‌گویید؟ حرفتان چیست؟

لاریجانی ادامه داد: من فکر می‌کنم آمریکا دارد یک اشتباه استراتژیک می‌کند. ما گفته‌ایم هم فتوا هست هم زیر نظر آژانس کار می‌کنیم و به سمت سلاح نمی‌رویم، اما اگر شما در مسئله هسته‌ای ایران کار اشتباهی بکنید ایران را مجبور [به این کار]می‌کنید. با دست خودتان دارید این کار را می‌کنید. ایران نمی‌خواهد این کار را بکند ولی به هر حال وقتی شما فشار آوردید آن وقت توجیه ثانویه پیدا می‌کند و ایران چاره‌ای ندارد و مردم فشار می‌آورند که برای امنیت کشور باید این کار را بکنید.

او ادامه داد: ما همین الان هم می‌گوییم به سمت سلاح نمی‌رویم. نظارت‌های آژانس هم می‌تواند الی الابد باشد، ما مشکلی نداریم، چون حرف گزافی نمی‌خواهیم بزنیم، اما وقتی توسط خودتان یا اسرائیل به سمت بمباران رفتید، ایران را مجبور می‌کنید که جور دیگری تصمیم بگیرد.

خلیج فارس:وزارت خارجه پاکستان با انتشار بیانیه‌ای تجاوزگری رژیم صهیونیستی علیه ایران را «قویاً و به‌شدت» محکوم کرد.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از مهر، وزارت خارجه پاکستان با انتشار بیانیه‌ای تجاوزگری رژیم صهیونیستی علیه ایران را «به‌شدت» محکوم کرد.

در این بیانیه که در وب‌سایت وزارت خارجه پاکستان منتشر شده، آمده است که «حمله نظامی اسرائیل علیه حاکمیت و تمامیت ارضی جمهوری اسلامی ایران نقض فاحش منشور سازمان ملل محد و قوانین بین‌المللی است.

در ادامه این بیانیه آمده است که «این حملات مسیر دست‌یابی به صلح و ثبات در منطقه را تضعیف می‌کند و همچنین موجب افزایش خطرناک تنش‌ها در منطقه می‌شود که هم‌اکنون در شرایط ناپایداری قرار دارد.»

به نوشته وزارت خارجه پاکستان «اسرائیل مسئول کامل چرخه کنونی تنش‌ها و گسترش جنگ است.»

بیانیه وزارت خارجه پاکستان در پایان از شورای امنیت سازمان ملل خواسته به نقش خود در «حفظ صلح و امنیت در جهان» پایبند باشد و «گام‌های ضرروی برای پایان‌دادن به بی‌پروایی‌های اسرائیل در منطقه رفتارهای جنایت‌کارانه‌اش» بردارد.

در همین راستا، وزارت خارجه عمان به شدت تجاوز رژیم صهیونیستی علیه ایران را محکوم کرد.

وزارت خارجه عمان با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد: ما حمله هوایی اسرائیل علیه ایران طی بامداد امروز را به شدت محکوم می‌کنیم.

در ادامه این بیانیه آمده است: حمله اسرائیل به ایران نقض آشکار حاکمیت این کشور و قوانین بین المللی به شمار می‌رود.

وزارت خارجه عمان تاکید کرد: این اقدام، باعث تشدید دایره خشونت و از بین بردن تلاش‌های صورت گرفته برای کاهش تنش‌ها و مهار بحران‌ها از طریق کانال‌های دیپلماتیک محسوب می‌شود.

این وزارت خانه از جامعه جهانی خواست به صورت فعال برای توقف این تجاوزات آشکار علیه کشورهای همسایه در منطقه وارد عمل شود.

عراق نیز تعرض رژیم اسرائیل به ایران را محکوم و همبستگی و ایستادگی خود با جمهوری اسلامی ایران را اعلام کرد.

خلیج فارس:روزنامه جوان خواستار تجدیدنظر درباره سیاست های هسته‌ای برای مقابله با اسرائیل شد.

این روزنامه نوشت: تجربه یک‌سال بعد از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ نشان می‌دهد دیپلماسی مبتنی بر فشار افکار عمومی جهان، نتوانسته ابر ویرانگری اسرائیل را متوقف کند.

گزینه پاسخ محدود نظامی از نوعی که در عملیات وعده صادق ۲ انجام شد، هرچند مؤثر است ولی در شرایطی که رهبران دولت عبری، عزم خود را برای کاربرد فناوری نظامی ویرانگر برای برقراری نظم نوین جزم کرده‌اند، احتمالاً به بازدارندگی کافی نینجامیده و ممکن است به تصاعد دامنه کشمکش کشیده شود.

در حالی‌که دیگران، ممکن است راه‌حل‌های خلاقانه دیگری هم برای مهار اوضاع تجویز کنند، یک راه‌حل فوری در دسترس، تغییر در دکترین هسته‌ای ایران است.

در شرایطی که دکترین هسته‌ای ایران در طول پنجاه واندی سال گذشته (با احتساب دوره پهلوی) استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌‎ای بوده، امروز تهران ظرفیت، زمینه‌مندی و فرصت لازم را برای تحول بی‌درنگ در این برنامه خود دارد.

کنت والتز، نظریه‌پرداز شهیر، چند دهه قبل بین «توانایی‌های بازدارنده از جنگ» و «توانایی‌ها برای جنگیدن» تمایز قائل شده و نیروی هسته‌ای را جزو توانایی‌های بازدارنده از جنگ خوانده بود و می‎گفت تاریخ بشر سلاحی سراغ ندارد که به اندازه تسلیحات هسته‌ای به صلح و ثبات کمک کرده باشد: «کسانی که عاشق صلح‌اند، باید دوست‌دار سلاح هسته‌ای باشند!»

این استدلال والتز مبتنی بر این واقعیت بود که دهشت و وحشت ناشی از نابودی این تسلیحات نامتعارف، به‌قدری بزرگ و پرقوت است که دولت‌ها هرگز به‌فکر کاربرد آن‌ها نخواهند افتاد. اساساً تسلیحات هسته‌‎ای جامعه‌پذیری بی‌سابقه‌ای درباره کسب و مالکیت، لفاظی و کاربرد، بر مالکان خودشان (دولت‌ها) تحمیل می‌کنند که آن‌ها محکوم به تبعیت از این جامعه‌پذیری هستند.

قریب به ۸۰ سال بعد از ابداع اولین سلاح هسته‌ای در پروژه معروف منهتن، فقط و تنها یک دولت، آن‌هم صرفاً یک‎مرتبه از تسلیحات هسته‌ای استفاده کرده است. امریکایی‌ها تنها به این دلیل، دو بمب اتم بر سر مردم ناکازاکی و هیروشیما فروانداختند که نه‌فقط ژاپن سلاح اتمی نداشت، بلکه در دنیایی می‌زیستند که هیچ دولت دیگری غیر از خودشان، مسلح به این سلاح‌های ویرانگر نبود.

در دنیایی که آن را زیست می‌کنیم، در شرایط جنگی پرمخاطره (تهدید وجودی)، تنها چیزی که ۹ دولت مسلح به سلاح اتمی و اسرائیل اتمی را مجاب می‌کند از سلاح هسته‌ای استفاده نکنند، اطلاع از این واقعیت است که دولت‌های هماورد آن‌ها نیز مالک سلاح هسته‌ای هستند. چرا روس‌ها این‌قدر از سلاح هسته‌ای دم می‌زنند، زیرا اوکراین بعد از فروپاشی شوروی، غرق در انگاره‌های لیبرالی، خود را خلع سلاح هسته‌ای کرد.

سناریویی را تصور کنید که وقایع آغازشده از ترور دبیرکل حزب‌الله لبنان تا عملیات وعده صادق ۲ گسترش یافته، به تصاعدی بزرگ و بزرگ‌تر کشیده شده، پینگ‌پنگ کشمکش تا مرز تهدید امنیت وجودی اسرائیل پیش برود. آیا امکان صدور یک اولتیماتوم هسته‌ای آشکار یا مخفی از طرف اسرائیل منتفی است؟

«گزینه سمسون» که دکترین غیراعلامی و غیراعلانی کاربرد سلاح هسته‌ای اسرائیلی‌ها است و ریشه در فرهنگ استراتژیک عبری دارد، حائز شواهدی جدی دال بر این است که آستانه تحمل اتمی اسرائیل، به مراتب پایین‌تر از دیگر دارندگان سلاح هسته‌ای است.

این یعنی آنکه، احتمال اتکای دولت عبری به گزینه اتمی، بیشتر از دیگر مالکان تسلیحات هسته‌ای است. نیویورک‌تایمز در ژوئن ۲۰۱۷ فاش کرد که در روزهای قبل از جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷، اسرائیل قصد داشت تیمی از چتربازان را با بالگرد وارد سینا کند تا با نصب و ایجاد یک انفجار هسته ‎ای از راه دور، هشداری مقابل کشورهای متخاصم ایجاد کنند!

رئالیست‌‎های زیادی معتقدند ماهیت دهشتناک تسلیحات هسته‌ای، دولت‌های مالک آن‌ها را مقابل همدیگر حزم‌اندیش و محتاط‌تر کرده و منجر به افزایش ثبات می‌شود؛ چیزی که برخی داده‌های تجربی هم آن را تأیید می‌کند، اما این مستلزم وجود یک «کفو هسته‌ای» است.

امریکا سال‌ها اصرار می‌کرد که یک پاکستان اتمی جنوب آسیا را بی‌ثبات می‌کند و با دستیابی اسلام‌آباد به سلاح اتمی مخالف بود، ولی هند و پاکستان بعد از برقراری موازنه در سطح استراتژیک در سال ۱۹۹۸، حتی در سطح متعارف نیز تنش کمتری تجربه کرده‌اند. در شبه‌جزیره کره، در حالی مناسبات سئول- پیونگ‌یانگ از سال ۲۰۰۶ (زمان دستیابی شمالی‌ها به سلاح اتمی) پرتنش شده که برخی می‌گویند دستیابی کره جنوبی به سلاح هسته‌ای، مناسبات دو کره را کم‌تنش‌تر خواهد کرد.

در مورد ایران چطور؟ غرب آسیا، منطقه‌ای بی‌ثبات است که نشانه‌ها حاکی است، به‌سمت بی‌ثباتی بیشتر نیز در حرکت است. نظم نوینی که اسرائیل در شامگاه ترور دبیرکل حزب‌الله با کاربرد ۸۳ تن بمب سنگرشکن کلید زد، یک نظم لیبرال مبتنی بر قدرت اقتصادی، یا حتی نظمی رئالیستی بر پایه توازن قوا نیست. چنین نظمی، قدرت خلاق فناوری را، برای ایجاد دهشت هژمونیک برپایه «ابرویرانگری» طلب می‌کند، واقعیتی که صحنه‌های آن را، تا همین اواخر در غزه و حالا در لبنان می‌دیدیم و می‌بینیم.

در چنین نظمی، هیچ چیز و هیچ‌کس مصون نیست. دیروز پیجر و بی‌سیم‌ها منفجر شدند و آنگونه که نیویورک‌تایمز به درستی نوشته، فردا «اتومبیل‌ها، یخچال‌های ما، ترموستات‌های خانگی و بسیاری چیزهای مفید دیگر در حول و حوش ما آسیب‌پذیر هستند.»

همان‌گونه که نتانیاهو در سازمان ملل گوشزد کرد، دست بلند اسرائیل، نه فقط برای ایران، بلکه «درباره کل خاورمیانه صادق است.» این دست بلند، زمانی نیروی هوایی دولت عبری بود، ولی حالا همه چیز است. فناوری، به‌ویژه هوش مصنوعی، این قابلیت را دارد که شکاف استراتژیک ناشی از انحصار رهبران اسرائیلی بر تسلیحات هسته‌ای را چند برابر کند. دیگر فقط، تغییر در دکترین هسته‌ای، یک الزام نیست. دکترین‌های مرتبط نیز بایستی به‌روزرسانی شوند.

خلیج فارس:روزنامه کیهان به انتقاد از اظهارات پزشکیان در سازمان ملل پرداخت و نوشت که معتقد است اظهارات پزشکیان شیرین کاری خاتمی است.

این روزنامه نوشته است: روزنامه زنجیره‌ای اعتماد می‌گوید تعبیر «دعوا نکنیم» که آقای پزشکیان می‌گوید، ترجمان «گفت‌وگوی تمدن‌ها» ست که خاتمی گفت. اعتماد نوشته است که هر اندازه که گفتمان سید محمد خاتمی بهره‌مند از اصول آکادمیک، ثقیل و تو در تو بود و توجه استادان دانشگاه و آکادمیسین‌ها را به خود جلب می‌کرد، گفتمان پزشکیان ساده، صمیمی و همه فهم است.

خاتمی در شرایطی که هانتینگتون تئوری برخورد تمدن‌ها را در سال۹۳ میلادی مطرح کرده بود، چارچوب نظری گفت‌وگوی تمدن‌ها را در سال ۹۸ میلادی در سازمان ملل ارائه کرد. گفتمان مسعود پزشکیان که می‌توان آن را ذیل عنوان کلی «دعوا نکنیم» چارچوب‌بندی کرد، هرچند در ظاهر پیچیدگی و ساختارمند بودن بحث «گفت‌وگوی تمدن‌ها» ی خاتمی را ندارد اما از منظری خاص ترجمان همان ایده است.

در واقع به نظر می‌رسد با گذشت بیش از ۲ دهه از طرح بحث گفت‌وگوی تمدن‌ها یکی از وزرای خاتمی، ترجمه‌ای همه فهم‌تر و صمیمی‌تر از همان مفهوم را ارائه کرده است. دوری از تنش، دعوا و درگیری تلاش برای توسعه و صلح و بهبود روابط، واقعیتی است که امروز منطقه و جهان بیشتر از هر زمان دیگری به آن نیاز دارد.

این روزنامه همچنین از قول علی شکوری‌راد دبیر سابق حزب اتحاد ملت می‌نویسد: دیپلماسی در سطح بین‌الملل، شباهت جالبی به برخی رفتارهای بچگانه افراد عادی با هم دارد. روندی که ایده تنش‌زدایی را در سطح بین‌الملل با دشواری‌هایی همراه می‌کند. تصویری از بچه‌هایی که با هم قهر یا کل کل می‌کنند و قصد رو کم کنی دارند، بعضا در سطح بین‌الملل هم ظهور و بروز پیدا می‌کند. وضعیتی که باعث می‌شود تنش‌ها، ادامه یافته و چنانچه یک قوه عاقله دخالت نکند، تداوم یابد.

امروز دکتر پزشکیان در عرصه سیاسی و دیپلماسی رویکرد ساده، تخصصی و صادقانه‌ای دارد و آن را چه در عرصه داخلی و چه در صحنه بین‌الملل ابراز می‌کند. در واقع پزشکیان به جای اینکه جنبه‌های منفی و تشنج‌زای مسائل را مبنای روابط دیپلماتیک قرار دهد، مبنا را بر حسن نیت، برادری و احترام متقابل می‌گذارد. رویکردی که افقی تازه را به روی ایران باز می‌کند. علی‌رغم اینکه بیان دکتر پزشکیان فاقد پیچیدگی‌های مرسوم سیاستمداران است، اما شاخصه‌هایی دارد که توجه مخاطب را به خود جلب می‌کند. این امکان وجود دارد که همین رویکرد ساده و صمیمی و مثبت‌اندیش به تحقق ایده تنش‌زدایی در سطح بین‌الملل کمک کند.

شکوری‌راد در پاسخ این سؤال که «اگر قرار باشد مهم‌ترین اولویت‌های دکتر پزشکیان در عرصه بین‌المللی را بیان کنید به چه موضوعاتی اشاره می‌کنید؟ کدام گره‌های بزرگ وجود دارد که باید توسط رئیس‌جمهور باز شود؟»، گفت: مشکل بزرگ ایران، اعتمادسازی است. البته دکتر پزشکیان ظرفیت این اعتمادسازی را دارد، آن هم به خاطر رفتار معطوف به هدف و صمیمیتی است که پزشکیان دارد.

وی در پاسخ این سؤال که آیا می‌توان گفتمان پزشکیان در پرهیز از دعوا و تنش را تداوم ایده گفت‌وگوی تمدن‌ها دانست؟ ، اظهار کرد: «حقیقت آن است که نمی‌توان گفت، گفتمان پزشکیان ادامه ایده گفت‌وگوی تمدن‌های خاتمی است، چون ویژگی‌های خاص خود را دارد، اما حتما متاثر از فضای گفتمانی دوران اصلاحات است. گفتمانی که ترجمان تازه‌ای از گفتمان اصلاحات است. گفتمان پزشکیان ذیل عنوان وفاق یا پرهیز از دعوا، هرچند از نظر ظاهری ساده‌تر از گفتمان پیچیده‌ای است که خاتمی در بحث گفت‌وگوی تمدن‌ها ارائه می‌کرد اما هم در عرصه داخلی و هم در عرصه بین‌المللی، کارایی خاص خود را دارد.»

این همان پنداری «دعوا نکنیم» پزشکیان و «گفت‌وگوی تمدن‌های» ی خاتمی از سوی روزنامه اعتماد در حالی است که ماجرای گفت‌وگوی تمدن‌ها، یک عبرت تاریخی و نه درسی برای الگوبرداری. درست در همان سالی که به پیشنهاد دولت خاتمی از سوی سازمان ملل گفت‌وگوی تمدن‌ها نامگذاری شد، رژیم آمریکا با سکوت و همراهی سازمان ملل، افغانستان را اشغال کرد و صدها هزار بی‌گناه را به خاک و خون کشید و دو سال بعد هم جنایت مشابهی را در عراق مرتکب شد. پس از آن هم ادعا کرد ایران محور شرارت است و باید مورد حمله اتمی قرار بگیرد.

شیرین‌کاری آن روز دولت خاتمی و مجلس ششم در تمجید از آمریکا و ایجاد اختلاف درگیری در داخل، پیامدی جز توهین و طلبکاری و افزایش گستاخی‌های آمریکا و اروپا نداشت. طرف اروپایی هم به مدت دو سال دولت روحانی و تیم روحانی- ظریف را سر کار گذاشت و نهایتا خواستار تعطیلی دائمی برنامه هسته‌ای ایران شد. بنابراین عبرت و سرشکستگی دولت خاتمی و افزایش تهدیدها، چیزی نیست که کسی بخواهد از آن الگوسازی بکند.

نکته دیگری که باید متذکر شد، این است که طرف مقابل در غرب برعکس جریان منفعل در ایران، صراحتا و با گستاخی در قول و فعل می‌گوید که دعوا دارد و همه نوع شرارت را مرتکب می‌شود و تعهداتش در مذاکرات را هم زیر پا می‌گذارد. اصلا هم در قید و بند اخلاق و برادری و دعوا نکنیم و این تعارفات نیست. بنابراین چنان ادبیاتی را حمل بر ضعف و غفلت و بی‌خبری و ناتوانی می‌کند و گستاخانه‌تر با طرف منفعل مواجه می‌شود.

و بالاخره این که رویدادهای تاریخی برای درس گرفتن و عبرت آموختن است و اگر کسانی به این عبرت‌ها پشت کنند، مصداق فرمایش امیر مؤمنان (ع) هستند که فرمود: «إنَّ الشَّقِیَّ مَن حُرِمَ نَفعَ ما اُوتِیَ مِنَ العَقلِ و التَّجرِبَةِ. شقی و بدبخت کسی است که از سود عقل و تجربه‌ای که به او داده شده، محروم بماند».