صادق بوقی

خلیج فارس: اکتبر ۲۰۱۸؛ عربستان برای چندمین بار در طول دهه‌های مختلف چهره‌ای از خودش نشان داده که در تضاد با منشور و مفاد حقوق‌بشری است. آن ماه نه در عربستان بلکه در سراسر دنیا صحبت از قتل جمال خاشقجی بود؛ روزنامه‌نگاری که با پای خودش به کنسولگری عربستان در استانبول رفت، ولی هرگز از آن خارج نشد. پس از کش‌و‌قوس‌های فراوان، بالاخره مشخص شد جمال در کنسولگری عربستان به قتل رسیده و از آن بدتر اینکه بدنش را تکه‌تکه کرده و سپس از کنسولگری خارج کرده‌اند. شدت این اقدام چنان زیاد بود که عربستانِ در آستانه تحول دوباره پسرفت کند. این ماجرا تا سپتامبر ۲۰۱۹ که محمد بن‌سلمان به‌طور رسمی قصور خودش در این داستان وحشتناک را پذیرفت و مسئولیتش را قبول کرد، ادامه داشت.

روزنامه شرق نوشت: حالا قریب به پنج سال پس از آن داستان وحشتناک، بعید است کسی این روز‌ها اسم عربستان را در کنار مرگ جمال خاشقجی بگنجاند و حتی حاضر به مرورش شود. برعکس، این روز‌ها عربستان برای بسیاری تداعی ترقی و پیشرفت است و از همه مهم‌تر اینکه محل سکونت یکی از بزرگ‌ترین ستاره‌های تاریخ فوتبال دنیا یعنی کریستیانو رونالدو است. ماجرا به قدری ساده است که باورپذیر نباشد؛ عربستان در عرض پنج سال از داستان ترسناک جمال خاشقجی به رمان شیرین کریستیانو رونالدو رسیده و دنیای علیه‌اش را همراه خود می‌بیند.

این موضوع دقیقا قدرت فوتبال و استفاده درست و بجا از سلبریتی‌های حاضر در این ورزش است. بعید است کسی اتفاق نظر نداشته باشد که فوتبال مهم‌ترین سلاح این روز‌های جوامع پیشرفته است؛ سلاحی که بدون درد و خونریزی می‌تواند فتح‌الفتوح کرده و چهره کشوری را زیرورو کند. این داستان کوتاه را باید کنار آماری گذاشت که وزارت گردشگری عربستان در سال ۲۰۲۳ منتشر کرده و نشان داده که برای چندمین بار در عرض چند سال کوتاه، قابلیت شگفت‌زده‌کردن افراد را دارد. آمار می‌گوید در سال ۲۰۲۳ نزدیک به صد میلیون گردشگر از مکان‌هایی که وزارت گردشگری عربستان تدارک دیده است، دیدن کرده‌اند. اتفاق عجیب‌تر اینکه از این تعداد ۲۷ میلیون نفر خارجی بوده‌اند.

به عبارت ساده‌تر فقط ۲۷ میلیون نفر خارجی به نیت گردشگری در سال ۲۰۲۳ به عربستان سفر کرده‌اند. این عدد آن‌قدر درشت و حیرت‌انگیز است که خود عربستانی‌ها را هم بر آن داشته تا اعتراف کنند انتظار داشتند چنین دستاوردی را طبق «برنامه»، سال ۲۰۳۰ رقم بزنند. حالا عربستان در یک مورد فقط هفت سال از برنامه‌ریزی‌اش جلو افتاده و بخش اصلی و مهم آن را مدیون سرمایه‌گذاری در فوتبال و دعوت از ستاره‌های مهم این رشته ورزشی به عربستان است. سلبریتی‌های بسیار مهمی این روز‌ها در عربستان مشغول بازی فوتبال هستند که گل سرسبد آن‌ها کریستیانو رونالدو است؛ یک چهره غربی نامسلمان که بخشی از سبک زندگی منحصربه‌فرد غربی‌ها را به حاشیه خلیج فارس آورده و به همراه خانواده، بدون کوچک‌ترین مشکلی، در عربستان اسلامی مشغول زندگی است.

البته که حضور رونالدو و دیگر ستاره‌های فوتبال دنیا که تعدادشان روز به روز در حال افزایش است، فقط برای ورزش و سلامتی نیست. عربستان به درستی با چیدن برنامه‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلند‌مدت، با استفاده از همین ستاره‌ها در حال ایجاد تغییر و تحول اساسی در کشور خود است. برنامه‌هایی که نه‌تنها حوزه ورزش بلکه سایر موارد از‌جمله گردشگری و اقتصاد را هم متحول کرده است. شاید کوچک‌ترین تحول ورزشی رخ‌داده در این بین همین باشد که عربستان فعلا تنها میزبان جام جهانی ۲۰۳۴ محسوب می‌شود و بسیاری از همین حالا این میزبانی را قطعی می‌دانند.

تبلیغات این ستاره‌ها در دنیای مجازی و حقیقی برای عربستانی‌ها هم به بار نشسته و حالا دیگر کسی از سفر به عربستان، کشوری که انگ عدم رعایت موارد حقوق‌بشری بر پیشانی‌اش خورده بود، هراسی ندارد. آن‌ها به رونالدو و امثال او پول دادند تا در اینجایی که فعلا در آن حضور دارند، قرار بگیرند. معادله‌ای برد-برد برای طرفین که حاصل تفکر مدیریتی درست، دست‌کم از لحاظ ساختاری است. عربستانی‌ها حتی به رونالدو هم راضی نشده و برای چند روز هم که شده، لیونل مسی، دیگر اسطوره زنده دنیای فوتبال را هم به این کشور کشاندند تا با بردن او و خانواده‌اش به بیابان‌های ریاض و نخلستان‌های این کشور و ثبت چند عکس یادگاری، یادآوری کنند وقتی عربستان برای مسی جذابیت دارد، چرا برای بقیه نباید جذابیت داشته باشد.

این‌ها همه گفته شد و بخش زیادی هم ناگفته باقی ماند تا قدرت فوتبال در پیشرفت جوامع بشری بار دیگر متذکر شود. فرمولی که البته قبل از عربستان، قطر هم آن را پیمود و تبدیل به یکی دیگر از کشور‌های کوچک، ولی ترقی‌خواه حاشیه خلیج فارس شد. جالب آنکه با وجود چنین فرمول روشنی، در ایران، ولی شرایط مسیری کاملا عکس را در حال پیمایش است. برخلاف دیگر کشورها، در ایران این رشته ورزشی هنوز مقصد سیاسی برای بسیاری از دولتمردان است و دولت چنان به دو تیم بزرگ آن چنگ انداخته و حاضر به رهاکردنش نیست که گویی با از دست دادن آن، ریشه‌های سیاستش متزلزل می‌شود.

البته که بخشی از این نگرانی‌ها قابل درک است، ولی بخش مبهم آن اینکه دولت‌های مختلف به جای سرمایه‌گذاری در این عرصه، در مسیری عکس، محدودیت‌های مختلفی را اعمال کرده‌اند. در همین فصل، جنجال سقف بودجه و قرارداد، بخشی از این آشفته‌بازار را ترسیم می‌کند. البته که مدیریت، همچنان حلقه مفقوده این بازار شام است و چه‌بسا تزریق بی‌حد پول به این ورزش آن‌هم وقتی مدیریت شایسته‌ای در رأس کار نباشد، فراهم‌کننده محیط فسادزای دیگری شود. با وجود این نگرانی‌ها، ولی بعید است سلاحی امن‌تر و مطمئن‌تر از فوتبال برای ترمیم زخم‌های به‌جامانده بر پیکر این اقتصاد متزلزل، روابط سخت‌شده دیپلماتیک و گردشگری شکست‌خورده وجود داشته باشد.

البته بالاتر از همه این‌ها نیاز به حرکت به سمت اصلاحاتی روشن است تا دیگر افرادی مثل تنیس‌بازان اهل استونی از اینکه قرار باشد در پاسپورت‌شان مهر ایران بخورد نگرانی نداشته باشند. ضمن اینکه در رأس امور، نیاز به عبور از تفکراتی است که صادق‌بوقی را بر لیونل مسی ترجیح می‌دهد. این یکی روایتی واقعی از اظهارات عزت‌الله ضرغامی، وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی است که سرمایه‌گذاری عربستان در حوزه گردشگری و مقایسه‌اش با ایران را چنین پاسخ می‌دهد: «وقتی اینفلوئنسری دعوت می‌کنیم بنده خدا باید یک سیم‌کارت بدون فیلتر داشته باشد؛ چراکه ما او را صدایش کرده‌ایم که بیاید بگوید در ایران چه خبر است. درست است عربستان برای تبلیغ گردشگری مسی را دعوت کرده، اما ما ده‌ها میلیون دلار پول نداریم و اگر داشته باشیم هم نمی‌دهیم، چون به اندازه کافی خودمان بدل مسی را بهتر از مسی داریم. ما صادق‌بوقی داریم که وقتی مردم گیلان را دعوت می‌کند، اثرش بیشتر از خارجی‌هاست».

پیام مدیریتی در این عرصه روشن است؛ پول برای لیونل مسی نیست، پس بفرمایید چای دبش!

خلیج فارس: خبر پر سر وصدای بهم ماه گذشته فرار صاحب شرکت صوری کوروش کمپانی بود که با ادعای فروش آیفون با ارزش بالای ۵۰ و ۶۰ میلیون تومان به قیمت ۲۰ میلیون تومان از کثیری پول گرفته و گریخته بود.

مال‌باختگان به طمع متهم شدند و این که از خود نپرسیدند چگونه چنین امری ممکن است و نهادهای ناظر هم به بی‌توجهی و این‌که چگونه همین مغازه را یک بار به خاطر روسری نداشتن دخترکمراجعه کننده‌ای ۲۴ ساعت بسته بودند اما مراقب پسرکی به نام امیر حسین شریفیان نبودند که از هزاران نفر و از هر یک ۲۰ میلیون تومان گرفته بود و در واقع به بازی پانزی مشعول بود که در آن از پول کثیری برای قلیلی کالا را تامین و تهیه می‌کنند و با جلب اعتماد، دیگران را به این وادی می‌کشانند و از همین پول ها چند تا گوشی آیفون هم خریدند و دست چند سلبریتی دادند و آنها هم کوروش کمپانی را تبلیغ کردند و گفتند اصل جنس است و نگفتند با پول شما برای ما خریداری کرده‌اند و خلق الله را به اشتباه انداختند و وقتی عذرخواهی کردند نوشتیم اعلام شکایت و ندامت و  پوزش کافی نیست. دست‌کم مبالغ دریافتی را به حسابی نزد دادگستری برای بازگرداندن به افرادی از مال‌باختگان به قید قرعه یا به یک خیریه معتبر واریز و فیش آن را منتشر کنید.

پیشنهادی که برخی چون الهام حمیدی بازیگر خوش‌سیمای سینمای ایران استقبال کردند و انجام دادند و بعضی ترجیح دادند بگذرد و مشمول فراموشی شود و در این میان رفتار صادق بوقی جالب بود که از اوج شهرت و محبوبیت به خاطر ترانه مردمی ناگهان سقوط کرد و بیش از دیگران او به تقلا افتاد تا ثابت کند فریب خورده است.

آن زمان هنوز ماجرای آقای شیخ کاظم صدیقی پدید نیامده بود تا بگویند وقتی واعظ شهر و رییس ستاد امر به معروف غفلت و استغفار و طلب آمرزش می کند از ما که خود مشمول وعظ و خطابه های خود او در حالت نالان و گریان‌ایم و مخاطب امر به معروف‌ها و نهی از منکرهای حقوق بگیران ستاد تحت امر او چه توقعی دارید؟!بعید نیست آقای صادق بوقی که در ایام نوروز در وان ترکیه کنسرت گذاشت نیز همین توجیه را آورده باشد.

منبع: عصرایران

خلیج فارس:صادق بوقی که صفحه اینستاگرامش بسته شده بود بعد از باز شدن مجدد در عرض ۵ روز تعداد دنبال کننده‌هایش به ۱ میلیون نفر رسید. زمان بسته شدن صفحه صادق بوقی او ۱۲۹ هزار دنبال کننده داشت.

به گزارش«خلیج فارس» به نقل از تابناک، صادق بوقی که صفحه اینستاگرامش بسته شده بود بعد از باز شدن مجدد در عرض ۵ روز تعداد دنبال کننده‌هایش به ۱ میلیون نفر رسید.

روند افزایش دنبال کنندگان صفحه اینستاگرام صادق بوقی همچنان ادامه دارد و فقط خدا کند مسوولان معنای این رفتار اجتماعی را بدانند و به خود آیند.

چند روز قبل هم در مطلب علت رشد انفجاری اعضای اینستاگرام صادق بوقی به این قضیه اشاره کرده بودیم که پیام این رشد انفجاری را باید جدی گرفت، پیام بسیار صاف و صریح است: مردم شادی می‌خواهند.

صادق بوقی پیرمردی ۷۰ ساله اهل گیلان است که با آوازخوانی و رقصیدن خود در بازار بزرگ شهر رشت شهرت پیدا کرد. او به دلیل حرکات موزون و انرژی بالای خود در میان مردم بسیار محبوب است.

صادق بوقی در گذشته سالها به عنوان بوقچی، لیدر و تبلیغاتچی کنار در کنار تیم های فوتبال شمالی (بیشتر سپیدرود رشت) فعالیت می‌کرد و به همین دلیل به او لقب «صادق بوقی» داده‌‎اند.

منبع: عصر ایران

خلیج فارس: تصویری قدیمی از صادق بوقی پیرمرد شمالی منتشر شده است که او در حال تماشای یک بازی فوتبال است.

به گزارش خلیج فارس؛ صادق بوقی یکی از مشهورترین شخصیت‌های فضای مجازی در چند روز اخیر بوده که ویدیوهایش بارها در صفحه مختلف پخش شده است.

این تصویر مربوط به او در سال‌های دور است که کنار لیدر و تماشاگران تیم پرسپولیس قرار دارد.

منبع: همشهری آنلاین

خلیج فارس: این تصویر از جوانی صادق بوقی در فضای مجازی با استقبال کاربران همراه شده است.

صادق بوقی در یکی از عکس‌ها کنار دو فوتبالیست معروف علی پروین و بهمن صالح نیا (سرمربی سابق ملوان) دیده می‌شود.

منبع: عصر ایران

خلیج فارس: فیاض زاهد، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در یادداشتی در اعتماد با عنوان «چه کسانی از شادی ما رنج می‌برند» نوشت: من عمو صادق را از سال‌های دور می‌شناسم. همانی که به «صادق بوقی» شهره است. همه بچه‌های رشت که دستی در فوتبال دارند او را می‌شناسند. او یک رقیب و البته رفیق هم دارد، محمدعلی یا همان ممدلی زیتون؛ لیدر جذاب بندر انزلی و تیم ملوان. ما رشتی‌ها و انزلی‌چی‌ها در داخل استان رقبای بی‌رحمی هستیم و خارج از استان گیلان پشت و پناه هم. ما سپیدرودی هستیم، آن‌ها ملوانی، ما آبرار هستیم آن‌ها آبای. ما بچه جلگه هستیم، آن‌ها بچه دریا. حال هم را خوب درک می‌کنیم.

به گزارش خلیج فارس؛ بسیاری از اولین‌ها در این سرزمین رخ داده‌است. داستان عموصادق مرا به سال‌های دور پرتاب کرد. زمانی که در دانشگاه گیلان معلم بودم. شبی مرحوم ایرج زهرابی که اتفاقا محل وثوق و اعتماد رشتی‌ها و انزلی‌چی‌ها بود مرا به دهکده ساحلی دعوت کرد. وقتی به ساحل رسیدیم دیدیم همه‌ی ساحل را شخم زده هرچه کافه و آلاچیق و استراحتگاه بوده تخریب کرده‌اند.

ایرج خان پرسید این کار به دستور چه کسی انجام شده، گفتند به دستور نماینده، ولی فقیه در استان گیلان! (ایرج رییس هیات مدیره دهکده ساحلی بود). الآن هم نمی‌دانم آیا مسئولیت آن کار با نماینده، ولی فقیه بود یا نه؟! اما اینطور شایع بود. من در بازگشت به ذهنم جرقه زد مقاله‌ای با عنوانی که در بالا آمد بنویسم: «چه کسانی از شادی ما رنج می‌برند؟»

به آقای شکوهی مدیرمسئول فرهیخته گیلان امروز زنگ زدم و درخواست چاپ سرمقاله را کردم؛ و ایشان هم بدون بررسی داستان فقیه شهر شیراز در کتاب رستم‌التواریخ را که من تلطیف شده در ضرورت رعایت شادی بین مردم آورده بودم چاپ کرد. محتوای مقاله من که گمانم در ابتدای دهه هشتاد بود آن است که جامعه برای پویایی و سرزندگی و غلبه بر بحران‌های روحی و شکست‌های اقتصادی و فرهنگی نیازمند شادمانی است.

حتی اگر در جامعه‌ای شادی هم نباشد، حکومت وظیفه دارد برای جامعه شادمانی تصنعی ایجاد کند. مردم را تخلیه کند، اجازه دهد روحیه زندگی، سرزندگی، ایستادگی و شادابی را از دست ندهد. از سراسر جهان و فرهنگ‌های مختلف مثال‌ها آورده بودم. اینکه ما به شادمانی نیاز داریم.

آنقدر فرهنگ گریه و ندبه و مصیبت را تزریق نکنیم. جامعه بی‌نشاط دچار شورش سفید خواهد شد و ده‌ها مثال دیگر. اما متاسفانه از آن مقاله بسیار خوب از نظر من، توجه برخی از آقایان تنها به آن داستان رستم الحکما جلب شد و کار به جا‌های باریک کشیده شد.

در نماز جمعه علیه من خطبه ایراد و حکم جلب من صادر گردید. شکوهی احضار و گیلان امروز توقیف شد. من در تهران بودم و پس از مدتی با پادرمیانی بزرگان استان ملاقاتی در منزل آن آقا برگزار شد و من دلایل خود را توضیح دادم و ماجرا تا حدودی جمع و جور شد. اما تبعاتش سال‌های دراز مرا رها نکرد.

داستانش بماند برای تاریخ. وقتی جامعه امروز را با آن روزی که مقاله را نوشتم؛ یعنی ۲۰ سال پیش مقایسه می‌کنم، فضای اجتماعی را به مراتب افسرده‌تر و غمگین‌تر و بحرانی‌تر می‌بینم. هر جای دیگری بود، دست عموصادق و ممدلی زیتون را می‌بوسیدند.

آن‌ها را برای شادکردن لحظاتی از زندگی مردم و فراموشی مصیبت‌های بیکرانشان تشویق و تکریم می‌کردند. اما چه کنیم که چنین نیست. چه سود که به تعبیر سعدی سنگ را بسته و سگ را رها کرده‌اند! آقایان! چرا از شادمانی مردم رنج می‌برید؟ به راستی چرا ناف شما را با غم و گریه بریده‌اند؟

چرا گمان می‌برید می‌توانید سبک زندگی، نوع بینش شهری مثل رشت را تغییر دهید! فرهنگ حاصل میراثی بلند است. شما کوتاه هستید نمی‌توانید آن پرده رفیع را پایین بکشید. جامعه خسته و فرتوت و غمگین است. بگذارید حتی به دروغ، تصنعی، زودگذر؛ لحظاتی شادی کند. دستان عموصادق شایسته بوسه و تکریم است، نه بستن و حذف شدن.

منبع: فرارو

خلیج فارس:آذری جهرمی در کانال تلگرام خود نوشت: آیا این ترویج ادعایی شما! با ایتا و بله انجام شده یا با شبکه‌های اجتماعی که بر روی مردم بستید؟ کمرتان رگ به رگ نمی‌شود با این حجم از تناقضات؟

لازم به ذکر است اسماعیلی وزیر ارشاد در جمع خبرنگاران درباره ماجرای صادق بوقی گفت: آن‌قدر فراگیر شد که حتی در تانزانیا، آمریکا و هندوستان هم همخوانی می‌کنند. ما به این موضوع به چشم فرصت نگاه می‌کنیم.

منبع:فرارو

خلیج فارس: در حالی که بیش از ۱۸ هزار نفر از مردم مظلوم فلسطین توسط رژیم صهیونیستی به شهادت رسیده‌اند و تنفر مردم سراسر دنیا از این رژیم تروریستی به اوج خود رسیده، صهیونیست‌ها به دنبال موج سواری روی ماجرای صادق بوقی علیه ایران هستند.

به گزارش خلیج فارس؛ در شرایطی که خبر بازداشت صادق بوقی توسط پلیس تکذیب و پیج این شهروند گیلانی بنابر خواست کاربران شبکه‌های مجازی در ایران به او بازگردانده شد، شبکه تروریستی اینترنشنال به همراه دیگر شبکه‌های فارسی زبان خارج نشین سعی دارد از فضای ایجاد شده علیه حاکمیت ایران بهره برداری سیاسی کند.

همچنین، سربازان ارتش رژیم صهیونیستی نیز با پخش آهنگ معروف این روز‌های فضای مجازی ایران، به زعم خود حمایت‌شان از صادق بوقی که جریان رسانه‌ای ضدایرانی سعی دارد او را به عنوان صدای اپوزیسیون ایرانی معرفی کند، نشان دادند!

این در حالی است که بسیاری از کاربران فضای مجازی نسبت به اقدام قضایی در بستن موقت صفحه «صادق بوقی» ابراز ناراحتی کرده بودند. این شهروند گیلانی با ترانه خوانی در بازار ماهی‌فروشان رشت، معروف شده بود.

منبع: ایران

خلیج فارس: هفته گذشته دو اتفاق قابل توجه در حوزه موسیقی و اجتماعی افتاد. ساسان حیدری معروف به «ساسی مانکن» ویدئویی با تصاویر جنجالی منتشر کرد که واکنش برخی از چهره‌ها را در پی داشت، اما ناگهان خبر رسید صفحه اینستاگرام «صادق بنا متجدد» معروف به صادق بوقی که در رشت آواز می‌خواند بسته شد.

به گزارش خلیج فارس؛ پس از این اتفاق بسیاری از مردم به صورت خودجوش آهنگ‌های او را لب‌خوانی کرده و دابسمش ساختند.

بررسی جست‌وجوی گوگل ایرانی‌ها نشان می‌دهد، موجی که قرار بود ساسی مانکن راه‌اندازی کند با ظهور صادق بوقی به حاشیه رفت و این روز‌ها همه دنبال ویدئو‌های صادق هستند.

منبع: اعتمادآنلاین