موسسه خیریه

به گزارش خلیج فارس به نقل از فارس؛ از آن‌هایی نبود که از صفر شروع کرده باشد به گفته خودش وضع مالی خوبی داشت و دلش می‌خواست کار خیری را شروع کند، فوق لیسانس روانشناسی بالینی دارد و در یک موسسه، کار مشاوره انجام می‌داد، سال ۹۶ به همراه یکی از دوستانش که در حوزه اعتیاد کار می‌کرد تصمیم می‌گیرد مرکز ترک اعتیاد بزند که این مورد نیاز به یک گزارش میدانی داشت، در همان روزهای تحقیقات، به کودکانی که در کنار والدین معتاد بودند برخورد می‌کند و راه دیگری را برای خود انتخاب می‌کند.

در ابتدا تصمیم می‌گیرد به عنوان نیروی افتخاری با بهزیستی و مرکز نگهداری کودکان همکاری کند اوایل راه به عنوان روانشناس وارد مرکز دختران که شعبه‌ای از موسسه خیریه مشیز کرمان بود، می‌شود.

خانم جعفری می‌گوید: ۲۵ دختر از ۷ تا ۱۸ سال در یک مکان نگهداری می‌شدند و این از نظر یک روانشناس مناسب نبود، به کرمان رفتم و با مدیرعامل آنجا در خصوص مرکز بوشهر صحبت کردم، آن‌ها به بوشهر می‌آیند تا شرایط مراکز را بررسی کنند.

نذر کردم یک سال بمانم و بعد از آنجا بروم

او ادامه می‌دهد: از آنجایی که خودم به این موضوع اعتراض کرده بودم پیشنهاد مدیریت مرکز را به من می‌دهند، مسؤولیت بچه‌ها را علی رغم نگرانی‌هایش پذیرفتم و به دنبال تجهیز خوابگاه با کمک خیرین رفتم؛ نذر کردم یک سال بمانم و بعد از آنجا بروم.

ساختمانی را در اختیار او قرار می‌دهند آن را رنگ و نقاشی می‌کند و به گفته خودش با کمک خیرینی که می‌شناخت در یک روز ۶ کولر خریداری می‌کند و مدیریت مرکز دختران هفت تا ۱۲ سال را زیر نظر خیریه کرمان بر عهده می‌گیرد.

توکل کن و به جلو برو، ما با تو هستیم

جعفری می‌گوید: به همراه مدیریت مرکز دختران ۷ تا ۱۲ سال، مدیریت شعبه دختران بزرگسال به مشکل برمی‌خورد و تعطیل می‌شود و دختران را به بهزیستی منتقل می‌کنند؛ در طی این مدت یکی دو نفر به دنبال گرفتن مرکز این دختران بودند که به دلیل سختی این کار را رها می‌کنند؛ بسیار نگران بچه‌ها بودم و به پیشنهاد یکی از دوستانم سریعاً موسسه خیریه خودم را با نام لبخند شیرین موعود ثبت کردم با اینکه می‌دانستم این کار سنگین است آن را پذیرفتم و با دوستان خیر تماس گرفتم آن‌ها نیز پذیرفتند و به من گفتند توکل کن و به جلو برو، ما با تو هستیم.

با بغض فروخورده در صدایش ادامه داد: در بهزیستی به آسمان نگاه کردم و گفتم خدایا این کار برای من سخت است بر تو توکل کردم.

جعفری ادامه می‌دهد: به خیرین گفتم پول خانه و خوراک را خودم به دلیل تمکن مالی که داشتم تهیه می‌کنم و فقط شما در حوزه حقوق و بیمه پرسنل یاری‌گر من باشید زیرا موضوع حقوق پرسنل کار بلد پراهمیت‌ترین قسمت ماجراست.

خانه‌ای اجاره می‌کند و دختران بزرگسال را به آنجا منتقل می‌کند و تا به الان، ۶ سال است که در کنار بچه‌ها مانده و همزمان مدیریت هر دو مرکز دختران را برعهده دارد.

جعفری می‌گوید: ارتباط قلبی بین من و بچه‌ها آنقدر زیاد است که هیچ وقت نمی‌توانم بدون این بچه‌ها بمانم، با افتخار از بچه‌هایش صحبت می‌کرد و ادامه می‌داد: یکی از بچه‌ها سال گذشته نفر دوم تنیس در مسابقات بهزیستی کشور شده و دیگری مقام اول دو و میدانی را آورده است و سه تا از دخترانم قرار است برای مسابقات کشوری در رشته‌های دو و میدانی، شطرنج و تنیس اعزام شوند.

نجیب‌تر از آن بود که گلایه کند اما وقتی از مشکلاتش پرسیدم گفت: هیچ‌گاه اجازه ندادم چیزی کم و کسر بیاید قبل از شروع این کار آدم پرخرجی بودم اما الان هر وقت می‌خواهم برای خودم خرید کنم از خودم می‌پرسم آیا واقعاً به آن چیز نیاز دارم و همیشه بچه‌ها در ذهن من هستند.

تنها خواسته من یک زمین اجاره‌ای ۹۹ ساله است

او ادامه می‌دهد: یکی از مشکلات ما جابجایی هرساله بچه‌ها در مرکز بزرگسالان است که بسیار سخت است؛ برای ثبت‌نام در مدارس جدید و سایر موارد مشکلات زیادی برای ما به وجود می‌آورد؛ بنابراین سکونت در یک جای خاص و دغدغه مسکن نداشتن برای ما بهترین چیز است؛ از طرفی به دلیل بالا رفتن قیمت اجاره خانه‌ها توان اجاره خانه جدید را ندارم و حتی یکی از خیرین که همراه ما بود یک سال است که به دلیل مشکلی از ما جدا شده و هم اکنون تمام بار مسؤولیت بر دوش خودم افتاده است.

خانم جعفری می‌گوید: تنها خواسته من یک زمین اجاره‌ای ۹۹ ساله است که طبق قانون به موسسات خیریه‌ای که مراکز نگهداری شبانه روزی دارند واگذار می‌شود تا بتوانم به کمک خیرین، ساختمانی برای بچه‌ها بسازم که سرپناهی همیشگی برای دختران این استان باشد.

دوباره یاد یکی از دخترانش می‌افتد و با لبخند می‌گوید: بچه‌ها گاهی یادشان می‌رود که خانواده‌ای ندارند و حتی نگران ترخیصشان هستند؛ من می‌دانم پولم را کجا هزینه کرده‌ام وقتی که دختر ۱۸ ساله‌ای به من می‌گوید من چه کار کنم که شبیه تو باشم برای من خیلی ارزشمند است. هر کسی در زندگی خود رسالتی دارد زمانی که به سن پیری می‌رسیم باید از خود بپرسیم که در مسیر زندگیمان چه کرده‌ایم از سال ۹۶ تا الان با تمام سختی‌ها بهشت را در کنار این بچه‌ها تجربه کردم، وقتی که مرا در آغوش یا برایم تولد می‌گیرند.

در کنار سختی‌ها تربیت دینی بچه‌ها را فراموش نکرده است

جعفری می‌گوید: برای بچه‌ها کارهای فرهنگی، ورزشی، آموزشی، روانشناسی و مددکاری انجام می‌دهیم اما در کنار کلاس‌های فوق العاده مهارت‌آموزی، در خصوص تربیت دینی بچه‌ها تمام تلاش من بر این بوده که آموزه‌های دینی را به آن‌ها یاد بدهم، همیشه در مناسبت‌های خاص از یک روحانی کمک می‌گیرم و در ایام محرم نیز بچه‌ها را به تعزیه و مراسم زیارت عاشورا بردم.

او می‌گوید: در این مدت مسؤولین زیادی از استاندار و فرماندار به اینجا آمدند و به ما سر زدند، از رئیس کل دادگستری آقای مهرانگیز تشکر می‌کند که سال گذشته بچه‌ها را به مشهد فرستاد، امسال هم برنامه سفر به اصفهان را برای بچه‌ها تدارک دیده و بچه‌ها واقعاً دوستش دارند، از همه مسؤولان و نهادهای دولتی می‌خواهم به ما سر بزنند، به بچه‌ها سر بزنند؛ از آنجا که تعدادی دختر به مرکز اضافه می‌شوند، تعدادی از دختران که به سن ۱۸ سالگی رسیده‌اند باید مرکز را ترک کنند و این یک چالش برای ماست زیرا باید اول برای آن‌ها مکانی تهیه کنیم تا خیالمان راحت باشد، بعضی بچه‌ها گاهی تا ۲۰ سالگی پیش ما می‌مانند.

درخواست یاری برای ساخت خانه دختران بزرگسال

موسس خیریه لبخند شیرین موعود در پایان گفت: از همه مردمی که به هر نحوی در کنار ما بوده و هستند صمیمانه تشکر می‌کنم و دست یاری به سمت خیرینی دراز می‌کنم که بتوانند برای ساخت خانه دختران بزرگسال به ما کمک کنند.

به گزارش فارس، از آنجا که کودکان تحت سرپرستی این مراکز کاملا سالم هستند و قرار است در آینده تشکیل خانواده بدهند به جهت حفظ شأن کودکان، اجازه مصاحبه حضوری در مرکز مگر در موارد خاص داده نمی‌شود؛ حیف است تلاش‌های این افراد نادیده گرفته شود، افرادی که فراتر از وظایفشان، کودکان را شب تا صبح در آغوش خود می‌خوابانند شایسته توجه و حمایت بیشتری هستند، سازمان‌های دولتی مانند شهرداری و راه و شهرسازی موظفند طبق شرح وظایفشان در بندهای قانونی، به این مراکز از نظر تأمین و تجهیز مسکن کمک کنند؛ از طرفی با افزایش قیمت‌های برخی اقلام مصرفی، افزایش یارانه‌های بهزیستی کمک شایانی به این بخش‌ها خواهد کرد.

گفتگو: سارا طاهری