285585
مهرداد خدیر
نسل ما شعار محاکمه گروگان‌های آمریکایی را 444 روز شنید و دست آخر تحویل آنها در فرانکفورت و درست هم‌زمان با رسمیت انتخاب رییس جمهوری جدید آمریکا را دید بی آن که سر و کار هیچ یک به دادگاه افتاده باشد؛ این همان تغییر بود در یک سیاست رسمی و بارها اعلام و فریاد شده.
نسل ما با شعار “جنگ جنگ تا پیروزی” زندگی کرد و شعارهای مرحوم مرتضایی‌فر در نمازجمعه تهران دو روز قبل از قبول قطعنامه 598 را شنید و خواند و روزنامه خاص در دوران سلف اینها با تیتر قرمز بیانیه نهضت آزادی ایران در ضرورت پذیرش قطعنامه را به تندی نقد کرد و حسب معمول تا مرز خیانت متهم اما تنها 48 ساعت بعد در 27 تیر 1367 و در حالی که امیر حسین ثابتی امروز نوزادی 70 روزه بود باخبر شد قطعنامه را هم قبول کرده ایم تا جنگ ویران گر تمام شود و جوانان بیشتری کشته نشوند؛ این هم یک تغییر بزرگ بود که کاش اگر نه بعد از بازپس گیری بندر خرمشهر که یک سال قبل و زمان تصویب قطعنامه اتفاق می افتاد.
در سطح کلان حاکمیت و در اخبار رسمی از 1365 تا 1368 می‌دیدیم و می‌شنیدیم که از آیت‌الله منتظری با عنوان قائم مقام رهبری یاد می‌شود و یکی از روزهای عید نوروز 1368 دیدیم تصویر او را از میدان فاطمی تهران و از ساختمان جهاد سازندگی پاک کرده اند و با این که عنوان “عظمی” مربوط به مرجعیت و فقاهت بود کیهانی که سلسله دروس او درباره ولایت فقیه را چاپ می‌کرد دیگر از او با عنوان آیت الله العظمی یاد نکرد. این را هم دیدیم و به از آن به تعبیر “شیخ ساده‌لوح”.
تصویر دست دادن علیرضا مرندی وزیر بهداشت با صدام حسین را هم دیدیم و در حالی که به جای صدام یزید کافر از او با عنوان آقای صدام حسین رییس جمهوری عراق یاد شد.
در آذر 1367 شنیدیم شورای عالی دفاع تصویب کرده هر که کل دارایی او بیش از 10 میلیون تومان باشد باید مالیاتی به عنوان تعاون ملی بپردازد و حالا صاحبان 10 میلیارد و 100 میلیارد و 1000 میلیارد هم چنین مالیاتی نمی‌پردازند. همان موقع هم نپرداختند. شب اعلام شد و صبح نه.
نسل کنونی هم از زبان رییس جمهور مرحوم و آغاز عصر خالص سازی شنید هر سال یک میلیون خانه می‌سازند و بعد از سه سال خبری از سه میلیون نشد! تو بگو 300 هزار! حالا که در بازسازی همین 3500 خانه ویران شده در جنگ 12 روزه مانده‌اند و دولت به شهرداری سپرده و آنها هم انبوه‌سازان را به صف کرده‌اند تا در قبال مشوق که همانا تراکم مازاد است بازسازی کنند مشخص شده شعار یک میلیون خانه در سال تا چه حد غیر عملی بوده. اصلا چرا راه دور برویم. خود رییس سابق کیهان جناب مهدی نصیری را دیده‌ایم که علنا از حمله اسراییل دفاع کرده و اپوزیسیون نظام شده هم او که به احسان نراقی و عبدالکریم سروش می تاخت.
هم برنامه تلویزیونی علیه اکبر گنجی در کنفرانس برلین را در بهار 1378 دیدیم و هم دیروز در برنامه خوب روایت مطبوعات در شبکه خبر سیما ( ساعت 12:15) در 26 مرداد 1404 نقل کامل پیام او در ابراز انزجار نتانیاهو را شنیدیم.
همه تغییر کرده‌اند. جهان در حال تغییر است و 8 شهریوری در پیش است که شاید با مکانیسم ماشه اوضاع اقتصادی بغرنج تر شود و شاید اسراییل بخواهد همان را بهانه کند ولی جماعتی همچنان اصرار دارند هر تغییری را قبیح بشمارند و مرغ شان یک پا دارد.
امام فقید می‌گفت نظام اسلامی می‌تواند نماز و حج را هم برای حفظ حکومت یا در راستای مصلحت ملت تعطیل کند و اینها از درصد یا اصل غنی سازی یک تابو ساخته‌اند و نباید کوتاه آمد و می‌گویند بهترین دفاع حمله است و مشخص نمی‌کنند حمله به کی و چگونه؟
تغییر پارادایم در سطح حاکمیت مد نظر است وگرنه در جامعه که رخ داده است. کافی است سرشان را از پنجره بیرون کنند و ببینند پوشش دختران شباهتی ندارد به آنچه در سریال‌های تلویزیونی می بینیم و قانون مجالس مطلوب‌شان متروک شده و دختران و زنان مطابق سلیقه و باور و سنت و خانواده و نه از ترس پاسبانان نوع پوشش را برگزیده اند.
تغییر پارادایم یعنی حرکت به سوی تشکیل مجلسی که نماینده اکثریت مردم باشد نه آن که تهدید کنندگان به استیضاح رییس جمهوری با 17 میلیون رأی زیر 500 یا 400 هزار رأی داشته باشند. اینها در اسفند 1402 با 400 و 300 هزار رأی و بیشتر در مرحله دوم به مجلس فعلی راه یافتند در حالی که سال 96 سخن‌گوی آتش نشانی که آدم وظیفه شناس و غیر سیاسی‌یی هم هست برای انتخابات شورای شهر 450 هزار رأی آورد و با این حال راه نیافت!
اگر قرار بر تغییر نیست پس چرا علی لاریجانی رد صلاحیت شده دبیر شورای عالی امنیت ملی شده؟ می‌گویند نظام می خواست با او خلأ مدیریت دولت را جبران کند! یعنی چون دولت بلد نبود مدیریت کند او را آورده‌اند نه این که فکر کنید تغییر در راه است.
مگر آقای جنتی و شورای نگهبان نگفته بودند لاریجانی مدیر و مدبر نیست پس چگونه می‌خواهد خلأ مدیریتی را جبران کند؟! باید تغییر کنیم. باید تغییر کنید. باید تغییر کنند. با حمله به بیانیه 180 اقتصاددان خواستار پارادایم تغییر یا موضع تشکل های سیاسی حامی رییس جمهور پزشکیان یا نفی مطالبات اکثریت جامعه گرفتار در وضع کنونی و خواست متخصصان و کارشناسان و به صرف تغییر ستیزی یک اقلیت چند درصدی نمی توان ضرورت تغییر را انکار کرد. اصلا اگر قرار بر تغییر نکردن است چه نیاز به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری؟
مجلس را نمی گویم چون با شوراهای عالی از حیز انتفاع خارج شده و جز گیر دادن به وزیران کاری از آنان برنمی‌آید و انتظار تغییر از آنها نارواست چون برآمده انتخابات غیر رقابتی اند اگرچه باز کسانی با گذر از فیلتر شورای نگهبان در همین مجلس خواستار تغییرند.
سیاست‌ورزی هنر تغییر مطابق مصالح ملی است. معلوم است که با این دست‌فرمان نمی‌شود ادامه داد. با پارادایم تغییر مخالف‌اند با آیه قرآن چه می کنند که خداوند هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد مگر آن که خودشان خودشان را تغییر دهند؟!
روزگاری رییس دادگستری تهران توصیه به مذاکره با آمریکا را جرم می‌دانست. با مزه این که رفیق رییس او مرحوم هاشمی شاهرودی یعنی شهید حکیم که یک بزرگراه به نام اوست چند ماه بعد در شبکه دو تلویزیون ما از حملۀ آمریکا به عراق حمایت کرد چون هدف ساقط کردن صدام حسین بود.
اگر بنا بر تغییر نبود خوب پزشکیان را هم رد می‌کردند و اسماعیلی وزیر ارشاد رییسی را تأیید می کردند. اینها که لاریجانی و جهانگیری را رد کردند گیر نماینده تبریز با 100 هزار رأی بودند؟
پزشکیان هم به همین تغییر رسیده منتها به دنبال آن است که در بستر وفاق صورت پذیرد. زمان اما در گذار است و قبل از آن که دیر شود باید تغییر صورت پذیرد. تغییری که اتفاقا به ثبات نظام و استمرار انقلاب و پی‌گیری آرمان‌های اصلی و لایتغیر آن خواهد انجامید.
منبع: عصرایران
https://www.pgnews.ir/?p=285585