ازدواج صیغه‌ای به خاطر مستمری ۳۰ میلیونی تامین اجتماعی!

خلیج فارس:  عده‌ای برای رسیدن به پول آسان، قوانین تأمین اجتماعی را دور می‌زنند. صوری طلاق می‌گیرند، صیغه‌های طولانی می‌شوند یا با پیرمردان دم مرگ ازدواج می‌کنند. نتیجه؟ ضربه به پیکره اقتصادی کشور، افزایش آمار طلاق‌های صوری و ترویج ضد اشتغال و ضد ازدواج در جامعه.

در گوشه‌ای از جامعه، عده‌ای برای رسیدن به پول نادرست، راه‌های عجیب و غریبی پیدا کرده‌اند. صوری طلاق می‌گیرند، صیغه‌های طولانی می‌شوند یا با پیرمردان دم مرگ ازدواج می‌کنند. تعدادشان زیاد نیست، اما کافی است تا نظم اجتماعی و اقتصادی کشور را تهدید کند.

سازمان تأمین اجتماعی، بزرگ‌ترین سازمان بیمه‌ای کشور، از روز تولد تا بعد از مرگ همراه مردم است. از هدیه ازدواج و کمک هزینه بارداری گرفته تا مستمری بازماندگان، قوانین مختلفی برای حمایت از مردم وجود دارد. اما همان قانونی که قرار بود پشتیبان باشد، حالا دست بعضی‌ها را برای سوء استفاده باز گذاشته است.

مستمری بازماندگان بر اساس یک قانون ساده پرداخت می‌شود. وقتی بیمه‌شده‌ای فوت کند، همسرش نیمی از مبلغ را می‌گیرد، والدین ۲۵ درصد و فرزندان تحت تکفل ۲۰ درصد. اما وقتی همسر بیمه‌شده فوت کرده باشد و فرزند اُناث داشته باشد، مستمری به حساب فرزند واریز می‌شود.

اینجاست که شکاف قانونی ظاهر می‌شود. طبق قانون حمایت از خانواده (۱۳۹۲)، اگر فرزند در زمان فوت پدر شاغل نباشد و همسری نداشته باشد، می‌تواند بخشی از مستمری پدر را تحت حضانت دریافت کند. اما برخی این فرصت را به نفع خود تبدیل کرده‌اند؛ کسانی که سال‌ها در کنار هم زندگی کرده و خانواده‌ای تشکیل داده‌اند، طلاق صوری می‌گیرند و با ارائه مدارک به تأمین اجتماعی، مستمری پدر را مطالبه می‌کنند.

نتیجه؟ پیکره تأمین اجتماعی ضربه می‌خورد، آمار طلاق‌های صوری بالا می‌رود و جامعه با ناهنجاری‌های اجتماعی جدید روبه‌رو می‌شود. قانونی که قرار بود حمایتی باشد، حالا به ضد اشتغال و ضد ازدواج تبدیل شده است. افراد تشویق می‌شوند شغلی نداشته باشند، ازدواج نکنند و با سوء استفاده از مستمری، زندگی‌شان را بگذرانند.

این داستان، تنها یک مشکل مالی نیست. این یک هشدار اجتماعی است؛ هشدار درباره قانونی که وقتی به دست سوء استفاده‌کنندگان بیفتد، نه تنها عدالت اجتماعی را تهدید می‌کند، بلکه بنیان خانواده را هم سست می‌کند.

در نهایت، پرسش مهم این است که چگونه می‌توان حقوق واقعی مردم را حفظ کرد، بدون آن که این فرصت‌ها دست کسانی بیفتد که به دنبال سوء استفاده هستند؟