بیمه‌هایی که گره بیماران را نمی‌گشایند!

مهدی جعفری زاده

بیش از 30 سال کارمندان، کارگران و افراد تحت پوشش انواع بیمه‌های پایه، هرماه سهم خود را به موقع پرداخت می‌کنند و تعیین‌کننده میزان این مبلغ هم، نه مردم، بلکه بیمه و مراکز بالادستی آنها هستند، ولی متاسفانه این بیمه‌ها عملاً در حاشیه بوده و پشت بیماران را خالی کرده‌اند، طوری که اگر بیمه های تکمیلی در کار نباشد، بسیاری از بیماران قید درمان خود را می زنند.

سایت تخصصی مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی، آمارهای جالبی از سهم مردم کشورهای مختلف دنیا از بیمه درمان دارد که به برخی از آنها اشاره می‌شود: «سهم پرداختی مردم از بیمه درمان در ایران 70 درصد، ترکیه 28 درصد، چین 40 درصد، ژاپن 18درصد، کویت و امارات 30 درصد، قطر 23درصد، آلمان و فرانسه 23 درصد، آمریکا 55 درصد، کانادا 30‌ درصد و… است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که متاسفانه ایرانیان 4 برابر متوسط جهانی هزینه درمان می‌پردازند.»

در هر صورت وضع مردم ما نسبت به اکثریت قریب به اتفاق مردم دیگر کشورها، خوب نیست و فشار تأمین دارو و درمان بر مردم ما بیشتر از سایر کشورهای جهان است.

موقعی که بیمه، ناکارآمد می‌شود چه با بیمه پایه، چه بیمه تکمیلی، باز همه جا مراکز بیمه سعی می‌کنند به بهانه‌های مختلف زیربار مسئولیت، شانه خالی کنند و روز به روز بیشتر بر محدودیت‌های دایره دارو و درمان بیفزایند.

اصلاً چه معنی دارد که در کشوری بیمه با نام‌های پایه، تکمیلی و غیره وجود داشته باشد؟

باید با همان بیمه پایه، هر بیماری بتواند از تمام خدمات دارویی و درمانی بهره‌مند شود و بدون دغدغه و نگرانی و فشارهای روحی، سلامتی خود را بازیابی کند. به ویژه در کشوری که وضعیت اقتصادی بدی دارد و مردم از جهات تأمین نان و آب و مسکن و… در مضیقه هستند و به خاطر تغذیه ناکافی، آلودگی‌هوا، خطرات زیست محیطی و تنش‌های اجتماعی و… پیوسته در معرض انواع بیماری‌ها هستند، نباید با جسم و روحی خسته، در تأمین دارو و درمان خویش نیز درمانده باشند.