خساست در خنده، ولخرجی در گریه!

احسان محمدی

تیم ملی والیبال ایران در رده سنی زیر 21 سال قهرمان جهان شد. آنها برای دومین دوره متوالی ایتالیا را در فینال شکست دادند و بر بام دنیا ایستادند اما این موفقیت در جامعه بازخورد چندانی نداشت در حالیکه حتی در رسانه‌های ورزشی پیروزی 3-0 تیم ملی فوتبال مقابل هند را به زبان‌های مختلف زیر سوال بردند و آن را ناکامی، شکست، فلاکت ورزشی و … لقب دادند. به عبارت دیگر بخش بزرگی از جامعه انگار برای سرزنش مشتاق‌تر است تا تحسین!
یک‌بار دیگر خبر را بخوانید. پسران یک سرزمین که در جنگ 12 روزه هم تمرین کرده‌اند، در کشوری که اقتصادش عملاً روی هواست و بسیاری از آنها برخاسته از خانواده‌های فرودست جامعه هستند، در شرایطی که خیلی از کارها با کلیدواژه «حالا ببینیم چی میشه!» در حال انجام است و هیچ تضمینی برای فردا نیست توانستند با شکست دادن آمریکا، کانادا، چین، ایتالیا و … قهرمان جهان شوند اما بازخورد شایسته‌ای نمی‌گیرند، این در حالیست که وقتی تیمی از ما در مسابقه‌ای ناکام می‌شود صدها و هزاران دریغا دریغ و «عربستان رو ببینید» و «این کشور دیگر کشور نمی‌شود» و … هوا می‌شود.

می‌دانم و می‌فهمم که حال عمومی جامعه خوش نیست، وضع جیب‌های بیشترمان غمبارتر از آن است که موفقیت تیم زیر 21 سال والیبال آن را پنهان کند اما اصلاً و ابداً این درجه از خودزنی و اشتیاق برای سوگواری و … را طبیعی نمی‌دانم. غم و گله جای خودش، خوشحالی و دست زدن برای موفقیت‌ها جای خودش. 
این را هم گوشه‌ای یادداشت کنید که روزی فاش خواهد شد که چه دست‌هایی برای نهادینه کردن این نگاه در جامعه پول خرج کردند و موفق شدند کاری کنند که موفقیت‌های فرزندان این سرزمین را بایکوت و شکست‌هایشان را با ذوق در بوق و کرنا کنیم!