دو رییس جمهور در یک قاب و خواب تعبیر نشدۀ خالص‌سازان

این که رییس جمهوری کنونی به دیدار رییس جمهوری پیشین برود به قاعده باید امری طبیعی باشد خاصه وقتی که از علاقه‌مندان و دوست‌داران و وزیر او بوده باشد. بخش متفاوت قضیه اما این است که کیهان و اقتدارگرایان از 88 به این سو و طی 16 سال مستمر علنا به خاتمی فحش می‌دهند اما نه تنها از محبوبیت او کاسته نشده بلکه اگر هم انتقادی به جانب او بوده این بوده که چرا در مقابل جماعت فحاش و بددهان که به همه تهمت می‌زنند کوتاه آمد و از سرمایه 20 و 22 میلیون رأی بهره کافی نبرد؟

صحبت از 20 میلیون و 22 میلیون شد. بد نیست اشاره شود مجموع آرای این دو رییس جمهور در سه انتخابات 76 و 80 و 1403 نزدیک به 60 میلیون رأی می‌شود اما باید مراقب باشند ببینند روزنامه‌ای با تیراژ اندک و صدای بلند مواضع آنان را می پسندد یا نه؟! این دو 60 میلیون رأی گرفته‌اند و مخالفان شان با آرای 300 هزار و 400 هزار صندلی‌های مجلس را به لطف رد صلاحیت‌های پیشاپیش رقبا و تقلیل توجه مردم به خاطر کاهش فاحش نقش پارلمان در اختیار گرفته‌اند.

آنجا نبوده ایم اما شاید هم دو رییس جمهور سابق و فعلی دارند به مضحکیِ سیاست در ایران می‌خندند یا شاید برای غلبه بر نگرانی‌های کنونی و پیش از فعال سازی مکانیسم ماشه احتمالا از 8 شهریوری که در راه است.

هر چه باشد اما اقتدارگرایی ایرانی گمان می‌کرد که از 1400 نسخه هر غیری را پیچیده‌اند چه علی لاریجانی و حسن روحانی باشد و چه محمد خاتمی و حالا می‌بینند کسی را که کارمندان جزء در دولت ابراهیم رییسی برای نمایندگی تبریز در مجلس هم تأیید صلاحیت نکرده بود به عنوان رییس جمهوری به دیدار کسی می‌رود که از 1376 به این سو بر هر انتخابات ریاست جمهوری اثر گذاشته و نگذاشته آب خوش از گلوی اقتدارگرایان پایین برود.

76 و 80 با پیروزی خودش. 84 با گشایش فضا و سلب امکان انتخاب پیشاپیش اگرچه به روی کار آمدن احمدی نژاد انجامید اما توافق قبلی‌شان بر سر قالیباف بود. قصه 88 هم نیاز به توضیح ندارد. 4 کاندیدا داشت. نصف آنان معترض و آن که برای او هزینه کردند تنها دو سال بعد رودرروی برکشانندگان خود ایستاد. سال 92 و 96 با حمایت از حسن روحانی به او که دو سه میلیون بیشتر رأی نداشت وزن داد. 1400 اما مجال نقش‌آفرینی نبود و 1403 بعد از رأی ندادن به انتخابات مجلس در 5 ماه قبل از آن پزشکیان را رییس جمهوری کرد.

جرج بوش پسر در خاطرات خود می‌نویسد روز اول که پشت میز رییس جمهوری در کاخ سفید نشسته بودم اولین کسی که وارد شد پدرم بود که خود 4 سال پشت این میز نشسته و رییس جمهوری آمریکا بود. تا وارد شد گفت: سلام، آقای رییس جمهور و من هم پاسخ دادم: سلام، آقای رییس جمهور! و هر دو خندیدیم. (چون عنوان پرزیدنت باقی می‌ماند و همچنان از بوش و اوباما و بایدن به عنوان پرزیدنت یاد می‌شود).

در ایران اما کاری ندارند به این که حسن روحانی 16 سال دبیر شورای عالی امنیت ملی و 8 سال رییس جمهوری بوده و روحانی یا همان آخوند است و بی‌توجه به اینها برادرِ فاطمه رجبی ( پسر مرحوم شیخ علی رجبی دوانی) در تلویزیون رییس جمهوری پیشین ایران را به اشعث بن قیس در صدر اسلام تشبیه می‌کند و ابایی از انگ خیانت به او یا جواد ظریف ندارد. مثل نقل و نبات به این و آن انگ خیانت می‌زنند. همه خائن‌اند جز اینها. همه جهنمی‌اند جز اینها. هیچ کس نمی‌فهمد جز اینها!

اگر چنین تشبیهی را دیگران در سایت و روزنامه دربارۀ چهره‌های خودشان به کار ببرند مسؤولیت آن با رسانه است ولی در صدا‌و‌سیما مسؤولیت با خود گوینده است و مهم نیست مورد توهین روحانی است ورییس جمهور بوده! و البته غافل‌اند از این که استمرار این تخریب‌ها اکثریت مردم را به جانب تندخویان سوق نداده بلکه از جریان‌های مختلف زده کرده زیرا مردم می‌خواهند زندگی کنند: شاد و آزاد در ایرانی آباد، همین!

قرار بر مکث بر عکس بود نه تحلیل جدی. پس به تصویر بازمی‌گردم.  با نقلی که از آن کتاب شد می‌توان حدس زد آقای پزشکیان هم تا وارد اتاق بیمارستان شده گفته: سلام! آقای رییس جمهور و متقابلا پاسخ شنیده: سلام! آقای رییس جمهور! و سپس هر دو خندیده‌اند.

شاید هم هر دو دارند به لباس صورتی بیمارستان می‌خندند که بر تن روحانیِ 81 ساله پوشانده‌اند!

منبع:عصرایران