روایت مسیح مهاجری از دیدار با میرحسین موسوی

خلیج فارس: روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: مسیح مهاجری درباره دیدار با میرحسین موسوی نوشت: هیچ پیامی از کسی یا جایی برای او نداشتیم، به نظر می‌رسد فراهم شدن امکان این دیدار، از نتایج تحولات یک ماه اخیر باشد.

مسیح مهاجری مدیرمسئول روزنامه جمهوری اسلامی در یادداشتی با عنوان «اولین دیدار با آخرین نخست‌وزیر»   نوشت:  ساعت 5 عصر روز چهارشنبه اول مرداد ماه جاری با مهندس میرحسین موسوی و خانم دکتر زهرا رهنورد در منزل خودشان که محل حصر آنهاست دیدار کردیم. دیدارکنندگان، آقایان رضا آقازاده وزیر اسبق نفت، سیدمحمدرضا بهشتی استاد دانشگاه و فرزند شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی و من بودیم. این اولین دیدار با آخرین نخست‌وزیر ایران بعد از محصور شدنش به دنبال وقایع سال 1388 بود. پزشکان، مسئولان حفاظت و در سال‌های اخیر فرزندان و بستگان نزدیک با ایشان دیدار داشتند ولی دیدار دوستان میسر نبود. مدت‌ها بود که ما سه نفر به عنوان دوستان نزدیک مهندس موسوی درصدد دیدار با ایشان بودیم ولی میسر نمی‌شد. فراهم شدن امکان این دیدار به نظر می‌رسد از نتایج تحولات یکماه اخیر است.

بدون آنکه درصدد قضاوت باشم و بخواهم قاصر و مقصر و بی‌تقصیر معرفی کنم، لازم می‌دانم این اعتقاد قلبی خود را بگویم که بسیار حیف بود کشور سال‌ها از خدمات انسان‌های صاحب‌ فکر، صاحبنظر و خدومی مانند میرحسین موسوی و مهدی کروبی محروم بماند. آنها می‌توانستند این بخش پربازده عمر خود را که در حصر سپری شد برای اعتلای کشور بکار بگیرند و با استفاده از اندوخته‌های خود به مردم خدمت کنند. اکنون نیز کشور به این سرمایه‌های فکری که گنجینه‌هائی از تجربیات ارزشمند هستند نیاز دارد و در شرایط خاص و استثنائی کنونی، بهره بردن از اندوخته‌های آنان برای حل مشکلات کشور یک ضرورت است.

مهندس میرحسین موسوی و خانم رهنورد را در این دیدار درست همانند سال‌های قبل از وقایع 88 عاشق اسلام، عاشق مردم، عاشق ایران و عاشق امام خمینی یافتیم. در اطاق پذیرائی خانه بسیار قدیمی آنها که دیوارهایش پر از نقاشی‌های نوه‌هایشان بود قاب عکسی از امام خمینی دیدیم که عکسی از شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی در داخل آن قاب بود و به تعبیر خانم رهنورد گویی امام آقای بهشتی را در آغوش گرفته است. بیشترین پیامی که این عکس به ما می‌داد این بود که پیوند نخست‌وزیر مورد علاقه امام خمینی با پیشوای بزرگ انقلاب اسلامی همچنان برقرار است و دچار هیچ خللی نشده است.

از حال جسمی مهندس موسوی پرسیدم، گفت خدا را شکر غیر از پیری عارضه‌ای ندارم. در گفتگوئی که به مدت حدود دو ساعت داشتیم، این زوج صبور، با آرامش، روحیه‌ای متوکل و ذهنی کاملاً دقیق صحبت کردند و لحظه به لحظه خدا را شکر می‌کردند. آرام حرف می‌زدند ولی حساب‌شده و مسلط بر شرایط و واقعیت‌ها و اوضاع زمانه. احوال دوستان مشترک را پرسیدند و برای درگذشتگان طلب مغفرت و رحمت الهی کردند. به مناسبت شهادت سپهبد محمد باقری در جنگ تحمیلی 12 روزه رژیم صهیونیستی بر ایران، مهندس موسوی از او تمجید کرد و از برادر بزرگترش شهید غلامحسین افشردی (باقری) که در اولین سال‌های فعالیت روزنامه جمهوری اسلامی خبرنگار این روزنامه تحت مدیریت آن زمان مهندس موسوی بود خاطراتی نقل کرد به ویژه از صحنه‌هائی که خودش در اطاق فرماندهی جنگ در جبهه دیده بود و از نبوغ غلامحسین افشردی با جزئیات سخن گفت. تهاجم آمریکا و اسرائیل به ایران در جنگ 12 روزه را جنایتی که مقتضای خوی آنهاست دانست و معتقد بود وحدت و انسجامی که در کشور به وجود آمده باید تقویت شود تا قدرت ایستادگی در برابر این دشمنان افزایش یابد.

دیدار ما، صرفاً دوستانه بود، ادامه جلسات هفتگی که در دوران تصدی وزارت خارجه و نخست‌وزیری آقای موسوی با او داشتیم و در آن جلسات مرحومان دکتر جواد اژه‌ای و ابوالقاسم سرحدی‌زاده نیز در جمع ما بودند و مهندس موسوی یاد آن دو عزیز را هم گرامی داشت. ما هیچ پیامی از هیچکس و هیچ جا برای او نداشتیم و غیر از احوال‌پرسی و سخنان دوستانه و یادکرد گذشته مطلبی نگفتیم جز اینکه مایل هستیم جامعه از وجود او بهره‌مند باشد. او هم صحبت‌های دوستانه و یادآوری صداقت‌ها و صمیمیت‌های گذشته را بر مباحث سیاسی ترجیح داد و اصرار داشت به ما بگوید «از شما چیزی نمی‌خواهیم، از دولت و حکومت چیزی نمی‌خواهیم، از هیچکس هیچ خواسته‌ای نداریم و تنها آرزویمان اینست که سیاست‌ها طوری باشند که کشور به طرف ثبات و رشد و آرامش به پیش برود و سعادت مادی و معنوی مردم تأمین شود تا طمع تجاوز به ایران به ذهن دشمنان نرسد». آرزوی ناممکنی نیست، او در دوران نخست‌وزیری که همزمان با دفاع مقدس 8 ساله بود توانست همین کار را انجام بدهد.