موهبتی به نام حکمرانی بی حکم و امضا!

مصطفی ارجمند

این روزها طومار و بیانیه هایی منتشر می شود که عده ای خواهان ابقا یا انتصاب فلان مدیر هستند.

بدون داوری در مورد صندلی خواهان و توانمندی های شان، ذکر این نکات در خصوص طومارنویسی های مدیریت خواهی را ضروری می دانم:

اول: مسیر انتصاب مدیران از طومار و بیانیه نمی گذرد، تجربه سالیان هم نشان داده هیچ مدیری با طومار و بیانیه عزل یا ابقا نشده است.

دوم: مدیران بالادستی نسبت به طومارها و بیانیه ها، حساسیت دارند؛ چون از طرفی تصور دارند پشت صحنه‌ی این طومارها، همان مدیر است و شوق صندلی او را به این مسیر کشانده تا خود را به بالادستی ها دیکته کند و از طرف دیگر حتی اگر چنین فرضی را نادیده بگیرند مدیری که عده ای حاضرند برایش رپورتاژ آگهی بروند تا بر مسند بماند را مدیر امن و تابع برای سیستم نمی دانند چرا که ممکن است این طومار نویسی ها به رویه همیشگی برای به کرسی نشادن نظر و دیدگاه های کاسبانه تبدیل شود.

سوم: انتصاب ها یا بر اساس شایستگی هاست یا لابی و چانه زنی های سیاسی و یا ترکیبی از این دو که معمولا پنهان انجام می شود تا مدیر ارشد در مظان اتهام باج دهی و انتصاب اجباری قرار نگیرد.

چهارم: اینکه فردی توانمند اما ناشناخته برای تصدی سمت ها، معرفی شود قابل درک است اما اینکه مدیری شناخته شده و آزمون پس داده ولو اینکه توانمند هم باشد برای گرفتن سمت، تلاش کند امری مذموم است و در افکار عمومی هم به صندلی دوستی و قدرت طلبی متهم می شود.

پنجم: باوری عمیق دارم که نشستن بر صندلی قدرت، نه موهبت محسوب می شود و نه امری مذموم، اما پشت کردن به صندلی دنیا لذت بخش ترین نعمتی است که خداوند در قالب مناعت طبع و غنای نفس به انسان می دهد.

مدیریت را با خدمتگزاری و نوکری خلق، مترادف دانسته اند و حال کدام نوکری، حاضر است به هر کس و ناکس برای رسیدن به مقام خدمتگزاری متوسل شود و نهایتا هم صندلی ای عاریتی را به دست آورد که ماحصلش نه خدمتگزاری به خلق که خدمتگزاری به همانان است که التماس شان کرده تا برای رسیدن به صندلی یاری اش کنند.

نتیجه‌ مسند دوستی و صندلی پرستی، اصلا خوب نیست و بالارفتنی چنین، پایین افتادنی چنان را هم خواهد داشت که این روزها نمونه هایش را کم نمی بینیم.

ششم: مدیریتی دلچسب است که پس از پایانش، خلق خدا هلهله‌ی شادی سر ندهند و برای رسیدن روز تودیع، لحظه شماری نکنند چه آنکه این صندلی ها می روند و ما می مانیم و خدا و مردمی که قضاوت مان می کنند و چه خوب است که بدون صندلی و امضای مدیریت، بر دلها مدیریت کنیم.