پایان فیفادی؛ تیم‌ملی هواداران را نا امید کرد

خلیج فارس: ​تیم فوتبال ازبکستان در ششمین رویارویی مستقیم، باز هم مقابل ایران شکست نخورد تا در روزی که با اندکی شانس، خود را به ضربات پنالتی رسانده بود، بتواند با استفاده از ضربات ضعیف دو بازیکن تیم ملی، قهرمانی تورنمنت چهارجانبه العین را به دست بیاورد.

این تورنمنت در شهر العین و در ورزشگاه اختصاصی تیم فوتبال العین، قهرمان سابق آسیا، در شرایطی به پایان رسید که نتیجه سه مسابقه از چهار مسابقه آن در پایان ۹۰ دقیقه و با ضربات پنالتی مشخص شد و ایران که در مسابقه کیپ‌ورد با درخشش علیرضا بیرانوند چهار و پنج به پیروزی رسید، در این مسابقه با وجود آنکه دوباره با درخشش بیرانوند در پنالتی‌هه از حریف پیش افتاد، اما در نهایت مسابقه را به ازبک‌ها و دروازه‌بان کوتاه قامت‌شان واگذار کرد که البته دو ضربه ضعیف از دو پنالتی‌زن غیرمنتظره تیم ملی عامل این شکست ناسزاوارانه شد.

قبل از سوت پایان، ایران با چند تعویض دیرهنگام اما تهاجمی، نبض بازی را کامل در اختیار گرفته و فرصت‌های زیادی را روی دروازه حریف خلق کرد، اما ازبک‌ها که ۱۰ نفره سراسیمه به دفع توپ می‌پرداختند، با کمی وقت‌کشی و با توجه به عدم سخت‌گیری داور اماراتی توانستند از ۹۰ دقیقه سالم بیرون بیایند و در نهایت در پنالتی‌ها بازی را ببرند، در حالی که شاید اگر این مسابقه به وقت اضافه می‌رفت، ایران می‌توانست کار را در آن زمان تمام کند.

تیم ملی البته در این مسابقه شروع بسیار ضعیفی داشت و واهمه از حرکات عمقی اوستون اورونوف باعث شده بود ایران با احتیاط کامل و با یک بازی دفاعی وارد زمین بشود و لو دادن‌های مکرر توپ در سمت چپ و راست خط دفاعی باعث این شده بود که ازبک‌ها حضوری سنگین در نیمه ایران داشته باشد. با این حال از دقیقه ۳۰ به بعد و در پی چند حرکت شجاعانه، ایران بازی را در دست گرفت و پس از دو ضربه ایستگاهی، تا دقیقه ۹۰ اجازه خودنمایی به ازبک‌ها را نداد و آنها دیگر صاحب موقعیت روی دروازه تیم ملی نشدند. با این حال و در شرایطی که با اخراج عبدالقادر خوسانوف، مدافع سرشناس و عضو باشگاه منچستر سیتی، ایران می‌توانست در همان ۹۰ دقیقه کار را تمام کند، کمی تعلل در تعویض‌ها و بازی بسته و دفاعی ازبکستان مانع از پیروزی تیم ملی در ۹۰ دقیقه شد و در ضربات پنالتی هم نتیجه آنطور که ما می‌خواستیم پیش نرفت.

البته نقطه تاریک ضربات پنالتی، حضور دو بازیکن در جمع پنالتی‌زن‌ها بود که کسی پیش‌بینی نمی‌کرد آنها را در این جمع ببیند؛ نفر اول محمد مهدی محبی جوان که اولین پنالتی ایران را خراب کرد و سپس میلاد محمدی که با وجود تلاش زیاد در دوران فوتبالش، کمتر به زدن ضربات دقیق شناخته می‌شود و انتخاب او برای حضور در ضیافت پنالتی‌ها کاملاً عجیب به نظر می‌رسید. البته از اتفاقات داخل ورزشگاه می‌شد مطمئن بود که محمدی در فهرست پنالتی‌زن‌های ایران قرار نداشته و از سوی سایر بازیکنان به جمع پنالتی‌زن‌ها پیوسته و شاید آمادگی ذهنی و روحی انجام این ماموریت دشوار را نیز نداشته است.

در نهایت و در شرایطی که مهدی طارمی، سعید عزت اللهی و چند بازیکن دیگر ایران روی یک یخچال آبی رنگ کوچک در مقابل نیمکت نشسته و با حسرت جشن قهرمانی ازبک‌ها مقابل هواداران‌شان را تماشا می‌کردند، امیر قلعه‌نویی با عصبانیت و با دندان قروچه عرض زمین را طی می‌کرد تا در پایان تورنمنتی که با قهرمانی تیم او به پایان نرسید، به نشست مطبوعاتی برود و شاید در آنجا حرف‌هایی را برای اولین بار زبان بیاورد.

تورنمنت العین البته برای ایران فرصتی برای تست کردن یک استراتژی جدید تاکتیکی بود ولی در نهایت این تیم ملی نتوانست از فرصتی که امروز می‌توانست از آن بهترین استفاده را ببرد و حداقل جایگاه کادر فنی را تا فیفادی بعدی در فروردین تثبیت کند، استفاده خوبی ببرد و دوباره تا شروع مجدد رقابت‌های لیگ و تندتر شدن آتش هیجان مسابقات باشگاهی همه چیز در انتقاد از کادر فنی تیم ملی خلاصه خواهد شد.

در نهایت ایران در شرایطی به جام جهانی نزدیک می‌شود که مثل اغلب اوقات پس از صعود، درگیر مشکلاتی است که از آنها خاطرات زیادی دارد؛ از همان صعود اول در جام جهانی ۱۹۷۸ تا آخرین صعود (۲۰۲۶) و البته یکی دو استثنا (مثل جام جهانی ۲۰۱۸). در نهایت با بازگشت تیم ملی به ایران، این فدراسیون فوتبال است که با جمع بندی نظرات درباره آینده تصمیم می‌گیرد.