چه هندوانه‌هایی آقای قلعه‌نویی!

خلیج فارس: با پایان یافتن کار ایران در مسابقات انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۶، انگار مسابقه جدیدی راه افتاده در تعریف و تمجید از سرمربی فعلی تیم ملی؛ توصیفات اغراق‌آمیزی با محوریت «کادرفنی ایرانی» و اینکه قرار است تیم ملی با این مربیان در آمریکا معجزه کند. تعداد ستایش‌گران، بی‌شمار است.

بخشی از آنها بازیکنان تیم ملی هستند و شاید هم اظهارات‌شان ناشی از رابطه «استاد- شاگردی» باشد. در این مدت مثلا شجاع خلیل‌زاده رکورددار تمجید از امیر قلعه‌نویی بوده. علیرضا بیرانوند هم در تعریف از قلعه‌نویی تا جایی پیش رفت که تاریخ را هم به خاطرش جعل کرد: «خوشحالم که برای نخستین بار با یک کادرفنی ایرانی به جام‌جهانی رسیدیم.» این در حالی است که نخستین مرتبه حشمت مهاجرانی تیم ملی را به جام‌جهانی برد؛ آن هم جام‌جهانی ۱۶ تیمی ۱۹۷۸ که کل تیم‌های آسیا و اقیانوسیه فقط یک سهمیه در آن داشتند!

نمونه‌های دیگری هم وجود دارد البته؛ مثل امیرحسین حسین‌زاده، ستاره تراکتور که مطالب مشابهی در مورد امیر قلعه‌نویی به زبان آورده بود. با این حال اجازه بدهید مراتب شگفتی‌مان را از مصاحبه اخیر فرشاد فلاحت‌زاده، بازیکن پیشین فوتبال ایران ابراز کنیم؛ جایی که او دیروز گفت: «اینکه تیم ایران توانسته با استفاده از جوانان و با اقتدار به جام‌جهانی صعود کند جای تقدیر و تشکر از کادر فنی دارد. عده‌ای فکر نمی‌کردند تیم ملی با دانش مربیان داخلی صعود کند و مرتب سنگ‌اندازی می‌کردند در حالی که نباید بی‌انصاف باشیم و زحمات کادر فنی و قلعه‌نویی را زیر سوال ببریم. اگر قلعه‌نویی سرمربی تیم ۹۸ بود جزو ۸ تیم برتر دنیا قرار می‌گرفتیم.»

این مصاحبه از جهات گوناگون جالب است. مثلا یک صفحه کامل می‌شود در مورد همان عبارت «صعود با بازیکنان جوان» نوشت. نیازی به گفتن نیست که این، یکی از پیرترین تیم‌های تاریخ فوتبال ایران است و اصلا کشمکش اصلی منتقدان امیر با او در تمام این مدت، مربوط به میانگین سنی بالای تیم و چرایی عدم استفاده از جوانان بوده است! از اینکه بگذریم، روشن نیست آقای فلاحت‌زاده از کجا به این یقین رسیده‌اند که سال ۹۸ میلادی اگر قلعه‌نویی سرمربی ملی‌پوشان بود، آن تیم از گروهش بالا می‌رفت و تازه مرحله یک‌هشتم نهایی را هم پشت سر می‌گذاشت؟ آن سال تیم ملی با جلال طالبی راهی مرحله نهایی جام‌جهانی شد و این در حالی است که تمامی کارهای آماده‌سازی تیم را تومیسلاو ایویچ فقید انجام داده بود. بسیاری بر این باورند که اگر کودتای بعد از بازی دوستانه با رم وجود نداشت و ملی‌پوشان با ایویچ راهی فرانسه می‌شدند، می‌توانستیم از گروه‌مان صعود کنیم. این یعنی حتی همان برد تاریخی برابر آمریکا هم از سوی بخش قابل توجهی از افکار عمومی به نام ایویچ نوشته شد، اما حالا دوستان قلعه‌نویی عقیده دارند تیم ملی با او می‌توانست موفق‌تر باشد؛ عجب!

در نهایت نقدها نوشته شده و حرف‌ها را به اندازه کافی تکرار کرده‌اند. عیوب تیم ملی بسیار روشن است و تحت هیچ شرایطی نمی‌توان به نتایج نیم‌بندی که در مرحله مقدماتی و در آن گروه آسان به دست آمد دل خوش کرد. حرف نهایی اما با امیر یا حتی فدراسیون فوتبال که سرنوشت نیمکت تیم ملی را تعیین می‌کند فقط یک چیز است؛ سال آینده که احتمالا با واقعیت سخت فوتبال در جام‌جهانی مواجه شدید و پی بردید همه رقبا از جنس قرقیزستان و کره‌شمالی نیستند، مطمئنا اثری از این سیل ستایشگر وجود نخواهد داشت. به تجربه عرض می‌کنیم که در آن صورت حتی یک نفرشان هم حاضر نیستند بر مواضع امروزشان اصرار کنند. دیگر خود دانید…!