بوی سوختگی در گناوه

الیاس احمدحسینی

تابستان جنوب همیشه طاقت‌فرسا بوده، اما امسال گرما و شرجی بی‌سابقه با قطعی‌های مکرر برق به کابوس مردم گناوه تبدیل شده است. خاموشی‌هایی که روزگاری طبق جدول یک‌ونیم ساعته بود، حالا بی‌هیچ توضیحی به دو ساعت رسیده است. شهروندان می‌پرسند: مگر سکوت ما به معنای رضایت است که هر روز فشار بیشتری بر زندگی‌مان تحمیل می‌شود؟

مردم نه تنها از قطع برق، بلکه از بی‌برنامگی رنج می‌برند.

علی جعفری شهروند گناوه ای می‌گوید: «قبلاً سامانه زمان دقیق خاموشی را اعلام می‌کرد، حالا برق زودتر یا دیرتر می‌رود و هیچ کاری قابل برنامه‌ریزی نیست.»

این بی‌نظمی کسب‌وکارها را هم فلج کرده است. نانواداران می‌گویند: «خمیر را آماده می‌کنیم اما برق وسط کار می‌رود و باید همه را دور بریزیم. با این اوضاع اقتصادی چه کسی خسارت ما را می‌دهد؟»

قطع برق در گرمای ۵۰ درجه، فقط به معنای تاریکی نیست؛ یخچال و کولرهایی که با نوسان می‌سوزند، خانواده‌هایی که توان تعمیر ندارند و اشک‌هایی که هر روز جاری است.

حلیمه، زن خانه‌دار، می‌گوید: «موتور کولرمان سوخته. همسرم کارگر روزمزد است. ۳۰ میلیون برای تعمیر از کجا بیاوریم؟»

شاه نظریان فروشنده قطعات یدکی می‌گوید: «روزانه چندین مراجعه برای موتورهای سوخته دارند. قیمت‌ها سرسام‌آور است؛ از ۲۰-۳۰ میلیون برای تعمیر تا  ۵۰- ۹۰ میلیون برای یک کولر جدید. بسیاری ناچار به خرید موتور دست دوم می‌شوند، با امیدی لرزان برای گذراندن تابستان.»

مهدی کیانی، برقکار هشدار می‌دهد: «استارت و استاپ مکرر، لوازم برقی را از کار می‌اندازد، حتی خطر آتش‌سوزی هم جدی است.»

در بازار، اوضاع بدتر است؛ خاموشی‌ها دقیقاً در ساعات پرمشتری رخ می‌دهد. بازاریان با خشم می‌گویند: «قیمت دلار و تحریم یک طرف، قطعی برق و کسادی کاسبی طرف دیگر. بعد هم باید مالیات بدهیم؛ در قبال چه خدماتی؟»

در برابر این همه رنج، پاسخ مسئولان چیزی جز طفره‌رفتن نیست. مدیریت برق می‌گوید «ما دخالتی نداریم و از مرکز قطع اعمال می شود.» یا وعده جبران خسارت‌هایی می‌دهد که مردم هرگز به چشم ندیده‌اند.

در حالی‌که هر روز بوی سوختگی کولرها و فیوزها در شهر پیچیده است، مردم می‌پرسند: تا کی باید هزینه ناکارآمدی‌ها را از جیب خود بدهیم؟

گناوه امروز بیش از برق، به پاسخگویی و توجه نیاز دارد. جامعه‌ای که امیدش را از دست بدهد، خاموشی واقعی را تجربه خواهد کرد. بوی سوختگی این روزها تنها بوی وسایل سوخته نیست، هشداری است که اگر شنیده نشود، ممکن است آتش نارضایتی را شعله‌ور کند.