قلعه نویی، طارمی و شرکا؛ آقایان ماقبل نقد هستید!

قلعه‌نویی و آقای دکتر الهویی بار دیگر شبی ناامیدکننده را برای فوتبال ایران رقم زدند. تیم ملی نه در نود دقیقه توانست ازبکستان را شکست دهد و نه در ضربات پنالتی عملکرد قابل قبولی داشت. این شکست صرفا یک نتیجه معمولی نبود، بلکه نشانه تازه‌ای از عمق مشکلات فنی و ذهنی تیمی است که قرار است نماینده یک کشور در جام جهانی باشد.

آنچه این بار بیشتر از همیشه جلب توجه کرد، افت شدید و نگران کننده بازیکنانی بود که تا چند سال پیش ستاره‌های اصلی تیم محسوب می‌شدند. مهدی طارمی مهاجم اول تیم ملی، نمونه روشن این افت است.

طارمی پس از مسابقه گفت بازیکنی که مقابل ازبکستان نتواند یک پنالتی بزند چگونه می‌تواند در جام جهانی به تیم ملی کمک کند. این حرف درست است اما پرسشی که حالا از خود او مطرح می‌شود بسیار ساده است. اگر کاپیتان و مهاجم اول فوتبال ایران توان گل زدن به ازبکستان را ندارد، چطور باید در برابر تیم‌های بزرگ جهان بدرخشد؟ چگونه باید امید داشته باشیم که او در شرایط بسیار سخت‌تر جام جهانی نمایش متفاوتی ارائه دهد؟

سردار آزمون مصدوم است و طارمی در بدترین فرم چند سال اخیرش قرار دارد. جهانبخش، کاپیتان اول تیم ملی، در حالی که یک چهارم فصل لیگ‌های اروپایی گذشته تا همین چند روز پیش بدون تیم مانده بود. همچین فوتبالیستی قرار است که الگو بازیکنان جوان ما باشد؟

از سوی دیگر بیرانوند، دروازه بان اصلی تیم ملی نیز به دلیل حاشیه‌های مربوط به انتقالش چهار ماه از فوتبال باشگاهی دور مانده است. مجموع این عوامل نشان می‌دهد تیم ملی ایران در حساس ترین مقطع پیش از جام جهانی با بحران جدی آمادگی مواجه است.

دلم می‌خواست بعد از این فیفا دی درباره مسائل تاکتیکی تیم ملی بنویسم اما این تیم هنوز به مرحله نقد تاکتیکی نرسیده است؛ ماقبل نقد است. در دو مسابقه برابر کیپ ورد و ازبکستان که هر دو تیم سید چهارم جام جهانی محسوب می‌شوند، تیم ملی حتی یک گل هم نزد. وقتی قدرت گل زدن به چنین رقبایی وجود ندارد، چگونه باید انتظار داشت در جام جهانی اتفاق مثبتی برای ما رخ دهد؟

کادر فنی نیز نه تنها برنامه مشخصی ارائه نکرده بلکه عملکردش در مدیریت تیم نگران کننده است. انتخاب پنالتی زنان و سردرگمی عجیب در تعیین نفرات نشان داد بخش مهمی از رختکن از کنترل مربیان خارج شده است. مربی‌ای که نتواند پنج پنالتی زن تیمش را به درستی تعیین کند، چگونه می‌تواند در یک تورنمنت بزرگ رهبری کامل تیم را بر عهده بگیرد؟

اگر این مشکلات بنیادی در همین مدت کوتاه ترمیم نشود، خطر ناکامی در آمریکا جدی است. حتی ممکن است در جام جهانی چهل و هشت تیمی هم از گروه خود صعود نکنیم. فوتبال ایران در نقطه حساسی قرار دارد و چشم بستن بر این واقعیت‌ها فقط شرایط را بدتر خواهد کرد.