انتقاد عباس عبدی از ادعای نمایندگان علیه روحانی

او همچنین روحانی را متهم کرد که در کنار این ماجرا، «سفرهای طولانی‌مدت به انگلستان» و «پرونده علمی بحث‌برانگیز» داشته است. تمام این موارد به ۲ و ۳ دهه پیش بر‌می‌گردد و به‌طور حتم همه جزییات آن برای ساختار سیاسی ایران روشن بوده است. یک نماینده دیگر هم مدعی شد که برخی اتهامات حسن روحانی در حد فساد فی‌الارض است و چنانچه به تمام اتهامات او رسیدگی شود احتمالا به چند بار اعدام محکوم خواهد شد و‌گفت که مجلس هستم پرونده علیه روحانی را به قوه ‌قضاییه داده است.

آقای روحانی حتما می‌توانند از خود دفاع کنند، هر چند بعید می‌دانم که شکایت را مفید بدانند، زیرا انتظار نمی‌رود که در این موارد رسیدگی‌های متعارف صورت گیرد، بنابراین بنده نیز در مقام دفاع یا رد این اتهامات نیستم؛ چون همان‌طور که ابتدا نوشتم، معنای ضمنی این ادعاها برای من مهم‌تر از معنای آشکار آنهاست. اما معنای ضمنی این ادعاها چیست؟ اینکه در نظامی و ساختاری زندگی می‌کنیم که فردی می‌تواند مظنون به قتل فرزندش باشد و اقداماتی در حد افساد فی‌الارض انجام داده  .. در عین حال برای سال‌های طولانی در بالاترین سطوح مدیریتی، شامل دبیری شورای عالی امنیت ملی و‌ نمایندگی رهبری در آن، مجمع تشخیص مصلحت، ریاست‌جمهوری و… بوده و صلاحیت او در همه این موارد تایید شده است.

در این ساختار فردی وجود دارد که از نظر نماینده مجلس آن مرتکب جرمی شده که شایسته چند بار اعدام است، ولی نه تنها اعدام نمی‌شود، بلکه اساسا پرونده‌ای هم برای او گشوده نمی‌شود. معنای ضمنی این ادعاها بیش از آنکه تعریضی علیه آن فرد باشد، علیه ساختار است. بیایید فرض کنیم که کسی ضد نظام و ساختار باشد و بخواهد آن را تخریب کامل کند و شواهدی را برای اثبات ادعای خود بیاورد. بهترین کار این است که فرد مجرمی را که جرم او برای همگان اثبات شده، پیدا کند و نشان دهد که او در مقامات بالای آن نظام حضور دارد بدون اینکه مجازات شود. هنگامی که عدالت یک سیستم تا این اندازه بی‌اعتبار شود، برای آن ساختار اعتباری باقی نمی‌ماند.

اینجا به دو مساله حمله شده، یکی به آن فرد و دیگری به ساختاری که آگاهانه او را به کار گرفته است. اهمیت حمله به ساختار و نقد آن ده‌ها و صد برابر نقد به فرد است. در واقع می‌توان گفت که وجود افراد مجرم در چنین ساختاری نتیجه تبعیض قضایی و عدم رسیدگی به اتهامات چنین افرادی است. به علاوه فرض کنید که ثابت کردیم کسی مرتکب جرمی شده است. در این صورت نمی‌توانیم از آن نتیجه بگیریم که دیگران هم مرتکب جرم شده‌اند. ولی اگر ساختاری تصمیم بگیرد که مجرمی را در بالاترین سطوح به کار بگیرد، معنای روشن آن، این است که بقیه افراد آن ساختار نیز می‌توانند در وضعیت اتهام‌های مشابه باشند.

اگر اتهام‌زننده نیز خودش از درون سیستم و مثلا نماینده مجلس باشد، به معنای آن است که او در درجه اول نادانسته خود را متهم کرده است. اتفاقا مخالفان سیستم و ساختار که چنین اتهامی را به افراد درون سیستم می‌زنند، هدف‌شان رسیدن به همین نتیجه است که بگویند، همه افراد درون ساختار چنین هستند، ولی کسانی که خود را در موقعیت دفاع از سیستم و ساختار تعریف می‌کنند، مصداق نشستن بر سر شاخ و بریدن از بن هستند که با بریدن شاخه خودشان هم سقوط می‌کنند. ولی فارغ از این معنای ضمنی، یک واقعیت مهم هم هست، اینکه مقامات مسوول و قضایی نیز با این موارد برخوردی نمی‌کنند.

در حالی که اگر کس دیگری اتهامات به مراتب کم ‌اهمیت‌تری را بگوید مورد بازخواست قرار می‌گیرد. اگر سخنگوی محترم دستگاه قضایی در خصوص محتوای ضمنی این سخنان نمایندگان نظر دهد بسیار جالب خواهد بود. مثل آنان که گفتند بالگرد آقای رییسی یک حادثه نبوده، بلکه اقدامی برنامه‌ریزی شده است. معنای ضمنی این حرف نیز در اصل اتهام دروغگویی یا عدم صلاحیت علیه ستاد کل نیروهای مسلح بود ولی به این اتهامات نیز رسیدگی نمی‌شود.