روزنامه جمهوری اسلامی

خلیج فارس: روزنامه جمهوری اسلامی در مطلبی با تعطیلی شنبه ها مخالفت کرد.

این روزنامه نوشت: فارغ از اینکه اضافه شدن یک روز بر تعطیلی رسمی هفتگی شامل روز شنبه باشد یا پنجشنبه، اصولاً اصل افزودن بر تعطیلی رسمی هفتگی اقدام نادرستی است.

در سال‌های آخر رژیم پهلوی عده‌ای تلاش می‌کردند علاوه بر تغییر تاریخ هجری به شاهنشاهی، تعطیلی شنبه را هم به تعطیلی هفتگی اضافه کنند، ولی با خشم مردم مواجه شدند و نتوانستند آن را عملی نمایند.

استدلال آن زمان هم همین استدلالی بود که اکنون برای اضافه کردن شنبه بر تعطیلات هفتگی می‌شود. آن زمان هم می‌گفتند مراودات ایران با جهان خارج به دلیل تعطیل بودن شنبه و یکشنبه در خارج و تعطیلی جمعه در ایران به مدت سه روز مختل است و این مدت باید کم شود تا این اختلال کاهش یابد. بنای طرفداران تعطیلی شنبه در آن زمان این بود که بعد از مدتی با همین استدلال، یکشنبه را نیز به تعطیلات اضافه کنند و جمعه را حذف نمایند.

مخالفان در زمان رژیم پهلوی، طرح تعطیلی شنبه را به عوامل نفوذی صهیونیسم در ایران نسبت می‌دادند و همین امر یکی از عوامل خشم مردم و عقب‌نشینی رژیم از انجام این کار بود. از نظر افکار عمومی، آن اقدام در آن زمان کاملاً مشکوک بود.

اینکه قانون اساسی جمهوری اسلامی در اصل ۱۷ مقرر داشته «مبدأ تاریخ رسمی کشور هجرت پیامبر اسلام (صلی‌الله علیه وآله وسلم) است و تاریخ هجری شمسی و هجری قمری هر دو معتبرند، اما مبنای کار ادارات دولتی هجری شمسی است. تعطیل رسمی هفتگی روز جمعه است» در واقع حساسیتی است که اعضای مجلس خبرگان تدوین قانون اساسی نسبت به تلاش مشکوک رژیم شاه برای حذف تاریخ هجری و رسمی کردن تعطیلی روز‌های شنبه و یکشنبه نشان داده‌اند.

براساس اصل ۱۷ قانون اساسی، تعطیل رسمی هفتگی کشور، روز جمعه است و روز دیگری نمی‌تواند تعطیل رسمی هفتگی باشد نه شنبه و نه پنجشنبه مگر با تغییر قانون اساسی و مجاز دانسته شدن آن در قانون اساسی جدید. اینکه گفته شود تعطیل رسمی هفتگی بودن روز جمعه از نظر قانون اساسی به معنای حصر نیست، نوعی توجیه غیرموجه است که برای دور زدن قانون اساسی صورت می‌گیرد و چنین روش خطرناکی می‌تواند راه را برای بسیاری از اقدامات خلاف قانون اساسی باز کند.

انجام امور تجاری و اداری و سایر معاملات با جهان خارج، همانطور که تاکنون انجام شده باز هم بدون آنکه شنبه تعطیل رسمی هفتگی شود قابل انجام است. مهم‌تر اینکه در دنیای امروز که ارتباط حرف اول را می‌زند و تجارت و تعامل برای طرف‌های جهانی اهمیت فوق‌العاده دارد، آن‌ها آمادگی دارند با استفاده از عوامل انسانی کشیک شبانه‌روزی و ایام تعطیل و بهره‌گیری از ابزار‌های پیشرفته تمام امور را انجام دهند و مانع به وجود آمدن اختلال در کار‌ها شوند. آن‌ها همین روش را حتی برای تعطیلات رسمی غیرهفتگی ما نیز بکار خواهند بست.

فارغ از اینکه اضافه شدن یک روز بر تعطیلی رسمی هفتگی شامل روز شنبه باشد یا پنجشنبه، اصولاً اصل افزودن بر تعطیلی رسمی هفتگی اقدام نادرستی است. زیرا این اقدام به معنای اضافه شدن ۵۲ روز بر تعطیلات موجود خواهد شد و چنین افزایشی برای کشوری مثل ایران بهیچوجه به صلاح نیست. ایران کشوری است که به فعالیت کاری فراوان در زمینه‌های مختلف نیاز دارد تا بتواند خود را به مراحل پیشرفت صنعتی قابل قبول برساند. چنین کشوری به کار نیاز دارد و بیکاری و کم‌کاری برایش سم مهلک است و با منافع ملی منافات دارد.

با توجه به واقعیت‌های مطرح شده، به نظر می‌رسد راه درست اینست که مجلس شورای اسلامی موضوع افزودن یک روز بر تعطیلات رسمی هفته را فعلاً کنار بگذارد و به اموری که موجب رشد و پیشرفت همه‌جانبه کشور می‌شوند بپردازد.

خلیج فارس: روزنامه جمهوری اسلامی به انتقاد از تخصیص بودجه دولتی برای حوزه های علمیه و حرم امام خمینی پرداخت.

این روزنامه نوشت: به مناسبت بررسی بخش هزینه‌های لایحه بودجه کل کشور سال ۱۴۰۳ فهرستی از بودجه‌های پیشنهادی دولت برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی در فضای مجازی و رسانه‌ها منتشر شد که با اعتراض‌هائی همراه است.

اعتراض‌ها عموماً بر این محور‌ها متمرکز هستند که در شرایط دشوار اقتصادی کشور چرا به این نهاد‌ها بودجه تعلق می‌گیرد و یا چرا چنین مبالغ زیادی برای آن‌ها پیشنهاد شده است؟ محور دیگر اعتراض نیز اینست که این نهاد‌ها تأثیر ملموسی بر زندگی مردم ندارند و به همین دلیل تخصیص چنین بودجه‌هائی به آن‌ها منطقی نیست.

طبق آنچه در فهرست منتشرشده آمده، جمع مبلغ پیشنهادی برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی ۶۷۰ هزار میلیارد ریال است که البته رقم قابل توجهی است.

بدون اینکه درباره محور‌های اعتراضات یادشده قضاوتی داشته باشیم، بر این نکته تأکید می‌کنیم که بعضی از نهادهائی که نامشان در فهرست آمده اصولاً وجودشان ضرورتی ندارد، بعضی دیگر از آن‌ها خاصیتی ندارند، تعدادی نیز به میزان بودجه‌ای که برای آن‌ها پیشنهاد شده اثربخشی ندارند و در مورد حرم امام خمینی نیز همانطور که در سال‌های گذشته بار‌ها تذکر دادیم اصولاً اینهمه توسعه و خرج‌تراشی خلاف مشی خود امام است. باقی می‌ماند بودجه‌ای که برای حوزه‌های علمیه پیشنهاد شده که اشکال اساسی آن مربوط به استقلال روحانیت است.

در سال‌های گذشته هنگامی که به تخصیص بودجه دولتی برای حوزه‌های علمیه و نهاد‌های مرتبط با آن‌ها انتقاد می‌کردیم، بعضی از طلاب و علما در قالب گلایه به ما می‌گفتند مگر از وضع شدیداً فلاکت‌بار طلاب و روحانیین از نظر معیشت خبر ندارید که به بودجه مربوط به حوزه‌های علمیه اعتراض می‌کنید؟

جواب این بود و اکنون نیز اینست که می‌دانیم بسیاری از طلاب و فضلای حوزه‌های علمیه و حتی علمای شهرستان‌ها با فقر و ناداری دست و پنجه نرم می‌کنند و تعداد زیادی از آن‌ها بخش قابل توجهی از وقت خود را به کار‌های خدماتی از قبیل پیک موتوری، مسافرکشی و تمیز کردن خانه‌ها و شرکت‌ها مشغولند تا بتوانند از عهده حداقل هزینه زندگی برآیند. با اینحال به دلایل متعدد معتقدیم روحانیت نباید از بودجه دولتی ارتزاق کند.

ممکن است افرادی به دلایل خاصی که دارند، اعتقادی به آنچه ما به عنوان دلایل متقن برای ضرورت اجتناب روحانیت از پذیرش بودجه دولتی مطرح می‌کنیم نداشته باشند. این، حق طبیعی آنهاست که اینگونه فکر کنند و از تخصیص بودجه دولتی به حوزه‌های علمیه دفاع نمایند. می‌بینیم که در عمل نیز تفکر آن‌ها بر کشور حاکم است و متولیان امور به آنچه دیگران با نیت خیرخواهی و مصلحت‌اندیشی برای روحانیت می‌گویند اعتنائی نمی‌کنند و ترتیب اثر نمی‌دهند.

مهم‌ترین دلیل برای این تفکر که حوزه‌های علمیه و دستگاه‌های مرتبط نباید از بودجه دولتی ارتزاق کنند اینست که وابسته شدنشان به بودجه دولتی آن‌ها را به دولت و حکومت وابسته می‌کند و استقلال را که سرمایه اصلی روحانیت است از آن سلب می‌نماید.

هیچکس نمی‌تواند ادعا کند که روحانیت می‌تواند به بودجه دولتی وابسته باشد و در عین حال استقلال خود را هم حفظ کند. علت اینکه امام خمینی هرگز اجازه استفاده حوزه‌های علمیه از هیچ بودجه‌ای غیر از آنچه مردم با طیب خاطر به آن‌ها می‌دهند را ندادند، همین بود که آن را با استقلال روحانیت در تضاد می‌دانستند.

تجربه چند دهه اخیر نیز بر صحت نظر امام خمینی مهر تأیید گذاشته است. مراجع صاحب‌نام و ذی‌نفوذی مانند مرحوم آیت‌الله فاضل لنکرانی و آیت‌الله صافی گلپایگانی نیز بر همین عقیده بودند و همین مسیر را ادامه دادند.

نکته دیگری که باید مورد توجه روحانیت قرار گیرد اینست که تنگنا‌های معیشتی در حال حاضر به آن‌ها اختصاص ندارد. این، گرفتاری بزرگی است که ده‌ها میلیون نفر از مردم کشورمان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. افتخار روحانیت در طول تاریخ این بود که مانند ضعیف‌ترین اقشار جامعه زندگی می‌کرد و به همین دلیل، خودش محبوب و کلامش نافذ بود.

حالا هم باید مانند مردم عادی زندگی کند تا مردم پذیرایش باشند. مردم وقتی استقلال روحانیت را ببینند و احساس کنند که حامی آن‌ها و زبان گویای آنهاست، حاضرند هرچه دارند را با روحانیت تقسیم کنند تا این نهاد باقی بماند و بتواند در مقاطع حساس در برابر ظلم و ناروا بایستد.

خوبست این را هم به عنوان نکته پایانی بگوئیم که بودجه‌های دریافتی حوزه‌ها بیش از آنکه صرف طلاب نیازمند شود به پشت‌میزنشینانی می‌رسد که حوزه‌های علمیه بدون آن میز‌ها هم می‌توانند ادامه حیات بدهند و چه بسا حیات بهتر. با توجه به این واقعیت‌ها آیا بهتر نیست روحانیت خودش پیش‌قدم شود و از گرفتن بودجه دولتی خودداری کند؟

خلیج فارس: روزنامه جمهوری اسلامی در مطلبی به روسیه کنایه زد.

این روزنامه نوشت: ماریا زاخاروف سخنگوی وزارت خارجه روسیه در پاسخ به سفیر اسرائیل در مسکو که از او پرسید چرا روسیه حمله ایران به اسرائیل را محکوم نکرد گفت: «به یاد نداریم که اسرائیل حملات اوکراین به خاک روسیه را محکوم کرده باشد.»

در این جواب، دو نکته وجود دارد. یکی اینکه در عین حال که روس‌ها به اوکراین تجاوز کرده‌اند و اوکراین پاسخ تجاوز آنان را داده، انتظار دارند تجاوزشان نادیده گرفته شود و طرف مورد تجاوز محکوم شود! و نکته مهم‌تر این است که معنای سخن سخنگوی وزارت خارجه روسیه اینست که اگر اسرائیل اوکراین را محکوم کرده بود، روسیه نیز ایران را محکوم می‌کرد! این، یعنی روس‌ها بشدت اهل معامله سیاسی هستند و به هیچ چیز غیر از منافع خود فکر نمی‌کنند.

خلیج فارس: روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: ما تا چه وقت قرار است خودمان را با شعارهائی از قبیل اینکه با ریخته شدن خون این نیرو‌های زبده هزاران نفر مانند آن‌ها جایشان را پر خواهند کرد سرگرم کنیم؟

این‌ها که هر روز در سوریه و لبنان و تهران و راسک و چابهار از دست می‌دهیم، سرمایه‌های ملی کشورمان هستند که سال‌های طولانی هزینه‌های زیادی برای رسیدنشان به این مرحله از تجربه و مهارت و کاردانی صرف شد.

چرا اجازه می‌دهیم این ثروت‌های عظیم ملی به این راحتی از دست بروند؟

چرا چنین حوادثی برای نیرو‌های روسی مستقر در سوریه اتفاق نمی‌افتد؟

با قطع نظر از پاسخ این سؤال‌ها اصولاً چرا ما به جای رجزخوانی بعد از حوادث به سراغ اقدامات پیشگیرانه قبل از حوادث نمی‌رویم؟ آیا ما به یک بازبینی در وضعیت امنیتی خودمان نیاز نداریم؟!

خلیج فارس: روزنامه جمهوری اسلامی در مطلبی به انتقاد از موضع گیری مولوی عبدالحمید درباره حمله تروریستی در چابهار و راسک پرداخت.
این روزنامه نوشت: این نوع سخن گفتن عبدالحمید به معنای حمایت آشکار او از تروریست‌هائی است که با امنیت کشور درافتاده‌اند. وی سال گذشته به فلسطینی‌ها هم توصیه کرده بود با رژیم صهیونیستی تفاهم کنند.

مولوی عبدالحمید امام جمعه اهل سنت زاهدان دیروز در خطبه جمعه با اشاره به حمله تروریست‌های موسوم به جیش‌العدل به مراکز نظامی راسک و چابهار به دو طرف توصیه کرد به جای درگیری با هم گفتگو کنند.

خلیج فارس: غالیانِ دیروز، گونه قدیمی غلوکنندگان متملقِ امروزند. شاید دیروزیان را از شدت ارادت، حرارت در کلام می‌آمد و به غلو می‌انجامید، اما امروزیان بیشتر از راه تملق به نردبانِ ترقی، نظر دارند.

جمهوری اسلامی نوشت: ائمه هدی، علیهم صلوات‌الله، همواره در برابر این خوی بد و خصلتِ ناحق، می‌ایستادند. از جمله امام هادی (ع) به کسی که در ستایش از ایشان افراط کرده بود، فرمودند: “از این کار خودداری کن؛ زیرا تملّق بسیار، بدگمانی به بار می‌آورد هنگامی که نزد برادر مؤمنت مورد اعتماد و وثوق هستی، از تملق او دست بردار و حسن نیت نشان بده. ” این یعنی در حُسنِ نیتِ افراط گران در ستایش، تردید است. گمانِ خیر را باید به صادقانه‌ترین کلمات بیان کرد.

این هم در حصرِ یک زمان و زمین نیست. وقتی امامِ معصوم و حجت خدا را نباید به زبان مبالغه ستود، روشن است که دیگران هم باید با تاسی به سیره امامت خود را از معرضِ رفتاری چنین دور بدارند.

اخم و روی در هم کشیدن در برابر غلو کنندگان اولین خط نهی از منکر است. خط دوم را هم بیان صریح در پرهیز دادن افراد از رفتاری چنین در جایگاه امر به معروف، کامل می‌کند. خط سوم هم می‌تواند این باشد که مقامِ بالاتر، اگر مورد تملق قرار گرفت بداند که طعمه انگاشته شده و در او طمع کرده‌اند پس برای حراست از خویش، متملقان را عزل کند. رفتاری چنین می‌تواند راه بر گفتاری چنان ببندد. والا وقتی مردم ببینند متملقان، با هزینه کردِکلمانتِ زیبا به جایگاه‌های رفیع می‌رسند، مسابقه در خواهد گرفت و جایگاه‌ها به کسانی خواهد رسید که جانمایی کلمات به تملق را بلدند نه بهگزینی طرح‌ها را.

انقلابی، تملق نمی‌گوید و تملق نمی‌پذیرد. کلام نبوی نیز کار را در برابر متملقان تمام کرده است به این صراحت که: “بر صورت چاپلوسان خاک بپاشید. ” تجربه هم می‌گوید اگر چنین نکنید، فردا همان‌ها به صورتتان خاک خواهند پاشید. کم نبودند متملقانی که دیگر روز زبان به هتک گشودند. در این هم باز گوی سبقت ربودند.

خلیج فارس: روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: وزیر اقتصاد با مروری بر موضوع فساد چای دبش گفت: شرکت چای دبش بابت ارزی که برای واردات چای دریافت کرده بود، پولش را پرداخته و اموال مردم به جایی نرفته است. به بانک مرکزی پول داده، ارز دریافت کرده و قرار بوده با آن کالا و تجهیزات وارد کند که نصف آن را وارد کرده و نصف دیگر را وارد نکرده است. پولی از کشور خارج نکرده، ساختمان‌ها و ماشین‌آلات مربوط به آن نیز در اختیار قوه قضاییه است.

در این سخن معلوم نیست فساد در واردات چای دبش توجیه و یا محکوم شده است!