مالکیت پرسپولیس

مهران ابراهیمیان

تصمیم اخیر دولت و واگذاری جنجالی مالکیت باشگاه پرسپولیس به صندوق تامین اجتماعی عملا بار دیگر نشان داد که تامین اجتماعی با تعریف قانونی خود به عنوان یک صندوق بین نسلی و حق الناس فاصله دارد و بیش از آن که سازمانی برای تامین اجتماعی در جامعه باشد بیشتر «تامین اشتباهی» است!

در سال های اخیر سوء مدیریت ها و کم کاری ها در تامین اجتماعی از یک سو و نگاه دولت ها به شکل قُلک موجب شده تا عملا سال به سال میزان رفاه مستمری بگیران کاهش یابد و کار به جایی رسید که امسال سن بازنشستگی افزایش و عیدی بازنشستگان ۲.۵ تا ۳ میلیون تومان تعیین شود، مبلغی که ارزش آن به حدود ۴ کیلو گوشت نزول پیدا کرد.

درخصوص مصوبه هیات دولت درباره سپردن مالکیت پرسپولیس به تامین اجتماعی، اصلی‌ترین نقد این است که حرکتی در مسیر خلاف اصلاحات است.

درحالی‌که در تازه‌ترین اقدام، برای نجات تامین اجتماعی از ورشکستگی، سیاستگذار تصمیم به افزایش سن بازنشستگی به 35 سال گرفت، انتقال یک بنگاه زیان‌ده به تامین اجتماعی به معنای تحمیل هزینه به بازنشستگان است، چرا که باشگاه پرسپولیس حدود ۶۰۰ میلیارد تومان زیان انباشته دارد و طبق قانون هفتم توسعه، واگذاری بنگاه‌های ورشکسته در قالب رد دیون ممنوع است.

از این رو، قرار دادن بار مالی اداره باشگاه بر دوش صندوق‌هایی که با چالش ناترازی مواجه اند، هیچ توجیهی ندارد.

البته این واگذاری مدیریت باشگاه پرسپولیس را از کنترل دولت خارج نمی‌کند (با واسطه تامین اجتماعی همچنان صاحب اصلی دولت است) و از مشکلات آن نیز نمی‌کاهد.

به راستی عایدی صندوق‌ها از مالکیت پرسپولیس چیست که دولت هزینه مدیریت آن را بر دوش صندوق‌های بازنشستگی قرار می‌دهد؟

با توجه به نکاتی که گفته شد، می‌توان با جدیت گفت که واگذاری اخیر پرسپولیس به صندوق‌های بازنشستگی به نفع هیچ‌یک از دو طرف نیست و می‎توان آن را بازی باخت-باخت نامید و یک مسیر اشتباه پیش روی تامین اجتماعی دانست.

در این زمینه
دولت پرسپولیس را به جای بدهی اش به تامین اجتماعی داد