مصطفی ارجمند

مصطفی ارجمند

مراسم روز شوراها، کمی زودتر از نهم اردیبهشت، در بوشهر برگزار شد و در این مراسم از چند شورا که برتر نامیده شده و چند عضو شورا که از بدو تاسیس شورا، شورایی بوده اند و مانده اند و نهایتا از مدیران استانداری به دلیل تعامل و همدلی با شوراها تجلیل شد!

همیشه پس از مراسم تجلیل و تقدیر، این سوال مطرح می شود که تجلیل از چه و که و برای چه؟! ملاک داوری چه بوده است؟! چرا شورای شهر بوشهر برتر شده اما شورای چغادک، نه؛ شورای دیّر برتر شده، شورای آبدان، نه؟! 

هیچگاه هم پاسخی به این دست سوالات داده نمی شود و چون هیچ معیار ارزش گذاری وجود ندارد یا اگر وجود دارد اعلام نمی شود.

این نوع معرفی، نه از برترین های اعلام شده، در افکار عمومی قهرمان می سازد که شاید حتی به تخریب وجهه هم بیانجامد و نه برای سایر هم صنفی های شان انگیزه می سازد که دقیقا این سبک محفل سازی ها، قتلگاه انگیزه هم می شود؛ چون رقبا نمی دانند در کدام میدان و با کدام متر و معیار داوری، شکست خورده اند؟!

اصولا چرا باید از فردی که سال ها عضو شورا بوده و است و از صندلی دل نمی کَند، تجلیل شود؟! اگر آخرین دوره شورایی را تجربه می کنند و قرار است داوطلبانه کنار برود، تجلیل، امر مبارکی است به یمن سال ها خدمت شورایی؛ اما اینکه مثلا 25 سال عضو شورا بوده و مجال تغییر و جایگزینی تجربه نو نداده اند و احتمالا نمی دهند که تقدیر ندارد؟!

و از همه قابل تامل تر اینکه، در این جلسات از مدیرانی که وظیفه ی ذاتی شان همکاری، ارتباط و تعامل با شوراها و دهیاران و شهرداران است تقدیر می کنند به خاطر اینکه تعامل داشته اند! یعنی توقع داشته ایم معاون استاندار با شوراها تعامل نداشته باشد و حالا که تعامل داشته واجد شرایط تجلیل شده؟!

جلسه گرامیداشت روز شوراها البته مشت نمونه خروار این سبک جلسات تجلیل و تقدیر است؛ این را از باب مثال بیان کردیم تا نکته مهم تری را بگوییم:

سال هاست در همه بخش هایی که دولتی ها قرار است مراسم تجلیل و داوری انجام دهند روند اینگونه شده؛ در هفته دولت و انتخاب مدیران و دستگاه های اجرایی برتر، در روز کارمند و انتخاب کارمندان نمونه، در روز کارگر و انتخاب کارگران نمونه، در پرداخت اضافه کار و پاداش و… همین شرایط حکمفرماست.

اگر دقت کرده باشید در هفته دولت، از مدیران و دستگاه های اجرایی برتر تجلیل می شود؛ سوای اینکه اصلا مشخص نیست چرا دو گونه ی برتر را درست کرده اند و مگر مدیر و دستگاه اجرایی را می توان از هم جدا کرد که مثلا در یک دستگاه اجرایی، دستگاه، عملکردش خوب نبوده اما مدیرش عالی بوده! یا در دیگری، مدیرش چنگی به دل نزده اما دستگاه اجرایی زیرمجموعه اش، کارش را مطلوب و با کیفیت انجام داده است؟

یا معمولا در این هفته، اغلب شهرداران مرکز شهرستان ها مورد تجلیل قرار می گیرند که بیشتر ناشی از همکاری با مجموعه مدیریتی ارشد شهرستان است تا عملکرد مشعشع مدیریتی یا در معرفی کارمندان نمونه، جیره بندی می کنند که فلان کارمند سال گذشته نمونه شده و امسال نفر دیگری معرفی شود!

چون هیچ معیار ارزش گذاری قابل لمس و داوری برای افکار عمومی وجود ندارد. گاها برخی دستگاه های اجرایی که عِده و عُده ی کمتری دارند و از اعتبارات سرشار هم بی نصیب، دیده نمی شوند ولو به قدر امکانات و اعتبار، خوش درخشیده باشند؛ اما برخی دستگاه های اجرایی، مانند شهرداری ها و اداره گاز و… معمولا در لیست برترین ها هستند چون توانسته اند به مدد اعتبار سرشار و نیروی فراوان، کارشان را بهتر انجام دهند!

بخشی از این تجلیل ها و برترسازی ها هم به دلیل رودربایستی هاست؛ مگر می شود از فلان شخصیت موجه و خوشنام تجلیل نکنیم و از جوانی خام و بی تجربه که عملکردش در فلان موضوع بهتر و مطلوب تر بوده تجلیل شود؟ آبروی فلان پیشکسوت چه می شود؟!

البته ولعی تمام نشدنی در برخی مدیران برای لوح تقدیر و تندیس وجود دارد که حاضرند مانند برخی صنایع بزرگ، مراسمی در تهران ترتیب دهند و اسپانسر شوند و نهایتا خودشان هم بشوند مدیر طراز فلان صنعت؛ وضع به حدی بغرنج است که دیگر به همایش ها و داوری های دانشگاه های بزرگی مثل تهران و شهید بهشتی هم نمی توان اعتماد کرد.

اینها را گفتیم تا بگوییم این سبک تجلیل و تکریم، انگیزه نمی سازد بلکه می کُشد و افکار عمومی هم برای چنین محافلی، سر به نشانه تایید تکان نمی دهد و باید طرحی نو درانداخت؛ یکبار برای همیشه در هر بخش، کارگروهی تعیین شود، معیارهای عینی و قابل سنجش و ارائه به افکار عمومی، تدوین و نهایتا داوری با حضور نخبگان هر بخش انجام شود. در این صورت، قطعا هم انگیزه جنگیدن و تلاش می افزاید، هم رقابت می آفریند. البته که همیشه اعتراض است اما در مقابل هر اعتراضی پاسخی شفاف وجود خواهد داشت.

در این زمینه
شوراهای برتر استان بوشهر تجلیل شدند + تصاویر

مصطفی ارجمند

جنگ و زد و خورد، گزینه خوبی نیست؛ اولویت هیچ شخص، جامعه و حکومتی هم نباید باشد.

نسل ما جنگ ندیده ها، قطعا درکی از وحشت شنیدن صدای آژیر و موشک و اف ۳۵ و… ندارد و شاید به همین دلیل هم، از خبر جنگ، طنز می سازیم اما…

جنگ خانمان برانداز است، امید سوز است، پسرفت ۵۰ ساله‎ی یک ملت است؛ برای همین است که معتقد نیستم خشونت درمان مشکلات دو فرد، گروه، جامعه یا حکومت است.

جنگ، برداشتن آخرین خشت از کاخ آرزوهای یک ملت است اما گاهی ناگزیر می شود؛ وقتی همه راه های رفته به بن بست می رسد و انسان دو پا، زبان دیگری را نمی فهمد!

دیشب، ایران پاسخ داد؛ پاسخی کوتاه به ماه ها و سال ها حمله به منافعش، به نیروهایش، به ساختمان هایش… باید پاسخ می داد حتی اگر به تعبیر اسراییلی ها، ۹۰ درصد پرتابه های ایران را رهگیری کرده باشند!

باید می فهمیدند هیچ ملتی دست بسته نیست و اگر راهی برایش نماند شاید قید خیلی چیزها را بزند حتی جانش را!

ماجرای ۲۶ فروردین تمام شد و اسراییل هم با توصیه برادر کمی عاقل ترش، بعید است بخواهد ریسک دیگری را بپذیرد، هر چند که بازارها، زودتر از سیاسیون خبر از پایان این درگیری مستقیم دادند وقتی صبح نبرد، روند افزایش قیمت ارز و رمزارزها، متوقف و کاهشی شد. البته که از نتانیاهوی عاشق جنگ هر چیزی بر می آید؛ اگر به توصیه امثال جان بولتون تندرو آمریکایی گوش کند!

ما همچنان ساکنان خاورمیانه ایم؛ خاور جنگ و خون و خشونت و تحجر و افراط… زیستن در این خاور خون، کار سخت و طاقت فرسایی است.

این آخرین نبرد خاورمیانه نیست و نخواهد بود؛ با همه تلخکامی های مان در زندگی، جنگ را نباید در آغوش بگیریم.

می دانم که با این روند، دنیای بهتری در انتظارمان نیست اما شاید راه های بهتری هم برای ساختن جهانی قابل تحمل تر وجود داشته باشد که قطعا جنگ و خشونت، شامل این راه ها نمی شود.

مصطفی ارجمند

انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی به پایان رسید و موسی احمدی برای دومین دوره متوالی و سومین دوره متناوب، به نمایندگی مجلس شورای اسلامی رسید.

موسی احمدی در این دوره با وجود یکپارچگی عمومی برای حذفش از معادلات سیاسی اما باز هم توانست با حدود 19 هزار رای و اختلاف حدود 8 هزار رای از نادر گنجی و 10 هزار رای از اسماعیل بیدار، به کرسی سبز بهارستان برسد.در خصوص این انتخابات چند نکته قابل ذکر است:

اول: حذف سکینه الماسی نماینده مجلس دهم را بی گمان باید مهم ترین اتفاق انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی دانست.

او که در دوره پیشین نتوانست از سد موسی احمدی عبور کند این بار و براساس تمام تحلیل های کارشناسی و کوچه میدانی، شانس اول پیروزی بود اما با وجود انتظار تا روزهای پایانی تبلیغات، نتوانست نظر مثبت شورای نگهبان را جلب کند.

همین روند برای سید اسدالله علمداری دیگر کاندیدای مطرح انتخابات دوازدهم هم رخ داد. او که در مجلس هفتم با بداقبالی و در دور دوم انتخابات شکست خورد، در انتخابات بعد باز هم کاندیدا شد اما این بار صلاحیتش توسط شورای نگهبان تایید نشد.

هوادارانش تا روز پایانی تبلیغات هم منتظرش بودند و هر بار که خبری خوشایند می رسید، فراخوان اجتماع در پارک تفریحی چگاسه جم را می دادند اما شورای نگهبان، استثنا قائل نشد، همچنان که برای الماسی با وجود بارها استوری «الماسی برگشت» استثنایی وجود نداشت.

حضور الماسی بدون علمداری، احتمالا الماسی را پیروز انتخابات می ساخت و حضور الماسی و علمداری با هم، شاید به شکست هر دو می انجامید. البته در انتخابات و آرای مردم، هیچ چیز قابل پیش بینی نیست.

الماسی تا واپسین روزهای تبلیغات مجلس دوازدهم در تهران ماند و وقتی برگشت، دیگر فرصتی برای کنش گری سیاسی نمانده بود که آن هم با سرزدن به ستادها و اعلام حمایت از همه همراه شد!

دوم: موسی احمدی پیروز انتخابات جنوب بوشهر شد. اختلاف رای 8 هزار نفری از نفر دوم، هیچ تردیدی در پیروزی قاطع او باقی نگذاشته هر چند که ریزش آرای اش به نسبت دوره قبل، حدود 50 درصد بود.

اما آنچه این پیروزی را تقدیم احمدی کارکشته کرد ازدحام کاندیداها در جم و دیر بود. در حالی که در کنگان، چند کاندیدای نه چندان مطرح با موسی احمدی رقابت می کردند. در دیر و جم، تعداد کاندیداها آنقدری بالا بود که هر کدام 2 هزار رای را به سود موسی احمدی از گردونه رقابت، خارج کنند.

موسی احمدی برای پیروزی به 17 هزار رای نیاز داشت و 19 هزار رای گرفت. اگر تدبیری میان کاندیداهای متفق القول برای حذف موسی احمدی بود، الان نادر گنجی و موسی احمدی برای دور دوم باید می جنگیدند و بازنده هم از پیش مشخص بود!

سوم: از نقش آرای باطله در پیروزی احمدی نمی توان غافل شد. 13 هزار رای ریخته شده به صندوق ها را آرای باطله تشکیل داد و جایگاه دوم را از آن خود کرد.

اگر کاندیدایی به جز موسی احمدی می توانست بخشی از همین آرای باطله را به رای «ماخوذه صحیح» تغییر دهد و به نام خود ثبت کند آخر داستان، شاید متفاوت می شد؛ اما وزن کاندیداهای موجود و برخی مسائل مبتلابه کشوری، باعث شد آرای باطله عملا به برگ برنده کاندیدای پیروز تبدیل شود.

چهارم: بازنده اصلی انتخابات را باید نادر گنجی دانست؛ از 46 کاندیدای تایید شده در انتخابات، دو کاندیدا بستر رای داشتند؛ موسی احمدی و نادر گنجی…

موسی احمدی که نماینده مستقر بود و سبد رایی همیشگی داشته، نادر گنجی هم به فراخور سمتش به عنوان امام جمعه در جم و عسلویه و زادگاهش در دیّر، بستر رای خوبی دارد. بستر رایی که می توانست نادر گنجی را به بهارستان برساند اما اینطور نشد!

گنجی شاید خودش هم باور نداشت که چقدر به پیروزی نزدیک است و همین موضوع و البته عدم فعالیت تشکیلاتی و منسجم که بتواند گنجی را یگانه شانس پیروزی قلمداد کند، سبب شد نتواند از سد موسی احمدی ای بگذرد که با وجود انتقادات فراوان در بدنه خودی ها، عملا از پیش بازنده نشان می داد.

پنجم: انتخابات به منابع مالی و تشکیلات سازمان یافته و حرفه ای نیاز دارد؛ چه برگزاری اش، چه کاندیداتوری اش!

ورود به انتخابات، نیازمند کار تشکیلاتی، تبلیغات و اطلاع رسانی گسترده، استفاده از مشاوران مجرب در بخش های مختلف است. بدیهی است که دنیای امروز، دنیای روایت هاست؛ هر کس روایت بهتری را نقل کند و به اذهان مردم رسوخ کند می تواند بازی را به نفع خود تمام کند.

مردم کسی را حق مطلق و باطل مطلق تصور نمی کنند بلکه به نسبت نزدیکی کاندیدا به نگاه و منافع فردی و جمعی شان، به او می پیوندند.

اگر قرار بود مردم خود بگردند سره و ناسره تشخیص دهند و به او رای دهند، شاید عیسی عباسی استاد دانشگاه علامه طباطبایی تهران و کارشناس اقتصاد را انتخاب می کردند که هم در بالاترین سطوح علمی بود، هم دکترای اقتصاد داشت، هم متخصص حوزه اقتصاد بود که نیاز این روزهای ایران و مهم تر از آن، قطب انرژی کشور است.

منابع مالی حرف اول و آخر را در انتخابات می زند؛ چه انتخابات ایران چه سایر نقاط جهان؛ اینکه برخی کاندیداها مرتب از جبهه زر و زور و تزویر می گفتند تا شاید بتوانند از این شعارهای نخ نما بهره ببرند در روزگاری تاثیر داشت که مردم همچنان با واژگان «ساده زیستی و مردمی بودن و خاکی بودن» جمله می ساختند و برای چنین شعارهایی سینه چاک می کردند.

ششم: رخدادی که در انتخابات های مختلف بارها شاهد آن بوده ایم چرخش نامدارهای سیاسی است به نفع یک گروه یا فرد؛ سال 1398، مجید حسینی کنگانی اصلاح طلب شناخته شده ی جنوب، در واپسین روزهای منتهی به انتخابات به موسی احمدی اصولگرا پیوست. هر چند در بدنه اصلاح طلبی مطرود و مغضوب شد اما کنش سیاسی اش در سبد رای موسی احمدی و یکپارچگی آرای او در کنگان، تاثیر بسزایی داشت.

کنگانی اما در این دور از انتخابات، به صورت علنی وارد بازی انتخابات و حمایت از موسی احمدی نشد البته احتمالا نه به این دلیل که خواست گذشته اش را جبران کند که اگر چنین بود باید از تنها اصلاح طلب شناخته شده یعنی مسعود تنگستانی حمایت می کرد، بلکه به این دلیل که حمایتش از موسی احمدی این بار با وجود کاندیداهای انقلابی، می توانست سبد رای اصولگرایی احمدی را با ریزش جدی مواجه کند!

در انتخابات جمعه گدشته، داستان چرخش ها، با قدری شگفتی بیشتر رونمایی شد؛ قیصر صالحی نماینده مجلس هفتم، در روزهای منتهی به تبلیغات انتخابات، به اردوگاه حسن زبیری پیوست. در جمع هوادارانش نشست، کلیپ حمایتی تمام قد منتشر کرد اما در اواسط هفته تبلیغات انتخابات، تصاویرش قدم زنان با موسی احمدی منتشر شد، موضوعی که باعث شد حسن زبیری عطای انتخابات را به لقایش ببخشد و انصراف دهد.

دلیل این نوع حمایت ها البته پیچیده نیست؛ بسیاری از فعالان سیاسی در بزنگاه ها، در همان سمتی سنگرشان را می سازند که بدانند شانس پیروزی دارد؛ نه لزوما سیاسیون، که بخشی از مردم هم اینگونه اند؛ رای شان را به کاندیدای پیروز راحت تر می دهند.
اینکه پس از این چرخش های ناگهانی چه اتفاقی برای اعتبار سیاسیون می افتد هم بیشتر از من می دانید!

هفتم: پس از پیروزی موسی احمدی، برخی فضا سازی ها شروع شد که آدم خریده اند و رای ناپاک برده اند و… .

موسی احمدی با رای پاک یا بدون رای پاک، پیروز انتخابات بود؛ این را می شد از تعدد کاندیداهایی که غالبا هم باورشان شده بود پیروزند فهمید؛ کما اینکه در عرصه انتخابات، آنان که بیرون گود هستند معمولا بهتر فضا را درک می کنند و از این حجم باور ساده انگارانه کاندیداها و هواداران متعجب می شوند.

چه کسی می تواند به آرای موسی احمدی خدشه ای وارد کند وقتی کنگان و عسلویه را بی رقیب داشت و دو شهرستان دیّر و جم هم خود کاندیداها، سنگ پای یکدیگر شده بودند. کنگانی که به لحاظ واجدین شرایط، به قدر دو شهرستان محسوب می شود هر چند که میزان مشارکتش، چنگی به دل مسئولان نزد.

اینکه در انتخابات، رای خرید و فروش می شود نه چیز عجیبی است نه برای اولین بار است؛ در همه جا وجود دارد. یکی شام می دهد، یکی وعده شغل می دهد، یکی تراول 100 هزار تومانی می دهد اما واقعا در انتخابات دوازدهم جنوب استان بوشهر، این خرید و فروش ها، چند درصد آرا را شامل می شد؟! اصلا در انتخابات، خرید و فروش اصلی با پول انجام نمی شود بلکه معامله با ارز رایج «آدم» است؛ آدم ها را می خرند، فکرشان، سبد رای شان… تازه تخلف هم نیست.

خرید و فروش رای در روز انتخابات، در تغییر معادلاتی که اختلاف نفر اول و دومش، 8 هزار رای است تاثیری ندارد و قاعدتا اگر چنین تخلفاتی نبود برایش قانون نمی نوشتند و جرم انگاری نمی کردند. شاید به قول یکی از دوستان، این تخلفات هم نمک انتخابات است.

هشتم: موسی احمدی پیروز انتخابات شد؛ با وجود همه تلاش های مخالفان و سایر کاندیداها، بازی را برد. با رد صلاحیت الماسی، پیروزی موسی احمدی چندان غیرقابل پیش بینی نبود. او بازی را نه به خاطر کاریزمایش چون الماسی، که به خاطر هوش سیاسی خود و اطرافیانش برد. اگر هوش سیاسی نداشت شاید نه به نادر گنجی معتدل، که به اسماعیل بیدار انقلابی قافیه را باخته بود؛ همو که توانست در عین گمنامی با 9 هزار رای سوم شود و شاید بعدها بتواند خود را بیشتر به انتخابات دیکته کند.

موسی احمدی، توانست با وجود انتقادات و فشارهای شدید و تضعیف روحیه ای که پمپاژ می شد از فروپاشیدن سبد آرای اش در حدی که بتواند دوباره به مجلس راه یابد جلوگیری کند؛ کاری که در دوره قبل، الماسی نتوانست انجام دهد چون مشاوران کاربلدش را به مرور از دست داده بود و جوان های خام، جایگزین شده بودند اما موسی احمدی همچنان مغز متفکری چون عباس تبرکی زیرک را کنار خود داشت.

تبرکی همانی است که بامداد اعلام نتایج انتخابات، با معرفی هواداران موسی احمدی به عنوان بلال حبشی، از نماینده پیروز خواست از ظلم کنندگان و تخریب کنندگان نگذرد و آنان را به مجازات قانونی برساند؛ سخنانی که به سرعت فراگیر شد و البته نقدهای فراوان آفرید. شاید تبرکی کیّاس و سیّاس هم از آن گفته پشیمان باشد امروز، اما سخنان تندش، نشان از روزهای سخت و فشارهای شدیدی داشت که تحمل کرده بود و نتوانست این بار با سیاست حرف بزند.

موسی احمدی هم می دانست تبرکی برای او چه نعمتی بوده وقتی پس از سخنان تند و آتشین مشاور ارشدش، او را در بغل گرفت. البته که در پیروزی احمدی، نباید از نقش عبدالله نادری سیاستمدار کهنه کار جنوب غافل شد؛ سیاستمداری که گاهی به شوخی در جمع دوستان، او را کیسینجر جنوب می خوانم!

نهم: تا یادم نرفته از مسعود تنگستانی هم بگویم تنها کسی که در هیات نظارت استان رد و در شورای نگهبان تایید شد اما نه اصلاح طلبی با او همراه شد نه اصولگرایی به دادش رسید.

شاید هم وزن نامش در انتخابات مظلوم ماند؛ اصلاح طلبان که از اول اعلام کردند قصدی برای معرفی کاندیدا نداریم و مسعود تنگستانی هم ماند تا شاید چند پاجوش اصلاح طلبی (تعبیر حداد عادل برای گروه های مختلف اصولگرا که واکنش برانگیز شد) بتوانند برای اش کاری کنند.

عجیب بود که تنگستانی با کارنامه سیاسی، نتوانسته بود شرایط انتخابات و نوع رای دهندگان غالب را تشخیص دهد و چنین مظلومانه هم رقابت را به پایان برد؛ رتبه چهاردهم و کمی پایین تر از پنجه مریم و عسکری و حقیقت!

در این زمینه
بالاترین و پایین ترین آراء نمایندگان «بوشهر، گناوه و دیلم» سهم کیست؟+ اینفوگرافیک
مشارکت انتخاباتی در بوشهر: 45 درصد/ رتبه دوم آراء باطله در جنوب استان + میزان مشارکت شهرستان ها
نتایج کامل انتخابات مجلس در استان بوشهر اعلام شد + آراء کاندیداها

مصطفی ارجمند

لایحه نظارت و ساماندهی تجارت مرزی (کولبری و کالای ملوانی) از نیمه اول سال جاری در دستور کار مجلس قرار گرفت. این لایحه از سوی دولت و برای قانونمند کردن تجارت مرزی در قالب کولبری در غرب کشور و کالای ملوانی یا ته لنجی در جنوب به ویژه استان بوشهر پیشنهاد شده بود تا بتواند مشکلات سالیان این دو تجارت مرزی را حل کند.

طبق آنچه در سامانه اعلام آرای نمایندگان مجلس شورای اسلامی منتشر شده؛ بررسی این لایحه در مجلس با 25 بار رای گیری در کلیات و جزئیات (طی ماه های مرداد و شهریور) همراه شده است که آرای نمایندگان، میزان مشارکت و حضور یا عدم حضور آنان برای هر رای گیری ثبت شده است.با توجه به اهمیت موضوع تجارت مرزی به ویژه کالای ملوانی برای استان، عملکرد ثبت شده ی نمایندگان بوشهر در بررسی این لایحه در مجلس را مورد بررسی قرار دادیم.

بررسی ها نشان می دهد عبدالکریم جمیری نماینده بوشهر، گناوه و دیلم با ثبت 24 رای موافق و مخالف در مجموع 25 مرحله رای گیری، 96 درصد مشارکت را از آن خود کرده است. جمیری با وجود حضور در مجلس، در یک رای گیری مشارکت نداشته است.

ابراهیم رضایی نماینده دشتستان با ثبت 21 رای موافق و مخالف، پس از جمیری بیشترین مشارکت را در بررسی لایحه مهم و حیاتی کالای ملوانی داشته و توانسته 84 درصد مشارکت را به ثبت برساند. رضایی البته در سه مرحله رای گیری غایب و در یک مرحله هم با وجود حضور در مجلس، در رای گیری شرکت نکرده است.

غلامحسین کرمی نماینده دشتی و تنگستان هم توانسته با 20 رای موافق و مخالف، مشارکت 80 درصدی را در بررسی لایحه کالای ملوانی ثبت کند. کرمی هم با وجود حضور در مجلس، 3 بار در رای گیری شرکت نکرده و دو بار هم ترجیح داده دکمه رای ممتنع را روشن کند.

آخرین نماینده استان بوشهر؛ موسی احمدی نماینده دیر، کنگان، جم و عسلویه است. او که حوزه انتخابیه اش یکی از بزرگترین اسکله های تجاری و صیادی کشور را در خود جای داده و در بخشی از آن خصوصا عسلویه و کنگان بحث کالای ملوانی جدی است مشارکتی حداقلی را در بررسی لایحه نظارت و ساماندهی تجارت مرزی(ملوانی و کولبری) از خود به نمایش گذاشته است.

احمدی از 25 مرحله رای گیری ثبت شده در سامانه نتایج رای گیری نمایندگان در خصوص این لایحه، فقط 7 بار موافقت و مخالفت خود را اعلام کرده که مشارکتی 28 درصدی را نشان می دهد.

نماینده جنوب استان بوشهر 11 بار غایب بوده و 7 بار هم با وجود حضور در مجلس در رای گیری شرکت نکرده است.گفتنی است لایحه ساماندهی و نظارت بر تجارت مرزی (کولبری و ملوانی) و ایجاد اشتغال پایدار مرزنشینان در شهریور ماه به تصویب رسید اما با 9 ایراد از سوی شورای نگهبان به مجلس بازگشت و همچنان در نوبت اصلاح می باشد.