سحر امامی

طاهره عبدالهی

در دل دود و آژیر، وقتی خاک و خبر در هم آمیختند، زنی ایستاد. ایستاد نه پشت میز قدرت، بلکه پشت تریبونی که زیر سایه تهدید نفس می‌کشید.

سحر امامی، مجری شبکه خبر، در لحظه‌ای که ساختمان صداوسیما هدف قرار گرفت، ماند. پخش زنده را ترک نکرد. ترس را شکست. صدای ملت شد.

در آن لحظه، او تنها نبود. میلیون‌ها زن ایرانی پشت صدای او ایستادند. زنانی که سال‌ها صدایشان یا سانسور شده یا مصادره. اما این‌بار، هیچ‌کس نتوانست فریادشان را حذف کند.

سحر امامی، نماد زنی شد که تریبون را از انفعال درآورد و به سنگر اراده ملی تبدیل کرد. نه با شعار، که با ایستادگی.

و تو، نتانیاهو! صدای زن ایرانی را شنیدی؟
این صدای ترس‌خورده‌ها نیست. این صدای زنانی‌ست که در خط مقدم خانه، جامعه، رسانه و وطن، جان می‌دهند اما عقب نمی‌نشینند.

شاید شما به‌دنبال خاموش کردن صدای ایران بودید. اما نتیجه برعکس شد. این‌بار صدایی برخاست که نه از جنس موشک، که از جنس ایمان و شجاعت بود. صدایی زنانه، اما قدرتمند.

سحر امامی تنها یک خبرنگار نیست؛ او یادآور تمام زنانی‌ست که در بزنگاه‌های سخت، تاریخ را تغییر داده‌اند.
او ثابت کرد تریبون، اگر در دست انسان درستی باشد، می‌تواند بلندتر از هر انفجاری فریاد بزند.