حرف درمانی چاره ساز نیست

مهدی جعفری زاده

وقتی مسئول یا مدیری پشت یک تریبون رسمی مسئله ای را مطرح می کند و حرف های او رسانه ای می شود این حرف ها و گفته ها ملاک عمل بسیاری از مردمی که به نوعی با آن مسئله درگیر هستند قرار می گیرد.

این مورد مختص کشور ما نیست و در همه جای جهان مصداق دارد. با توجه با جایگاه و شخصیت حقوقی گوینده، معمولاً مردم این گفته ها را «قابل استناد»، «درست» و «موثق» فرض می کنند و حتی ممکن است بر تصمیمات شان یا کارهایی که می خواهند انجام بدهند تأثیر بگذارد.

از سوی مقابل در موارد متعددی مدیران و دولتمردان از همین اصل استفاده می کنند و برای مقاصد مختلفی چون ایجاد آرامش، مقابله با بحران، همراه کردن مردم با تصمیمات بالادستی و حتی جهت دهی افکار عمومی با مردم سخن می گویند.

یکی از روش هایی که برای درمان مشکلات مورد استفاده قرار می گیرد همین ایده است که معمولاً به حرف درمانی تعبیر می شود.

مثلا وزیر اقتصاد در تریبونی رسمی مطرح می کند که به زودی با اقداماتی که در حال انجام است، قیمت ارز پایین می آید یا وزیر صمت اعلام میکند که با اجرای فلان برنامه قیمت خودروهای داخلی کاهش می یابد؛ گاهی حتی واقعاً ممکن است با آن اقدام و برنامه دولت به تنهایی هدف مسئولان عملی نشود، بلکه نیاز به همراهی و پیشگیری از رفتار هیجانی مردم باشد که باعث شود آن کاهش قیمت اتفاق بیفتد؛ در چنین شرایطی اگر مردم این حرف ها را بشنوند و باور کنند، در راستای همین هدف گام بر می دارند و با این حرف ها، مشکل به اصطلاح درمان می شود.

اما برای رسیدن به مقصود و تحقق این ارتباط یک پیش فرض وجود دارد و آن وجود «اعتماد» بین مردم و مسئولان است.

اگر «اعتماد» وجود داشته باشد مردم از گفته های کارگزاران «قانع» می شوند و آن را باور می کنند.

شوربختانه در کشور ما به دلیل خلف وعده های متعدد و حرف هایی که از سوی مسئولان زده شده اما به واقعیت نپیوسته اعتماد مردم نسبت به مسئولان مخدوش شده و در بسیاری موارد شاهد آن بوده ایم که مردم حرف های دولتمردان و مسئولان را باور نکرده یا برعکس تصور می کنند.

در چنین شرایطی دیگر حرف درمانی جواب نمی دهد بلکه برای بازسازی اعتماد عمومی باید اقداماتی عملی و کاملاً ملموس انجام گیرد و نتایج عینی به صورت شفاف به مردم نشان داده شود.