دسته‌بندی نشده

محمدمهدی علیپور

از گذشته تا به امروز یکی از معضلات سیستم بروکراسی اداری در ایران، جلسات مدیران در زمان های اداری و به دنبال آن بلاتکلیفی اربابان رجوع بوده است.

متاسفانه این مشکل در سالهای اخیر شدت بیشتری گرفته و نه تنها مدیران کل و ارشد بلکه معاونین و کارشناسان نیز درگیر جلسات درون و برون سازمانی شده اند. در طول هفته کاری که زمان آن هم به دلایل بهینه سازی مصرف انرژی این سالها کاهش یافته، غالبا مدیران کل و معاونین را نمی توان دید چون یا در جلسات اداری استان در استانداری هستند یا در نشست های مختلف درون سازمانی، تا جایی که گاهی با مراجعه به اداره ای با این گزارش مواجه می شوی که مدیرکل به تهران رفته معاون به استانداری و کارشناس مربوطه هم مثلا پیگیر امور برون سازمانی است.

البته اکثر مدیران در پاسخ به این انتقاد، اشکال اساسی را متوجه دستگاه‌های ستادی همانند استانداری و شورا یا کارگروههای استانی می‌دانند و مدعی هستند خودشان نیز کلافه این رفت و آمدها شده‌اند و در بیشتر مواقع شرمنده ارباب رجوع‌ها هستند و غالبا این عدم حضورهای مکرر تنش‌ و درگیری‌هایی هم در ادارات به وجود می‌آورد!

همانگونه که همگان مستحضرند هنوز نظام اداری ما کاملا درگیر اسناد، تأییدیه‌های فیزیکی، دستورات شفاهی و پاراف مدیران است و چون اختیارات و حق امضاها نیز غالبا در انحصار مدیران است نبودشان واقعا برای مردم و مراجعان خسارت بار است و با وجود برخی بخش نامه ها و تاکیدات پراکنده در سالیان گذشته، ولی متاسفانه این روزها شاهد عدم حضور مدیران و معاونین و مسئولین ادارات و نهادها پشت میز کار هستیم که این بی‌نظمی آشکار و تضییع حقوق عامه مصداق بارز جرم عمومی است و دادستان ها به عنوان مدعی‌العموم نیز طبق قانون می‌توانند به آن ورود داشته باشند.

در اینجا چند نمونه از دستورات و بخشنامه‌هایی که طی سالهای اخیر ابلاغ شده را مرور می‌کنیم و انتظار داریم که مسئولین امر به ویژه شخص استاندار محترم به این موضوع ورود کنند و گام مهمی در راستای حقوق عامه و تکریم مردم بردارند؛

⏮️ عبدالکریم گراوند استاندار وقت بوشهر در ۲۷ آبان ۱۳۹۶ دستور و پس از آن بخش‌نامه‌ای ابلاغ کردند با این متن:
جلسات مدیران و فرمانداران در ساعت غیراداری باشد؛
استاندار در شورای اداری استان بوشهر: از این پس جلسات بنده، معاونان، فرمانداران و مدیران در ساعت غیراداری برگزار شود، مگر مواردی که خیلی ضروری باشد.
گراوند درباره دلیل برگزاری جلسات در خارج وقت اداری: مردم نارضایتی هایی از برگزاری جلسه مدیران در ساعت اداری دارند و بیشترین نقطه اتهام هم به سمت استانداری است که اغلب جلسات مربوط به آنجاست، از این رو با معاونان در حال تعیین سازوکاری هستیم که جلسات در ساعت غیراداری باشد، مگر موارد خیلی ضروری.
وی با بیان اینکه تصمیم مذکور تنها برای استانداری نیست و فرمانداران و مدیران کل هم باید جلسات را در ساعت غیراداری برگزار کنند، خاطرشان کرد: مردم می گویند این همه جلسه در ساعت اداری چه سودی دارد، از این رو اگر جلسه مدیران بعد از وقت اداری باشد، مدیران در دسترس تر هستند و حتی اگر جلسه نتیجه ای هم نداشته باشد، اینگونه باعث نارضایتی مراجعین نمی شود.

⏮️ در تاریخ ۱۰ آذر ۱۴۰۳ امیری استاندار فارس به تمام مدیران دستور داد که جلساتشان را بعدازظهرها برگزار کنند و نه صبح‌ها چرا که مردم را نباید معطل جلسات کرد و بسیاری از جلسات ضرورتی ندارد و تا می‌توان باید از تعداد جلسات کم کرد. آنجایی که برپایی جلسه ضرورت اجتناب‌ناپذیر است، جلسات در ساعات بعدازظهر برگزار شود.

⏮️ سیدعبدالعزیز موسوی فرماندار کهکیلویه سال ۱۴۰۲ دستور داد که برگزاری جلسات در ساعت اداری ممنوع بوده و مدیران نباید این موضوع را نادیده بگیرند

⏮️ رئیس کل دادگستری استان اردبیل: تمام مدیران و مسؤولان با احساس مسئولیت مضاعف نسبت به حقوق مردم ترتیبی اتخاذ کنند تا جلسات بسته به ضرورت آن در وقت‌های بعد از ساعات اداری برگزار شود.

⏮️ در تاریخ ۱۶ / ۱۰ / ۱۴۰۳ بتول معلم فرماندار سروستان: ساعت اداری، زمان پاسخگویی به مردم است نه برگزاری جلسه! مدیران جلسات غیر ضروری را به ساعات بعد از ساعات اداری موکول کنند و پیگیر مطالبات مردم در ساعات اداری باشند.

مرجع: لیان‌دید

علیرضا چمکوری^*

چند روز پیش در میان خبرهای روزمره‌ای که هر روز بی‌تفاوت از کنارشان می‌گذریم، خبری خواندم که دلم را لرزاند. نوشته بود که برخی اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها، به دلیل حقوق پایین و شرایط دشوار معیشتی، ناچار شده‌اند در مشاغل غیرمرتبط کار کنند؛ از جمله رانندگی در اسنپ.

جمله کوتاه بود، اما سنگینی‌اش عمیق‌تر از آن‌که بتوان راحت از کنارش گذشت. همان لحظه احساسی از غم و شرم و خشم در دلم نشست. احساس شرم از این‌که در جامعه‌ای زندگی می‌کنم که استاد دانشگاه، کسی که باید نماد تفکر و امید باشد، مجبور است برای زنده ماندن دست به کاری بزند که نسبتی با شأن و سال‌ها تلاش علمی‌اش ندارد.

این خبر را که خواندم، چند دقیقه فقط به صفحه خیره ماندم. در ذهنم تصویر استادی نقش بست که روزی پشت تریبون کلاس ایستاده و با شوق از علم و پژوهش سخن گفته، اما حالا در ترافیک شهر، پشت فرمان نشسته و برای تأمین خرج خانه، مسافر جابه‌جا می‌کند. تصور کردم شاید یکی از مسافرانش دانشجوی سابق او باشد، و لحظه‌ای را مجسم کردم که نگاهشان در آینه به هم می‌افتد. سکوتی سنگین، میان دو نسل از اهل علم، یکی در مسیر یادگیری و دیگری در مسیر گذران زندگی.

این تصویر، تنها یک روایت شخصی نیست؛ نشانه‌ای است از شکاف عمیقی که میان جایگاه واقعی علم و وضعیت معیشتی اهل دانش در جامعه ما وجود دارد.

سال‌ها گفته‌ایم که: علم چراغ راه است، اما به نظر می‌رسد خودِ نگهبانان این چراغ را در تاریکی رها کرده‌ایم. استادی که باید ذهن‌ها را روشن کند، حالا خود درگیر دغدغه‌های ابتدایی زندگی است. او که باید دغدغه‌ی پژوهش و نوآوری داشته باشد، اکنون درگیر قبض، اجاره و هزینه‌ی فرزندش است. این تناقض، هم رنج‌آور است و هم هشداردهنده.

استادان، برخلاف بسیاری از اقشار دیگر، کمتر صدایشان را بلند می‌کنند. اهل فریاد نیستند، اهل کار و سکوت‌اند. اما سکوتشان پر از درد است. گاهی فکر می‌کنم اگر بتوانستیم در دل آن سکوت گوش بسپاریم، صدای شکستن آرزوها را می‌شنیدیم. استادانی که عمرشان را پای تحقیق و آموزش گذاشته‌اند، حالا حس می‌کنند که علم در این سرزمین، دیگر شأن و حرمت گذشته را ندارد. آن‌ها در میان صفحات کتاب‌هایشان هنوز به عشق دانایی زنده‌اند، اما جامعه‌ای که باید پشتیبانشان باشد، پشت کرده است.

در جوامعی که به راستی به علم باور دارند، معلم و استاد، در رفاه و احترام زندگی می‌کنند. نه به خاطر مقام، بلکه به خاطر نقشی که در ساختن آینده دارند. آن‌ها می‌دانند که توسعه از پشت میز کلاس آغاز می‌شود، نه از پشت تریبون‌های شعار. اما در کشور ما، علم گاه به زینتی برای سخنرانی‌ها تبدیل شده است. از یک سو، از تولید علم  می‌گوییم، از سوی دیگر، دانشمندان و استادان را در بی‌توجهی و فرسودگی تنها می‌گذاریم.

وقتی استادی برای پرداخت اجاره‌خانه ناچار به کار دوم یا سوم می‌شود، دیگر نمی‌توان از او انتظار داشت که با شور و تمرکز، در پژوهش‌هایش غرق شود. وقتی ذهنش درگیر تأمین نان است، چگونه می‌تواند در دنیای نظریات علمی پرواز کند؟ این وضعیت، نه تنها او را می‌فرساید، بلکه آینده‌ی علم و دانشگاه را نیز تهدید می‌کند. دانشگاهی که در آن استاد ناامید باشد، دیر یا زود به فضایی سرد و بی‌روح تبدیل می‌شود.

اما شاید خطرناک‌تر از همه، بی‌اعتمادی پنهانی است که در دل دانشجویان شکل می‌گیرد. آن‌ها وقتی می‌بینند استادشان با چنان وضعیت دشواری زندگی می‌کند، در ناخودآگاه خود می‌آموزند که دانش ارزش ندارد  و این، شاید تلخ‌ترین پیام ممکن باشد. جامعه‌ای که چنین باوری در آن شکل بگیرد، آینده‌اش را از دست می‌دهد؛ چون دیگر انگیزه‌ای برای اندیشیدن، یاد گرفتن، و پژوهش باقی نمی‌ماند.

من وقتی آن خبر را خواندم، در ابتدا فقط غمگین شدم. اما بعدتر فهمیدم که غم، اگر به عمل و اندیشه تبدیل نشود، خودش نوعی بی‌عملی است. ما همه در برابر این وضعیت مسئولیم. نمی‌توانیم با گفتن اینکه «مشکل سیستم است» از خودمان سلب مسئولیت کنیم. جامعه‌ای که حرمت معلم و استاد در آن کمرنگ شود، دیر یا زود حرمت خودِ دانایی را هم از دست می‌دهد. و اگر دانایی بی‌حرمت شود، هیچ ثروت و پیشرفتی دوام نخواهد داشت.

ما باید دوباره به معنای واقعی علم بازگردیم. باید به یاد بیاوریم که استاد دانشگاه فقط یک کارمند نیست، او نگهبان شعور جمعی ماست. کسی است که با آموزش و پژوهش، نسل آینده را شکل می‌دهد. اگر او در امنیت و احترام زندگی نکند، نسل بعد نیز در بی‌انگیزگی و بی‌اعتمادی بزرگ می‌شود.

از همان روزی که آن خبر را خواندم، مدام به چهره‌ی آن استاد خیالی فکر می‌کنم؛ استادی که با چشمانی خسته، مسافری را به مقصد می‌رساند، و شاید در دل، به روزهایی فکر می‌کند که در کلاس، با شور و ایمان، از امید و آینده گفته بود. دلم می‌خواهد این نوشته، ادای احترامی باشد به او و تمام استادانی که در سخت‌ترین شرایط، هنوز با شرافت زندگی می‌کنند. آنان که با وجود بی‌مهری‌ها، هنوز در دلشان چراغ علم را روشن نگه داشته‌اند.

باشد که روزی برسد که هیچ استادی، هیچ معلمی، برای نان، شرمنده‌ی علم نباشد. روزی که دانایی دوباره در این سرزمین حرمت پیدا کند، و علم، نه تنها راه نان، بلکه راه معنا و عزت باشد.

 *عضو هیات علمی گروه مهندسی کامپیوتر و فناوری اطلاعات دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر

خلیج فارس: با گذشت 4 سال از تعطیلی سینما بهمن بوشهر، جایگزینی برای تنها سالن سینمای مرکز استان پیش بینی نشده و نمایش فیلم در سالن شهید آوینی در محله بهمنی بوشهر هم نتوانسته این کمبود را جبران کند.

به گزارش خلیج فارس؛ براساس آخرین ارزیابی سرانه صندلی و مراجعان سینما در کشور، بوشهر رتبه 29 کشور را دارد که شاخصی نا امیدکننده از یک فرصت مهم برای نشاط اجتماعی است.

سینما بهمن بدون یک برگ  گزارش فنی تعطیل شد

رییس حوزه هنری بوشهر می گوید: سال 1401 وقتی ریزش ساختمان متروپل آبادان نگرانی درباره ساختمان های فرسوده را افزایش داد، سینما بهمن بوشهر به صورت خودخواسته و بدون یک برگ گزارش فنی تعطیل شد. طوری که رییس وقت حوزه هنری بوشهر در نامه ای به استانداری خواستار تامین اعتبار برای ایمن سازی سینما شد، استانداری هم اعلام کرد بودجه نداریم و با تصمیم شورای فنی استان، این مرکز فرهنگی تعطیل شد.

سینماهای مشابه بهمن همچنان فعالند

مصطفی مشفقیان افزود: در دهه 40، یک شرکت خارجی پیمانکار احداث سینما در کشور شد که یکی از پروژه های شان هم سینما بهمن بوشهر بود. امروز سینماهایی با قدمت بوشهر همچنان فعالند، ولی سینما بهمن بوشهر بدون گزارش فنی و به شکل خودخواسته تعطیل شد و با گذشت 4 سال، جایگزینی برای آن پیش بینی نشده است.

بازسازی سینما بهمن 40 میلیارد اعتبار می خواهد

مشفقیان با بیان اینکه هفته گذشته، هیاتی فنی از حوزه هنری به بوشهر سفر کرد و نخستین گزارش فنی از سینما بهمن تهیه شد، تصریح کرد: طبق این گزارش فنی، از 11 ستون سینما، 5 ستون آن دچار خوردگی شده که اصلی ترین دلیلش هم تعطیلی سینما و نبود سرایدار برای هدایت آب فاضلاب و باران به بیرون بوده و نهایتا به نفوذ به کف، باعث خوردگی این 5 ستون شده است.

وی افزود: طبق همین گزارش، بازسازی این 5 ستون سینما، سقف به طور کامل، تاسیسات آب و برق به طور کامل و تجهیزات جدید از پرده تا سیستم پخش و صندلی ها مدنظر است که طبق برآوردها نیازمند 40 میلیارد تومان است.

رییس حوزه هنری بوشهر با بیان اینکه قطعا اگر سینمای فعلی تخریب و از نو احداث شود ایده آل است، تاکید کرد: این اما واقعیت ااین است که اگر بخواهیم سینما بهمن را تخریب و از نو بسازیم، با برآوردهای امروز به 250 میلیارد تومان نیاز است که نه دولت و نه حوزه هنری چنین اعتباری دارد، بخش خصوصی هم برای سرمایه گذاری در زمینه احداث سینما نداریم. بنابراین بازسازی این سینما، امکانپذیر و در دسترس تر است.

احیای سینما بهمن بوشهر در انتظار جلسه 26 آبان

مشفیان با اشاره به اینکه با پیگیری رییس حوزه هنری، نماینده بوشهر در مجلس و استاندار قرار شده شورای فنی استان در جلسه 20 آبان وضعیت سینما بهمن را تعیین تکلیف کند، اظهار داشت: گزارش فنی حوزه هنری کشور برای بازسازی این پروژه آماده شده و امیدواریم شورای فنی استان با آن موافقت کند.

وی با اشاره به اینکه درنظر داریم سینما بهمن را به پردیس سینمایی، تفریحی و گردشگری تبدیل کنیم، خاطرنشان کرد: علاوه بر سینما، کاربری های دیگری که موردعلاقه نسل جدید است در سینما قابل اجراست که اگر با مرمت آنم موافقت شد، جزییاتش را اعلام می کنیم.

رییس حوزه هنری بوشهر درباره اینکه اگر با مرمت سینما بهمن موافقت شود، چقدر زمان می برد؟ بیان کرد: پیش بینی ما 18 ماهه است، حتی اگر کمک استان بیشتر از نصف اعتباری که انتظار ماست باشد، این زمان کوتاهتر هم خواهد شد تا فرصتی برای نشاط اجتماعی و ارتقای شاخص فرهنگی بوشهر احیا شود.

مشفبان با اشاره به پیگیری استاندار و معاون عمرانی وی درخصوص احیای سینما بهمن، ابراز امیدواری کرد: نتیجه جلسه 20 آبان باعث شود با سرمایه گذاری حوزه هنری و استان شاهد احیای سینما بهمن بوشهر باشیم که تا چند دهه نیاز فرهنگی بوشهر را پاسخ دهد.