اخبار ویژه 1

خلیج فارس: استقلال، گران‌قیمت‌ترین تیم کنونی لیگ برتر ایران، شرایط بدی را تجربه می‌کند. این تیم که پس از تغییرات فراوان در بازار نقل‌وانتقالات، برای جبران فصل گذشته پا به میدان گذاشته، هر روز با بحران بیشتری روبرو می‌شود؛ تازه‌ترین اتفاقی که گریبان آن‌ها را گرفته، شکست مقابل المحرق بحرین در دومین دیدار از لیگ قهرمانان آسیا سطح2 است.

شاگردان ریکاردو ساپینتو که عصر چهارشنبه در شهرقدس به مصاف رقیب رفته بودند، انگیزه زیادی داشتند تا شکست فاجعه‌آمیز مقابل الوصل در هفته نخست را پاک کنند؛ چنین نشد هیچ، یک شکست دیگر آسیایی هم در کارنامه این تیم ثبت شد. نتیجه حالا نگران‌کننده شده؛ استقلال 2 بازی در آسیا انجام داده، 2 باخت آورده، 8 گل خورده و فقط یک‌بار دروازه رقیب را گشوده. همین موضوع به تنهایی می‌تواند ترسیم‌کننده حال و روز این تیم باشد.

خبری از برد نیست

فوتبال ۳۶۰ می‌نویسد: برای بررسی بیشتر اوضاع استقلال در آشفته‌بازاری که در آن گیر آمده باید دایره بررسی را کمی وسیع‌تر کرد؛ شاید از زمانی که ریکاردو ساپینتو به عنوان سرمربی، دوباره به استقلال برگشته. ماجرا ساده است: این مرد پرتغالی نتوانسته تا به الان خودی نشان دهد. او 8 بازی در رقابت‌های مختلف روی نیمکت استقلال نشسته که کم‌وبیش کارنامه‌اش فاجعه است: یک برد، 4 شکست و 3 تساوی. حالا دیگر وضعیت به جایی رسیده که هوادارانی که همین چندماه پیش برای بازگشت او سر از پا نمی‌شناختند، روی سکو، نشانه‌اش رفته و شعار «حیاکن، رهاکن» سر داده‌اند. البته که آن‌ها در همین بازی جانشین او را هم انتخاب کرده و خواستار بازگشت فرهاد مجیدی به این تیم شدند. از همه بدتر اینکه تیم ساپینتو، حالا 6 بازی متوالی است که طعم برد را هم نچشیده. آن‌ها فقط در بازی نخست مقابل تراکتور در لیگ برتر ایران برنده شدند و پس از آن روی نوار شکست و مساوی بوده‌اند.

باشگاه استقلال تصمیم اخراج ساپینتو را قریب‌الوقوع می‌بیند و اگر اتفاق خاصی در جلسه امشب و فوری با سیدورف رخ ندهد، ساپینتو اخراج خواهد شد و احتمال بسیار زیاد یکی از بین سهراب بختیاری‌زاده یا مجتبی‌جباری موقتا هدایت آبی‌پوشان را به عهده خواهند گرفت. اما  آنطور که رسانه فوتبالی نوشته یک مشکل بزرگ در این میان وجود دارد که باعث سرگیجه مدیریت استقلال شده است.

این رسانه مدعی شده که   با توجه به نتایج ضعیف ساپینتو در هفته های گذشته، هیات مدیره استقلال با ادامه همکاری ساپینتو موافق نیست و به دنبال توافق با ساپینتوست تا او بدون گرفتن رقم سنگین قرارداد خودش و دستیارانش (یک میلیون و چهارصدهزار دلار برای یک فصل) با او فسخ کند.  البته فسخ دوطرفه به خود ساپینتو ربط دارد که حاضر به فسخ شود یا از باشگاه اخراج شود. نکته عجیب اینجاست که پرونده قبلی استقلال و ساپینتو که مربوط به سه سال پیش است و استقلال به پرداخت ۶۰۰ هزار دلار به ساپینتو محکوم شده، هنوز بسته نشده است!

حیف پول، حیف نان!

 رسانه ورزشی تک به تک هم درباره این شکست نوشت: چیزی که داریم در استقلال می‌بینیم دیگر جای نقد ندارد. به این سیاهی‌لشکرهای میلیون دلاری فقط باید «حیف نان» گفت. چپ و راست دارند می‌بازند و خجالت هم نمی‌کشند. این بار نوبت باختن به المحرق بحرین بود؛ آن هم در تهران! تپه آباد نکرده هم باقی گذاشتید؟ شاگردان ریکاردوی شیردل حتی یک ضربه داخل چارچوب هم نداشتند که با آن گلر صدوبیست کیلویی حریف را آزمایش کنند.  حالا فهمیدید چرا باشگاه بلژیکی موسی جنپو را رایگان آزاد کرد و فروش او را جشن گرفت؟ خدا را شکر ساپینتوی شیردل در لیگ روی نیمکت نمی‌نشیند، وگرنه استقلال همان دو تا مساوی را هم نمی‌گرفت.

خلیج فارس: سردار قاآنی در مراسم ختم همسر آیت الله سیستانی در عراق حاضر شد.

در شرایطی که ایران عضو پیمان عدم اشاعه (NPT) است، نباید نظارت آژانس را بر اساس توافقنامه جامع پادمان به هیچ بهانه‌ای قطع کند.حتی اگر کشورهایی به تاسیسات هسته‌ای ایران حمله کرده‌باشند، باز هم نظارت و بازرسی آژانس از جمله تعهدات ایران در پیمان عدم اشاعه است.

سوم اینکه تکیه به حمایت چین و روسیه در شرایط فعلی خیلی راهگشا نیست؛ چراکه آنها هم ابزارهای لازم را برای مقابله با تحریم‌های گسترده و تهدیدهای غرب جمعی ندارند.  اینکه یک کشور فقط یک سمت عالم را بگیرد و طرف دیگر را رها کند، خروج از توازن در سیاست خارجی است و به‌هیچ‌عنوان به نفع کشور نیست. این تشدید تنش در فضای سیاسی، مقوله‌ای است که به‌هیچ‌عنوان قابل قبول نیست.

نکته چهارم اینکه در مورد مذاکره باید توجه داشت که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا شخصیتی خاص دارد، در کلامش نوسان بسیار وجود دارد، اما پیش‌بینی‌ناپذیری یک فرد از لحاظ منطق صوری خودش نوعی پیش‌بینی‌پذیری است. کشورهای دیگر نمونه‌های بسیار خوبی در تعامل با دونالد ترامپ هستند. برای مثال ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین را ببینید که چگونه در کاخ سفید مورد استقبال تند و توهین‌آمیز رئیس‌جمهور و معاون رئیس‌جمهور آمریکا قرار گرفت و حالا بعد از گذشت چند ماه چقدر وضعیتش تغییر کرده‌است و توانسته‌است حمایت آمریکا را جلب کند.

ما نباید مسائل و رویدادهای نظام بین‌الملل را مطلق و ایستا فرض کنیم. پویایی‌های نظام بین‌الملل بسیار هستند و می‌توان از فرصت‌هایی برای تغییر وضعیت بهره برد. توصیه من این است که نخست اجازه ندهیم فضا متشنج‌تر شود، دوم اینکه به سمت تقابل تمام‌عیار نرویم، سوم باب مذاکره را نبندیم، چهارم با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تقابل نداشته‌باشیم و البته از همه مهم‌تر؛ اینکه اینقدر هم ادعا نکنیم که تحریم‌ها بی‌تاثیر است.

همین که عده‌ای می‌گویند تحریم‌ها چندان اثرگذاری میدانی ندارد و فقط اثر آن روانی است، باید بدانند که تاثیر روانی خودش بزرگ‌ترین عامل برای ایجاد ناامنی روانی در کشور و تشدید تورم و فشار معیشتی مردم است. حتی اگر فرض کنیم که تحریم‌ها اثر میدانی هم نداشته‌باشد و اثر آنها صرفاً روانی باشد، همین تاثیر روانی هم به سادگی قابل بازگشت به قبل نیست.

ایران سال ۱۳۹۴ با انعقاد برجام توانست قطعنامه‌های شورای امنیت را تعلیق کند و تحریم‌های بین‌المللی را عملاً در یک چارچوب زمانی مشخص لغو کرد. اما شرایط امروز ایران با شرایط دوران برجام بسیار متفاوت است. تفاوت‌ها محرز و بیّن است. در آن دوران ایران در منطقه دست برتر را داشت، گروه‌های مقاومت فعال بودند و هنوز قبح حمله اسرائیل به خاک ایران شکسته نشده‌بود، حماس، حزب‌الله و گروه‌های مقاومت عراقی در وضعیت امروز قرار نداشتند و نظام سوریه بشار اسد همچنان حاکم بود اما امروز یکی از راهبردهای بازدارنده جمهوری اسلامی برای ابراز قدرت در منطقه، در حالت بسیار ضعیفی قرار گرفته‌است. نکته دیگر این است که امروز تاسیسات هسته‌ای ایران بمباران شده‌است و بر اساس همه گزارش‌ها و شواهد غنی‌سازی تعطیل شده‌است.

نکته مهمی که وجود دارد این است که در پرونده هسته‌ای، هیچگاه به اندازه امروز، اروپا و آمریکا به یکدیگر نزدیک نبودند. این نزدیکی مواضع ناشی از جنگ اوکراین، تحولات امنیتی منتسب به ایران در اروپا و مسائلی از این قبیل است. در نتیجه وقتی سخن از این می‌رود که آیا ممکن است بار دیگر مانند دوران برجام بازگشت و قطعنامه‌ها را تعلیق کرد؟ جواب این است که باید به عناصر اساسی اثرگذار بر دیپلماسی در شرایط فعلی توجه کرد. دیپلماسی هم خودش نوعی جنگ است. بنابراین در مذاکره هم مثل جنگ باید عوامل و عناصر بازدارنده داشته‌باشید. امروز ایران دیگر نمی‌تواند در مذاکره مشابه شرایط سال ۲۰۱۵ که برجام منعقد شد عمل کند.

خلیج فارس: با شکست سنای آمریکا در تصویب لوایح تأمین مالی، دولت واشنگتن تعطیل شد؛ کاخ سفید دموکرات‌ها را مقصر دانست و ترامپ هشدار داد پیامدها بیشتر متوجه آنها خواهد بود.

 اکنون نیمه‌شب در واشنگتن دی‌سی است و تعطیلی دولت فدرال ایالات متحده رسما آغاز شده است. این امر احتمالا صدها هزار کارمند را در مرخصی بدون حقوق قرار می‌دهد و بسیاری از برنامه‌ها و خدمات دولتی را متوقف می‌کند.

این اولین تعطیلی دولت آمریکا از سال ۲۰۱۸ است و باعث می‌شود نیروهای غیرضروری به مرخصی بدون حقوق فرستاده شوند.

در حالی که دولت آمریکا رسما وارد فاز تعطیلی شده، پیشتر دفتر مدیریت و بودجه کاخ سفید به سازمان‌های دولتی ایالات متحده دستور داد تا برای تعطیلی آماده شوند.

این نهاد روز سه‌شنبه بعد از شکست سنا در بیانیه‌ای اعلام کرد: «اکنون مشخص است که دموکرات‌ها از تصویب این قطعنامه [قطعنامه ادامه کار] تا قبل از ساعت ۱۱:۵۹ امشب جلوگیری کرده و دولت را مجبور به تعطیلی می‌کنند. به این ترتیب، سازمان‌های آسیب‌دیده باید اکنون برنامه‌های خود را برای تعطیلی منظم اجرا کنند.»

تقابل دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان بالا گرفت

پیش از این در روز سه‌شنبه، سنای ایالات متحده نتوانست لوایح دو حزبی را برای ادامه تأمین مالی دولت تصویب کند، به این معنی که تعطیلی دولت واشنگتن اجرایی می‌شود.

جمهوری‌خواهان در حال حاضر هر دو مجلس کنگره ایالات متحده را کنترل می‌کنند، اما برای تصویب لایحه تأمین مالی دولت در سنا به ۶۰ رأی نیاز داشتند. با این حال، حزب حاکم در حال حاضر ۵۳ کرسی دارد.

سنا ابتدا لایحه دموکرات‌ها را با رأی ۴۷ در برابر ۵۳ رای رد کرد. این مجلس ایالات متحده سپس با پنج رأی کمتر به لایحه جمهوری‌خواهان رأی داد. رند پال تنها جمهوری‌خواهی بود که در سنا به لایحه حزب خود رأی منفی داد.

ترامپ: اخراج‌ها، گریبان دموکرات‌ها را می‌گیرد

در همین حال، دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده روز سه‌شنبه گفت که تعطیلی دولت «آخرین چیزی» است که می‌خواهد ببیند.

ترامپ در کاخ سفید به خبرنگاران گفت: «ما در این کشور خیلی خوب عمل می‌کنیم، آخرین چیزی که می‌خواهم تعطیلی است.»

به گزارش ریا نووستی، رئیس‌جمهور ایالات متحده گفت که اخراج‌های ناشی از تعطیلی دولت تا حد زیادی بر دموکرات‌ها تأثیر خواهد گذاشت.

ترامپ در دفتر بیضی شکل کاخ سفید به خبرنگاران گفت: «خب، دموکرات‌ها می‌خواهند دولت را تعطیل کنند، بنابراین وقتی آن را تعطیل می‌کنید، باید اخراج کنید، بنابراین ما افراد زیادی را که بسیار تحت تأثیر قرار می‌گیرند، اخراج خواهیم کرد… آنها دموکرات خواهند بود.»

سابقه تعطیلی‌ها در آمریکا

تعطیلی دولت در ایالات متحده رایج‌تر شده است و در دوره اول ریاست جمهوری دونالد ترامپ سه مورد از این تعطیلی‌ها رخ داده است.

این شامل طولانی‌ترین تعطیلی در تاریخ آمریکا با ۳۵ روز تداوم بود.

قبل از ترامپ، بیل کلینتون با تعطیلی ۲۱ روزه در سال ۱۹۹۵ در اواخر دوره اول ریاست جمهوری خود، رکورد قبلی را در اختیار داشت. جمهوری‌خواهان در اواسط دوره اول ریاست جمهوری کلینتون، کنترل مجلس نمایندگان و سنا را به دست گرفته بودند و می‌خواستند بودجه‌ای را تصویب کنند که از جمله موارد دیگر، هزینه‌های مربوط به بیمه درمانی را محدود می‌کرد.

به طور مشابه، باراک اوباما در سال ۲۰۱۳ به دلیل قانون پیشنهادی مراقبت‌های بهداشتی، ۱۶ روز تعطیلی را تحمل کرد.

رونالد ریگان، رئیس جمهور جمهوری‌خواه، بیشترین تعطیلی‌ها را در دوران ریاست جمهوری خود تجربه کرد؛ با هشت تعطیلی ثبت شده در دو دوره ریاست جمهوری خود در دهه ۱۹۸۰. با این حال، همه آنها نسبتا کوتاه بودند و طولانی‌ترین شکاف بودجه تنها سه روز طول کشید.

خلیج فارس: در دل اقتصاد ایران، جایی که تورم چون سایه‌ای سنگین بر شانه‌های طبقه کارگر افتاده، حقوق ماهانه‌ای حدود ۱۲ و نیم میلیون تومان _میانگین_ برای یک کارگر، مرز امید و ناامیدی را می‌کشد.

نرخ دستمزد کارگران که اعدادی بین ۱۰ تا ۲۰ میلیون را شامل می‌شود در بهترین حالت‌ و برای کارگری با عالی‌ترین شرایط با نرخ دلار آزاد در همین روزها – حدود ۱,۱۲۱,۰۰۰ ریال به ازای هر دلار – به سختی به ۱۷۸ دلار آمریکا می‌رسد.

تصور کنید ساعتی که کارگر در کارخانه‌ای داغ یا کارگاهی پر سر و صدا می‌گذراند، با تعریق جسم و جان، تنها حدود ۰.۶۶ دلار برایش به ارمغان می‌آورد، فرض بر ۱۶۹ ساعت کاری ماهانه استاندارد و میانگین ۱۲ و نیم میلیون حقوق کارگری. این رقم نه تنها کفاف هزینه‌های روزمره‌ای چون مسکن، خوراک و حمل‌ونقل را نمی‌دهد، بلکه نمادی است از شکاف عمیق میان تلاش‌های بی‌وقفه و بازدهی اقتصادی؛ جایی که کارمندان دولت، کارشناسان و کارگرانی در رده مدیریت پایین با میانگینی نزدیک به ۲۱ میلیون تومان – یعنی حدود ۱۸۷ دلار ماهانه یا ۱.۱ دلار ساعتی – در چرخه‌ای مشابه گرفتارند.

در جامعه‌ای همانند ایران با وجود این همه استعداد و منابع و توانمندی، این واقعیت، چون زخمی کهنه، آدمی را به تأمل وامی‌دارد: چگونه کشوری با منابع غنی، کارگرانش را به چنین سطحی از درآمد محدود کرده، در حالی که همسایگان و دورترها، داستان‌های متفاوتی از رفاه نسبی روایت می‌کنند؟ چرا با وجود اینکه سبد معیشت در همین سال جاری بیش از ۲۰۰ درصد رشد داشته و وزارت کار تدبیری نمی‌اندیشد؟

محاسبات پایه

بر اساس اطلاعات رسمی شورای عالی کار، حداقل حقوق کارگری در سال ۱۴۰۴ حدود ۱۰۳.۹ میلیون ریال (۱۰.۳۹ میلیون تومان) است، در حالی که حداکثر حقوق می‌تواند تا حدود ۱۵ میلیون تومان یا بیشتر برسد. میانگین حقوق کارگری در این بازه، ۱۲.۵ میلیون تومان (۱۲۵ میلیون ریال) در نظر گرفته شده است. با نرخ دلار آزاد فعلی حدود ۱,۱۲۱,۰۰۰ ریال به ازای هر دلار، این مبلغ معادل ۱۲۵,۰۰۰,۰۰۰ / ۱,۱۲۱,۰۰۰ ≈ ۱۱۱.۵ دلار ماهانه است. برای درآمد ساعتی، با فرض ۱۶۹ ساعت کاری استاندارد ماهانه، ۱۱۱.۵ / ۱۶۹ ≈ ۰.۶۶ دلار در ساعت محاسبه می‌شود. (این میانگین، اعدادی بین ۱۰ تا ۲۰ میلیون تومان را پوشش می‌دهد و بهترین حالت را حدود ۱۷۸ دلار – معادل ۲۰ میلیون تومان – نشان می‌دهد.)

مقایسه‌ای با همین اطراف

حال، بیایید این داستان را با نگاهی به چند کشور همسایه یا دورتر بسط دهیم – عمان، آمریکا، قزاقستان – و ترکیه را به عنوان پلی میان شرق و غرب اضافه کنیم، تا تصویری واضح‌تر از این شرایط ترسیم شود. محاسبات بر اساس میانگین حقوق کارگری ۱۲.۵ میلیون تومان (۱۱۱ دلار ماهانه) و نرخ دلار فعلی انجام شده و با داده‌های معتبر جهانی مقایسه می‌شود.

در عمان، کارگران ساده با حقوق ماهانه متوسط ۱۸۰۰ ریال عمانی – معادل حدود ۴۶۷۵ دلار – زندگی می‌کنند. این مبلغ، با فرض ۱۶۰ ساعت کاری، ساعتی ۲۹.۲ دلار برایشان به بار می‌آورد؛ رقمی که بیش از ۴۴ برابر درآمد ساعتی کارگر ایرانی (۰.۶۶ دلار) است و نه تنها اجازه خرید خانه‌ای محقر یا ماشینی کارکرده را می‌دهد، بلکه فرصتی است برای پس‌انداز و سرمایه‌گذاری، در حالی که کارگر ایرانی با همان زحمت، تنها نیمی از هزینه یک وعده غذای ساده را پوشش می‌دهد. عمان، با سیاست‌های حمایتی‌اش از نیروی کار مهاجر و بومی، این سطح درآمد را به یک استاندارد تبدیل کرده، جایی که افزایش سالانه ۳ درصدی حقوق‌ها، تورم را مهار می‌کند و امید را زنده نگه می‌دارد. در مقایسه، درآمد ماهانه کارگر ایرانی تنها ۲.۴ درصد از عمان را تشکیل می‌دهد.

قزاقستان، غول استپی آسیای مرکزی، با حقوق متوسط ماهانه ۴۴۸,۶۲۰ تنگه – حدود ۹۴۱ دلار – داستانی از پیشرفت روایت می‌کند. ساعتی، این به ۵.۸۸ دلار می‌رسد؛ بیش از ۹ برابر ایران. کارگرانی در آستانه یا آلماتی، با این پول، نه تنها زندگی مدرنی دارند – از آپارتمان‌های شهری تا سفرهای داخلی – بلکه از مزایایی چون آموزش رایگان و مراقبت‌های بهداشتی بهره می‌برند. این کشور، با اقتصاد متنوع نفت، معدن و کشاورزی، حقوق‌ها را با رشد GDP همگام کرده، و نشان می‌دهد چگونه سیاست‌های اصلاحی می‌تواند طبقه کارگر را از حاشیه به مرکز ببرد، در مقابل ایران که تورم مزمن، دستمزدها را تحلیل برده. درآمد ماهانه ایرانی، تنها ۱۲ درصد از قزاقستان است.

و سرانجام، ترکیه را به این موازنه اضافه کنیم؛ همسایگی که با ایران مرزهای طولانی دارد و اقتصادش ترکیبی از صنعت و گردشگری است. حقوق متوسط ماهانه کارگران ۳۵,۰۰۰ لیر – حدود ۹۰۹ دلار – است، که ساعتی به ۵.۶۸ دلار می‌رسد؛ بیش از ۸.۶ برابر ایران. در استانبول شلوغ، کارگری با این درآمد می‌تواند در محله‌ای متوسط زندگی کند، به رستوران برود و حتی پس‌انداز کند، هرچند تورم بالا چالش‌هایی ایجاد کرده است. در مقایسه، درآمد ماهانه کارگر ایرانی حدود ۱۲.۲ درصد از ترکیه است.

در آمریکا، حداقل حقوق فدرال ساعتی ۷.۲۵ دلار است، اما در بسیاری از ایالت‌ها تا ۲۰ دلار (مانند کالیفرنیا برای فست‌فود) پیش می‌رود و میانگین ساعتی کارگران ساده می‌تواند تا ۱۵-۳۶ دلار برسد – بیش از ۵۴ برابر ایران. این سطح، نه تنها رفاه فوری فراهم می‌کند، بلکه پایه‌ای برای رشد اجتماعی است.

نتیجه مقایسه

درآمد ساعتی کارگران – از ۰.۶۶ دلار در ایران تا ۳۶ دلار در آمریکا – نه تنها بر کیفیت زندگی، بلکه بر امید به آینده تأثیر می‌گذارد.

در حالی که عمان و قزاقستان با منابع طبیعی‌شان شکوفا شده‌اند، و ترکیه با وجود مشکلاتی اما با چابکی اقتصادی پیش می‌رود، ایران در این میان، نیاز به بازنگری عمیق دارد: افزایش حقوق‌ها، مهار تورم و سرمایه‌گذاری بر مهارت‌ها، تا کارگرانش نه تنها زنده بمانند، بلکه زندگی کنند. این داستان، پایان ندارد؛ اما آغازش، با آگاهی از این نابرابری‌ها ممکن است.

منبع: تابناک