مهرداد خدیر

امروز دوم خرداد 1404 نه تنها یادآور انتخابات دوم خرداد 1376 است که به جامعه شور و نشاط بخشید تا حس کنند می‌توانند در مناسبات سیاسی و قدرت تأثیر‌گذار باشند بلکه از دوم خردادهای پیشین هم متفاوت است چرا که از 1400 به بعد چه اقتدارگرایی داخلی و رادیکال‌ها و چه براندازان خارج نشین کوشیدند اصلاحات را تمام شده بدانند اما امروز در دوم خرداد 1404 کی رییس جمهوری ایران است؟ یک وزیر دولت برآمده از همان دوم خرداد: مسعود پزشکیان! کی معاون اول رییس جمهوری است؟ معاون اول همان دولت دوم خاتمی.

اگر اصلاحات مرده بود اکثریت همان نصف واجدان شرایط رأی دادن در دو انتخابات 8 و 15 تیر 1403 به مسعود پزشکیان رأی نمی‌دادند ولو در مرحلۀ اول در واکنش به ادبیات سخیف شهردار اصول‌گرا و در مرحلۀ دوم از ترس سعید جلیلی و نه از حُب پزشکیان.

دوم خرداد 28 ساله شده است و می‌دانیم خیلی‌ها از تیر 78 که بال دانشجویی آن چیده شد و بسیاری نیز از اردیبهشت 79 که بال مطبوعاتی آن، سرخورده شدند اما باز هم سال 80 به خاتمی رأی دادند و سرخوردگی را به 84 منتقل کردند که از دل حضور نابهنگام هاشمی رفسنجانی و رقابت درونی اصلاح طلبان و اصول گرایان احمدی‌نژاد بیرون آمد.

چند ماه قبل از آن مجلس هفتم با مخالفت با افزایش قیمت حامل‌های انرژی و مصوبه تثبیت قیمت‌ها زمینه را برای روی کار آمدن احمدی‌نژاد با شعارهای پوپولیسیتی فراهم آورده بودند و همان شروع ناترازی‌هایی شده که حالا گریبان همه را گرفته است و تصویب‌کنندگان و وعده دهندگان به روی مبارک‌شان نمی‌آورند.

دولت احمدی‌نژاد صندوق پرپول تحویل گرفت و سرمست نفتی که به بالای 100 دلار در هر بشکه هم رسید در داخل پول‌پاشی کرد و در خارج بحث هسته‌ای را به موضوعی پرتنش بدل ساخت و حالا بعد 20 سال به جای این که مطابق سند چشم‌انداز 20 ساله قدرت اول منطقه باشیم باید زخم‌زبان‌های دونالد ترامپ رییس جمهوری آمریکا به ایران در سفر به سه کشور همین منطقه را تحمل کنیم.

28  سالگی دوم خرداد را باید از این رو گرامی داشت تا بدانیم در این 20 سال نه اقتدارگرایان داخلی طرفی بستند و نه براندازان خارجی و اصلاحات است که حقانیت خود را نشان داد و با این که اصول‌گرایان تابلو عوض کردند و جبهه انقلاب شکل دادند تا بگویند دو گانه اصلاح‌طلب – اصول‌گرا نداریم و اصول‌گرایی همان انقلابی‌گری است، پزشکیانی رییس جمهور شد که هیچ ربطی به این جبهه نداشت و اگر شکست خورده بود تیتر می‌زدند پیروزی جبهه انقلاب البته حالا اصرار دارند بخش‌هایی از گفتمان او را برجسته کنند که اصول‌گرایانه می‌دانند در حالی که نامزد آنها نبود و کاندیدای حداقلی اصلاح‌طلبان بود. بقیه را که رد کرده بودند. این عادت‌شان است.

سال ۹۲ هم بعد از پیروزی روحانی که واکنش به ردصلاحیت هاشمی رفسنجانی و در استقبال از حمایت خاتمی بود می‌گفتند روحانی اصول‌گراست و  اندکی بعد شروع کردند به فحش دادن به او.

یکی از دلایل مقدس سازی مرحوم رییسی و تیترهای کیهان در این یک سال و به ویژه دو هفته اخیر در توصیف 33 ماه دولت آن مرحوم جدای جنبه های عاطفی و شکل دل خراش سانحه به این خاطر هم هست که دیگر نمی‌توانند روی احمدی‌نژاد مانور بدهند.

قبلا می‌خواستند از سوم تیر که شروع احمدی‌نژاد در سال ۸۴ بود برای خودشان مشابه دوم خرداد بسازند اما اتفاقات 88 و سرکشی او از سال 90 و رفتارهای بعد از ریاست جمهوری سبب شد عزیز‌دردانه و معجزه هزاره سوم از چشم‌شان بیفتد.

دوم خرداد اما زنده است و حتی تاریخی هم نشده است. بله. جمعیت قابل توجهی از باشندگان امروز ایران عمدتا جوان‌اند و شاید دوم خرداد 76 را یه یاد نیاورند یا آن روز حق رأی نداشتند اما هر چه کردند تا دوم خرداد از یاد برود نشد که نشد. اتفاقا در فرهنگ شیعی که مبتنی بر مظلومیت است نشان ندادن تصویر خاتمی در صدا و سیما و افراط در تبلیغ خودشان نتیجه عکس می‌دهد و خیال می‌کنند با پول عوارض مردم شهر را از عکس پر کنند به نفع‌شان است.

چرا راه دور برویم؟ رقیب خاتمی در دوم خرداد 76 – ناطق نوری- حالا به رقبای دیروز خود نزدیک‌تر است تا حامیان آن زمان و رفاقت او با شخص خاتمی عمیق‌تر شده و به دیدار مهدی کروبی رفت، وقتی همچنان در حصر بود.اشتباه نشود! گرامی‌داشت 28 سالگی دوم خرداد بزرگ‌نمایی یک فرد به نام سید محمد خاتمی نیست هرچند اگر به شکل اغراق نشده باشد نقدی بر آن وارد نیست. بلکه پاس‌داشت یک جنبش در ادامه انقلاب مشروطه و انقلاب 57 و نهضت ملی شدن نفت است و اگر براندازان خارجی و اقتدارگرایان داخلی با آنها  مخالفت کردند و دست‌بردار نیستند به خاطر آن بود که با مشروطه هم مخالف بودند و جانب شیخ ضد مشروطه – فضل الله نوری – را می‌گیرند. با مصدق هم و یا هواخواه شاه‌اند یا کاشانی که در 28 مرداد در مقابل مصدق قرار داشتند  و با قرائت دموکراتیک از انقلاب 57 هم و ترجیح می‌دادند عنوان نظام برآمده از آن جمهوری نباشد.

اگر دوم خرداد زنده نبود خاتمی در هر انتخابات ریاست جمهوری از 76 به بعد و ایجابی یا سلبی اثر‌گذار نبود: در سال های 76 و 80 با پیروزی خودش. 84 با فضایی که ایجاد شده بود و آدمی مثل احمدی‌نژاد که نسبتی با خاتمی نداشت اما تحت تأثیر فضای اصلاحات جرأت رقابت با هاشمی رفسنجانی و علی لاریجانی را یافت و از شورای هماهنگی بیرون زد و زیر بار قالیباف هم نرفت. قصه 88 هم نیاز به بازگفتن ندارد. در 92 و 96 با حمایت از حسن روحانی. در 1400 با پرهیز از تشویق به رأی دادن و انتخاباتی که سرد برگزار شد و در 1403 با حمایت از پزشکیان که غیر سیاسی‌ترین وزیر او یا وزیر وزارتخانه غیر سیاسی او بود.

امروز و در دوم خرداد 1404 البته اوضاع به هیچ رو گل و بلبل نیست. جامعه مدنی و تساهل و تسامح پیش‌کش.  یک خرید معمولی از بقالی سر خیابان از نیمه دوم ماه بعد برای حقوق بگیران به کابوس بدل شده است.

همه از ناترازی می‌نالند و ممکن است وقتی دارید این نوشته را می‌خوانید برق برود. تازه برق را می‌برند به خاطر آن که می‌ترسند از نیروگاه های برق‌آبی زیاد استفاده کنند چون آب در اولویت است و دو ساعت خاموشی برق بهتر از آن است که شیر آب را باز کنی و آبی جاری نشود و این کابوس واقعا هول‌ناک است.

امروز جمعه دوم خرداد 1404 دور پنجم مذاکرات غیر مستقیم با آمریکا تا ساعاتی دیگر در رُم برگزار می شود.  درست است که عباس عراقچی اصلاح‌طلب به معنی مصطلح کلمه نیست و مدام مراتب وفاداری خود را یادآور می شود و  به احتمال زیاد در دوم خرداد 76 و در 35 سالگی به ناطق نوری رأی داده باشد اما یادمان باشد مرد شماره 2 برجام بوده  و تلاش برای مذاکره و توافق در دولت خاتمی و سال های 82 و 83 با هدایت حسن روحانی انجام شد و رییس جمهوری پیشین همین تازگی ها گفت اگر سال 84 مسیر عوض نشده بود مشکلات بعدی پیش نمی‌آمد.

در سیاست خارجی و در رفتار با مردم و در ناترازی بعد 20 سال به همان سیاست‌ها رسیده اند در حالی که به گفته آقای صالحی وزیر فرهنگ بخش قابل توجهی از سرمایه اجتماعی از کف رفته است.

در صدا و سیما با دولت خاتمی بد کردند به گمان این که خودشان رییس جمهور شوند اما 84 رأی نیاوردند و احمدی نژاد بازی را از آنها برد و ربود و رییس همان صدا  سیما رییس مجلس شد تا همان احمدی‌نژاد را مهار کند ولی وقتی در 1400 نامزد ریاست جمهوری شد به او مجال رقابت ندادند و  بار بعد هم رد صلاحیت شد!

کوتاه و صریح این که از سنگ‌اندازی و مانع‌تراشی در مقابل مسیر دوم خرداد که می‌توانست ایران را به توسعه برساند تا دموکراسی و آزادی مطبوعات را به رخ بکشیم به نقطه ناترازی و توجه مردم به رسانه‌های خارجی رسیدیم.

28 سال گذشته و نمی‌توان زمان را به عقب بازگرداند. بخش قابل توجه سرمایه اجتماعی هم از کف رفته و برای نسل کنونی سلبریتی ها مرجعیت فکری دارند نه روشن‌فکران اما دوم خرداد شروع یک حرکت درست بود که در دولت دوم خاتمی و از 80 تا 84 به بار نشست و در محدوده نظر باقی نماند و به زندگی عملی مردم به ویژه طبقه متوسط بهبود بخشید. خیلی‌ها در آن چهار سال خانه‌دار و ماشین‌دار شدند و برای اولین بار با دلار زیر 1000 تومان به سفر خارجی رفتند. دلاری که تک نرخی شده بود.

بله. بی انصافی روا نیست و در دوران احمدی‌نژاد هم مسکن مهر و یارانه نقدی برای فرودستان واقعا مثبت بود ولی او هم بر متحدان خود شورید و  اقتدارگرایی آنان را برنتافت و حالا در موضع اپوزیسیون است و به خاطر همین است کیهان به نام دفاع از جمهوری اسلامی به دولت‌های جمهوری اسلامی از هاشمی و خاتمی تا روحانی می تازد و نمی داند با احمدی‌نژاد چه کنند چرا که حمله به او تأیید رقیب او تلقی خواهد شد و از این رو کل عمر جمهوری اسلامی را از 47 سال به 33 ماه مرحوم رییسی تقلیل می دهد و قصه می‌سازند و حق دو وزیر چای دبش را هم ادا نمی‌کنند و کل خاطره گویی را به محمد جمشیدی معاون سیاسی و اسماعیلی ارشاد و اسماعیلی رییس دفتر سپرده اند و سراغ ساداتی نژاد جهاد کشاورزی و فاطمی امین صمت نمی‌روند.

فعالان سیاسی و روزنامه نگاران بهای سنگینی پرداختند و کافی است به وضعیت سعید حجاریان و تن خسته از ترور و چهره علیرضا رجایی و سرنوشت ابراهیم نبوی فکر کنیم اما کام عامه خاصه طبقه متوسط از دوم خرداد 76 شیرین شد و از میوه های آن در سال های 80 تا 84 چیدند. 28  سالگی دوم خرداد یادآور فرصت های از دست رفته در همه سطوح است.

روندی که با رد صلاحیت‌ها در سال 82 شروع شد تا مجلسی شکل گیرد که در سال 83 طرح تثبیت قیمت ها را تصویب کند و رییس آن در فروردین 84 بگوید هر که ار کنار خودرو من رد می‌شود به خاطر این عیدی تشکر می‌کند. مراد او تثبیت قیمت بنرین در 80 تومان بود و حالا کاسه چه کنم – چه کنم دست گرفته‌اند چون در آبان 98 آن اتفاقات افتاد و نمی‌دانند چگونه گران کنند که مشکلی پیش نیاید. گران هم نکنند باید سالانه 9 میلیارد دلار وارد کنند و ثروت مملکت را روز روشن بسوزانند. تثبیت قیمت برق هم آن را از صرفه انداخت و حالا به صنعت زیان‌ده بدل شده است.

اگر دوم خرداد مرده بود انتساب یک کاندیدا با ویژگی‌های حداقلی و فاقد جاذبه گفتمانی مسعود پزشکیان و در اوج ناامیدی او را رییس جمهور نمی‌کرد. جامعه اما از روی کار آمدن سعید جلیلی ترسید و به جای توجه به حرافی‌های او و فرصت و ظرفیت کردن‌ها، پزشکیان را ترجیح داد که تا اینجا به قانون موهن جریمه‌های حجاب تن نداده، یک پیام‌رسان را آزاد کرده و ضرورت مذاکره با آمریکا آن هم آمریکای ترامپ را که از کفر ابلیس بدتر بود ولو غیر مستقیم  قبولانده است.

دیشب آقای عراقچی می‌گفت اروپا در این بازی نیست و  با این حساب و با استناد به این گفته چه بسا از غیظ اروپایی‌ها هم که شده دست کم تا سر رسید اسنپ‌بک – مهر 1404- مذاکرات افتان و خیزان ادامه خواهد داشت و این که به جای اروپا با آمریکا مذاکره می‌کنند اثبات درستی سخن حسن روحانی است که در دوران اصلاحات مسؤول مذاکرات بود.

یک نسل از دوم خرداد 76 گذشته و در 28 سال نسل دیگری شکل می‌گیرد اما آنها که خیال می‌کردند دوم خرداد مرده و خاتمی فراموش شده نگاه کنند ببینند بعد از سه سال خالص‌سازی یک وزیر دولت دوم اصلاحات رییس جمهوری است و معاون اول آن دولت هم معاون اول کنونی اگرچه این دو به عمد یاد نمی‌کنند تا حساسیتی تحریک نشود و بگویند فقط سرگرم ناترازی هستیم و تنها کنش سیاسی‌شان شرکت در مراسم سالگرد رییس جمهور سابق بوده است.

البته همین که دوباره سراغ همان معاون اول رفتند در حالی که از ۸۴ بیست سالی پیرتر شده بود نشان داد برخورد با دوم خرداد در یک موضوع کاملا موفق بوده و آن هم تربیت نیروهای تازه و انتقال تجربیات از نسلی به نسل دیگر و یکی از دلایل ضعف و نامجانس بودن دولت پزشکیان همین است که دست آن برای انتخاب مدیران بسته است و عبور دادن از سد استعلام ها به کاری دشوار بدل شده است و ناچار است از یک سبد محدود از میان از سد گذشته ها دست به گزینش بزند.

دوم خرداد به مثابه یک گفتمان متناسب با روحیات ایرانیان – نه مذهبی افراطی و نه لامذهب- و از نظر سیاسی اهل مدارا همچنان زنده است و نماد آن – سید محمد خاتمی- چنان اثر گذار که وقتی از انتخابات اسفند 1402 روی برتافت نرخ مشارکت به شدت فروکاست و در مرحله دوم انتخابات مجلس چنان به عدد خجالت آور زیر 10 درصد رسید و که احتمالا برای تکرار نشدن آن بی اعتنایی حداقلی از رقابت در انتخابات زودهنگام تیر 1403 به رسمیت شناخته شد و پزشکیان رد شده برای تبریز را تأیید کردند و وقتی  در همان تیر 1403 رأی داد از مسعود پزشکیان یک رییس جمهور ساخت.

دوم خرداد 28 ساله شده و از آن همچنان می توان گفت و نوشت چرا که فراتر از یک نام و یک مرام بود و هست. مرامی که با روحیات ایرانیان سازگاری دارد. ما مردمی اهل انعطاف هستیم و تاریخ گواه است که اگرچه به ظاهر اطاعت می کنیم اما در ادامه هر قدرت مسلط را به شکل خود درمی‌آوریم.
رمز ماندگاری دوم خرداد این است چه نماد آن گاهی ممنوع التصویر باشد و چه گاهی نه. روحیه غالب ایرانی نه خشم و خشونت و براندازی به شکل مطلوب سلطنت طلبان را  برمی تابد نه غیظ و تلخی نگاه ایدیولوژیک امثال سعید جلیلی را.  مسلمانی ما هم شاعرانه و برگرفته از اندیشه‌های مولاناست.

در دوم خرداد مردم میان دو روحانی یکی را ترجیح دادند. در 1396 نیز باز رقابت اصلی بین دو روحانی بود. در 1403 اما تنها کاندیدای روحانی که از قضا دبیر کل جامعه روحانیت مبارز هم هست در قعر جدول نشست. رفتاری که با خاتمی شد از حیث نگاه صنفی و طبقه‌ای روحانیت هم شگفت‌آور بود و به زیان روحانیت تمام شد. چرا که هاشمی و خاتمی و روحانی روحانی بودند ولی بیشترین انتقادات به آنان از جانب هم لباسان‌شان شد!

از منظری دیگر جای شگفتی است که هر چند ناطق نوری هم دیگر رقیب خاتمی نیست و احمدی‌نژاد 90 به بعد هم مسیر دیگری پیموده ولی هنوز برخی به دنبال گفتمان دیگری هستند و خیال می‌کنند با تخریب اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان مردم به جانب آنها می‌گروند همان‌گونه که در قبال رسانه‌های داخلی خیال می‌کنند با محدود کردن آنها را می‌بینند و می خوانند در حالی که حاصل نومیدی جز این نیست که به رسانه های خارجی رو آورند یا به دخالت خارجی دل ببندند.

۲۸ سالگی دوم خرداد یک اهمیت  خاص دیگر هم دارد و آن هم این که بخش‌هایی از جمعه به توسعه بدون دموکراسی باور پیدا کرده و برای رهایی از این تنگی معیشت و انزوا می‌گویند رفاه باشد و دموکراسی نباشد مهم نیست و امثال آن اقتصاددان که با انتقاد از مصدق سلطنت طلبی خود را پنهان می‌کند سوار همین موجی شده که با الگو قرار دادن چند کشور عربی منطقه راه انداخته‌اند. حال آن که دموکراسی و رفاه تعارضی ندارند و مصدق به جای برنامه مفصل معمول روی یک تکه کاغذ برنامه خود را تنها در دو سطر نوشت: یکی ملی شدن صنعت نفت و دیگری برگزاری انتخابات آزاد. یاد دوم خرداد برای این هم هست که در قبال موج تازه فریب نخوریم و یکی را به بهای حذف دیگری ندانیم. اینجا ایران است. نه عربستان سعودی نه کره شمالی. کشوری که در کمتر از ۸۰ سال دو بار برای مشارکت در قدرت انقلاب شده است. یک بار برای تبدیل شاه مطلقه به مشروطه و تاسیس عدالت‌خانه و پارلمان و نوبت دوم برای ایجاد جمهوری به جای سلطنت.

دوم خرداد یعنی هر چهار مطالبه ۱۵۰ ساله امنیت،‌ معیشت، آزادی و عدالت را با هم می‌خواهیم چرا که در طول این ۱۵۰ سال بارها خواسته‌اند بگویند یکی را به بهای دیگری بخواهید و از یکی بگذرید تا دیگری را به شما اعطا کنیم.

منبع: عصرایران

این در حالی است که رفیق شفیق او – مرتضی کیوان- را همان سال 1333 اعدام کردند.

مخالفان حکم اعدام (بحث قصاص نفس، جُدا) می‌توانند به همین فقره استناد کنند که اگر نجف دریابندری سال 1333 اعدام شده بود 65 سال بعد از آن چگونه این همه تولید و فعالیت فرهنگی صورت می‌پذیرفت؟ حال آن که در 65 سالی که پس از آن زیست، سیب زندگی او صدها چرخ خورد و از جمله این که رییس دادگاه صادر کننده حکم اعدام افسران حزب توده در فروردین 58 اعدام شد.

از حزب توده دور شد و 17 سال با مؤسسه فرانکلین همکاری کرد که درست نقطه مقابل عقاید چپ فعالیت می کرد و سرانجام مترجم «تاریخ فلسفۀ غرب» برتراند راسل با مخاطب خاص، دو جلد کتاب مستطاب آشپزی را هم با مخاطب عام نوشت.

3. مرتضی کیوان؛ الگوی زیست انسانی و اخلاقی و مهربانی «عمو نجف» – لقبی که شاملو برای او ساخته بود- بی تردید مرتضی کیوان بوده است. تا جایی که خانم فهیمه راستکار (همسر دریابندری) گفته بود بعد از 50 یا 60 سال هنوز هم نام تا مرتضی کیوان می آید، چشم‌های او خیس اشک می‌شود.

  احمد شاملو هم یکی از اشعار جاودانۀ خود را به یاد کیوان سروده است. مرتضی کیوان، نظامی نبود اما همراه افسران حزب توده در دادگاه نظامی محاکمه و در مهر 33 اعدام شد.
نجف دریابندری در کتاب «یک گفت‌و‌گو» که گفت‌و‌گوی مفصل و بسیار خواندنی اوست با ناصر حریری و نشر کارنامه آن را منتشر کرده به زیباترین و احساسی‌ترین شکل ممکن دربارۀ مرتضی کیوان سخن گفته است.

4. همسر همراه؛ ازدواج اول دریابندری با این که دو فرزند از آن داشت نپایید و با ازدواج دوم با فهیمه راستکار که خود اهل هنر و سینما بود به ساحل آرامش رسید و توانست باقی عمر را یک سر صرف نوشتن و خواندن کند. نقش زنانی از این دست را نمی‌توان فراموش کرد.

زنانی که می دانند همسر آنان نمی‌تواند تنها در خدمت خانواده باشد و مأموریتی اجتماعی هم دارند و بیهوده نیست که احمد شاملو آیدا را «پرستار» می‌خواند؛ به دو معنی شاید. هم برای ابراز عشقی در حد پرستش و هم توصیف زنی که او را تر و خشک می‌کرد و از مُغاک به درآورده بود.

5. زبان فارسی؛ دریابندری مترجم بود و از انگلیسی به پارسی برمی‌گرداند اما نه آن که تنها انگلیسی بداند که فارسی را بسیار نیکو می دانست. زبانی روان و زیبا و خلاقانه داشت و به ترجمه بی دخل و تصرف، رنگ تألیف می زد و در واقع بازآفرینی می‌کرد و به همین خاطر خواننده لذت می‌برد.

بدون تردید یکی از دلایل کتاب ناخوانی در دهه های اخیر وفور مترجمان بیگانه با زبان فارسی است که با ظرایف زبان مقصد نآشنایند و با سعدی و حافظ و مولانا و فردوسی دم خور نیستند و شگفتا که حاضر نیستند نقص و ضعف خود را به یاری ویراستاری دانا بپوشانند و بر فارسی ندانی و پرت نویسی شان اصرار دارند.

شدت علاقۀ دریابندری به زبان پارسی چنان بود که چون نثر «بوف کور» صادق هدایت را نمی‌پسندید آن را اثری منحط می دانست. آری، فارسی را باید درست نوشت و او درست می نوشت و بر این گمانم که این بلا به جان برخی روزنامه‌نگاران ما هم افتاده و ناتوانی خود را ازدرست و به زبان معیار نوشتن این گونه توجیه می‌کنند که در عصر کامپیوتر و فضای مجازی دنیا تغییر کرده است!

حال آن که اتفاقا نجف دریابندری در زمرۀ نخستین نویسندگان و مترجمان ایرانی بود که از کامپیوتر استفاده کرد. کامپیوتری که از نیویورک خریده بود. اما قرار نیست فناوری جای روان‌نویسی را بگیرد. موبایل و کامپیوتر ابزارند و جای قلم و دفتر را می گیرند نه جای سواد و دانش را.

6. خود آموختگی؛ دریابندری دانشگاه نرفته و حتی دبیرستان را هم تمام نکرده بود. حس می‌کرد مدرسه وقت او را تلف می کند و از این نظر مانند شاملو بود. اما مگر مترجم بزرگ دیگر – محمد قاضی- دانش آموختۀ دانشگاه بود؟

رضا سید حسینی و مصطفی رحیمی هم اگرچه دانشگاه رفته بودند اما یکی در رشتۀ فنی و دیگری در حقوق قضا درس خوانده بودند. عجبا از این سیستم آموزشی که هر که از آن بیرون رفته یا رشتۀ دانشگاهی را ادامه نداده شکوفا‌تر شده است!

7. ماندن و نرفتن؛ او می توانست مانند برخی هم‌حزبی‌های سابق رهسپار آلمان شرقی شود اما نرفت و ماند. بعد از انقلاب هم ماند. عمو نجف نیز مصداقی از این سخن رفیق خود شاملو بود که: «چراغم در این خانه می‌سوزد، آبم از این کوزه ایاز می‌خورد.»

8. طنز پردازی؛ بزرگان فرهنگ و ادب ما نگاهی طنزپردازانه به زندگی داشته‌اند. در کار بسیار جدی بوده‌اند اما خود زندگی را جدی نمی گرفته‌اند. نجف هم اگر می‌خواست تلخ زندگی کند 90 سال دوام نمی‌آورد و با این که دوست مهدی اخوان ثالث بود بر او نقد داشت که چرا تا مرز افسردگی رفته است.

بارها گفته بود نقشۀ از پیش طراحی شده ای برای زندگی ندارد و زیبایی زندگی در سیال بودن آن است. وقتی هدف خاصی را تعیین می کنی و به آن نمی رسی افسرده می شوی اما هنگامی که در زندگی شناوریم هیچ اتفاقی را شگفت آور نمی دانیم. چه زندان باشد چه منصبی گرفتن. چه ازدواج چه طلاق. چه شهرت چه خانه نشینی.

9. معادل سازی؛ دریابندری به برابرسازی پارسی بسیار بها می داد و منتظر فرهنگستان نمی‌نشست و خود می‌ساخت. قبل از آن که واژۀ «ساز و کار» در مقابل «مکانیسم» ساخته شود او در نوشته های خود «ساختکار» را به کار می‌برد.

یا «شفیرگی» به جای «لاروی» .البته در شگفتم که چرا به جای «‌آشپزی» از واژۀ «‌خورش‌گری» که بارها در شاهنامه آمده بهره نبرده است. [فردوسی هزار سال پیش واژۀ «خورش‌خانه» را به کار می‌برد و ما امروز می‌گوییم رستوران!]

10. روح زندگی؛ دریابندری شاعر نبود اما شاعرانه زیست و شاعرانه می‌نوشت زیرا به دنبال روح زندگی بود. اگر اخوان ثالث از سوسیالیسم شروع کرد و به آنارشیسم رسید و بعد به ناسیونالیسم گرایش یافت و مزدک و زرتشت را درهم آمیخت و «مزدشت» را ابداع کرد دریابندری همواره دنبال روح زندگی بود ولو در کتاب مستطاب آشپزی باشد و دنبال نقش ایرانی بود و گفت هر مکتب آشپزی رنگی دارد و رنگ آشپزی ایرانی زرد و نارنجی است.

11. منتظر نماندن؛ نویسنده نباید منتظر بماند و خود باید دست به کار شود. کتاب مستطاب آشپزی دریابندری یک نمونۀ اعلا برای این توصیف است.

هم از شر سانسور رها شد و هم کتاب به فروش بسیار خوب در حد چاپ‌های متعدد دست یافت و یک منبع مالی برای گذران بهتر زندگی شد و هم به خانه های ایرانیان بیشتری راه پیدا کرد. نویسنده حرفه ای راه خود را پیدا می کند. نوشتن نشد ترجمه، بزرگسال نشد کودکان، فلسفه نشد آشپزی! دو سه ماه پیش این کتاب را برای اهدا به عزیزی با قیمت نزدیک به سه میلیون تومان خریدم. روزی که دریابندری شروع به نوشتن این کتاب کرد قیمت یک آپارتمان در تهران کمتر از سه میلیون تومان بوده است!

12. انتخاب های درست؛ مترجمان خوب هر کتابی را دست نمی‌گیرند. یا ذائقه مخاطب را می‌شناسند یا او را هدایت می‌کنند. در نسل بعد او  بیژن اشتری سراغ چهره‌های مشهور چپ رفته و ذائقه مخاطبان را می‌شناسد. نام نجف دریابندری روی کتاب کافی است تا اطمینان کنیم بی دلیل این کتاب را ترجمه نکرده است.

13. روشنفکر ایرانی؛ در این سال‌ها هر چه توانسته‌اند نثار روشنفکران کرده‌اند. انگار آدم‌هایی بهانه جو و تلخ و دور از خانواده‌اند که دست آخر هم خودکشی می‌کنند و نماد روشنفکری ایرانی در ذهن خیلی‌ها صادق هدایت است. زن نمی‌گیرد، از وطن می‌کوچد و دست آخر خودش را می‌کشد چون از اصلاح و تغییر در جامعه ناامید می‌شود.

انگار تعمدی هست که صادق هدایت به عنوان یگانه نماد معرفی شود و تازه به جای 50 سال زندگی او و اثاری با شهرت جهانی تنها بر نوع مرگ او انگشت می‌گذارند در حالی که مثلا دربارۀ ارنست همینگوی از کتاب های او گفته می شود نه خودکشی او و در سراسر جهان کم نیستند چهره های مشهوری که با مرگ خودخواسته از دنیا رفته اند.

نجف دریابندری اما در همین خاک مُرد. شاد و سرخوش. اگر همسرش کنار او نبود به خاطر این بود که او زودتر رفته بود. به جای مرثیه سوگ، کتاب آشپزی نوشت و در آن از رنگ غذای ایرانی گفت که زرد و نارنجی است و از طعم آن و کوشید مردمان مرکز ایران را با ماهی‌های شمال و جنوب آشتی دهد.

یا پای شاملو را از زانو بریدند اما زانوی نداشته را از سر غم بغل نگرفت. بلکه در همان حال هم ترجمه «دُن‌آرام» را از سر گرفت. کی گفته همه مأیوس‌اند؟ اگر بگذارند اتفاقا زندگی کردن را خیلی هم خوب بلدند. چندان که عشق و عاشق شدن را خوب می‌شناسند و محافل دوستانه گرمی دارند.

14. باز هم زندگی؛ هر چند تفکر حاکم بر صدا وسیما روشنفکران مستقل و عرفی ایران را برنمی‌تابد اما مانند گذشته و به روش کیهان فحش نمی‌دهند البته بایکوت می کنند. در این فقره اما 5 سال قبل شبکۀ چهار سیما در اقدامی درخور تحسین اقدام به بازپخش آن قسمت از برنامۀ «باز هم زندگی» – ساختۀ بیژن بیرنگ و بهروز بقایی- کرد که به کتاب «مستطاب آشپزی» اختصاص داشت و نجف دریابندری و فهیمه راستکار به آن دعوت شده بودند و صحبت می کردند.

شبکه چهار البته پربیننده نیست ولی در رسانه‌ها خبررسانی شده بود و مجال تماشای برنامه در بازپخش روز بعد هم فراهم آمد. شبکه های مجازی مثل امروز گسترده نبودند تا بازنشر کنند.

15. سیاسیون و فرهنگ؛ پیام‌ها و واکنش‌های شخصیت‌های فرهنگی قابل انتظار بود. اما از چهره‌های سیاسی چندان احساسی ابراز نشد. از دو حال خارج نیست: یا اهل کتاب نیستند و نمی‌شناسند یا می‌شناسند و ملاحظه می‌کنند و در هر دو حالت پسندیده نیست.

16. در حیات و نه ممات؛ دریابندری از این نظر بخت‌یار بود که در حیات به قدر کافی از او تجلیل شد. مجله «بخارا» در این امر پیشگام است و صبر نمی‌کند تا فرد از دنیا برود و در حیات مفاخر فرهنگی در شب‌های بخارا برنامه‌ای به آنان اختصاص می دهد. مجله «کتاب هفته» هم در آذر 93 ویژه‌نامه‌ای برای او تدارک دید با این نگاه: چو بر خاکم بخواهی بوسه دادن، رُخم را بوسه ده که اکنون همانیم.

عکس روی جلد شماره نوروز 94 و چهرۀ سال 93 ماهنامۀ «تجربه» هم به نجف دریابندری اختصاص داشت با مطالبی خواندنی دربارۀ او خصوصا نوشته‌ای از فرزندش سهراب. بنا‌بر این در حیات هم از او فراوان یاد شد و در اقدام رسمی نیز سازمان میراث فرهنگی در سال 1396 نام او را به عنوان گنجینه انسانی ثبت کرد.

17. جای خالی ؛ با این همه تصور کنید تلویزیون در برنامه‌هایی چون «دورهمی» به جای دعوت از امثال سحر قریشی که سواد عمومی ندارند یا حرفی برای گفتن ندارند و تنها به خاطر وجاهت چهره و  رخساره های زیبا یا بازی در یک سریال، مشهور شده‌اند از آدم هایی مثل دریابندری دعوت می‌کرد. آیا مردم با اینان بیشتر آشنا نمی‌شدند؟

رامبد جوان البته در برخی از برنامه های «خندوانه» کوشید صاحبان فکر را دعوت کند ولی مستمر نبود.

تلویزیون را ببین که حالا همان دورهمی و خندوانه را هم ندارد و تنگ نظری شان کار را به جایی رسانده که علی درست کار مجری برنامه های مذهبی هم تازگی ها گفته دیگر تلویزیون تماشا نمی‌کند.

18. غلط گیران؛ در یکی از کانال‌های تلگرامی خواندم که مترجم صاحب‌نامی برخی از غلط‌های ترجمه‌ای دریابندری را در گذشته های دور یادآور شده است. اما او در زندان ودر 25 سالگی تاریخ فلسفه غرب را ترجمه کرده بود و بعد این همه سال و با دست‌رسی آسان به اینترنت و فرهنگ‌نامه های مختلف معلوم است که می‌شود خرده گرفت.

این روحیه را تا اندازۀ قابل توجهی مرحوم سید جواد طباطبایی با نوع خرده‌گیری‌هایش به داریوش آشوری باب کرده بود. فردی چنان نوشته بود دریابندری هشت کلاس بیشتر سواد نداشت که انگار نجف مدعی دکتری بوده است و انگار این همه دکترِ تولید شده در بنگاه‌های مدرک فروشی چه گُلی به سر فرهنگ این مملکت زده‌اند!

19. پاتوق های فرهنگی؛ پیش‌ترها این گونه نویسندگان و روشنفکران پاتوق‌هایی و محفل‌هایی داشتند و امکان ارتباط جوانان با آنان فراهم بود. اکنون اما جوانی که از شهرستان به تهران می‌آید چگونه می‌تواند با نویسنده یا هنرمند مورد نظر خود دیدار مستمر داشته باشد اگر نخواهد در خانه مزاحم او شود؟

جا دارد شهردار تهران درهای فرهنگسراها یا فرهنگسراهای مشخصی را برای این گونه دیدارها بگشاید. نگران زخم و طعن هم نباشند چون این کار را هم نکنند مدام طعنه می‌زنند.

شهرداری تهران در دوره کنونی البته به موضوعات دیگری سرگرم است ولی انصافا خانه روزنامه نگاران شهر معماری و محیط جذابی دارد. فارغ از تعلقات و گرایش ها پاتوق های عمومی باید گسترش یابد. نمی شود درِ خانه نویسنده رفت.

20. مؤسسۀ فرانکلین؛ سرانجام این که روزنامۀ کیهان طبق عادت مألوف نجف دریابندری را به دو سبب یا اتهام می‌نواخت: اول این که 17 سال با شاخۀ تهران مؤسسۀ فرانکلین همکاری می‌کرده و دوم این که بعد از انقلاب یک چند عهده دار سردبیری نشریه جبهۀ دموکراتیک ملی بوده است. هیچ یک البته مخفی نبوده و کارهایی علنی بوده‌اند و نشان گر تعهدات اجتماعی او اما می‌توان از خودشان پرسید:

با این همه بودجه و امکانات و دبدبه و کبکبه که بسیار بیش از فرانکلین آن زمان است چند تا نجف دریابندری تحویل داده اید؟

فریده صالحی

ساعت نزدیک شش صبح ۱۴ شهریور است، یک جمع متفاوت‌النسل و مختلف‌الجنس کنار جاده اصلی شهر ایستاده‌ایم و چشم‌انتظار مینی‌بوس وعده داده شده‌ایم تا زودتر از دیگران دستمان به «نون» برسد.

تا سر و کله مینی‌بوس پیدا شود مشغول معرفی اساتید به هم می‌شویم و از فکر نشستن پای درس «پدر روزنامه‌نگاری آنلاین ایران» حس خوبی می‌گیریم. بچه‌ها نام تک‌تک اساتید را دوباره در اینترنت جست‌وجو می‌کنند و آن‌هایی که دوره گذشته یا در جای دیگری پای درس برخی از آن‌ها نشسته‌اند با کمی «فیس» تجربه‌پراکنی می‌کنند.

تا رسیدن به جم و شهرک توحید، همهٔ نگاهم به اطراف رنگ‌وبوی رسانه‌ای عجیبی گرفته است و انگار زیادی توی جو رویداد و فضای اطراف رفته‌ام، از اینکه حالا «بنک» و «کنگان» هم جاده کمربندی دارند و مجبور نیستیم از ترافیک و سرعت‌گیرهای زیادش حرص بخوریم خوشحالم، از اینکه فلرهای فاز ۱۲ و ۱۴ و… این‌چنین اول صبح، چشم باز نکرده به جنگ سلامت مردم و منطقه می‌روند عصبانی‌ام و حتی به سرعت و کیفیت اصلاح جاده جم – سیراف یا ورودی جم که با یک پل می‌تواند در شأن باشد هم گیر می‌دهم.

وارد جم و شهرک توحید می‌شویم و به مجتمع آموزشی شهید بهشتی می‌رویم. گویا همه چیز به بهترین شکل تدارک دیده شده و باید منتظر یک رویداد خوب به شیرینی خرمای خاصه‌ی جم باشیم.

«علی دانشمند» صاحب‌امتیاز رسانه «آوای بوشهر» که مجری برگزاری رویداد «نون» یا «ن» است، به خبرنگاران و علاقه‌مندان به فعالیت رسانه‌ای خوش‌آمد می‌گوید و خبر از تأخیر پرواز اساتید و تغییر برنامه‌ کارگاه‌ها می‌دهد.

یکی از بچه‌ها که از همان اول صبح ذوق و شوقش بیشتر برای دیدن «مهرداد خدیر» و «یونس شکرخواه» نویسنده کتاب «خبر»ی بود که در وصف آن تأکید داشت همین کتاب برای خبرنگار شدن «بَس» است، با گفتن «نوبت بر اولیا چو‌ رسید آسمان تپید» خنده‌ای به میان‌مان آورد و ادامه داد: «ای اقبال ما؛ عسلو که تأخیر نداشت».

«محمدجواد حق‌شناس» که من و شاید خیلی از هم‌سن‌وسال‌های من به‌لطف اینترنت توانستیم این چهره فرهیخته که گویا هم‌استانی ماست را بشناسیم، همشهری‌بازی در آورد و جور تأخیر اساتید کشید و کمی برایمان از تجارب خود در حوزه رسانه و فعالیتش در «نیمروز» و «اعتماد ملی» و وزارت فرهنگ‌وارشاد اسلامی سخن گفت.

ساعت هر چه کش رفت، سرانجام به عصر و حضور اساتید رسید. مریم سلیمی، یونس شکرخواه، فریدون صدیقی، مهرداد خدیر و رضا غبیشاوی آمدند و سر کلاس‌هایی که از قبل مشخص شده بود حاضر شدند و حدود دویست دختر و پسر نوجوان و جوان و میان‌سال و افرادی که سنی ازشان گذشته، طبق گروه‌بندی مجریان رویداد، چرخشی پای درس و تجربه‌شان نشستند و از اینفوگرافیک و خبرنویسی و سوژه‌یابی و گزارش و یادداشت‌نویسی «چیزی هر چند ناچیز» آموختند تا بهانه‌ای باشد برای غوطه خوردن بیشتر در دریای خبر.

با پایان روز اول؛ همگی به باغی در روستای «علی‌آباد» جم رفتیم، یک شب‌نشینی جنوبی‌طوری گرفتیم و تعدادی از خبرنگاران هم‌استانی آقا و خانم کمی برایمان حرف زدند و از خاطراتشان گفتند. بعد هم هر کدام راهی خوابگاه‌ها شدیم و تعدادی هم که همان حوالی بودند، به خانه رفتند و صبح بازگشتند.

روز دوم هم کارگاه‌ها از ساعت هشت، هشت‌ونیم کارش را شروع کرد و تا ظهر ادامه داشت و به اختتامیه نزدیک شدیم؛ جایی که گویا فقط برای ما که اثری برای داوری نفرستاده بودیم جذاب بود و هیجان داشت، وگرنه می‌گفتند به شرکت‌کنندگان برگزیده از قبل برای تأکید بر حضور اعلام شده و آن‌هایی هم که چیزی بهشان گفته نشده می‌دانستند که خبری از مقام نیست. من هم بی‌خبر از درست و غلط این شنیده‌ها به چرایی این کار گیر دادم!

«شاهین بهرام‌نژاد» که همه دوستش داشتیم پشت تریبون ایستاد و آیین اختتامیه شروع شد.

سید «علی هاشمی» فرماندار تازه از راه رسیدهٔ جم، کمی از خبرنگاران و فعالیت رسانه‌ای تعریف و تمجید کرد، «ماشاالله حیدرزاده» [فعال سیاسی اصلاح‌طلب شناخته‌شده و عضو شاخص ستاد پزشکیان در انتخابات اخیر] را به‌ زور روی سن برد – اما تریبون به او نداد – و در واکنش به تعجب نهان ما که فرماندار شهید رئیسی و این‌کارها چه معنی دارد؛ عیان کرد که «حیدرزاده» معلم من بوده و می‌خواهم پیشانی‌اش را ببوسم و بوسید!

«شاهین» هم به زیرکی گفت فکر کردیم شاهد یک «وفاق ملی» در تراز استان هستیم اما مثل اینکه موضوع معلم شاگردی است!

تجلیل از «رضا معتمد» مدیرمسئول هفته‌نامه پیغام به‌پاس سه دهه فعالیت خبری و انتشار نکات کاربردی خبرنویسی در کتابی با عنوان «صد نکته از این معنی» – که در پایان کارگاه‌ها هدیه گرفتیم – و «محمد ولی‌زاده» فعال رسانه‌ای جمی ساکن پایتخت هم حس قدرشناسی خوبی به ما داد.

اما یادکرد «پرهام هوشمند» دلمان را به درد آورد، جوان طبیعت‌گرد و عکاس دیّری که تماشای آثار و تصاویر او در کنار بغض و نگاه پر از اندوه علی و مازیار مهربانِ هوشمند – عموهای پرهام – دیگر آن شیرینی دنبال کردن تصاویر و هنرهایش در صفحه اینستاگرامش را نداشت! روحش شاد.

«عباس اعتمادی» دبیر این رویداد گفت امسال ۹۱ نفر ۲۳۰ اثر به دبیرخانه ارسال کردند که ۱۶۸ اثر واجد شرایط شد و بقیه به‌دلیل ارسال خارج از زمان یا عدم انتشار در رسانه دارای مجوز پذیرفته نشد و سال بعد هم تلاش‌مان برگزاری رویداد در جغرافیای بیشتر – جنوب کشور – است.

«علی هوشمند» دبیر هیئت داوران هم که متشکل از «الهام بهروزی»، خود او و «سجاد بهزادی» هم‌استانی، «مریم سلیمی»، «مهرداد خدیر» و «رضا غبیشاوی» از تهران بود، در بیانیه پایانی داوران از کیفیت پایین آثار ارسالی گفت و اینکه اثر قابل توجهی نداشته‌ایم و بیشتر باید تلاش کرد.

با نظر این هیئت، در بخش عمومی؛ «یزدان شهیدزاده»، «مهرداد جشنی‌پور»، «عبدالحسین قاسمی» و «عبدالله ماندگار» در یادداشت، گزارش، تیتر و کلیپ اول شدند و در عکس هم که اول و دوم نداشتیم، «حسین نوری» سوم شدند. و در بخش گردشگری هم «حجت عبداللهی» و «ثریا شیری» در یادداشت و گزارش، و «حمید خلیفات» و «قاسم احمدی» در عکس و کلیپ اول شدند و کسی نتوانست در تیتر رتبه بگیرد. نفرات دوم و سوم و شایستگان تقدیر هم به ترتیب روی سن رفتند و تندیس و هدیه خود را گرفتند و با رونمایی از پوستر سال سوم، دفتر رویداد دوم «نون» بسته شد.

بعد از اختتامیه و آیین ویژه‌ترِ خداحافظی و عکس‌های یادگاری تا توی مینی‌بوس و در مسیر، با تعدادی از خبرنگاران و آن‌هایی که خبرنگار هم نبودند و از سر علاقه یا همراهی با عزیزی آمده بودند در رابطه با «نون» دوم که به‌قول دوستی «نون بازوی جوانان جمی» بود گفت‌وگو کردم که این گزارش را با بخشی از این نظرات تمام می‌کنم:

۱- کیفیت برگزاری این رویداد، کارگاههای اساتید و شکل ظاهری برنامه بسیار مطلوب و عالی بود.
۲- از اساتید و رسانه‌خوان‌های هم‌استانی هم می‌شود در تدریس بهره برد تا بیش از این فرصت آموزش باشد.
۳- به جای این تعداد اساتید می‌توان از نفرات کمتر اما زمان بیشتری بهره برد.
۴- یک بخش هم می‌شود به انتخاب رسانه‌های برتر مکتوب و مجازی اختصاص داد.
۵- رسانه‌های محلی زیادی هستند که با کیفیت‌تر از رسانه‌های مجوزدار فعالیت می‌کنند که باید دیده شوند.
۶- خدا زیاد کند این دورهمی‌ها.
۷- هر سال افراد مشخصی برگزیده می‌شوند و انگیزه‌ای برای رقابت نیست.
۸- دیگر خبرنگاران و رسانه‌های جمی انگار از رویداد و «آوای بوشهر» فاصله گرفته‌اند.
۹- رویداد نباید به سمت یک جریان سیاسی بچربد که می‌چربد.
۱۰- و اینکه کاش خانه مطبوعات و فرهنگ‌وارشاد اسلامی استان هم در سال یک جشنواره رسانه‌ای مانند «نون» و «ابوذر» و… برای خبرنگاران داشته باشد و مانند «آوای بوشهر» که یک رسانه‌ی دور از مرکز استان است، به آموزش و رقابت خبرنگاران همت کنند.

در این زمینه

• برگزاری دومین رویداد رسانه‎ای استان بوشهر / 4 رتبه «خلیج فارس» در میان برترین ها+ تصاویر
• برگزاری باشکوه دومین رویداد رسانه‌ای «نون» در جم
• نقش صنایع نفت و گاز استان در برگزاری «رویداد رسانه ای استان بوشهر»
• تصاویر/ کارگاههای آموزشی دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر
  تصاویر اختتامیه رویداد رسانه ای استان بوشهر

خلیج فارس: دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر با برگزاری اختتامیه و معرفی برترین هایش به کار خود پایان‌ داد.

به گزارش خلیج فارس؛ دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر به همت پایگاه تحلیلی خبری آوای بوشهر و همکاری خانه مطبوعات استان بوشهر و حمایت شرکت پتروشیمی پارس در تیرماه سالجاری با انتشار فراخوان جهت ارسال آثار در دو بخش عمومی و گردشگری کلید خورد.

از مزیت های این رویداد، حضور اساتید با تجربه ملی در حوزه رسانه و برگزاری دو روزه کارگاههای آموزشی بود که با استقبال اهالی رسانه استان مواجه شد.

دریافت حدود 300 اثر رسانه های استان

دبیر دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر در آئین اختتامیه در سالن شهید خاتمی جم گفت: این رویداد طی دو ماه پیگیری با مساعدت ویژه فرماندار شهرستان جم، حمایت شایسته شرکت پتروشیمی پارس برنامه ریزی شد و روز پنجشنبه (15 شهریور) با برگزاری آیین اختتامیه به کار خود پایان داد.

عباس اعتمادی پور با بیان اینکه تلاش کردیم این رویداد رسانه ای متفاوت و با کیفیت تر از سال اول برگزار شود تصریح کرد: علاوه بر داوری آثار و معرفی برترین ها، طی دو روز کارگاه های آموزشی به میزبانی مرکز آموزشی شهید بهشتی پالایشگاه فجر جم با حضور دکتر یونس شکرخواه پدر روزنامه نگاری آنلاین ایران، فریدون صدیقی در زمینه سوژه یابی، دکتر مریم سلیمی در زمینه اینفوگرافیک، رضا غبیشاوی در زمینه خبر نویسی و مهرداد خدیر در زمینه یادداشت نویسی برگزار شد.

وی با اشاره به حضور ۲۰۰ نفر از خبرنگاران استان بوشهر در کارگاه های آموزشی و آیین اختتامیه افزود: نزدیک به ۳۰۰ اثر در بخش های تیتر، عکس، یادداشت، گزارش، موشن گرافی و کلیپ و بخش ویژه گردشگری به دبیرخانه رویداد رسید که پس از بررسی هیات داوران رویداد شامل خانم ها الهام بهروزی و مریم سلیمی و آقایان علی هوشمند، سجاد بهزادی، مهرداد خدیر و رضا غبیشاوی، ۲۹ اثر به عنوان برتر انتخاب و معرفی شد.

سردبیر سایت آوای بوشهر و دبیر دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر با تقدیر از حضور فرماندار جم، محمد جواد حق شناس و برخی مدیران محلی و شرکت های مستقر در منطقه در آیین اختتامیه دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر اظهار داشت: تلاش خواهیم کرد با حمایت اهالی رسانه و مسئولان استانی و محلی، این رویداد در سال های آتی به صورت منطقه ای در جنوب کشور برگزار شود.

عضو هیئت مدیره خانه مطبوعات استان بوشهر در پایان از همراهی میرحاجی مدیر عامل پتروشیمی پارس و شهابی رییس روابط عمومی شرکت و میزبانی کارگاهها توسط شرکت پالایش فجر جم قدردانی کرد.

دوره های تخصصی برای شناسایی و پرورش استعدادهای خبری استان

همچنین رئیس خانه مطبوعات کشور در این آیین اظهار کرد: هدف از رویداد دورهمی و انتقال تجارب بود که از کارکنان دبیرخانه قدردانی می شود که این رویداد را که در ۲ سال نخست در سطوح استان برگزار کردند در آینده آن را به صورت منطقه‌ای و ملی برگزار شود.

مازیار هوشمند افزود: جریان رسانه‌ای استان بوشهر از جریان‌های تاثیرگذار کشور است که در پاره ای از مواقع به مانند مطالبه گری برای اتمام طرح جاده وفاق حدفاصل کنگان- دیر، این پروژه پس از ۲۵ سال فعال و به اتمام رسید.

هوشمند از برگزاری کارگاههای تخصصی در آینده نزدیک برای شناسایی و حمایت از فعالان رسانه ای در حوزه های صنعت، شیلات و سایر مزیت های استان خبر داد.

تقدیر از دو چهره رسانه ای استان و یادی از مستندساز فقید دیّری

یکی از بخش های آئین پایانی دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر، تجلیل از “رضا معتمد” مدیرمسئول هفته نامه پیغام به عنوان دومین هفته نامه دارای مجوز و درحال انتشار استان بود. همچنین از کتاب “صد نکته از این معنی” با موضوع 100 نکته کاربردی خبرنویسی اثر ایشان رونمایی شد.

همچنین از “محمد ولی زاده” از فعالان ملی رسانه در حوزه فرهنگ و ادبیات در زادگاهش شهرستان جم تجلیل شد.

در بخشی از این برنامه با پخش کلیپی از مستندهای شادروان”پرهام هوشمند”، یاد و نام این هنرمند توانمند دیری که اخیرا به دیار باقی شتافت، گرامی داشته شد.

دومین رویداد رسانه ای در استاندارد بالایی برگزار شد

محمدجواد حق شناس مدیرمسئول روزنامه سابق اعتماد ملی نیز در سخنانی گفت: طی یک هفته ای که در جریان این برنامه قرار گرفته و این روزها که از نزدیک در جزییات برنامه های آن بوده، بدون تعارف باید گفت دومین رویداد رسانه‌ای استان بوشهر با استاندارد کامل و در حد یک رویداد تمام عیار ملی برگزار شده است.

حق‌شناس افزود: در این زمینه باید افتخار کرد به جوانانی که بدون هیج ادعایی از یک منطقه کم برخوردار کار درجه یک در حوزه مطبوعات و رسانه کردند.

اتفاقات شهرستان جم مرهون مطالبات خبرنگاران است

فرماندار شهرستان جم نیز با گرامیداشت یاد و خاطره شهدا خدمت گفت: مردم خطه جم به علم، فرهنگ و ادب شهره بوده و از پیشگامان جبهه جهاد و شهادت است تا جایی که کم سن و سالان شهید استان بوشهر از این شهرستان است.

سید علی هاشمی افزود: اصحاب رسانه به عنوان سفیران فرهنگ و مطالبه‌گران حقوق عمومی جامعه هستند که اتفاقات بزرگ شهرستان جم نیز به میمنت و برکت قلم به دستان بوده است.

فرماندار جم در زمان سخنرانی اش، ماشاالله حیدرزاده فعال سیاسی اصلاح طلب که معلم خود معرفی کرد، به بالای سن برد و پیشانی اش را بوسید.

معرفی برترین ها/ 4 رتبه برای «خلیج فارس»

بخش پایانی دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر به معرفی برترین ها اختصاص داشت که 4 رتبه آن (شامل سه رتبه برتر گروه تیتر و یک رتبه در بخش کلیپ گردشگری» برای پایگاه خبری «خلیج فارس» بود:

در بخش عمومی، گروه تیتر:

رتبه اول “عبدالحسین قاسمی” با تیتر «اقیانوس گاز زیرپایمان، کپسول گاز روی دوشمان»/ رتبه دوم “سعیده رحمانی” با تیتر «الفرار خیّرین از دست مسئولین!»/ رتبه سوم “ملیحه صفری” با تیتر «اشتغال در خانه همسایه ها، سکوت در پارس جنوبی»

بخش گردشگری استان بوشهر، گروه کلیپ: رتبه سوم به حمید زنده بودی

اسامی برترین های دومین رویداد رسانه ای استان بوشهر در بخش های مختلف اعلام شد. (هیات داوران در گروه عکس بخش عمومی اثری را حایز رتبه های اول و دوم نداشت، همچنین در بخش کلیپ گردشگری هم اثری شایسته رتبه دوم شناخته نشد.)