3 فهرست اصلی و 4 نام جدی برای ریاست مجلس آینده

علیرضا محمدی فرد

هر چند نمی توان با قطعیت درباره جریان پیروز انتخابات مجلس پیش رو سخن گفت اما می توان گفت که رقابت اصلی در تهران بین 3 فهرست خواهد بود:

فهرست اول) ائتلاف پرحاشیه قالیباف و پایداری

بدنه مردمی اصولگرایان که 4 سال پیش به ترکیب مشابهی رای داد، بسیار امیدوار بود که مجلس جدید بتواند کارنامه موفقی به نام اصولگرایان ثبت کند.
با این حال یکی از پرحاشیه ترین و ضعیف ترین مجالس بعد از انقلاب شکل گرفت که بستری بود برای دعواهای درون جناحی تیم قالیباف و طیف پایداری. گزافه نیست بگوییم نیمی از پتانسیل این دو گروه در 4 سال اخیر، صرف حمله و افشاگری علیه یکدیگر و خنثی سازی تهاجمات طرف مقابل شده است.

آنها اینک بعد از سال ها تخریب یکدیگر، در آستانه انتخابات به “نقطه سر خط” رسیده و با هم ائتلاف کرده اند. این ائتلاف، مورد انتقاد بسیاری از اصولگرایان مردمی قرار گرفته است. آنها با اشاره به افشاگری های این دو علیه همدیگر، می گویند اگر این افشاگری های دهشتناک راست بود، چرا با آنها متحد شدید و اگر دروغ بود، چرا این همه تهمت زدید و انرژی جبهه اصولگرایی را هدر دادید؟

به نظر می رسد ائتلاف دو گروه سیاسی که 4 سال با هم جنگیده  اند؛ نه تنها به هم افزایی منجر نخواهد شد بلکه می تواند با سرخوردگی ایجاد شده، به ریزش آرا نیز بینجامد، کما این که یکی از رسانه های اصلی جریان پایداری بعد از ائتلاف، تلویحاً اعلام کرد که هر چند  ما ائتلاف کرده ایم ولی شما به آنها رأی ندهید! حسین نقوی حسینی که از نیروهای اصولگرا کل این ماجرا را به درستی چنین خلاصه کرده  است:“لیست مشترکی که اخیراً داده شد تمام ساخته‌های ذهنی ما را فروریخت”.

فهرست دوم) شورای وحدت نیروهای انقلاب اسلامی

در وضعیت پرحاشیه فهرست اول، این دغدغه در بدنه مردمی اصولگرایان ایجاد شده است که چگونه می توان هم جریان آزمون پس داده قالیباف – پایداری را به بازنشستگی فرستاد و هم مجلس را در ید قدرت اصولگرایان واقعی نگه داشت.

در انتخابات 1398، اصلاح طلبان حضور جدی تری نسبت به 1402 در انتخابات داشتند و فهرست اصلی اصولگرایان یکی بود. بنابر این پشتوانه مردمی اصولگرایان، به نمایندگان کنونی رای داد. اینک اما رای دهندگان اصولگرا، خیال شان راحت است که رقیب اصلاح طلبی وجود ندارد و در عین حال، یک فهرست دیگر از نیروهای اصولگرا وجود دارد که با توجه به سوابق شان و نیز حمایت جریان های اصیل اصولگرایی مانند حزب موتلفه، می توانند به آن اعتماد کنند؛ سر لیست فهرست شورای وحدت نیروهای انقلاب اسلامی، منوچهر متکی است که سابقه ای طولانی در جریان اصولگرایی دارد و سال ها وکیل و سفیر و وزیر بوده است و کسی در اصالت اصولگرایی او شک ندارد.

اگر روند ریزش حامیان دیروز جریان قالیباف-پایداری در چند روز آینده ادامه دار باشد، به نظر می رسد بخش عمده ای از آرای آن به سمت شورای وحدت نیروهای انقلاب خواهد رفت؛ ضمن این که خود این فهرست، پشتوانه قابل توجهی در میان اصولگرایان و بدنه مردمی آنها دارد. از این رو، پر بیراه نیست بگوییم کابوس قالیباف و آقا تهرانی، منوچهر متکی و شورای وحدت نیروهای انقلاب اسلامی است.

فهرست سوم) صدای ملت

در غیاب اصلاح طلبان، علی مطهری با جمعی از چهره های میانه رو، فهرستی به نام “صدای ملت” شکل داده و تاکید کرده است که آنها نه اصولگرا هستند و نه اصلاح طلب. به نظر می رسد میزان موفقیت این فهرست نسبت مستقیمی با نرخ مشارکت مردم در انتخابات دارد. در دوره های گذشته، میزان مشارکت در تهران نسبت به کل کشور، پایین تر بوده و این، پاشنه آشیل لیست های غیر اصولگراست. اگر مشارکت مردم در تهران بالا باشد، علی مطهری و هم لیست هایش می توانند امیدوار به صعود باشند.

البته فهرست های فرعی دیگری مانند امنا و فرهنگیان و … وجود دارند که در قیاس با این سه لیست، شانس چندانی – دستکم تا این لحظه – ندارند که از آنها عبور می کنیم.

 “متکی، قالیباف، آقاتهرانی و مطهری” ، سودای ریاست مجلس

در صورت پیروزی ائتلاف پرحرف و حدیث اول، رقابت های 4 سال گذشته طیف قالیباف و پایداری بار دیگر احیا می شود و نزاع بر سر ریاست مجلس بین قالیباف و آقاتهرانی شکل می گیرد که باید دید یاران کدام جریان در استان ها کرسی های بیشتری به دست آورده اند.

اگر اقبال صورت گرفته به سمت فهرست شورای وحدت اصولگرایان جدی و ادامه دار باشد و قالیباف و آقاتهرانی حذف شدگان بزرگ باشند، منوچهر متکی می تواند به عنوان سرلیست فهرست برنده، خود را برای ریاست مجلس بعدی آماده کند.

در فرض سوم ، اگر مشارکت بالا برود و فهرست علی مطهری رای بیاورد، او که سابقه نائب رئیسی مجلس را دارد، می تواند خود را در  کرسی بالاتری ببیند.

حالت چهارمی هم وجود دارد که دور از ذهن نیست و آن، رای تلفیقی مردم است. یعنی مردم از بین چهره ها گزینش کنند یا صرفا به چهره های اصلی هر فهرست که می شناسند رای دهند – و نه به هر 30 نفر – که در این صورت، شانس رأی آوری هر چهار نفر وجود دارد و آن گاه باید توان یارکشی شان در مجلس را دید تا به کرسی ریاست قوه مقننه رسید.