خلیج فارس: «کارمان شده فقط به یک مشت بنیاد و سازمان‌های الکی که به هیچ دردی نمی‌خورند پول بدهیم. به‌شان گفتم آقایان این بساط باید جمع شود.» این جمله صریح مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور، در ماههای گذشته، مثل زنگ بیدارباشی بود که یکی از عمیق‌ترین زخم‌های اقتصاد ایران را دوباره یادآوری کرد: زخمی به نام بودجه‌خواران بی‌خروجی. نهاد‌هایی که نه کارنامه‌ای روشن دارند، نه پاسخگوی افکار عمومی‌اند و نه دستاورد ملموسی برای زندگی مردم.
به گزارش خلیج فارس؛ کسری ﺑﻮدﺟـﻪ ﻣﺰﻣـﻦ اﻗﺘﺼـﺎد اﯾـﺮان و آﺳـﯿﺐﻫﺎى اﻗﺘﺼـﺎدى ﻣﺘﻌـﺪد آن ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪه اﻧﺪ کـﻪ ﺑﺴـﯿﺎرى از کارشناسان بر تغییر ساختار توزیع بودجه تاکید کنند.
در همین خصوص، پورمحمدی رییس سازمان برنامه و بودجه نیز وعده داده که دولت قصد دارد ردیف های دارای اولویت کمتر را کاهش یا حذف کند: «دوﻟﺖ ﻣﺪﯾﻮن هیچ ردﯾﻔﻰ ﻧﯿﺴـﺖ که آن را تا ابد ادامه دهد، بلکه باید بررسی کنیک هر سازمانی چه وظایقی دارد و چگوﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ مشکلات مردم را حل کند.»
کارﺷﻨﺎﺳـﺎن بر این باورند که مشکلات اصلی بودجه، بیش از آنکه ناشی از کاهش درآمدها باشد، به ردیف های هزینه ای زائد برمی گردد. به قول معروف، آفتابه لگن ۷ دست، شام و ناهار هیچی!
به باور کارشناسان، هر ردیف هزینه ای که به تولید ملی، رفاه عمومی یا ارتقای کمی و کیفی خدمات دولتی کمک نکند، ردیفی زائد محسوب می شود.
شوبختانه در بودجه کشور، ابنوهی از این ردیف ها دیده می شود که سالها بدون کارکرد مشخص و مثبت، ادامه یافته است.
اما آنچه مهم است اینکه این سازمان های بودجه خوار از نفوذ و رانت بالایی برخوردارند و بسیاری بر این باروند که قطع بودجه آنان به این راحتی امکانپذیر نیست.
باید دید ایا دولت پزشکیان که با شعار وفاق ملی از بسیاری از وعده هایش هم عقب نشینی کرده، آیا توان قطع حداقل اندکی از این بودجه ها را دارد تا خزانه خالی دولت را تقویت کرده و از افزایش نقدینگی و تورم بکاهد یا خیر؟
تازه در این میان یک نکته مهم هم وجود دارد: اگر درآمد کارمند و کارگر مطابق با تورم افزایش نیابد، آنها و خانواده هایشان فقیر می شوند و حتی ممکن است دچار سوءتغذیه و نیز مرگ بر اثر گرانی درمان شوند یا سراغ جرم بروند ولی بسیاری از نهادهای حکومتی، حتی اگر وجود خارجی هم نداشته باشند، کسی – جز بودجه گیران همان نهادها – حتی متوجه فقدان شان نیز نخواهند شد.