عبدالرسول عمادی

عبدالرسول عمادی | رئیس ستاد مرکزی مسعود پزشکیان در استان بوشهر

از انتصاب استانداران دولت چهاردهم حدودا شش ماه می گذرد. بررسی عملکرد استانداران به صورت حرفه ای و تخصصی معمولا پس از گذشت یکسال از اجرای توافق نامه عملکردی استاندار صورت می گیرد، اما افکار عمومی معمولا شش ماه پس از انتصاب استانداران به ارزیابی آنان می نشیند و عملکرد آنان را از منظر انتصاب مدیران ارزیابی می کند.

در صورتی که استانداران از استانداردهای همسویی با گفتمان پیروز انتخابات برخوردار باشند، از شجاعت و کارآمدی لازم هم بهره ای داشته باشند و از شاخص‌هایی مانند توانایی در شناخت و مدیریت بازیگران سیاسی محلی، تحلیل درست فضای سیاسی، و اتخاذ تصمیمات هماهنگ با شرایط سیاسی استان نیز در کنار سایر ابعاد مانند آگاهی فرهنگی و بلوغ اجتماعی بی نصیب نباشند، سه مشکل عمده و مردافکن برای ایجاد رضایت در نیروهای سیاسی گفتمان پیروز انتخابات دارند.

این سه مشکل عبارتند از:

یک) شعار نابجای وفاق که آمد و خط سیر دولت چهاردهم را به سمت دلخواه جناح شکست خورده انتخابات منحرف کرد.

بر مبنای شعار وفاق اولا همه‌مدیران دولت قبل بنا نیست جا به جا شوند، کما این که برخی وزرا و استانداران دولت قبل ابقا یا در موقعیت مشابه استفاده شدند و دیگر این که اصول گرایان در انتصابات بر اصلاح طلبان تقدم یافتند.

برای فهم این مساله واگذاری برخی وزارت خانه های مهم و تاثیرگذار در سرنوست مدیریت کشور به جریان اصول گرایی کفایت می کند و سوم این که نمایندگان مجلس که به جریان شکست خورده انتخابات وابستگی دارند، دائر مدار انتخاب مدیران کشور شدند.
اکنون هیچ مدیرکل و مدیر شهرستانی بدون نظر موافق یا حداقل اعلام بی نظری نمایندگان مجلس منصوب نمی شود و در مسیر جلب موافقت نمایندگان کرامت مدیران اجرایی نیز به باد فنا می رود.

دو) تعدد مراکز استعلام و سخت تر شدن شرایط انتصاب مدیران که عملا دست استانداران را برای بهره گیری از توان مندی نیروهای اصلاح طلب استان ها بست و فضای یاس و نومیدی را بر جریان حامی دکتر پزشکیان در انتخابات مستولی کرد.

سه) سابق بر این استانداران می توانستند در تعامل با وزارت خانه ها از نیروهای خارج از دستگاه‌ها که کفایت مدیریتی لازم را داشتند برای تولیت امور و پذیرش مسئولیت دستگاه‌ها استفاده کنند و اکنون وزارت خانه ها محدودیت خود خواسته و خود ساخته ای نیز فراهم کرده اند و اصرار بر به مدیریت رساندن نیروهای داخلی دستگاه‌ خود دارند که این امر امکان نیروسازی و مانور استانداران در حوزه ماموریت شان را به شدت کاهش داده است.

این سه مشکل عمده ترمز تحرک سیاسی استانداران را کشیده و عملا آنها را در مقابل توقع حامیان دولت دست بسته نگه داشته است.

اگر دولت علیرغم شعار توسعه اختیارات استانداران -که هنوز هم رئیس جمهور در اینجا و آنجا بر آن تاکید می کند- برای باز کردن دست استانداران کشور کاری انجام ندهد و بی عملی موجود ادامه یابد، زمزمه های مرتبط با درخواست عزل و استعفای استانداران هر روز بلند تر شنیده خواهد شد و قبل از آن که وزارت کشور پس از یکسال عملکرد استاندار خود را بررسی کند افکار عمومی حکم برکناری بسیاری از استانداران را صادر خواهد کرد.

عبدالرسول عمادی

چه کار است پیش امیرم چو دانم

که گر میر پیشم نخواند نمیرم (ناصر خسرو)

در سال های دبیرستان شعری از ناصرو خسرو در کتاب های درسی ما بود که روح جوانانه ما را سیراب می کرد از جام آزادی و آزادگی. این قصیده این گونه آغاز می شد که:

اگر بر تن خویش سالار و میرم

ملامت همی چون‌کنی خیر خیرم

تا می رسید به بیت بالا. شاعر در این شعر برخی از اصول سالاری و امیری بر خویش را بر می شمارد و از آن جمله هم‌این است که:

این قدر دور و بر ارباب قدرت نپلکید! به خدا از نبودن در محضر ارباب قدرت هیچی تان نمی شود! و نمی میرید و زندگی تان به قول مهدی اخوان ثالث جاری خواهد بود.

آدم اگر مدتی با مصرف کنندگان مواد مخدر باشد بدون شک به آن‌مواد معتاد می شود و معتاد که شدی هم کم‌کم باید دوز مصرفت بالا برود و آنگاه است که همه ارزش ها و اصولت را باید پای این اعتیاد قربانی کنی.

اعتیاد به قدرت از این هم‌بدتر است. معتادان قدرت آنهایی هستند که به دلیل بودن در دور و بر صاحب قدرتان، پیه قدرت را به تن خودشان می مالند و از آن‌پس نمی توانند در بی قدرتی سر کنند!

تازه باید دوز قدرتی را که به روحشان تزریق می کنند هر چند وقت یک‌بار بالاتر ببرند و گرنه احساس تلخ بی قدرتی و یا کم قدرتی آزارشان خواهد داد.

چند وقت پیش در جمعی نشسته بودم و شخصی از وکیلان مجلس هم‌ آنجا بود. از من پرسید شما الان چه کاره ای؟ گفتم هیچ‌کاره و بازنشسته. بعد از این‌پرسش و پاسخ احساس کردم برایش هیچ اهمیتی ندارم! آخر آدم بی پست و موقعیت که محل بحث و گفت و گو نیست!

آدم هایی که در مقامات جا می کنند پس از مدتی تنها معیار ارزیابی شان از دیگران فاصله آنها از محور با مرکز قدرت است. شما اگر وزیری یک قیمتی داری که اگر معلوم شد معاون وزیر هستی این قیمت با تصاعد هندسی افت می کند تا اگر شدی خودت و نام و نام خانوادگی ات آنگاه در نگاه این‌جماعت صاحب یک جور زندگی نباتی هستی و بودن و نبودنت مساوی است.

آدم های معتاد به قدرت سعی می کنند برای نام خود پیشوند و پسوند دست و پا کنند تا دوز قدرت را بالا ببرند و غدد درون ریزشان ترشح بیشتری کند و احساس شیرین و دلچسب صاحب قدرت بودن در آنها مرتبا موجود باشد یا تشدید شود. مثلا من عبدالرسول عمادی هستم اگر عنوان رئیس محترم فلان‌چیز را پسوند نامم کنم این یک جور حس سرخوشی معتادانه می دهد و اگر این عنوان بشود رئیس کل حس سرخوشی تشدید می شود و اگر پیشوند مهندس و بهتر از آن دکتر هم قبل از اسمم بیاید طبعا این‌حس مضاعف در مضاعف می شود.

آنگاه وقتی کسی می خواهد برای اولین بار بداند شما کی هستید اگر از معتادان به قدرت یا قدرت پرستان باشد پسوند و پیشوندها را می بیند و نام حقیقی شما برایش اهمیتی ندارد.

مدتی رئیس مرکز سنجش وزارت آموزش و پرورش بودم و همزمان سرپرست معاونت آموزش متوسطه وزارت خانه هم بودم. یکی بود در شهر ما که شنیده بود من معاون وزیر هستم. نفس مرا بریده بود که تو باید یک روز ناهار مهمان ما بشوی و تماس پشت‌تماس تا بالاخره رفتیم. ساعتی که‌منزل ایشان بودیم چند بار از من پرسید که شما واقعا معاون وزیر هستید؟ گویا دلش قرص نبود و خوب دل خودم هم قرص نبود! چون رئیس مرکز که‌معاون وزیر نیست سرپرستی آن معاونت که خود معاونت نیست یک‌جور عشق معاونت است!

خلاصه آن‌بنده خدا می خواست ببیند این‌پلویی که تدارک دیده یک‌وقت حرام نشده باشد و من واقعا معاون‌وزیر باشم!

این‌اعتیاد به قدرت برای معتادان ترک داده شده هم امکان بازگشت دارد تازه خیلی شدیدتر از آنچه قبلا بوده است. مثلا من مدیرم و با حس سرخوشی از قدرت روزگار می گذرانم. دوران دولت مساعد که به سر می آید عزلم می کنند و مدتی با حس تلخ بی قدرتی سر می کنم تا احساسم تعدیل و عادی می شود. حالا اگر دوباره دولتی بیاید که من از ملتزمان رکابش باشم دیگر حس قدرت طلبی مرا عنوان مدیریت حریف نمی شود و باید بشوم مدیرکل!

با بر آمدن دولت ها صفی تشکیل می شود به چه بزرگی و رستاخیزی می شود در محشری عظما. می گویند در قیامت مردگان از خاک بر می خیزند دولت جدید که‌می آید مردگان اداری مانند ما بازنشسته ها هم هوس برگشت و نشستن بر اریکه قدرت می کنند آنها که شاغل هستند و مدتی به بایگانی های کارشناسی سپرده شده اند که جای خود دارند آنها در صدر زنبیل گذاران این بورس عناوین بهادار هستند.

خلاصه این‌اعتیاد به قدرت هم خیلی شدید است هم برگشت پذیر است هم‌مرده زنده کن است و هم آنها که در آستانه بی قدرتی هستند را دستپاچه می کند که برای حفظ صندلی به آب و آتش بزنند. با پدیده زور زدن برای حفظ صندلی خیلی آشنا نبودم تا در این دوره دولت چهاردهم دیدم‌کسانی را که‌چه لابی ها می کنند برای ماندن. طرف همه زورش را زده تا رقیب پزشکیان رئیس جمهور شود و از فردای نشدن آنچه می خواسته، به در و دیوار می زند تا اطاق ریاست را ترک‌نکند!

برای حفظ صندلی یک راه هم‌این است که معاونان و مدیرانی را که به اقتضای دولت قبل آورده ای یکی یکی فدا کنی تا خودت بمانی و اعتیادت آسیب نبیند.

دوستی می گفت رئیس یکی از دانشگاههای مرتبط با آموزش و‌پرورش وقتی در دولت رئیسی رئیس شده معاونان مانده از دولت روحانی را عزل کرده و حالا در دولت پزشکیان برای ماندن خودش بر اریکه قدرت معاونانی را که در زمان رئیسی از جابلقا و جابلسا آورده یکی یکی راهی دیار بی قدرتی می کند تا قدرت خودش محفوظ باشد!

این اعتیاد به قدرت از اعتیاد به هروئین هم‌بدتر است. اعتیاد به قدرت پزشکی مثل بشار اسد را به جانی تمام عیار بدل کرد تا آخرش مثل بچه ای که وقتی بخواهند او را از شیر ببرند وعده شیرینی و شکلات می دهند پوتین او را برداشت و برد به پارک گردش دهد تا اعتیاد به قدرت از سرش بپرد!

خلاصه بد چیزی است.

عبدالرسول عمادی

دیشب تلویزیون ایران در اخبار ساعت هشت و نیم شبکه دو جلسه ای را نشان می داد با موضوع عدالت آموزشی که در آن در دو سوی آقای پزشکیان رئیس جمهور محترم وزیر آموزش و پرورش و رئیس جامعه خیرین مدرسه ساز نشسته بودند و در گذر دوربین از روی اشخاص معاونان و مشاوران وزیر آموزش و پرورش را دیدم.

در مورد ابن‌نشست و نحوه انعکاس اخبار آن نکاتی را عرض می کنم.

یک
این که آقای پزشکیان به آموزش و پرورش اهتمام کرده و در چند ماه اول ریاست جمهوری اش جلسه ای ویژه رسیدگی به مساله عدالت آموزشی برگزار کرده امید بخش است و البته باید این اهتمام را تا اندازه زیادی مناثر از رئیس دفتر رئیس جمهور دانست. این اتفاق امیدواری به اولویت یافتن امر خطیر تعلیم و تربیت را بیشتر می کند.

دو

تلویزیون به خبر این‌جلسه به صورتی گذرا پرداخت در حالی که خبر بعد که جلسه اصحاب رسانه با رئیس مجلس بود را آب و تاب فراوان داد این امر نشان می دهد که در نگاه رسانه ملی اهمیت رئیس جمهور از رئیس مجلس کمتر و اهمیت تعلیم و تربیت از رسانه فروتر است.

سه

در شرایطی که نزدیک به ده درصد از لازم‌التعلیم ها در کشور ما جذب مدارس نشده اند و مدارس مناطق روستایی از حداقل های فضا و تجهیزات بی بهره اند و مدارس شبانه روزی با فقر شدید امکانات خوابگاهی و سوء تغذیه دانش آموزان دست به گریبان هستند تشخیص رئیس جمهور برای تشکیل جلسه حول مساله عدالت آموزشی تشخیص کارشناسانه ای است.

در اخبار تلویزیون که دقت کردم به جز چند جمله کلی از سخنان رئیس جمهور در مورد عدالت آموزشی چیزی دستگیرم نشد تا بدانم که برای تحقق عدالت آموزشی چه برنامه ای و با چه اولویت بندی طراحی شده است اما اگر با کمک دولت و خیرین بتوان مرحله به مرحله مدارس تخریبی را از دانش آموز خالی و بازسازی کرد، مدارس در معرض خطر را ایمن ساخت، حداقل تجهیزات کلاسی را فراهم کرد، کمبود معلم را برطرف کرد و بازماندگان از مسیر تعلیم و تربیت را به این مسیر برگرداند کارهای بزرگ و تاریخی در آموزش و پرورش امروز ایران انجام‌شده است.

چهار

تا همین حالا هم کار بزرگی در آموزش و پرورش دولت جهاردهم انجام شده و آن‌ تجدید نظر در رد صلاحیت ۴۷ درصدی داوطلبان تحصیل در دانشگاه فرهنگیان است. یک‌تکریم خوب از شان و مقام معلمی.

در دولت سیزدهم رد صلاحیت شدگان دانشگاه فرهنگیان از دو درصد دولت قبل از آن جهشی صاعقه وار کرد و به ۴۷ درصد رسید.
در این چند ماه گزینش وزارت آموزش و پرورش دولت چهاردهم مسیر این جوانان به ناحق مردود شده را برای برگشت هموار کرده است و امید است که با تکمیل این‌ فرایند اکثر قریب به اتفاق این عاشقان شغل معلمی به تحصیل برگردند.

ظهور چنین اراده ای در دولت آقای پزشکیان ما را به انجام‌اقدامات بزرگ و مهم در حوزه تعلیم و تربیت امیدوار می کند. این اقدامات بزرگ را عجالتا باید همین تامین حداقل های مورد نیاز مدارس دانست.

پنج

اگر عدالت آموزشی به معنایی که در بند سه این نوشته آمد صورت تحقق بیابد شاید بتوان به آرزوهای بزرگتری برای آموزش و پرورش ایران هم اندیشید.

آرزوهایی چون داشتن نظام تعلیم و تربیتی مبتنی بر اقتضائات پداگوژیک و باز کردن قید و بندهای سلایق سیاسی از دست و پای مدرسه.

آماده سازی مدارس برای مهارت آموزی

و هماهنگ شدن با جامعه جهانی در داشتن مدرسه ای فعال و پویا که موتور محرک توسعه ملی باشد.

خلیج فارس: فعال سیاسی اصلاح طلب و رییس ستاد مسعود پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری به بیان شاخص های مدنظر برای انتخاب استاندار پرداخت.

عبدالرسول عمادی در گفتگو با «خلیج فارس» ضمن اشاره به اهمیت انتخاب استانداران به‌عنوان مهم‌ترین تصمیم مدیریتی دولبت ها پس از تعیین هیئت وزیران تأکید کرد: مدیران ارشد دولت در استان ها به‌عنوان بازوان اجرایی دولت، نقش حیاتی در پیشبرد سیاست‌های دولت وفاق خواهند داشت؛ از این رو، استاندارانی که انتخاب می‌شوند باید به گفتمان وفاق و همگرایی که رئیس‌جمهور بر آن تأکید دارد، معتقد باشند.

عمادی با ارائه پیشنهادی به دولت گفت: پیشنهاد داده‌ایم که دولت از مدل کارگروه‌ها که در تعیین وزیران به کار گرفته شد، برای انتخاب استانداران آینده نیز بهره‌برداری کند.

وی افزود: شاخص‌هایی نظیر پاک‌دستی، تجربه مدیریتی کلان در سطوح کشوری و استانی، تجربه مدیریت در حوزه‌های علمی و دانش‌بنیان، سابقه قابل دفاع در حوزه اصلاح‌طلبی، حسن شهرت و رویکرد توسعه‌محور باید به‌عنوان معیارهای اصلی در انتخاب استانداران مورد توجه قرار گیرند.

رئیس ستاد مرکزی دکتر پزشکیان با تأکید بر اینکه دولت به اهمیت کار کارشناسی در فرآیند انتخاب مدیران ارشد اعتقاد دارد، اظهار داشت: این رویکرد تاکنون در عمل نیز به اثبات رسیده است.

وی افزود: با هماهنگی معاون اول رئیس‌جمهور و وزیر کشور و با دعوت از شخصیت‌های برجسته سیاسی، رؤسای ستادهای امید و مردمی، و همچنین ستادهای شهرستان و نمایندگان احزاب هفده‌گانه، گزینه‌های پیشنهادی برای مدیریت ارشد استان‌ها معرفی خواهند شد.

عمادی تصریح کرد: تصمیم‌گیری نهایی درباره انتخاب استانداران و مدیران استانی بر عهده دولت خواهد بود و کارگروه‌ها نقش مشورتی خواهند داشت.

وی درخصوص برخی تحرکات در فضای استان‌ها تاکید کرد: متأسفانه شاهد آن هستیم که عده‌ای با لابی‌گری‌های پشت پرده به دنبال کسب مناصب مدیریتی هستند که اینگونه اقدامات با روح وفاق و همگرایی دولت جدید همخوانی ندارد.

معاون سابق وزارت آموزش و پرورش با اشاره به ضرورت ایجاد فرآیند شفاف و مبتنی بر شایستگی در انتخاب استانداران تاکید کرد: موفقیت دولت وفاق در گرو انتخاب مدیرانی همسو با اهداف و سیاست‌های دولت است.

در این زمینه

• زنبیل به دستان استانداری، مهمترین چالش دولت چهاردهم!

• آنهایی که رای ندادند، پیام شان به حاکمیت رسید/ حضور در انتخابات را به ساعت‌های پایانی موکول نکنند چون…

• درصورت مشارکت بالا، پزشکیان پیروز است/ انتقاد از مانع تراشی شهرداری بوشهر

عبدالرسول عمادی | رییس ستاد انتخاباتی دکتر مسعود پزشکیان در بوشهر

«مجاهدان جمعه و مجاهدان شنبه مدام به دنبال زنبیل گذاری هستند اما بدبختانه این روزها معلوم‌نیست زنبیل را کجا باید گذاشت.
ستاد انتخاباتی که تعطیل شده است و خود آنها که در ستاد فعالیت می کردند هم عمدتا جزو زنبیل به دستان هستند.

هر کسی که اندک احتمالی برود که اندک تاثیری بر انتخاب وزیر و فلان رییس دارد این روزها وقت های ملاقاتش پر است. خانه دار و بچه دار همه زنبیل برداشته و آمده اند. تقریبا هر کسی که به درد بخشداری هم‌نمی خورد می خواهد استاندار شود و آنها که استاندار بوده اند هم به کمتر از معاونت رئیس جمهور و یا حداقل وزارت قانع نمی شوند.

ظاهرا کارگروه هایی برای انتخاب وزرا تشکیل شده یا در حال تشکیل است و زنبیل داران در به در به دنبال اعضایشان می گردند و هر چه هم‌گفته شود که هنوز این‌کارگروه ها شکل نگرفته، افراد قانع نمی شوند چون زنبیل ها سنگین هستند و باید هر چه سریعتر در محل مناسب قرار داده شوند.

به نظرم باید یک رشته روان شناسی زنبیل داری در دانشگاه‌ها تاسیس بشود تا معلوم کند که چرا آدم‌ها به وضع فعلی خود قانع نیستند و باید حتما در وضع مناسب تری! قرار گیرند. این وضع ایده آل کجاست تا آدم در نهایت در آن آرام بگیرد.

در ایام تبلیغات انتخابات پست های چند روزه ای مثل حکم‌میر نوروزی توزیع می شد و چه سر ودستی می شکستند خلق الله برای دریافت ابلاغ از ستادها.

ستاد نامزدها که تاسیس می شد پشت سرش انواع ستادهای موازی هم درست شد و آدم هایی هم‌بودند که در خانه ذهن خودشان یک ستاد کشوری برای فلان نامزد درست می کردند و شما که در خانه ات نشسته بودی یا ناگهان ابلاغی دریافت می کردی که بر مبنای آن شخصی شما را به عضویت در شورای سیاست گذاری ای تخیلی منصوب کرده است و اگر الان اعلام شود که هر کس ابلاغ خود را رو کند تعداد ابلاغ ها از سی میلیون شرکت کننده در انتخابات کمتر نباشد!

این روزها در اطراف رئیس جمهور منتخب چند دسته آدم ها هست.

یک) ژنرال هایی بازنشسته و هفتاد سال به بالا که خیلی به جوان‌گرایی معتقدند اما آدم هشتاد ساله را هم‌جوان می پندارند و آدم شصت ساله را که تک و توکی موی سیاه هم در سر و ريشش باشد مشکوک الحال تلقی می کنند. آنها اول به عنوان شورای راهبری یا راهبردی یا چیزی مثل این وارد می شوند و معیار و ملاک برای وزیر و فلان می نویسند بعد هم آن معیارها مصداقی جز خودشان پیدا نمی کند و مثل آقای نعمت زاده که مسئول ستاد آقای حسن روحانی بود و جوان تر از خودش در حوزه صنعت نیافته بود، می شوند وزیر و بعد هم در جلسات خواب‌شان می برد.

دو) جوان ترهایی که ریش سفیدان را دعوت به خویشتن داری می کنند و می گویند ژنرال ها باید در مقام‌مشاور باقی بمانند و وزارت را به جوان ترها بدهند اینان حرف درستی می زنند ولی چون مصداق وزیر آن هم نه برای یک وزارت خانه بلکه چندین وزارت خانه و معاونت رئیس جمهور خودشان و تنها خود خودشان هستند جوان گرایی شان دروغ است؛ جوانی از نظر آنها هم به زیر شصت سال تسری داده نمی شود.

سه) جوان ترهایی حدود پنجاه ساله که در دولت اصلاحی یا اعتدالی مدتی اندک بر مصدر کار بوده اند اما الان به یکباره گام را چنان بلند برداشته اند که آدم نگران فاق تنبانشان می شود. این‌جماعت خود را در اندازه استاندار معرفی می کنند تا در حوضچه معاونتی یا فرمانداری ویژه یا ناویژه ای به آرامش برسند.

مجاهدان – چه‌مجاهدان جمعه و چه مجاهدان شنبه- کلا حاضر یراق مناصب اند و ملاک توزیع مناصب را همین مجاهدت های ایام انتخابات می دانند نه توانایی ها و شایستگی ها.

مجاهدت ها هم‌البته عمدتا ادعایی است. مجاهدانی مدعی تاج بخشی به رئیس جمهور منتخب هستند که در روستای خودشان رقیب رییس دولت، دوبرابر رای داشته است.

در ایام تبلیغات شخصی با بنده تماس گرفت و از این مجاهدت خود پرده برداشت که چند صد خانواده را که تحریمی بوده اند راضی به رای دادن کرده است، اما در انتهای تماس گفت این تماس بین‌من و شما بماند و کسی نداند که من به شما زنگ‌زده ام! چون ممکن است بعد از انتخابات تضییقاتی برایم فراهم کنند!

خلاصه این‌که کارنامه ادعایی مجاهدان جمعه و شنبه چندان پر و پیمان است که اگر تعداد آدم هایی که این‌مجاهدان مدعی آوردنشان پای صندوق هستند جمع زده شود، بعید است که رای آقای پزشکیان چیزی کمتر از هشت صد میلیون بشود!

القصه به نظرم رئیس جمهور باید به مجاهدان بگوید آجرکم الله و اجرکم عندالله و فی امان الله. اول اتوبوس اتوبوس مجاهدان را به خانه ها بفرستد تا رنج و خستگی مجاهدت از تن به در کنند و سپس کابینه ای چابک و متخصص بچیند و به قول خودش دستورالعمل بدهد دست شان تا کار کنند و نظارت کند تا اگر کار خوب پیش نمی رود، قبل از ابن که خسارت حضور آنها جبران ناپذیر شود از قطار دولت پیاده شان کند.