دوگانه امیدآفرین و یأس‌آفرین ظلم به رسانه است

سرنوشت رسانه‌ها در دولت‌های سیزدهم، دوازدهم، یازدهم و دهم تفاوت چندانی با هم ندارد و دلیل این موضوع نگاهی است که اصحاب قدرت به رسانه دارند. سیاسیون رسانه را نه مرجعی برای اطلاع‌رسانی که تریبونی برای بازنمایی و گاهی بزرگ‌نمایی دستاوردهای جناح خود می‌دانند. در تازه‌ترین اظهار‌نظر، ابراهیم رییسی در دیدار با مدیران مسوول رسانه‌ها، از دوگانه امیدآفرین و یأس‌آفرین صحبت به میان آورده ‌است.

این نگاهی است که جریان رسانه‌ای کشور را به این روز انداخته است. دولت انتظار دارد رسانه‌های آزاد نیز مانند مدیران روابط عمومی وزارتخانه‌ها یا رسانه‌های دولتی، هم‌پای رییس‌جمهوری از رسیدن به قله‌های موفقیت و پیروزی دم بزنند.

در حالی که با دلار ۶۰ هزار تومانی، تورم بالای مواد غذایی، رسیدن نرخ اجاره‌بها به آستانه انفجار، سقوط بورس، مشکلات صندوق‌های بازنشستگی و‌… صحبت از موفقیت بیشتر شبیه رویا‌بافی است.

در نگاه رییس‌جمهوری این یادداشت و نگارنده آن در دسته و گروه یأس‌آفرینان قرار می‌گیرد، اما بهتر است همه به دامان حقیقت پناه ببریم. بازنمایی امروز جامعه می‌تواند کمک‌حال اصحاب قدرت باشد. اگر نتوانیم و نخواهیم آنچه هست را بپذیریم، در دام شعار و بی‌برنامگی دست و پا خواهیم زد. مثل آنچه دولت سیزدهم در سه سال گذشته با آن دست‌به‌گریبان بوده‌ است.

رسانه‌های غیر‌دولتی با وجود مشکلات ریز و درشت از سانسور گرفته تا گرانی کاغذ و نگاه بدبینانه اصحاب قدرت، ترجیح می‌دهند تا روزی که حیات دارند و تا آنجایی که تیغ سانسور اجازه می‌دهد، بازنمای حقیقت باشند.

بهتر است رییس‌جمهوری و تیم رسانه‌ای دولت، هرچه زودتر نگاه خود را به رسانه تغییر دهند. دوگانه امیدآفرین و یأس‌آفرین، ظلم به اصحاب رسانه و ذات حرفه روزنامه‌نگاری است. یک خبر بد را نمی‌توان در کاغذ کادوی رنگی پیچید و به خورد مخاطب داد. طعم سختی‌ها و تلخی‌ها در کام مردم، آزاردهنده است. رویگردانی از حقیقت و دم زدن از آرزوها تنها نتیجه‌اش بی‌اعتباری رسانه‌های داخلی در برابر شهروندان است.