حسن محدث زاده
انقلاب مردمی ایران که بذر و ریشه آن از سال ۴۲ کاشته شد، در سال ۵۷ با فروپاشی رسمی و عیان رژیم پهلوی، رسمیت یافت و حیات خویش را آغاز کرد.
مقبولیت و مشروعیت انقلاب و جنبش فکری، عقیدتی و سیاسی به ثمر نشسته در زمستان ۵۷ در بین مردم آن چنان بود که آخرین نخست‌‌وزیر حکومت پهلوی که به ظاهر زمامداری کشور را در دست داشت، علیرغم تهدیدهای نخستین و بلوف‌های اولین، جرات و جسارت بستن فرودگاه مهرآباد را در ۱۲ بهمن نکرد تا مردی پای به وطن گذارد که مردم او را فراتر از یک مرجع دینی و زعیم مذهبی، “امام” خطاب می‌کردند.
حمایت گسترده و پرشور و غیرقابل کتمان مردم از رهبر جنبش و آرمان‌های انقلاب که در قالب تظاهرات‌های خیابانی ظهور و بروز داشت، نشانه مقبولیتی جریانی بود که بر اساس خواسته مردم برای تحقق استقلال، آزادی ، جمهوریت و حاکمیت اسلام شکل گرفته بود.
از سویی دیگر انتخاب و اطلاق استفاده از عنوان مقدس و ویژه “امام” برای آیت‌الله خمینی، برهانی بر مشروعیت فقیهی بود که به پناهگاه و ملجا مردم تبدیل شده بود.
گرچه هیچ کس نمی‌توانست بر مردمی بودن انقلاب، خطی و خدشه‌ای وارد سازد و آن را کودتای نظامیان ناراضی و یا شورش گروهک‌های تجزیه طلب بخواند، اما حکومت نوپا برای اثبات دارا بودن سرمایه و پشتوانه مردمی، در کمتر از ۲ ماه انتخاباتی را برپا کرد تا مردم حتی برای تعیین قالب کلی حکومت، رای دهند و سرنوشت خود را از سر بنویسند.
از فروردین ۵۸ که مردم برای بار نخست، انتخاباتی واقعی را تجربه کردند و جمهوری اسلامي را برگزیدند تاکنون ۳۸ انتخابات در عهد جمهوری اسلامی با عناوین رفراندوم تعیین حکومت، انتخابات مجلس مؤسسان قانون اساسی، ۲ رفراندوم تصویب و بازنگری قانون اساسی، ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان رهبری و شوراهای شهر و روستا برپا شده است و اسفندماه سال جاری نیز، شاهد سی و نهمین انتخابات در حیات ۴۵ ساله انقلاب خواهیم بود که بی‌تردید و تشکیک، برگ افتخاری است برای نظامی که مخالفانش آن را دیکتاتوری نعلین می‌خوانند هر چند نمی‌گویند چگونه می‌توان دیکتاتوری را با این تعدد و تکثر انتخاباتی تجمیع کرد!
انقلاب انتخاباتی در پسا بهمن ۵۷ را می‌توان از مهم‌ترین رهاوردها و دستاوردهای حرکت مردمی دانست که نمایش‌های انتخاباتی را دوران رژیم رفته، لمس و درک کرده بودند. به همین دلیل، امپراتوری رسانهای از همان ابتدای حیات انقلاب تا کنون، بر تضعیف این دستاورد مهم که نماد اراده مردم بوده و هست، متمرکز شده‌اند. خط جریان تزویر و تشکیک با تمام توان و ظرفیت، کوشیده است مردم سالاری دینی ایرانی را به شکلی تحریف شده، تعریف کند تا با القای نمایشی بودن رویدادهای انتخاباتی، صندوق‌های رای را در منظر باور عمومی از اعتبار بیندازد.
توپخانه رسانهای و مجازی دشمن با دستور کار کاهش مشارکت در انتخابات پیش‌رو، ماه‌هاست که فعالیت خود را تشدید کرده و امیدوار است که حضور مردم در اسفندماه حتی از انتخابات ۱۴۰۰ که کمترین نرخ مشارکت رقم خورده بود نیز کمتر شود. به این دلیل بر هر ایرانی وطن دوستی که دل در این آب و خاک و دیده بر اعتلای رایت میهن بر قلل افتخار دارد، فرض است که در رویداد سیاسی اجتماعی انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری، مشتاقانه و آگاهانه حضور یابند حتی آنهایی که از حال این روزهای این وطن، غم به دل دارند و کسانی که مهر جمهوری اسلامی را در دل خشکانده‌اند باید به وظیفه ملی خود عمل کرده و از حق قانونی خود نگذرند و با شرکت در انتخابات، انقلابی را بر علیه لشکر کینه‌توزان و عنادورزان شکل دهند.
به یاد داشته باشیم که اگر سرمایه مردم در بورس انتخابات به سرخی بگراید، مصائب و دغدغه‌های اقتصادی امروز نیز، سرخ‌تر می‌شود. هیچ معبر و منفذ موثرتر و سالم‌تر از صندوق رای برای اصلاح شرایط نداریم. اگر به جای خیابان انتخابات، سر از خیابان دیگری در بیاوریم، راه را گم خواهیم کرد. گم کردنی توام با خسران و شکستی عظیم. خلص و تمت.
حسن محدث زاده
راقم این سطور، ۳ فرضیه و گزاره را برای این نشست ابتر و چرایی غیبت دسته جمعی فرمانداران که به احتمال زیاد با هماهنگی استانداری انجام شده؛ در ذهن متصور است:
